ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008-ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2024
16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους και αγωνιζόμενους.
Μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί: Το ξέσπασμα της εξέγερσης δεν θα ήταν εφικτό αν δεν είχε διατρέξει την κοινωνία το νήμα των αγώνων ολόκληρων δεκαετιών πριν. Οι εκατοντάδες εξεγερμένοι στην Αθήνα δεν θα είχαν γίνει χιλιάδες από πόλη σε πόλη, αν δεν πατούσαν στα χνάρια των αγώνων που δόθηκαν από πολλούς πριν από αυτούς. Πολυτεχνείο 73′, Καλτεζάς και Χημείο, Πολυτεχνείο 95′, Πίσω Ρουφιάνοι – Εμπρός Σύντροφοι απέναντι στην τρομοϋστερία μετά τις συλλήψεις της Ε.Ο. 17Νοέμβρη, οι 7 της Θεσσαλονίκης του 03′, φοιτητικά 06′-07′, απεργίες, μαθητικές καταλήψεις, μάχες με τους παρακρατικούς φασίστες, συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, το άπλωμα της αυτοοργάνωσης και των αδιαμεσολάβητων αγώνων στη βάση, τα στέκια και οι καταλήψεις σε ολόκληρη τη χώρα, η μαζικοποίηση του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος. Η κοινωνική και ταξική εξέγερση τον Δεκέμβρη του 08′ ήταν το ψηφιδωτό των αντιστάσεων ενός κόσμου που δεν συνθηκολόγησε, αλλά βγήκε στους δρόμους δημιουργώντας για βδομάδες μια νέα πραγματικότητα, αυτή της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της μαχητικής αντίστασης, των οριζόντιων και αντιιεραρχικών συνελεύσεων, των κατειλημμένων σχολών και δημαρχείων, των οδομαχιών, του ρήγματος στο καθεστώς βαρβαρότητας, των δικών μας ημερών, των αναρχικών, των φοιτητών και μαθητών, των μεταναστών, των φτωχών, των εργαζόμενων και άνεργων, της ιδέας πως ο κόσμος που ονειρευόμαστε και για τον οποίο παλεύουμε δεν είναι ουτοπία. Ζώντας τις μέρες του Δεκέμβρη κατακτήσαμε τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης και αυτή η μνήμη αποτελεί οδηγό για τους αγώνες που έπονται και υπενθύμιση πως ο,τι πολεμήσαμε είναι ακόμα εδώ.
Δεκαέξι χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, κράτος και αφεντικά συνεχίζουν να προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της κοινωνικής βάσης και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι χιλιάδες νεκροί λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, τα δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, τα χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους κάθε χρόνο, ο πνιγμός της Θεσσαλίας στη λάσπη ένα και πλέον χρόνο πριν και οι καταστρεπτικές συνέπειες που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα η περιοχή, οι δολοφονημένοι Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ, οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης Φρούριο και μέσα στα αστυνομικά τμήματα. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, προωθώντας συστηματικά τη διάλυση του ΕΣΥ, εντείνοντας τους όρους εκμετάλλευσης στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, επιχειρώντας την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την καταστολή στους χώρους εκπαίδευσης και αυξάνοντας συνεχώς το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Παράλληλα η λεηλασία του φυσικού κόσμου από κράτος και κεφάλαιο και η κρατική άρνηση διαχείρισης των συνεπειών της, που το ίδιο το σύστημα εξουσίας δημιουργεί, έχουν αφήσει πίσω τους εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης και το μεγαλύτερο μέρος του θεσσαλικού κάμπου κατεστραμμένο από τις πλημμύρες. Οι συνεχείς παρεμβάσεις στα οικοσυστήματα δημιουργούν μία ασφυκτική συνθήκη για το σύνολο της κοινωνίας, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς ανθρώπους, χιλιάδες νεκρά ζώα και τεράστιες εκτάσεις καμένων δασών.
Δεκαέξι χρόνια μετά, η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους κλιμακώνεται σε όλα τα σημεία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού -από την επίθεση στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών. Γιατί η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, καθώς αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών κράτους και αφεντικών. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει τη μνήμη αγώνων του παρελθόντος, να καθυποτάξει κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου- με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη ψήφιση του άκρως αντιδραστικού και τιμωρητικού νομοσχεδίου για τον νέο ποινικό κώδικα-.
Ταυτόχρονα οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος γιατί υπήρξε βασικός εκφραστής, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Αυτό αναδεικνύεται σήμερα μέσα από την εν εξελίξει κρατική επιχείρηση τρομοκρατίας, που ξεκίνησε με αφορμή την έκρηξη στους Αμπελόκηπους και τον θάνατο του αναρχικού Κυριάκου Ξυμητήρη, και η οποία επιδιώκει να κατασκευάσει ενόχους και να οδηγήσει αγωνιστές στον εγκλεισμό και την εξουδετέρωσή τους από το πεδίο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, όπως οι προφυλακίσεις των αγωνιστών/τριών Μαριάννα Μ, Νίκου Ρωμανού, Δήμητρας Ζ. και Δημήτρη Π., το συντονισμένο τρομολαγνικό σόου που εκπορεύεται από τα αστυνομικά επιτελεία και διαχέεται στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας, η ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, μέχρι και η αστυνομική αυθαιρεσία που εκφράστηκε πάνω στην αναρχική αγωνίστρια Μαριάννα Μ. με τη λήψη αποτυπωμάτων ενόσω βρισκόταν βαριά τραυματισμένη και χωρίς τις αισθήσεις της και την επιχείρηση των ανακριτικών αρχών να της αποσπάσουν απολογία. Η κατασταλτική εκστρατεία του κράτους απέναντι στο αναρχικό κίνημα, η οποία σήμερα διαρκώς κλιμακώνεται, δεν αποτελεί κάποιου είδους αποπροσανατολισμό ούτε είναι παράγωγο της συγκυρίας, αλλά πάγιος και διακηρυγμένος στόχος του κράτους ειδικά μετά την εξέγερση του 08′ και αυτό διότι το αναρχικό κίνημα δεν έδωσε ποτέ συγχωροχάρτι σε κράτος και αφεντικά, αλλά αντιθέτως παρά την καταστολή, τη συκοφάντηση, το ξύλο, τις διώξεις και τις φυλακές παρέμεινε να αγωνίζεται κόντρα σε κάθε εξουσία, κόντρα στην εκμετάλλευση και καταπίεση, κόντρα στις λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και συμβιβασμού.
Και η μόνη πράξη που εκκρεμεί είναι η Κοινωνική Επανάσταση: Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με τη διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την Κοινωνική Επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό τη δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως μέσα στην κοινωνία κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση -σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση- είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Από τους εξεγερμένους ιθαγενικούς λαούς της Αμερικής που αγωνίζονται για Γη και Ελευθερία, τον επί δεκαετίες αντιστεκόμενο λαό της Παλαιστίνης που σήμερα δίνει μια ακόμα μάχη για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά του μέχρι τους αγωνιζόμενους/ες στις δυτικές μητροπόλεις και σε κάθε γωνιά του πλανήτη που παλεύουν απέναντι στον φασισμό, την καταπίεση, την καταστολή και την εκμετάλλευση η μόνη ρεαλιστική προοπτική για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που θα χωρά πολλούς κόσμους είναι η ανατροπή του κρατικού και καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, η οργάνωση και ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση.
Λευτεριά στους διωκόμενους/ες και προφυλακισμένους/ες αγωνιστές/τριες
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Παρασκευή 6 Δεκέμβρη – αντικρατικές, αντικατασταλτικές διαδηλώσεις
Αθήνα: 18.00 – Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 18.00 – Καμάρα
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
2024