Οι κοινωνικές πτυχές του ελέγχου των γεννήσεων
Έχει προταθεί ότι για να δημιουργήσει μια ιδιοφυΐα, η φύση χρησιμοποιεί όλους τους πόρους της και χρειάζεται εκατό χρόνια για το δύσκολο έργο της. Αν αυτό αληθεύει, η φύση χρειάζεται ακόμα περισσότερο χρόνο για να δημιουργήσει μια σπουδαία ιδέα. Στο κάτω - κάτω, στη δημιουργία μιας ιδιοφυΐας, η φύση επικεντρώνεται σε μια προσωπικότητα, ενώ μιαν ιδέα πρέπει τελικά να γίνει η κληρονομιά της φυλής και πρέπει να είναι πιο δύσκολο να σχηματοποιηθεί.
Έχουν περάσει μόλις 150 χρόνια από τη στιγμή που ένας αξιόλογος άνθρωπος συνέλαβε μια μεγάλη ιδέα, ο Ρόμπερτ Τόμας Μάλθους, ο πατέρας του ελέγχου των γεννήσεων. Το γεγονός ότι έχει πάρει τόσο πολύ χρόνο ώστε το ανθρώπινο είδος να συνειδητοποιήσει το μεγαλείο αυτής της ιδέας, είναι μόνο μία ακόμη απόδειξη της νωθρότητας του ανθρώπινου νου. Δεν είναι δυνατόν να υπεισέλθουμε σε μια λεπτομερή συζήτηση για τα πλεονεκτήματα αυτού του ισχυρισμού του Μάλθους, ότι δηλαδή η γη δεν είναι αρκετά γόνιμη ή αρκετά πλούσια ώστε να τροφοδοτήσει τις ανάγκες μιας πλεονάζουσας φυλής. Ασφαλώς, αν κοιτάξουμε τα χαρακώματα και τα πεδία μάχης της Ευρώπης θα διαπιστώσουμε ότι σε ένα μέτρο η θέση του ήταν σωστή. Αλλά είμαι βέβαιη ότι αν ο Μάλθους ζούσε σήμερα θα συμφωνούσε με όλους τους κοινωνικούς μελετητές και τους επαναστάτες στο ότι αν οι μάζες των ανθρώπων συνεχίσουν να είναι φτωχές και οι πλούσιοι να γίνονται όλο και πλουσιότεροι, δεν είναι επειδή η γη στερείται γονιμότητας και πλούτου για να τροφοδοτήσει την ανάγκη ακόμη και μιας πλεονάζουσας φυλής, αλλά επειδή η γη μονοπωλείται στα χέρια των λίγων, αποκλείοντας τους πολλούς.
Ο καπιταλισμός, που ήταν ακόμα σε βρεφικό στάδιο εξέλιξης κατά τη διάρκεια της εποχής του Μάλθους, έχει έκτοτε μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο ακόρεστο τέρας. Βρυχάται μέσα από το σφύριγμα και τη μηχανή του, «Στείλτε τα παιδιά σας σε μένα, θα στρίψω τα κόκαλά τους θα απομυζήσω το αίμα τους, θα τα ληστέψω από τους καρπούς τους,» γιατί ο καπιταλισμός έχει μια ακόρεστη όρεξη.
Και μέσα από τον καταστροφικό μηχανισμό του, τον μιλιταρισμό, ο καπιταλισμός διακηρύσσει, «Στείλε τους γιους σου σε μένα, θα τους τρυπήσω και θα τους πειθαρχήσω μέχρι όλη ανθρωπιά τους να εξαντληθεί, μέχρι να γίνουν αυτόματα έτοιμα να πυροβολήσουν και να σκοτώσουν με εντολή των κυρίων τους." Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κάνει χωρίς μιλιταρισμό και αφού οι μάζες των ανθρώπων παρέχουν το υλικό για να καταστραφούν στα χαρακώματα και στο πεδίο της μάχης, ο καπιταλισμός πρέπει να έχει μια μεγάλη φυλή.
Στις λεγόμενες καλές εποχές, ο καπιταλισμός καταπίνει τις μάζες των ανθρώπων για να τους πετάξει και πάλι εκτός σε περιόδους «βιομηχανικής ύφεσης». Αυτή η περισσευούμενη ανθρώπινη μάζα, που διογκώνει τις τάξεις των ανέργων και που αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη απειλή στη σύγχρονη εποχή, ονομάζεται από τους αστούς πολιτικούς οικονομολόγους μας ως το εργασιακό περιθώριο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το περιθώριο εργασίας να μειωθεί, αλλιώς ο ιερός θεσμός που είναι γνωστός ως καπιταλιστικός πολιτισμός θα υπονομευθεί. Και έτσι οι πολιτικοί οικονομολόγοι, μαζί με όλους τους χορηγούς του καπιταλιστικού καθεστώτος, είναι υπέρ μιας μεγάλης και υπερβολικής φυλής και ως εκ τούτου αντιτίθενται στον έλεγχο των γεννήσεων.
Παρόλα αυτά, η θεωρία του Μάλθους περιέχει πολλή περισσότερη αλήθεια από ότι η μυθοπλασία. Στη σύγχρονη όψη της δεν στηρίζεται πλέον στην κερδοσκοπία, αλλά σε άλλους παράγοντες που σχετίζονται με τις τρομακτικές κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν παντού.
Πρώτον, υπάρχει η επιστημονική πτυχή, ο ισχυρισμός από την πλευρά των πιο επιφανών ανθρώπων της επιστήμης που μας λένε ότι όσο περισσότερο εξαντλείται ένας άνθρωπος μέσα από την εργασία του και το διαρκή υποσιτισμό του, τόσο δυσκολότερο είναι να γεννήσει υγιείς απογόνους. Εκτός από τον ισχυρισμό των επιστημόνων, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τρομερό γεγονός, το οποίο αναγνωρίζεται πλέον ακόμη και από τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, ότι δηλαδή η διαρκής και χωρίς κανένα όριο αναπαραγωγή του καταπονημένων και υποσιτισμένων μαζών, έχει οδηγήσει στην αύξηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, με αναπηρίες και γενικά άτυχων παιδιών. Τόσο ανησυχητικό είναι αυτό το γεγονός, που έχει αφυπνίσει τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές στην αναγκαιότητα ενός κέντρου ψυχικής εκκαθάρισης, όπου μπορεί να εξακριβωθεί η αιτία και το αποτέλεσμα της αύξησης των ανάπηρων, κωφών, νοητικά ανάπηρων και τυφλών παιδιών. Γνωρίζοντας ότι οι μεταρρυθμιστές αποδέχονται την αλήθεια όταν αυτή έχει γίνει εμφανής στους πιο δύσμοιρους στην κοινωνία, δεν χρειάζεται πλέον να γίνεται συζήτηση για τα αποτελέσματα της διαρκούς αναπαραγωγής.
Δεύτερον, υπάρχει η πνευματική αφύπνιση της γυναίκας, που δεν παίζει καθόλου ασήμαντο ρόλο στο κομμάτι του ελέγχου των γεννήσεων. Για αιώνες η γυναίκα κουβαλούσε τα βάρη της. Έχει κάνει το καθήκον της χίλιες φορές περισσότερο από τον στρατιώτη στο πεδίο της μάχης. Εξάλλου, η δουλειά του στρατιώτη είναι να αφαιρεί ζωή. Γι' αυτό πληρώνεται από το κράτος, ευλογείται από πολιτικούς τσαρλατάνους και υποστηρίζεται από δημόσια υστερία. Αλλά η γυναικεία λειτουργία είναι να δίνει ζωή, όμως ούτε το κράτος ούτε οι πολιτικοί ούτε η κοινή γνώμη έχουν ποτέ προβλέψει την παραμικρή αποζημίωση για τη ζωή που δίνει η γυναίκα.
Για αιώνες ήταν στα γόνατα μπροστά στο βωμό του καθήκοντος όπως επιβάλλεται από τον Θεό, από τον Καπιταλισμό, από το Κράτος και από την Ηθική. Σήμερα ξύπνησε από τον ύπνο της που κράτησε πολύ. Έχει κλονιστεί από τον εφιάλτη του παρελθόντος. Έχει στρέψει το πρόσωπό της προς το φως και διακηρύσσει με δυνατή φωνή ότι δεν θα παίρνει πλέον μέρος στο έγκλημα του να φέρνει άμοιρα παιδιά στον κόσμο μόνο και μόνο για να σκοντάφτουν από τον τροχό του καπιταλισμού και να κομματιαστούν σε χαρακώματα και σε πεδία μάχης. Και ποιος θα της πει όχι; Στο κάτω - κάτω είναι η γυναίκα που διακινδυνεύει την υγεία της και θυσιάζει τη νεότητά της για την αναπαραγωγή του είδους. Σίγουρα θα πρέπει εκείνη να είναι σε θέση να αποφασίσει πόσα παιδιά θα φέρει στον κόσμο ή αν θα τα φέρει στον κόσμο μαζί με τον άνθρωπο που αγαπά και επειδή τα θέλει, και όχι να γεννιούνται (παιδιά) μέσα στο μίσος και την απέχθεια
Επιπλέον, αναγνωρίζεται από τους σοβαρούς γιατρούς ότι η συνεχής αναπαραγωγή από την πλευρά των γυναικών έχει οδηγήσει σε αυτό που με λαϊκό τρόπο αναφέρουμε ως, «γυναικεία προβλήματα»: μια προσοδοφόρα κατάσταση για τους αδίστακτους ιατρούς. Αλλά για ποιόν λόγο η γυναίκα εξαντλεί τον εαυτό της σε μια αέναη διαδικασία αναπαραγωγής;
Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο οι γυναίκες πρέπει να έχουν τη γνώση που θα τους επιτρέψει να αναρρώσουν, γύρω στα τρία έως πέντε χρόνια μεταξύ κάθε εγκυμοσύνης, γεγονός που από μόνο του θα τους έδινε σωματική και ψυχική ευημερία και την ευκαιρία να φροντίζουν καλύτερα τα ήδη υπάρχοντα παιδιά.
Αλλά δεν είναι μόνο η γυναίκα που αρχίζει να συνειδητοποιεί τη σημασία του ελέγχου των γεννήσεων. Και οι άνδρες, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι άνδρες, έχουν μάθει να βλέπουν σε μεγάλες οικογένειες μία θηλιά γύρω από το λαιμό τους, που τους επιβάλλεται σκόπιμα από τις αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας, επειδή μια μεγάλη οικογένεια παραλύει τον εγκέφαλο και τους μύες των εργατών. Τίποτα δεν δεσμεύει τόσο τους εργαζόμενους όσο η γέννηση και η ανατροφή των παιδιών και αυτό ακριβώς θέλουν οι αντίπαλοι του ελέγχου των γεννήσεων. Όσο ελάχιστα και να είναι τα χρήματα που κερδίζει ένας άνθρωπος με μεγάλη οικογένεια, δεν μπορεί να διακινδυνεύσει ακόμη και το ελάχιστο, έτσι συνεχίζει στην ίδια ρουτίνα, συμβιβάζεται και ζαρώνει μπροστά στον αφέντη του, μόνο και μόνο για να κερδίζει τα όσα λίγα μπορεί και να θρέψει τα πολλά μικρά στόματα. Δεν τολμά να ενταχθεί σε μια επαναστατική οργάνωση, δεν τολμά να κάνει απεργία, δεν τολμά να εκφράσει άποψη. Οι μάζες των εργαζομένων έχουν ξυπνήσει και αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του ελέγχου των γεννήσεων ως μέσο για να απελευθερωθούν από τον τρομερό ζυγό και ακόμα περισσότερο ως μέσο για να είναι σε θέση να κάνουν κάτι για όσα παιδιά έχουν ήδη έρθει στον κόσμο, προλαμβάνοντας τη γέννηση ακόμα περισσότερων.
Ένα τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι παρατηρείται μια αλλαγή στις σχέσεις των φύλων, αν και δεν αγκαλιάζει πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, εξακολουθεί ωστόσο να γίνεται αισθητή σε μια πολύ σημαντική μειονότητα. Στο παρελθόν και σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα, για το μέσο άντρα, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι ένα απλό αντικείμενο, ένα μέσο για να επιτευχθεί ένας σκοπός, ακόμα περισσότερο ένα σωματικό μέσο και (αντίστοιχος) σκοπός. Αλλά υπάρχουν άντρες που θέλουν περισσότερα από αυτά από τη γυναίκα, άντρες οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι αν κάθε αρσενικό απελευθερωνόταν από τις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, τίποτα δεν θα άλλαζε ακόμα στην κοινωνική δομή, εφόσον η γυναίκα δεν είχε πάρει τη θέση της μαζί του στον μεγάλο κοινωνικό αγώνα. Αργά αλλά με σιγουριά, αυτοί οι άνδρες έχουν μάθει ότι αν μια γυναίκα σπαταλά την ουσία της σε αλλεπάλληλες εγκυμοσύνες, σε τοκετούς και στο πλύσιμο των πανών, έχει λίγο χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Και ακόμα λιγότερο (χρόνο) για ερωτήσεις που απορροφούν και εμπλέκουν και τον πατέρα των παιδιών της. Από σωματική εξάντληση και νευρικό στρες γίνεται το εμπόδιο στο δρόμο του ανθρώπου και συχνά ο πιο πικρός εχθρός του. Είναι λοιπόν και για τη δική του προστασία και ανάγκη να έχει μία σύντροφο & μια φίλη στο πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάει. Είναι ο λόγος που πολλοί άντρες θέλουν να συνδράμουν προς την ανακούφιση των γυναικών από την τρομερή επιβολή του ρόλου της συνεχούς αναπαραγωγής και ως εκ τούτου είναι υπέρ του ελέγχου των γεννήσεων.
Από οποιαδήποτε πλευρά, λοιπόν, και να εξεταστεί το ζήτημα του ελέγχου των γεννήσεων, είναι το πιο κυρίαρχο θέμα της σύγχρονης εποχής και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ανατραπεί με διώξεις, φυλακίσεις ή μια συνωμοσία σιωπής.
Εκείνοι που αντιτίθενται στο κίνημα υπέρ του ελέγχου των γεννήσεων ισχυρίζονται ότι το κάνουν για λογαριασμό της μητρότητας. Όλοι οι πολιτικοί τσαρλατάνοι λατρεύουν αυτήν την υπέροχη μητρότητα, αλλά σε μια πιο προσεκτική εξέταση διαπιστώνουμε ότι αυτή η μητρότητα συνεχίζει εδώ και αιώνες τυφλά και ηλίθια να αφιερώνει τους απογόνους της στον Μολώχ. Εξάλλου, όσο οι μητέρες αναγκάζονται να δουλεύουν πολλές ώρες σκληρά για να βοηθήσουν στην υποστήριξη των πλασμάτων που ακούσια έφεραν στον κόσμο, η συζήτηση περί μητρότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά επίφαση. Το 10% των παντρεμένων γυναικών στην πόλη της Νέας Υόρκης πρέπει να βοηθήσουν στην καθημερινή επιβίωση. Οι περισσότερες από αυτές κερδίζουν τον πολύ επικερδή μισθό των 280 δολαρίων τον χρόνο. Πώς τολμά κανείς να μιλήσει για τις ομορφιές της Μητρότητας μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα;
Αλλά ακόμα και οι πιο καλοπληρωμένες μητέρες, αυτές τι; Όχι πολύ καιρό πριν, το παλιό και επίτιμο Συμβούλιο της Παιδείας μας δήλωσε ότι μητέρες που επιτελούσαν και το ρόλο της δασκάλας, μπορεί να μην συνέχιζαν πλέον να διδάσκουν. Αν και αυτοί οι απαρχαιωμένοι κύριοι υποχρεώθηκαν από την κοινή γνώμη να επανεξετάσουν την απόφασή τους, είναι απολύτως βέβαιο ότι αν η μέση δασκάλα γινόταν μητέρα κάθε χρόνο, σύντομα θα έχανε τη θέση της. Αυτή είναι η μοίρα της παντρεμένης μητέρας. Και η ανύπαντρη μητέρα; Ή υπάρχει κάποιος που αμφιβάλλει ότι υπάρχουν χιλιάδες ανύπαντρες μητέρες; Πλημμυρίζουν τα καταστήματα και τα εργοστάσια και τις βιομηχανίες μας παντού, όχι από επιλογή αλλά από οικονομική ανάγκη. Στη μουντή και μονότονη ύπαρξή τους, το μόνο χρώμα που έχει απομείνει είναι πιθανώς μια σεξουαλική έλξη που χωρίς μεθόδους πρόληψης οδηγεί πάντα σε αμβλώσεις. Χιλιάδες γυναίκες θυσιάζονται ως αποτέλεσμα των αμβλώσεων, επειδή πραγματοποιούνται από κομπογιαννίτες γιατρούς και αδαείς μαίες με μυστικοπάθεια & βιασύνη. Κι όμως οι ποιητές και οι πολιτικοί τραγουδούν για τη μητρότητα. Μεγαλύτερο έγκλημα δεν διαπράχθηκε ποτέ κατά της γυναίκας.
Οι ηθικολόγοι μας το γνωρίζουν, όμως επιμένουν για μια άκριτη αναπαραγωγή παιδιών. Μας λένε ότι ο περιορισμός των απογόνων είναι μια σύγχρονη τάση, επειδή η σύγχρονη γυναίκα είναι χαλαρή στην ηθική της και επιθυμεί να αποποιηθεί την ευθύνη. Ως απάντηση σε αυτό, είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι η τάση να περιορίσουν τους απογόνους είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η φυλή. Έχουμε ως αρχή γι' αυτόν τον ισχυρισμό έναν επιφανή Γερμανό γιατρό, τον Δρ. Theilhaber, ο οποίος έχει συντάξει ιστορικά στοιχεία για να αποδείξει ότι η τάση ήταν διαδεδομένη μεταξύ των Εβραίων, των Αιγυπτίων, των Περσών και πολλών φυλών Αμερικανών Ινδιάνων. Ο φόβος του παιδιού ήταν τόσο μεγάλος που οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν τις πιο φρικτές μεθόδους παρά να φέρουν ένα ανεπιθύμητο παιδί στον κόσμο. Ο Δρ Theilhaber απαριθμεί πενήντα επτά μεθόδους. Αυτά τα δεδομένα είναι μεγάλης σημασίας, στο βαθμό που διαλύουν την δεισιδαιμονία ότι η γυναίκα θέλει να γίνει μητέρα μιας μεγάλης οικογένειας.
Όχι, δεν είναι επειδή η γυναίκα υστερεί σε υπευθυνότητα, αλλά επειδή έχει τόσες πολλές ευθύνες που απαιτεί να ξέρει πώς να αποτρέψει μία ανεπιθύμητη σύλληψη & εγκυμοσύνη. Ποτέ στην ιστορία του κόσμου η γυναίκα δεν ήταν τόσο συνειδητοποιημένη ως προς την αναπαραγωγή του είδους, όσο είναι σήμερα. Ποτέ πριν δεν ήταν σε θέση να δει στο παιδί, όχι μόνο στο παιδί της, αλλά κάθε παιδί, τη μονάδα της κοινωνίας, το κανάλι μέσα από το οποίο, ο άνδρας και η γυναίκα πρέπει να διοχετευθούν, να δει τον ισχυρότερο παράγοντα στην οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Γι' αυτό το λόγο ο έλεγχος των γεννήσεων στηρίζεται σε τόσο στέρεο έδαφος.
Μας λένε ότι όσο ο νόμος καθιστά έγκλημα τη συζήτηση για τα προληπτικά μέτρα, αυτά τα προληπτικά μέτρα δεν πρέπει να συζητούνται. Σε απάντηση, θα ήθελα να πω ότι δεν είναι το κίνημα για τον έλεγχο των γεννήσεων που πρέπει να ανατραπεί, αλλά ο ίδιος ο νόμος. Άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός των νόμων, να φτιάχνονται και να αναιρούνται. Πώς τολμούν να απαιτούν να τους υποταχθεί η ζωή; Ακριβώς επειδή κάποιος αδαής φανατικός στον δικό του περιορισμό του μυαλού και της καρδιάς του κατάφερε να περάσει ένα νόμο την εποχή που οι άνδρες και οι γυναίκες ήταν στα θρανία της θρησκευτικής και ηθικής δεισιδαιμονίας, πρέπει να δεσμευόμαστε από αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας; Καταλαβαίνω εύκολα γιατί οι δικαστές και οι δεσμοφύλακες θα δεσμεύονται από αυτό. Σημαίνει το βιοπορισμό τους, τη λειτουργία τους στην κοινωνία. Αλλά ακόμη και οι δικαστές μερικές φορές προοδεύουν. Εφιστώ την προσοχή σας στην απόφαση που ελήφθη εξ ονόματος του ζητήματος της Αντισύλληψης από τον δικαστή Gatens του Portland, στο Oregon. «Μου φαίνεται ότι το πρόβλημα με τους ανθρώπους μας σήμερα είναι ότι υπάρχει πάρα πολλή σεμνότητα. Η άγνοια και η σεμνότητα ήταν πάντα οι θηλιές γύρω από τον λαιμό της προόδου. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα είναι λάθος στην κοινωνία. Ότι υποφέρουμε από πολλά κακά, αλλά δεν έχουμε το θράσος να σηκωθούμε και να το παραδεχτούμε, και όταν κάποιος φέρνει στην αντίληψή μας κάτι που ήδη γνωρίζουμε, παριστάνουμε τους σεμνούς & τους οργισμένους». Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα με τους περισσότερους νομοθέτες μας και με όλους εκείνους που αντιτίθενται στον έλεγχο των γεννήσεων.
Θα δικαστώ στις Ειδικές Συνεδριάσεις στις 5 Απριλίου. Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και, επιπλέον, δεν με νοιάζει. Αυτός ο φόβος του να μπεις φυλακή για τις ιδέες σου που διαδίδονται τόσο πολύ μεταξύ των Αμερικανών ριζοσπαστών είναι που κάνει το κίνημα τόσο χλωμό και αδύναμο. Δεν έχω τέτοιο φόβο. Η επαναστατική μου παράδοση είναι ότι αυτοί που δεν είναι πρόθυμοι να πάνε φυλακή για τις ιδέες τους δεν έχουν ποτέ δώσει μεγάλη αξία στις ιδέες τους. Εξάλλου, υπάρχουν και χειρότερα μέρη από τη φυλακή. Αλλά είτε πρέπει να πληρώσω για τις δραστηριότητές μου σχετικά με έλεγχο των γεννήσεων είτε να αφεθώ ελεύθερη, ένα πράγμα είναι σίγουρο⸱ το κίνημα του ελέγχου των γεννήσεων δεν μπορεί να σταματήσει, ούτε θα με σταματήσει τίποτα από το να συνεχίσω τις αναταραχές σχετικά με το ζήτημα.. Αν απέχω από τη συζήτηση για τις μεθόδους, δεν είναι επειδή φοβάμαι μια δεύτερη σύλληψη, αλλά επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία της Αμερικής, το ζήτημα του ελέγχου των γεννήσεων μέσω προφορικών πληροφοριών είναι ξεκάθαρο και θέλω να αναδειχθεί με βάση τα δικά του προτερήματα. Δεν θέλω να δώσω στις αρχές την ευκαιρία να το επισκιάσουν με κάτι άλλο. Ωστόσο, θέλω να επισημάνω την απόλυτη ηλιθιότητα του νόμου. Έχω τη μαρτυρία των ντετέκτιβ, η οποία, σύμφωνα με τη δήλωσή τους, είναι μια ακριβής μεταγραφή αυτού που τους συλλάβισα από την πλατφόρμα. Ωστόσο, τόσο αδαείς είναι αυτοί οι άνδρες που δεν έχουν ούτε ένα αντισυλληπτικό που γράφεται σωστά τώρα. Είναι απολύτως μέσα στο νόμο για τους ντετέκτιβ να δώσουν κατάθεση, αλλά δεν είναι μέσα στο νόμο για μένα να διαβάσω την κατάθεση που οδήγησε στο κατηγορητήριο μου. Μπορείτε να με κατηγορήσετε αν είμαι αναρχική και δεν έχω καμία βλέψη για τους νόμους; Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω την απόλυτη ηλιθιότητα του αμερικανικού δικαστηρίου. Υποτίθεται ότι αποδίδεται δικαιοσύνη εκεί πέρα. Υποτίθεται ότι δεν θα υπάρχουν μυστικές διαδικασίες ενώπιον του δικαστηρίου υπό καθεστώς δημοκρατίας, αλλά τις προάλλες όταν οι ντετέκτιβ έδωσαν την κατάθεσή τους, αυτό έπρεπε να γίνει ψιθυρίζοντας, κοντά στον δικαστή όπως στην εξομολόγηση σε μια Καθολική Εκκλησία και σε καμία περίπτωση οι κυρίες που παρίσταντο δεν επιτρέπεται να ακούσουν τι συνέβαινε. Η γελοιότητα στο μεγαλείο της! Και όμως, αναμένεται να την σεβαστούμε, να την υπακούσουμε, να υποταχθούμε σε αυτήν!
Δεν ξέρω πόσοι και πόσες από εσάς είστε πρόθυμοι να το κάνετε, αλλά εγώ δεν είμαι. Είμαι μία από όσους συγκροτούν ένα παγκόσμιο κίνημα, ένα κίνημα που στοχεύει να απελευθερώσει τη γυναίκα από τον τρομερό ζυγό και το δέσιμο της επιβεβλημένης εγκυμοσύνης. Ένα κίνημα που απαιτεί το δικαίωμα κάθε παιδιού να είναι καλά γεννημένο. Ένα κίνημα που θα συμβάλει στην απαλλαγή της εργασίας από την αιώνια εξάρτησή της. Ένα κίνημα που θα φέρει στον κόσμο ένα νέο είδος μητρότητας. Θεωρώ ότι αυτό το κίνημα είναι σημαντικό και αρκετά ζωτικό για να αψηφήσει όλους τους νόμους. Πιστεύω ότι θα ανοίξει το δρόμο όχι μόνο για την ελεύθερη συζήτηση πάνω στην αντισύλληψη, αλλά και για την ελευθερία έκφρασης στη Ζωή, την Τέχνη και την Εργασία, για το δικαίωμα της ιατρικής επιστήμης να πειραματίζεται με τα αντισυλληπτικά όπως έχει στη θεραπεία της φυματίωσης ή οποιασδήποτε άλλης ασθένειας.
Μπορεί να με συλλάβουν, μπορεί να με δικάσουν και να με βάλουν φυλακή, αλλά ποτέ δεν θα σιωπήσω. Ποτέ δεν θα συναινέσω ή θα υποταχθώ στην εξουσία, ούτε θα συμφιλιωθώ με ένα σύστημα που υποβαθμίζει τη γυναίκα σε μια απλή αναπαραγωγική μηχανή και που τρέφεται από τα αθώα θύματά της. Εδώ και τώρα κηρύσσω τον πόλεμο σε αυτό το σύστημα και δεν θα ησυχάσω μέχρι να ανοίξει ο δρόμος για μια ελεύθερη μητρότητα και μια υγιή, χαρούμενη και ευτυχισμένη παιδική ηλικία.
Το άρθρο μεταφράστηκε από την Συντακτική Ομάδα του Land&Freedom με αναδημοσίευση από The Anarchist Library