ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ-ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΕΣ
Την Πέμπτη 14/7 στη οδό Ψελλού, κάτω από τον λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια, γυναίκα δέχεται επίθεση από δύο άντρες που τη ληστεύουν, τη ξυλοκοπούν άγρια και στη συνέχεια επιχειρούν να τη βιάσουν, κάτι που ευτυχώς αποτράπηκε και με τη βοήθεια των κατοίκων της γειτονιάς που άκουσαν τις φωνές της. Ο ένας εκ των δύο δραστών αναγνωρίστηκε από τη γυναίκα και πιάστηκε με τη βοήθεια περαστικού και ο δεύτερος διέφυγε προς τον λόφο του Στρέφη, με χαρακτηριστική την αδιαφορία της αστυνομίας να τον αναζητήσει. Στο Α.Τ. Εξαρχείων η γυναίκα, που προχωράει για να καταγγείλει τη ληστεία, τον ξυλοδαρμό και την απόπειρα βιασμού που είχε υποστεί, δέχεται την απαξία και τις προσβολές από την αστυνομία, ενώ το μαρτύριό της συνεχίζεται στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού όπου αναγκάζεται να παραμείνει για ώρες αναμένοντας να έρθει ιατροδικαστής να την εξετάσει.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο των θεσμών και της αστυνομίας. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θύματα βιασμών, κακοποιήσεων, trafficking αντιμετωπίζονται με εξευτελιστικό τρόπο, με χλευασμούς και εκφοβισμούς προκειμένου να παραιτηθούν των καταγγελιών- πρακτική που συνιστά σαφή συγκάλυψη και ξέπλυμα των βιαστών και βασανιστών. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε οι ίδιοι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του κράτους που καλλιεργούν και επιβάλλουν την έμφυλη βία, γαλουχώντας και οπλίζοντας τους δράστες και σπεύδοντας έπειτα να τους καλύψουν και να τους δικαιολογήσουν να στοχεύουν- όσο και αν αναπτύσσουν μια υποκριτική ρητορική ως προς αυτό- όντως στην εξάλειψής της;
Το πρόβλημα είναι ένα και είναι ένα ολόκληρο σύστημα που έχει όνομα και λέγεται κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία. Ένα σύστημα που προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό (που σε ό,τι αφορά ειδικότερα την έμφυλη βία, αυτή έχει απογειωθεί σε συνθήκες κρίσης του συστήματος και αυτό φαίνεται από τα δεκάδες περιστατικά κακοποίησης, ομηρίας, ξυλοδαρμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, βιασμών και γυναικοκτονιών που καταγράφονται σε σχεδόν καθημερινή βάση), την πατριαρχική και εν γένει την εξουσιαστική βία, προστατεύοντας τους ισχυρούς και τα εγκλήματά τους (με πιο πρόσφατες περιπτώσεις την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη, του βιαστή Φιλιππίδη, του δολοφόνου του Ζακ, Χορταριά και την αθώωση των μπάτσων δολοφόνων του, την αποφυλάκιση του μπάτσου Κορκονέα και το απαλλακτικό βούλευμα των βιαστών της Γεωργίας στη Θεσ/νίκη, αδερφών Λεβέντη-γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών) τρομοκρατώντας και ρίχνοντας στην πυρά όσες και όσους τολμούν να αντισταθούν.
Το ζήτημα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εγγενούς σχέσης της με τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την έμφυλη βία τίθεται με ολοένα πιο οξυμμένο τρόπο -μεταξύ άλλων- στη γειτονιά των Εξαρχείων. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα Εξάρχεια βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής αποτελώντας έναν χώρο που είναι ιστορικά, από τον καιρό της μεταπολίτευσης, συνδεδεμένος με το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα και ένα πεδίο που αναπτύσσονται έντονες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες αμφισβήτησης και αντίστασης.
Από την προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση- που ανέπτυξε μία κατασταλτική στρατηγική η οποία συνίστατο κατά βάση στην απόπειρα εμπέδωσης του δόγματος ότι δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία χωρίς κράτος, έτσι όπου το τελευταίο αποσύρεται δεν μπορεί παρά να επικρατεί ο νόμος των ναρκομαφιών και μαζί με αυτόν η απογείωση της έμφυλης βίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού –πήρε τη σκυτάλη η σημερινή ακροδεξιά διακυβέρνηση που ήρθε να ανταποκριθεί και αυτή πλήρως στις επιταγές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της αντι-εξέγερσης. Το εργαλείο της αφομοίωσης, που έδωσε ένα συντριπτικό αφοπλιστικό χτύπημα στα κινήματα, αντικαταστάθηκε από αυτό της ωμής καταστολής. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι ξυλοδαρμοί και τα ξεγυμνώματα διαδηλωτών/τριών, οι σεξιστικές επιθέσεις και απειλές σε αγωνιστές και αγωνίστριες, οι παρενοχλήσεις σε κατοίκους, περαστικούς και θαμώνες από τις αστυνομικές δυνάμεις που εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε ολόκληρη τη γειτονιά έγιναν μία καθημερινότητα. Ενώ μετά την αστυνομική εισβολή και κατοχή της γειτονιάς ξεδιπλώθηκαν και οι ευρύτεροι σχεδιασμοί ανάπλασης κι «εξευγενισμού» της (με την προγραμματιζόμενη ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, τη μετατροπή της πλατείας Εξαρχείων σε σταθμό του μετρό και τη μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου), εντάσσοντάς την στο ευρύτερο σχέδιο ανάπλασης και ελέγχου του κέντρου της πόλης {…}, ως έναν ακόμα τρόπο να υπηρετήσουν {…} τον στρατηγικό στόχο του κράτους που δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση της περιοχής, την αλλοίωση των κινηματικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών των Εξαρχείων, την αποστέρηση της αγωνιστικής ιστορίας τους και τη μετατροπή τους σε ελεγχόμενη ζώνη κερδοφορίας.
{αποσπάσματα από την «Ανακοίνωση & κάλεσμα ενάντια στην ανάπλαση των Εξαρχείων» της Ανοιχτής συνέλευσης αλληλεγγύης στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37}
Φυσικά οι ναρκομαφίες, οι συμμορίες που λυμαίνονται τα Εξάρχεια και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού- που επιχειρήθηκε με τόνους μιντιακής προπαγάνδας να ταυτιστούν με τους αγώνες και την γειτονιά των Εξαρχείων προκειμένου να αντληθεί η κοινωνική νομιμοποίηση για την αστυνομική εισβολή την περιοχή -συνεχίζουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται υπό το άγρυπνο βλέμμα και την εκούσια αδιαφορία των δυνάμεων καταστολής. Ειδικότερα, την ίδια ημέρα που η γυναίκα δεχόταν επίθεση στην οδό Ψελλού, από νωρίς στα Εξάρχεια -πέρα από τον μόνιμα τοποθετημένο αστυνομικό στρατό κατοχής σε διάφορες γωνίες και σημεία των Εξαρχείων και τις καθημερινές και ακατάπαυστες περιπολίες των μηχανοκίνητων κατασταλτικών ομάδων στο Λόφο του Στρέφη, στην πλατεία και στα γύρω στενά – πολυάριθμα σώματα ασφαλείας ήταν εκτεταμένα σε ολόκληρη τη γειτονιά προσανατολισμένα στην επόπτευση, τον έλεγχο και την ενδεχόμενη καταστολή των χιλιάδων ανθρώπων που συγκεντρώνονταν και διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Γ. Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5 διεκδικώντας την αποφυλάκισή του. Αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο επεισόδιο από τα πολλά μέσα από το οποίο αποκαλύπτεται για άλλη μία φορά πως το κράτος και τα ένστολα καθάρματά του στοχεύουν αποκλειστικά στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων, την εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και στην επικράτηση όρων φόβου, σιωπής και υποταγής της κοινωνίας.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα δεν είναι μόνη και να παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Να γκρεμίσουμε τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Να αγωνιστούμε μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
Δεν ξεχνάμε καμία βιασμένη, καμία δολοφονημένη, καμία κακοποιημένη, καμία βασανισμένη
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ, ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥΣ,
ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΛΕΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ, 20.00, ΠΛ.ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία (Αθήνα) | ΑΠΟ
