Ο Julien Terzics πέθανε 1/6/24 από καρκίνο. Ο Julien ήταν ιδρυτής των “The Red Warriors” αντιφασιστική ομάδα (κυνηγοί φασιστών) που έδρασαν την περίοδο του ’80 - ’90 στην Γαλλία. Ήταν ντράμερ του αναρχικού συγκροτήματος oi! Brigada Flores Magon, ενεργός στον αντιφασιστικό αγώνα σε όλη του τη ζωή και συνδικαλιστής στη γαλλική CNT.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στις αρχές του 2000 για το βιβλίο Comme un Indien métropolitain, που εκδόθηκε από τον No Pasaran, στην οποία μιλάει για τη ζωή του και τη γέννηση των Red Warriors.
[...]Οι Red Warriors δημιουργήθηκαν γύρω στο 1986. Ήταν μια περίοδος κατά την οποία η πλειονότητα του γαλλικού skin κινήματος ήταν εθνικιστές ή Φασίστες. Το 99% των σκίνχεντ που συναντούσες στο δρόμο εκείνη την εποχή είχαν κέλτικους σταυρούς, γαλλικές σημαίες και σβάστικες. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν ολόκληρες περιοχές του Παρισιού όπου δεν επιτρέπονταν οι πανκς: το Saint-Michel, το Quartier Latin, το Puces de Clignancourt, το 15ο διαμέρισμα, το Tolbiac, το Les Halles.
Αν ήσουν πανκ εκείνα τα χρόνια και φαινόταν λόγω του στυλ, δεν ήταν εύκολο, ήσουν στόχος για πολλούς ανθρώπους. Αν για παράδειγμα συναντούσες μια παρέα skins (σκινάδες), ήταν βέβαιο ότι θα σε έσπαγαν στο ξύλο. Πολλοί από εμάς είχαμε βαρεθεί να κάνουμε παρακάμψεις για να γυρίσουμε στο κέντρο του Παρισιού για να αποφύγουμε τους καυγάδες. Έτσι ο Jeff και εγώ αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ο Jeff ήταν από το Nogent-sur-Marne και εγώ από το Fontenay. Κάναμε πολύ παρέα, παρόλο που ο Jeff ήταν λίγο μεγαλύτερος από μένα. Σε αρκετές περιπτώσεις στους καυγάδες οι φασίστες τα βρήκαν σκούρα με μας. Εκείνος ήταν ήδη skinhead, ενώ εγώ ήμουν κάτι σαν εναλλακτικός με καπέλο και ένα ζευγάρι βρώμικα άρβυλα. Η ιδέα ήταν να οργανωθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα, να βρούμε τύπους που ήταν έτοιμοι να τα βάλουν με τους φασίστες. Ο Ρίκο μας προσέγγισε αρκετά σύντομα, τον ξέραμε και από το εργοστάσιο. Σιγά σιγά η ομάδα χτίστηκε πάνω σε σχέσεις ιδεολογικής και πολιτικής συγγενειας και μεγάλωσε με την είσοδο νέων μελών. Οι περισσότεροι από τους Red Warriors γνωριζώμασταν ως ένα βαθμό από το εργοστάσιο. Στο τέλος της δεκαετίας 1980 ήμασταν 14 "επίσημα μέλη".
Ονομάσαμε τους εαυτούς μας Red warriors (Κόκκινοι Πολεμιστές), επειδή εκείνη την εποχή, αυτό που οι φασίστες έδειχναν να μισούν περισσότερο ήταν ο κομμουνισμός. Γι' αυτό και το παρακάναμε με σοβιετικό φολκλόρ και παρελκόμενα. Έπρεπε να ξεχωρίσουμε από τους φασίστες, γιατί εκτός από το κούρεμα (αφήναμε λίγο μαλλί στην κορυφή), μοιάζαμε με έναν οποιονδήποτε Skin (μπουφάν bomber, τζιν, άρβυλα). Έπειτα, δεν υπήρχαν γνήσιοι μαρξιστές-λενινιστές στην ομάδα. Αλλά το όνομα έμεινε, γιατί μέχρι σήμερα οι φασίστες και οι απολιτικ λέγανε "εσείς οι κόκκινοι". (...)
Είχαμε όλοι διαφορετικές αντιλήψεις για τα πράγματα, αλλά εδώ δεν υπήρχε δυνατότητα συζήτησης, αυτό ήταν ο ριζοσπαστικός αντιφασισμός. Η ιδρυτική δράση της ομάδας, ήμασταν επτά, δεν ήταν λαμπρή, μας έπιασαν όλους. Ο Ρίκο πήρε ένα μήνα φυλακή. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές τα κάναμε κάπως βιαστικά, αλλά συνήθως εφαρμόζαμε μια ελάχιστη στρατηγική, με τη βοήθεια μερικών παλιών στην ομάδα που είχαν συνηθίσει σε τέτοιου είδους πράγματα και καταστάσεις. Η ιδέα ήταν να εντοπίζουμε τις ομάδες των skinheads (Pasteur, Tolbiac...) ή τα μέρη που σύχναζαν. Λειτουργούσαμε σε μικρές ομάδες των τριών ή τεσσάρων ατόμων, που περιφέρονταν στο Παρίσι. Ο καθένας από τη μεριά του εντόπιζε στόχους, ετοιμάζαμε την επιδρομή και πέφταμε πάνω στους φασίστες.
Το γεγονός ότι κάναμε συντονισμένες ενέργειες με περισσότερα από δέκα άτομα και στη συνέχεια κυνηγούσαμε τους φασίστες σε μικρές ομάδες, έδινε την εντύπωση στους φασίστες ότι οι Red Warriors ήταν παντού και ήταν πάρα πολλοί. Οι τύποι απέναντι μας πανικοβάλλονταν, γιατί κανείς δεν ήξερε πού τριγυρίζαμε, ποιοι ήμασταν. Ήμασταν λίγο ένας μύθος. Εκείνη την εποχή απέναντί μας ήταν οι JNR του Batskin, η Division Saint-Georges, το PNFE, τα υπόλοιπα της FANE, η συμμορία του Juvisy. Είναι τύποι που κάποιοι από αυτούς κατέληξαν ως μισθοφόροι στην Κροατία ή στην Αφρική.
Εκείνη την εποχή, ήμουν μόλις 20 ετών και είχα την ιδέα ότι όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσαμε να προσεγγίσουμε, όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούσαμε να ενημερώσουμε, τόσο περισσότερο θα προωθούσαμε την υπόθεση. Η ιδέα δεν ήταν απλώς να σπάσουμε τους φασίστες με ένα ρόπαλο, ήταν να πούμε στον κόσμο ότι έπρεπε να αντιδράσει. Και για να το κάνω αυτό ήμουν έτοιμος να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε αυτό ήμουν λίγο αντίθετος με τους άλλους, οι οποίοι πίστευαν ότι δεν χρειαζόμασταν τα μέσα ενημέρωσης για να προωθήσουμε τον αγώνα μας. Σήμερα, συμφωνώ μαζί τους σε αυτό το σημείο.[...]
Ακολουθεί το ντοκιμαντέρ “κυνηγώντας φασίστες” antifa: chasseurs de skins το οποίο μεταφράστηκε από την κατάληψη Libertatia το 2009 και αναφέρεται στη δράση των Red Warriors στο Παρίσι.
Red Warriors, οι πρώτοι κυνηγοί skinheads στο Παρίσι (Γαλλία, περίοδος ’80 – ’90)
Ανεργία, περιθωριοποίηση κοινωνικών κομματιών, μητροπολιτική βία, κρατική καταστολή, η άνοδος του Εθνικού Μετώπου αλλά και ένα ανερχόμενο ελευθεριακό κίνημα punk που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
Μέσα σε αυτή τη κοινωνική συνθήκη αναπτύσσονται φασιστικές συμμορίες σκίνχεντ οι οποίες καθιστούν ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες με επιθέσεις σε συναυλίες, σε μετανάστες και κόσμο προσκείμενο στον ελευθεριακό χώρο. Έτσι δημιουργούνται οι πρώτες αντιφασιστικές ομάδες κρούσης με σκοπό να αντεπιτεθούν στον αναπτυσσόμενο φασισμό. Το κίνημα των redskins στη Γαλλία, γεννήθηκε σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες μεταξύ 1984 και 1986.
Το κίνημα των redskins στη Γαλλία δεν έχει καμία σχέση με το skinhead κίνημα στο σύνολο του. Το 1984 στη Γαλλία, όποιος είναι skinhead είναι κατά πάσα πιθανότητα φασίστας ή νεοναζί και κάποιοι ελάχιστοι είναι απλά απολίτικοι. Επιτίθενται στις καταλήψεις και στις πανκ συναυλίες, σε άστεγους, σε μετανάστες και σε όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι Red Warriors, η πρώτη αντιφασιστική ομάδα οι αναλαμβάνουν να σταματήσουνε τη φασιστική τρομοκρατία. Τρία χρόνια μετά κανένας στο Παρίσι δεν τολμάει να κυκλοφορήσει με τη γαλλική σημαία ραμμένη στο φλαιτ τζακετ, πόσο μάλλον με την σβάστικα. Αυτή η νίκη βέβαια δεν οφειλόταν μόνο στη δράση των Red Warriors αλλά και του πολλαπλασιασμού των ομάδων αντιφασιστικής δράσης, καθώς επίσης και της απογοήτευσης πολλών νεαρών φασιστών που συνειδητοποίησαν πως οι ηγέτες των φασιστικών ομάδων τους είχανε εξαπατήσει και εκμεταλλευτεί, καθώς και το αδιέξοδο του φασισμού.
Οι Red Warriors ωστόσο λειτούργησαν σαν μια μορφή πρωτοπορίας, προτείνοντας έναν ριζοσπαστικό αντιφασισμό, σε άμεση συνάφεια με τα προβλήματα της νεολαίας της εποχής και ταυτόχρονα μέσα τόσο στις νεανικές κινητοποιήσεις όσο και στην αντικουλτούρα - underground. Πολλές ομάδες θα δημιουργηθούν στην συνέχεια, οι Red Ants, οι Lenine Killers, οι Red Action Skinhead και στη Μασσαλία οι Massilia Red Army. Κάποιοι θα πολιτικοποιηθούν έντονα, άλλοι, όπως οι Ducky Boys θα θελήσουνε να λειτουργήσουνε κατά το πρότυπο των “μυθικών” νεανικών συμμοριών των 50ς (όπως οι Γάλλοι Panthers), με ηθικό κώδικα, ομοιόμορφο ντύσιμο και κανόνες συμπεριφοράς, άλλοι δυστυχώς θα λειτουργήσουνε ακριβώς όπως οι φασίστες skinheads, προκαλώντας ανούσιους καυγάδες και όντας το ίδιο επικίνδυνοι σε μια τυχαία νυχτερινή συνάντηση όσο και οι “αντίπαλοι” τους. Ευτυχώς, αυτή η λογική του πολέμου των συμμοριών δεν θα επικρατήσει ούτε θα πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Το κίνημα των Γάλλων redskins, ήταν ένα ανοιχτό νεανικό κίνημα, που δεν επιδίωκε να διαχωριστεί από το σύνολο της αντικουλτούρας της εποχής και που κατάφερε, με τον πιο έντονο και ενεργητικό τρόπο, να φέρει στο προσκήνιο την αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση και να υπερασπιστεί τους δρόμους και τον διαφορετικό τρόπο ζωής από τις εγκληματικές φασιστικές συμμορίες.
*Το απόσπασμα της συνέντευξης είναι μετάφραση από τα γαλλικά και βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο :
https://lahorde.info/L-idee-c-etait-pas-juste-de-casser-du-faf-c-etait-de-dire-aux-gens-qu-il
*Η κεντρική φωτογραφία - σκίτσο είναι του Ζerocalcare