Συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον απεργό πείνας Π. Ρούτσι - Κυριακή 28/9 στις 18:30, Δέντρο της μνήμης (Νέα παραλία)
2 χρόνια τώρα παρακολουθούμε την συγκάλυψη μιας δολοφονίας, οι κρατικοί αυτουργοί της οποίας παραμένουν αλώβητοι και οι ευθύνες για τις αδικοχαμένες ψυχές μετακυλάνε ακόμα σε ένα «μοιραίο ανθρώπινο λάθος». Παρά τις προσπάθειες του κράτους να αποσιωπήσει την εγκληματική του ευθύνη, στην επιφάνεια ήρθαν στοιχεία που αποδεικνύουν την πολιτική της συγκάλυψης. Οι παράνομες χημικές ουσίες που προκάλεσαν τεράστια φωτιά στην αμαξοστοιχία, το άμεσο μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης, το μη δημοσιευμένο καταγεγραμμένο υλικό από κάμερες ασφαλείας - σε συνδυασμό με τις δηλώσεις κυβερνητικών προσώπων που μονίμως πέφτουν σε αντιφάσεις - αποδεικνύουν έκδηλα πως ο θάνατος 57 ανθρώπων δεν οφείλεται σε ένα «ατύχημα» αλλά σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, οι δράστες του οποίου παραμένουν ατιμώρητοι.
Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που έχασε την ζωή του στα Τέμπη, διανύει την 13η μέρα απεργίας πείνας, παρόλο που χθες το αίτημα εκταφής του γιου έγινε δεκτό, όπως αναφέρει και ο ίδιος η απόφαση είναι «μισή» καθώς του επιτράπηκε μόνο η ταυτοποίηση DNA και όχι για η διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Η κίνηση αυτή αποτελεί την έσχατη κραυγή ενάντια στην κρατική συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος. Η απεργία πείνας σήκωσε ένα πανελλαδικό κύμα αλληλεγγύης, με άλλους δύο απεργούς πείνας - τον Δημήτρη Οικονομόπουλο απο τις 18/9, οποίος μάλιστα από χθες βρίσκεται στο νοσοκομείο με έντονη αδιαθεσία και την Αναστασία Τσαλαμίδα από τις 22/9 - να στέκονται στο πλευρό του Π. Ρούτσι και να απαιτούν άμεση δικαίωση των θυμάτων. Παράλληλα, οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να απαιτούν την πλήρη επανεξέταση αυτού του εγκλήματος, αρνούμενοι την συγκάλυψη και διεκδικώντας την απόδοση ευθυνών σε όσους πραγματικά τους αναλογούν.
Είναι ξεκάθαρο πως η δικαιοσύνη δεν δύναται να έρθει μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά από την ίδια την κοινωνική βάση. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα με τον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων στον δρόμο ενάντια σε όλους όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας και κοστολογούν την ανθρώπινη ύπαρξη ως μηδαμινή. Η απεργία πείνας, ως το ύστατο όπλο στα χέρια των αγωνιστών ενάντια στην συμμαχία των ισχυρών, αποδεικνύει ότι ο αγώνας για τα Τέμπη δεν σταματά· είναι ένας αγώνας αδιάκοπος, με μοναδικό διακύβευμα την τιμωρία των ενόχων και τη δικαίωση των θυμάτων. Όσο λοιπόν οι κρατικοί μηχανισμοί πασχίζουν να σβήσουν την συλλογική μνήμη, θωρακίζοντας την ηγεμονία τους, εμείς στεκόμαστε στον αντίποδα της εγκληματικής στρατηγικής και τους υπενθυμίζουμε πως ο δρόμος της δικαιοσύνης δεν θα πάψει να συγκρούεται ολομέτωπα με τον κορμό της εξουσίας.
Η δολοφονία στα Τέμπη καταδεικνύει και επιβεβαιώνει την ίδια την φύση του κρατικο–καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που θεμελιώνεται και διαιωνίζεται πάνω στη λογική της θυσίας: παράγει, συντηρεί και νομιμοποιεί τον θάνατο, την τρομοκρατία και την κοινωνική εξαθλίωση ως αναγκαίο τίμημα για τη συντήρηση του. Οι επαΐοντες της εξουσίας, πίσω από τον μανδύα της «ευθύνης», τρέφουν την ηγεμονία τους με τη συστηματική ταπείνωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, καθιστώντας τον θάνατο μια καθημερινότητα. Όσο λοιπόν κράτος και αφεντικά πασχίζουν να συγκαλύψουν την εγκληματική διαχείριση τους, αρνούμενοι τις δολοφονικές ευθύνες που φέρουν στις πλάτες τους, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων – υπενθυμίζοντας πως ο αγώνας για δικαιοσύνη σημαίνει εξέγερση και ολική συντριβή του υπάρχοντος.
Ο αγώνας δίνεται καθημερινά στους δρόμους, με την μαζική, μαχητική συμμετοχή κάθε ανθρώπου ενάντια στο σάπιο σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την ανθρώπινη ζωή ως αμελητέα.
Ο αγώνας μας δεν χωράει σε κάλπες και σε κυβερνητικά προστάγματα.
Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και είναι ένας πόλεμος ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς. Ένας αγώνας ζωής, αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό- Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
[Θεσ/νίκη] Συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον απεργό πείνας Π. Ρούτσι
