ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Έναν χρόνο πριν και ενώ η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με το τρίτο κύμα της πανδημίας και την εγκληματική διαχείριση και εργαλειοποίηση της από το κράτος, με το ίδιο να έχει επιβάλει το απόλυτο καθεστώς ελέγχου και καταστολής, η αντικοινωνική και αντιεξεγερτική πολιτική του εκδηλώνεται πλήρως σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Στην βάση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης κατατίθεται προς ψήφιση ο (αντι)εκπαιδευτικός νόμος (4777) Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη. Ένας νόμος o οποίος βάζει μέσα στα πανεπιστήμια μπάτσους, κάμερες, τουρνικέ, νέους πειθαρχικούς νόμους, ελάχιστη βάση εισαγωγής για τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων και πολλά άλλα μέτρα, στοχεύοντας στην πλήρη ισοπέδωση των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων εντός των πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα, πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου και όχι της κοινωνικής βάσης. Ιδρύματα όπου είναι προσανατολισμένα ολοκληρωτικά προς την παγιωμένη γνώση και την εξειδίκευση. Στην κατεύθυνση αυτή της εφαρμογής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στην εκπαίδευση αυτή η γενικότερη πολιτική και ο νόμος 4777 έπεται μίας σειράς άλλων κατασταλτικών κινήσεων από την μεριά του κράτους κατά την διάρκεια της ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ όπως ήταν η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, οι εκκενώσεις καταλήψεων κ.α.
Σε μία κοινωνική κατάσταση όπως αυτή της καραντίνας (κλειστά πανεπιστήμια, απαγόρευση κυκλοφορίας, μετακίνηση νέων προς την επαρχία) το κράτος πόνταρε στο ότι το φοιτητικό κίνημα και η νέα γενιά δεν θα έχει τα απαραίτητα αντανακλαστικά, έτσι ώστε να μαζικοποιηθεί, να οργανωθεί και να υψώσει οδοφράγματα αντίστασης για μια ανατροπή του νομοσχεδίου και ότι θα καταφέρει να το καταστείλει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα το φοιτητικό κίνημα στην Αθήνα οριοθετήθηκε, καταστάλθηκε και περιορίστηκε σε πρακτικές όπου δεν μπορούσαν να αποτελέσουν ουσιαστικά αναχώματα στους κρατικούς σχεδιασμούς, ενώ στην Θεσσαλονίκη συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Βασική διαφορά μεταξύ των δύο πόλεων δεν είναι μονάχα η γεωγραφική τοποθεσία των πανεπιστημιακών σχολών, όπου εκεί το campus συμπεριλαμβάνει την πλειοψηφία των τμημάτων και βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, αλλά κυρίως το ότι στην Θεσσαλονίκη αναρχικές πολιτικές και πρακτικές πρωτοστάτησαν εντός του φοιτητικού κινήματος.
Περνώντας στο σήμερα, τα γεγονότα της εκκένωσης του κατειλημμένου χώρου «στέκι στο βιολογικό», της εισόδου των ΕΚΑΜ μέσα στην ΑΣΟΕΕ αλλά και της ανακοίνωσης της κυβέρνησης, ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία θα έχει αναλάβει δράση μέχρι τις αρχές Μαΐου μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι το κράτος είναι έτοιμο να συνεχίσει την επίθεση του στα φοιτητικά υποκείμενα και στον κόσμο που αγωνίζεται μέσα από τα πανεπιστήμια. Μας αποδεικνύουν ότι η μοναδική απάντηση των νέων ανθρώπων θα πρέπει να είναι να ξαναβγούν για άλλη μια φορά στον δρόμο.
Εμείς ως αναρχικοί φοιτητές αντιλαμβανόμαστε ότι διαχρονικά οι εκάστοτε εξουσίες που αναλαμβάνουν την διαχείριση της χώρας – από την μεταπολίτευση κι έπειτα – προσπαθούν να αλλάξουν ριζικά το τομέα της παιδείας, ως ένα από τα πιο ζωτικά και γόνιμα κομμάτια της κοινωνίας, όπου πάντοτε όμως συναντούσαν μεγάλες αντιστάσεις. Και αυτό διότι αυτοί οι χώροι αποτέλεσαν και αποτελούν πεδία ζύμωσης, πολιτικής και ταξικής συγκρότησης των νέων, ανάπτυξης ριζοσπαστικών, ελευθεριακών και αναρχικών ιδεών και προταγμάτων, καθώς και έναν συνεχή πόλο αγώνων ενάντια στην καταπίεση και την εξαθλίωση της κοινωνίας από την εξουσία. Θεωρούμε έτσι ότι πρέπει να οργανωνόμαστε και να διεκδικούμε συνεχώς οι σχολές μας να είναι ένα πεδίο αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που πηγάζει είτε από υπουργεία είτε από πρυτανείες. Διότι σκοπός μας δεν είναι η διατήρηση της παρούσας τάξης πραγμάτων, αλλά η πλήρης καταστροφή της και η οικοδόμηση μίας πραγματικότητας χτισμένη με βάση τις δικές μας αξίες και αρχές. Με όρους αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας. Με όρους οριζόντιας οργάνωσης των εκπαιδευτικών δομών και αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των υποκειμένων που δρουν μέσα σε αυτές. Κέντρα παραγωγής γνώσης και τεχνολογιών για την εξυπηρέτηση της κοινωνίας, του ανθρώπινου και φυσικού κόσμου. Χώροι κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης που να οδηγούν στην ολοκλήρωση ενός χειραφετημένου συνόλου και ατόμου.
Θεωρούμε ότι μονάχα πολιτικές που βασίζονται σε αρχές όπως αυτή της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, μπορούν να δημιουργήσουν μαζικούς, ακηδεμόνευτους αγώνες και να ριζοσπαστικοποιήσουν το φοιτητικό κινηματικό υποκείμενο ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τον κόσμο που οραματίζεται. Για αυτό προτάσσουμε την οργάνωση μας ως αναρχικοί κι αναρχικές στον χώρο των πανεπιστημίων, την συλλογικοποίηση εκείνων οι οποίοι αντιλαμβάνονται τις σχολές ως κομμάτι της κοινωνικής τους ζωής, της καθημερινότητας τους και όσων αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Στόχος είναι να δημιουργήσουμε νέα δίκτυα και διαδικασίες παράλληλα με τις ήδη υπάρχουσες με σκοπό την καλύτερη οργάνωση του αγώνα μας από τα κάτω, από την περιφέρεια προς το κέντρο, έτσι ώστε ο πολιτικός μας λόγος να μπορέσει να συνδεθεί άμεσα με το φοιτητικό υποκείμενο και να συνεχίσει αυτό το νήμα της αναρχικής/αντιεξουσιαστικής δράσης έξω αλλά και μέσα στις σχολές, έτσι ώστε το φοιτητικό κίνημα και στην Αθήνα να συγκροτηθεί στην βάση, οργανωμένα, με όρους διεκδικητικούς και μαχητικούς, για μία ελευθεριακή παιδεία σε έναν κόσμο γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, ισότητας και ελευθερίας.
Αναρχικοί Φοιτητές / Αθήνα
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.