ΤEΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Από τις πρώτες στιγμές μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα στις 6 Δεκέμβρη και το ξέσπασμα των πρώτων συγκρούσεων στους δρόμους των Εξαρχείων, καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο και μετατρέπεται σε εστία για την εκδήλωση της κοινωνικής οργής. Αποτελώντας έναν χώρο ιστορικά και συμβολικά καταγεγραμμένο στη ζωντανή μνήμη των εξεγερμένων και μεγάλου κομματιού της κοινωνίας ως σημείο αναφοράς του αγώνα ενάντια στην Εξουσία, τόσο στους καιρούς της δικτατορίας όσο και της μεταπολίτευσης και της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, στο Πολυτεχνείο συσπειρώνονται αυθόρμητα, πολλές εκατοντάδες ανθρώπων: συντρόφων, νεολαίων και εργαζομένων, ανέργων, μαθητών, μεταναστών, φοιτητών…
Οι οδομαχίες που ξεκινούν με τις δυνάμεις καταστολής, τα πύρινα οδοφράγματα που στήνονται στους γύρω δρόμους γίνονται η σπίθα μιας εξέγερσης που εξαπλώνεται με αυθόρμητες πορείες στην πόλη, την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής, τις επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους στο κέντρο και γειτονιές της Αθήνας και στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Τις επόμενες μέρες, με συγκρουσιακές διαδηλώσεις που συνοδεύονται από επιθέσεις σε τράπεζες, υπουργεία και πολυκαταστήματα, με καταλήψεις σχολείων και δημοσίων κτιρίων, πολιορκίες και επιθέσεις νεολαίων σε αστυνομικά τμήματα, στις διμοιρίες που φρουρούν τις φυλακές Κορυδαλλού και στη Βουλή, γενικεύεται η εξέγερση. Η εξέγερση που ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πυροδοτήθηκε από την άμεση αντίδραση εκατοντάδων συντρόφων στην δολοφονική βία του κράτους, φτάνοντας να εμπνεύσει δυναμικές κινήσεις αλληλεγγύης πέρα από τα σύνορα, σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η εξέγερση που σοβούσε μέσα στις συνθήκες της γενικευμένης επίθεσης του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία, στον καθημερινό θάνατο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που επιφυλάσσουν για τους καταπιεσμένους οι εντεινόμενοι αποκλεισμοί, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η καταστολή και ο έλεγχος. Αυτή η εξέγερση που “προετοιμαζόταν” επίμονα, ακόμα και στους πιο σκοτεινούς καιρούς κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, μέσα από κάθε μικρή ή μεγάλη χειρονομία αντίστασης στα κυρίαρχα προτάγματα της υποταγής και της παραίτησης, κρατώντας ανοιχτό το δρόμο για τη συνάντηση πολλών περισσότερων στους δρόμους της εξέγερσης, όπως τελικά συνέβη.
Μέσα σε αυτή την εκρηκτική κοινωνική πραγματικότητα, το κατειλημμένο Πολυτεχνείο λειτούργησε ως σημείο της κατά μέτωπο αντιπαράθεσης με το κράτος, σε όλες τις μορφές και με όλα τα δυνατά μέσα, μέσα από αλλεπάλληλα συγκρουσιακά γεγονότα που πυρπολούν την τάξη και την ασφάλεια των αφεντικών και θρυμματίζουν την πλαστή εικόνα της συναίνεσης στους δολοφονικούς σχεδιασμούς τους. Λειτούργησε ως χώρος συνάντησης και ζύμωσης ανάμεσα σε εξεγερμένα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα μέσα από τις συνελεύσεις του και την καθημερινή παρουσία ενός πλήθους εξεγερμένων στην κατάληψη, ως χώρος αντιπληροφόρησης μέσα από κείμενα και αφίσες, με τη λειτουργία ιστοσελίδας, ραδιοφωνικού σταθμού και μικροφωνικής. Αλλά και ως χώρος για την ανάληψη πρωτοβουλιών αντίστασης, όπως το κάλεσμα της συνέλευσης του Πολυτεχνείου για παγκόσμια ημέρα δράσης στις 20 Δεκέμβρη –μία κίνηση που είχε σαν αποτέλεσμα συντονισμένες κινητοποιήσεις σε περισσότερες από 50 πόλεις του εξωτερικού, και στο πλαίσιο της οποίας η κατάληψη του Πολυτεχνείου κάλεσε συγκέντρωση στον τόπο δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου-, η διοργάνωση συναυλίας αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στους αιχμαλώτους της εξέγερσης, στις 22 Δεκέμβρη στο χώρο της κατάληψης, το κάλεσμα στην πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες, η οποία είχε καλεστεί στις 24 Δεκέμβρη από συντρόφους-ισσες μετά από ανοιχτή συνέλευση στο κατειλημμένο κτήριο της ΓΣΕΕ.
Ως σταθερό σημείο, για 18 ημέρες, της εξέγερσης που εξαπλώθηκε, το κατειλημμένο Πολυτεχνείο αποτέλεσε ένα διαρκές κάλεσμα ανυποταξίας προς τους αντισεκόμενους όλου του κόσμου και ένα διαρκές νεύμα αλληλεγγύης προς τους αιχμαλώτους που μέσα από αυτό τον αγώνα βρέθηκαν στα χέρια του κράτους. Έγινε ένα κύτταρο για τη διάχυση των προταγμάτων της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων, της αυτοοργάνωσής τους και της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης με στόχο τον κόσμο της εξουσίας, τους μηχανισμούς και τα σύμβολά του. Προταγμάτων που διαμόρφωσαν το έδαφος για τη συνάντηση των κολασμένων στους δρόμους της εξέγερσης, που όπλισαν τις συνειδήσεις, και που, ίσως για πρώτη φορά, έγιναν σε τόσο μεγάλο βαθμό οικειοποιήσιμα από πλήθος εκμεταλλευόμενων ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών και εθνικοτήτων, με τους οποίους αναρχικοί και αντιεξουσιαστές μοιραστήκαμε τα ίδια συνθήματα απέναντι στην αστυνομία, τον ίδιο λόγο, τις ίδιες πρακτικές, την ίδια οργή απέναντι στη λεηλασία της ζωής μας, και πολλές φορές το ίδιο όραμα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό το λόγο, η καταστολή δεν εκφράστηκε μόνο με την ωμή βία, τους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών, αλλά και με μία σφοδρή ιδεολογική επίθεση από το σύνολο του πολιτικού συστήματος -που είδε τα θεμέλιά του να τρίζουν όταν η καταστολή, στην οποία βασίζεται, όχι μόνο δεν στάθηκε ικανή να συγκρατήσει το κύμα της εξέγερσης αλλά έγινε η αιτία που το πυροδότησε. Μια επίθεση με επιλεκτική στόχευση στους αναρχικούς, ως πολιτικό και αδιαμοσολάβητο κομμάτι των εξεγερμένων, ακριβώς εξαιτίας της απήχησης της δράσης και του λόγου τους, και της επικινδυνότητας που έχει για το κράτος η συνάντησή τους με ένα πλήθος καταπιεσμένων. Σ`αυτό το πλαίσιο, υπήρξε υστερική προσπάθεια διαχωρισμού των εξεγερμένων σε “καλούς μαθητές” από τη μία, “κουκουλοφόρους” ή “μετανάστες-πλιατσικολόγους” από την άλλη, μαζί με τα γνωστά παραμύθια περί προβοκατόρων, ώστε να χειραγωγηθεί η οργή για την κρατική δολοφονία, να εκτονωθεί η κοινωνική έκρηξη, να εγκληματοποιηθούν, να απομονωθούν και να χτυπηθούν τα σταθερά σημεία αναφοράς της εξέγερσης. [Πρόκειται εξ’ άλλου για την ίδια ρητορική που όπλισε το χέρι του δολοφόνου Ε. Κορκονέα, η οποία αναγνωρίζει συγκεκριμένους πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους και ανθρώπους ως “εσωτερικό εχθρό” πάνω στον οποίο θα πρέπει να εξαντληθεί η κρατική βία.]
Σ’ αυτή την προσπάθεια από μεριάς του κράτους εντάχθηκε και η συνεχής στοχοποίηση και συκοφάντηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου, μέσα από συνεχείς δηλώσεις πολιτικών και τη λασπολογία των ΜΜΕ, και η οποία έφτασε μέχρι την άρση του ασύλου και την απειλή εισβολής της αστυνομίας, παρακάμπτοντας τις πανεπιστημιακές αρχές, μετά τις πολύωρες συγκρούσεις του Σαββάτου 20 Δεκέμβρη, με στόχο να καταπνίξουν την εξέγερση χτυπώντας έναν από τους χώρους από όπου ξεκίνησε. Σχεδιασμοί που ανατράπηκαν από την άρνηση των καταληψιών να υπακούσουν σε οποιοδήποτε τελεσίγραφο, την αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν αυτόν τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο-κομμάτι της εξέγερσης, το ανοιχτό κάλεσμά τους σε συσπείρωση στο χώρο του Πολυτεχνείου και τη διεξαγωγή της προγραμματισμένης συναυλίας αλληλεγγύης στους κρατούμενους στις 22/12/08 που συγκέντρωσε πλήθος αγωνιζόμενων στο χώρο της κατάληψης. Οι απειλές για εισβολή επανήλθαν εντονότερες αυτή τη φορά στις 23 Δεκέμβρη, όταν ενώ διεξαγόταν η συνέλευση της κατάληψης με θέμα την ολοκλήρωση του εγχειρήματος, μεταφέρθηκε από πολιτικούς και πανεπιστημιακούς παράγοντες η απαίτηση του υπουργείου Εσωτερικών για άμεση αποχώρηση των καταληψιών από το χώρο, αλλιώς θα γινόταν εισβολή της αστυνομίας. Η απάντηση των καταληψιών ήταν ότι το Πολυτεχνείο δεν ανήκει ούτε στο υπουργείο ούτε στην αστυνομία για να τους το παραδώσουν, αλλά στους αγωνιζόμενους που αποφασίζουν μόνο με κινηματικά κριτήρια και δεν δέχονται εκβιασμούς και τελεσίγραφα από τους δολοφόνους. Έτσι η κατάληψη παρατάθηκε για μια ακόμη ημέρα, καλώντας παράλληλα στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο Μοναστηράκι σε αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες.
Καμία κατασταλτική μεθόδευση, καμία ιδεολογική επίθεση δεν στάθηκε και δεν θα σταθεί ικανή να εκβιάσει την επιστροφή στην “ομαλότητα”, να επιβάλει την κοινωνική και ταξική ειρήνη. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο! Το ξεπέρασμα του φόβου, της εξατομίκευσης και των κυρίαρχων διαχωρισμών ανάμεσα στους καταπιεσμένους οδήγησαν χιλιάδες νεολαίους, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, μετανάστες και πρόσφυγες, άνεργους και εργάτες να σταθούν πλάι-πλάι στους δρόμους και τα οδοφράγματα ενάντια στους δυνάστες της ζωής, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας όλων μας. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που μέσα από τις φλόγες φωτίζει το μέλλον της εξέγερσης, την όξυνση και το βάθεμά της, μέχρι την καθολική ανατροπή του κόσμου των αφεντικών.
Γιατί φωνάξαμε με όλους τους τρόπους ότι αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη, του Μιχάλη Καλτεζά, του Κάρλο Τζουλιάνι, του Χριστόφορου Μαρίνου, του Μιχάλη Πρέκα, της Μαρίας Κουλούρη και όλων των συντρόφων που δολοφονήθηκαν από τους ένστολους φονιάδες του κράτους, δεν είναι όμως μέρες που ανήκουν στο θάνατο αλλά στη ΖΩΗ! Στη ζωή που αναπνέει στους αγώνες, στα οδοφράγματα, στην εξέγερση που συνεχίζεται.
Ολοκληρώνοντας μετά από 18 ημέρες την κατάληψη του Πολυτεχνείου, στέλνουμε τους πιο θερμούς χαιρετισμούς αλληλεγγύης σε όλες και όλους που με τον τρόπο τους έγιναν κομμάτια αυτής της εξέγερσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Νότιας και της Βόρειας Αμερικής, της Ασίας και στην Αυστραλία. Σε όλους αυτούς που συναντηθήκαμε και θα παραμείνουμε μαζί, αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση των κρατούμενων της εξέγερσης, αλλά και για τη συνέχισή της μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, αστυνομίες και στρατούς, φυλακές και σύνορα.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Πολυτεχνείο 24 Δεκέμβρη 2008
***
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες του μπάτσου Ε. Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όχι μόνο στο επίπεδο της φυσικής βίας που καθημερινά ασκείται πάνω στην κοινωνία, και ειδικότερα στα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της, από τους φρουρούς της τάξης και της ασφάλειας των κυρίαρχων, αλλά και συμπύκνωσε ως γεγονός τους πολλαπλούς καταναγκασμούς που το σύστημα εξασκεί στην κοινωνία λεηλατώντας τις ζωές εκατομμυρίων προλετάριων.
Μέσα από τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή από τις καθημερινές συνθήκες εκμετάλλευσης, ελέγχου και καταστολής βρήκε τη δίοδο για να εκφραστεί εδώ και τώρα! Φωτίζοντας έτσι όχι μόνο τη βαρβαρότητα και τη σήψη αυτού του γερασμένου κόσμου μέσα από την άρνησή του, αλλά και τη δυνατότητα να αναδυθεί ένας νέος κόσμος ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Τα oδοφράγματα, οι οργισμένες διαδηλώσεις, οι καταλήψεις πανεπιστημίων, σχολείων, δημοσίων κτιρίων και δημαρχείων στις γειτονιές, οι επιθέσεις στις δολοφονικές δυνάμεις καταστολής, στους ναούς της κατανάλωσης, στα αστυνομικά τμήματα, σε υπουργεία και τράπεζες τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν οι πράξεις εκείνες που ανταπέδωσαν ένα ποσοστό της βίας που δεχόμαστε από τους δυνάστες της ζωής μας, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά και τα τσιράκια τους.
Η κίνηση αναρχικών και αντιεξουσιαστών από τις πρώτες στιγμές μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου να στήσουν οδοφράγματα και να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής, η κατάληψη του Πολυτεχνείου από πλήθος συντρόφων και νεολαίων- που λειτούργησε ως σπίθα και στη συνέχεια ως σταθερή εστία της μετωπικής αντιπαράθεσης με το κράτος-, η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, οι αυθόρμητες κινήσεις συντρόφων σε πολλές ακόμα πόλεις, αποτέλεσαν ένα κέλευσμα αγώνα, άμεσης δράσης και επίθεσης και λειτούργησαν καταλυτικά και παραδειγματικά για τους χιλιάδες των αντιστεκόμενων που τις επόμενες μέρες κατέβηκαν στους δρόμους. Τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης διαχύθηκαν στις τάξεις των εξεγερμένων, έγιναν οικειοποιήσιμα μαζί με τις πρακτικές αγώνα και συνέβαλαν στη διάδοση της εξέγερσης σε κάθε γειτονιά και κάθε πόλη της επικράτειας. Ενώ ένα μεγάλο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης μετέφερε το μήνυμα της εξέγερσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Στους δρόμους δημιουργήθηκε η πιο απειλητική συνθήκη για την εξουσία: οι από τα κάτω διέρρηξαν τους πλαστούς διαχωρισμούς που το κράτος προωθεί ανάμεσα στους προλετάριους και αναγνώρισαν τα κοινά τους συμφέροντα. Ένα ετερόκλητο πλήθος, αναρχικών και αντιεξουσιαστών, μαθητών, μεταναστών, εργαζόμενων κι ανέργων, γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας στάθηκαν μαζί στα οδοφράγματα και τις διαδηλώσεις με όπλο τους την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπειά τους, και αντιμετώπισαν τους μισθοφόρους δολοφόνους του κράτους. Αυτό το ποτάμι της οργής και της αντίστασης δεν μπόρεσε να το ελέγξει ούτε το κράτος ούτε οι παραδοσιακοί μηχανισμοί χειραγώγησης, δεν μπόρεσαν να το καπηλευτούν τα κόμματα της αριστεράς γιατί δεν αναλώθηκε στη διατύπωση κούφιων αιτημάτων, δεν είχε εκπροσώπους ούτε συνομιλητές με την εξουσία, διεκδικούσε και διεκδικεί ακόμα τα πάντα, τη χειραφέτηση, τη ζωή και την αξιοπρέπειά του και παραμένει επικίνδυνο για το κράτος και τα αφεντικά.
Το κράτος εξαπέλυσε από τις πρώτες μέρες μια ιδεολογική όσο και κατασταλτική επίθεση στους εξεγερμένους. Μέσα από τα ΜΜΕ επιχείρησε να διαχωρίσει και να συκοφαντήσει όσους αγωνίζονταν -σε “καλούς μαθητές” και “κακούς κουκουλοφόρους”, σε διαδηλωτές και “πλιατσικολόγους”-, ταυτόχρονα με τις κατευθυνόμενες απειλές για άρση του ασύλου στο Πολυτεχνείο. Οι μπάτσοι επιδόθηκαν σε χημικό πόλεμο σε βάρος των εξεγερμένων, σε συλλήψεις και ξυλοδαρμούς διαδηλωτών και με τη συνδρομή “αγανακτισμένων πολιτών”, δημάρχων και τοπικών αρχόντων, και τη σκυτάλη ανέλαβαν οι δικαστές που σε μια προσπάθεια παραδειγματισμού και τρομοκράτησης όσων βρίσκονταν στους δρόμους, προφυλάκισαν πάνω από 60 συλληφθέντες που κρατούνται μέχρι σήμερα όμηροι στις φυλακές της δημοκρατίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι πυροβολισμοί Ζητάδων κατά τη διάρκεια συγκρούσεων που ξέσπασαν μετά την κηδεία του Αλέξη, όπως και οι πυροβολισμοί σε μαθητές έξω από κατειλημμένο σχολείο στο Περιστέρι. Τις τελευταίες μέρες το κράτος επιχειρεί να δημιουργήσει και πάλι ένα κλίμα τρομολαγνείας και να αντεπιτεθεί πραγματοποιώντας πογκρόμ και επιβάλλοντας καθεστώς αστυνομικής κατοχής στην περιοχή των Εξαρχείων, με έρευνες σε σπίτια και συλλήψεις συντρόφων και με τη στοχοποίηση αγωνιστών μέσα από κατευθυνόμενα δημοσιεύματα από τους δημοσιογράφους- “παπαγαλάκια” της αστυνομίας. Ένα σχέδιο που θέτει ξανά στο στόχαστρο της καταστολής και της κυρίαρχης προπαγάνδας τους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές, με στόχο τόσο την απομόνωσή τους από άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται όσο και τον ευρύτερο εκφοβισμό όλων όσοι αυτές τις μέρες στέκονται απέναντι στα σχέδια των αφεντικών.
Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει το διογκούμενο ρεύμα αμφισβήτησης και άρνησης απέναντι στο καθεστώς του τρόμου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του ελέγχου και της καταστολής. Η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα από τραμπούκους της εργοδοσίας γιατί διεκδικούσε τα αυτονόητα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς ήταν ένα ακόμα περιστατικό που αναδεικνύει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία αυτού του συστήματος.
Η εξέγερση παραμένει ζωντανή, έχει δώσει νέα ορμή στις διεργασίες στην κοινωνική βάση και έχει αναζωπυρώσει όλα τα μέτωπα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που μαίνεται με αμείωτη ένταση, κομμάτι του οποίου είναι και η αλληλεγγύη στους αιχμαλώτους της εξέγερσης. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση είναι σε εξέλιξη και τίποτα δεν μπορεί να την ανακόψει... μέχρι την τελική νίκη, την παγκόσμια επανάσταση, την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού, μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ– ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ– ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Σύντροφοι-ισσες από την αναρχική συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”
8 Γενάρη 2009
* ειδική έκδοση του αναρχικού δελτίου "Μάυρη Σημαία" (στο λινκ και τα υπόλοιπα άρθρα της έκδοσης)