ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ -ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Σήμερα, 52 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, οι εξουσιαστές ακόμα προσπαθούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών και αιματηρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, επιχειρούν εναγωνίως να κλείσουν τον κύκλο της διαρκούς ανταρσίας που άνοιξε η εξέγερση στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο το 1973. Είναι πιο φανερό από ποτέ πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτέλεσε το τέλος αλλά την αρχή μίας μακράς σειράς αγώνων, κινητοποιήσεων, συγκρούσεων και εξεγέρσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας καθώς το περιεχόμενο και τα προτάγματά της δεν ανήκουν στο παρελθόν, όπως θα ήθελαν και προπαγάνδιζαν οι εμπνευστές του κομματικού συνθήματος: ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Αντιθέτως, ανήκει στο μέλλον καθώς εγκαινίασε μια μακρά σειρά κινητοποιήσεων, ξεσηκωμών και συγκρούσεων των ριζοσπαστικότερων τμημάτων της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας. Το πνεύμα του Νοέμβρη θα αποδειχτεί ανεξάντλητο, παραμένοντας πάντα ζωντανό παρά τη μακροχρόνια επιχείρηση διαστρέβλωσης και καπηλείας από αυτούς που αξιοποίησαν την εξέγερση για να οικοδομήσουν ένα μυθικό, αιματοβαμμένο βωμό της δημοκρατίας, ως ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής εξουσίας. Tο Πολυτεχνείο δεν θα είναι ο αδιαμφισβήτητος καθαγιασμένος μύθος της εξουσίας και της δημοκρατίας όπως θα ήθελαν οι λακέδες της, αλλά σημείο αναφοράς μιας εξέγερσης που άλλοτε ξεσπά κι άλλοτε υποβόσκει και που ακόμα και σήμερα δεν έχει κατασταλεί. Από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991, τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2002-03, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-07, μέχρι την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 και τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010-12, τα προτάγματα των εξεγερμένων του ’73 αποτέλεσαν και αποτελούν διαχρονικά ζητούμενα που αναπνέουν αδιάκοπα στην καρδιά των αγώνων.
Απέναντι στη διαστρέβλωση των νοημάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους λακέδες του κράτους προκειμένου να οικοδομηθεί το ιδεολογικό θεμέλιο της μεταπολιτευτικής περιόδου περί «νίκης της δημοκρατίας», ορθώνεται η ίδια η πραγματικότητα που τους διαψεύδει. Η φτώχεια και η εξαθλίωση των καταπιεσμένων, ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών κομματιών από την πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά, οι βασανισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις των αγωνιζόμενων δεν σταμάτησαν ποτέ. Αντιθέτως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται.
Η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτό αποδεικνύει και η ραγδαία αύξηση των εργατικών δολοφονιών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας, οι χιλιάδες νεκροί από την εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας, τα θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, η καταστροφή και λεηλασία της φύσης και των τοπικών κοινωνιών, οι καθημερινές δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα σύνορα της Ευρώπης Φρούριο, οι δολοφονημένοι Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ. Αυτό αποδεικνύουν οι εκδικητικές απολύσεις σε βάρος δασκάλων και καθηγητών και η καταστολή με ξύλο, πειθαρχικά και διώξεις σε όσους εκπαιδευτικούς βάζουν ανάχωμα στα αντικοινωνικά κρατικά σχέδια για την Παιδεία αλλά και η κρατική τρομοκρατία απέναντι σε μαθητές, που διεκδικούν την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, όπως η επίθεση έξω από την ΔΙΠΕ Α’ Αθήνας σε παιδιά, γονείς και δασκάλους που διαμαρτύρονταν ενάντια στις συγχωνεύσεις τμημάτων και η σύλληψη 13χρονου μαθητή και η κράτησή του. Αυτό αποδεικνύει η καταστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και η όξυνση της επιτήρησης στις σχολές, όπως οι συλλήψεις φοιτητών αρχιτεκτονικής ΕΜΠ που κατέλαβαν τη σχολή τους και η κλήση τους σε πειθαρχικό, η καταδίκη σε 14 μήνες φυλάκισης χωρίς αναστολή του αναρχικού φοιτητή Ζ.Μ. για ένα σύνθημα με σπρέι στο πλαίσιο παρέμβασης της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη. Αυτό αποδεικνύει η επίθεση στους εργαζόμενους στην υγεία ενάντια στην υποστελέχωση του ΕΣΥ και οι συλλήψεις συνδικαλιστών διανομέων της ΣΒΕΔΙ στα Γιάννενα. Αυτό αποδεικνύει η επίθεση στο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό κίνημα, όπως η εκκένωση της Κατάληψης του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, η όποια γύρισε και πάλι στα χέρια του κινήματος, και οι συλλήψεις καταληψιών και αγωνιστών/τριών, η σφοδρή κατασταλτική επίθεση στη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας για τον αναρχικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη και σε αλληλεγγύη με τους/ις προφυλακισμένους/ες αγωνιστές/τριες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, οι έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις από τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής στα Εξάρχεια, τα στημένα κατηγορητήρια και οι συνεχείς διώξεις αναρχικών. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου.
Tαυτόχρονα το ελληνικό κράτος -προσδεδεμένο πλήρως στο δυτικό άρμα κυριαρχίας- παρέχει την απόλυτη στήριξη του στην εν εξελίξει γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, επιχειρώντας την περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας του με το κράτος του Ισραήλ. Μια γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα ματιά ολόκληρου του κόσμου και αφενός έχει ως αποτέλεσμα τη δολοφονία περισσότερων από 67.000 Παλαιστινίων, χιλιάδες αγνοούμενους και αφετέρου την καταστολή και τις διώξεις στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων όλων όσοι αγωνίζονται για την κατάπαυση του πυρός και τη λευτεριά της Παλαιστίνης, με πρόσφατο παράδειγμα τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ και τις συλλήψεις αγωνιστών/τριών στη διαδήλωση της 7ης Οκτώβρη έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ.
Απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό για ακόμη μια φορά να προτάξουμε την αξιοπρέπεια, την αντίσταση, την αλληλεγγύη. Απέναντι στην υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε πολέμους και εθνικισμό, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο των θεσμών, χωρίς να προσφέρουμε καμία συναίνεση στη διαχείριση της ζωής μας, να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε αυτά που έχουμε κατακτήσει και που διαρκώς διακυβεύονται και να κάνουμε τους χώρους που εργαζόμαστε, φοιτούμε και ζούμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Απέναντι στον πόλεμο, που αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας για το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, απέναντι στο σχέδιο αλληλοεξόντωσης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, απέναντι στον εθνικισμό, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό η μόνη ελπίδα είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση των από τα κάτω.
Πιάνοντας το νήμα των αγώνων του παρελθόντος στην επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου του 1973 –μιας εξέγερσης της οποίας τα νοήματα ποτέ δεν ηττήθηκαν και ποτέ δεν κατεστάλησαν– φέρνουμε ξανά στο σήμερα το πρόταγμα της εξέγερσης ενάντια στους δυνάστες μας, το πρόταγμα της Κοινωνικής Επανάστασης. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα του Νοέμβρη που αποτελεί εδώ και 52 χρόνια όχι έναν μύθο και μια γιορτή της εξουσίας αλλά ένα σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του σήμερα, για τον ίδιο τον αγώνα των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων για ζωή και ελευθερία. Απέναντι στη φαινομενική κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, την καταστολή, την ηττοπάθεια και την αποδοχή της κρατικής θανατοπολιτικής να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ζωή και ελευθερία, για την Αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και απομυζά μια κάστα εξουσιαστών και η οργάνωση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Υπερασπιζόμαστε το ουσιαστικό διακύβευμα της συλλογικής μνήμης ως απαραίτητο συστατικό του αγώνα απέναντι στη λήθη, τη σιωπή και την υποταγή, του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Της μνήμης αυτής που γεννήθηκε στην αυλή του Πολυτεχνείου το ’73, που βάφτηκε με το αίμα του Χρήστου, του Ιάκωβου, της Σταματίνας, του Μιχάλη, του Χριστόφορου, του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Λάμπρου, που δεν έσβησε μέσα στα κολαστήρια ολόκληρες δεκαετίες φυλακίσεων αναρχικών και αγωνιστών και αγωνιστριών, της μνήμης αυτής που σήμερα -σε πείσμα των δήμιων και των θιασωτών του τέλους της Ιστορίας- κυοφορείται στις συλλογικές αντιστάσεις και τις αστείρευτες δυνάμεις που κρύβουν οι αγώνες των καταπιεσμένων, της μνήμης που συνεχίζει να ηχεί: ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ -ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Αθήνα: Πλ. Κλαυθμώνος, 15.00 – Προσυγκέντρωση Πολυτεχνείο, 13.00
Θεσσαλονίκη: Πολυτεχνείο, 17.00

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

-------------------------

ΑΠ’ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ’73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Αντικρατικές - Αντικατασταλτικές διαδηλώσεις:
Αθήνα: 15:00 Κλαυθμώνος (13:00 συγκέντρωση Πολυτεχνείο)
Θεσσαλονίκη: 17:00 Πολυτεχνείο

Ο Νοέμβρης του ’73 δεν αποτελεί ούτε εθιμοτυπική γιορτή της αστικής δημοκρατίας ούτε γενέθλια επέτειο αποκατάστασης του πολιτεύματος , όπως οι επαΐοντες της σύγχρονης εξουσίας πασχίζουν να μας διδάξουν. Ο Νοέμβρης του ’73 αποτέλεσε τομή και κοινωνική αποτύπωση του αναρχικού αγώνα και έθεσε την επαναστατική προοπτική του κόσμου μας, αφήνοντας ανεξίτηλη ιστορική παρακαταθήκη για τους αγωνιστές του σήμερα. Όσο κατά την εξέγερση και ύστερα κατά την μεταπολίτευση η αριστερή μπάντα εξουσίας προσπαθούσε να αφομοιώσει στους κόλπους της τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, υπό το πρίσμα του αντιδικτατορικού αγώνα, οι αναρχικοί έθεταν ένα σαφές πρόταγμα: «Κάτω η εξουσία» - ενάντια σε κάθε κράτος, καπιταλισμό και δημοκρατία.
Το πλέον διαχρονικό αυτό σύνθημα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ και το Πολυτεχνείο του τότε δεν παύει να μας υπενθυμίζει πως μόνο ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, αναρχικός αγώνας είναι ικανός να σταθεί στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων, διεκδικώντας την συθέμελη συντριβή κάθε μορφής εξουσίας.
Το Πολυτεχνείο του ’73 αποτύπωσε στην συλλογική συνείδηση και νοηματοδότησε την έννοια του ασύλου, ως κεκτημένο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και ως τέτοιο οφείλουμε να το υπερασπιστούμε. Εκ τότε έχει γίνει σαφές πως το πανεπιστήμιο είναι ικανό να αποτελέσει πυρήνα επαναστατικών προταγμάτων, μέσα από τον οποίο είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν ριζοσπαστικοί αγώνες ικανοί να ανατρέψουν τα κυρίαρχα αφηγήματα.
Για τον λόγο αυτό, οι κρατικοί μηχανισμοί πασχίζουν να θωρακίσουν την παντοδυναμία τους μέσα από μια μακρά λίστα αναδιαρθρώσεων - που στοχεύουν αφενός στην πλήρη ευθυγράμμιση της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου και αφετέρου στην ισοπέδωση κάθε ριζοσπαστικής φωνής τόσο εντός όσο και εκτός του πανεπιστημίου. Άλλωστε, το ίδιο το εκπαιδευτικό μοντέλο δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από την ίδια του την μήτρα, καθώς αποτελεί ένα ακόμα παρακλάδι των κρατικών θεσμών που στοχεύουν στην διαιώνιση και προστασία του κρατικό- καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι, η εκπαίδευση μετατρέπεται σταδιακά σε ένα εμπόρευμα προσιτό για λίγους και εκλεκτούς και πιστά στρατολογημένο στην πολιτική ατζέντα.
Ιδίως τα τελευταία χρόνια η κρατική στοχοθεσία είναι σαφής: η μετατροπή του πανεπιστημίου από ένα πεδίο μόνιμης σύγκρουσης και πολιτικής δράσης σε έναν αποστειρωμένο χώρο πλήρως συνυφασμένο με τα νεοφιλελεύθερα ακαδημαϊκά πρότυπα. Αυτό επιτυγχάνεται υπό τον μανδύα του δόγματος νόμος και τάξη, και του μοντέλου προληπτικής αντιεξέγερσης. Συγκεκριμένα, ήδη από την φετινή χρονιά είναι ξεκάθαρη η αναβάθμιση των κατασταλτικών εργαλείων του κράτους, με πρόσφατο παράδειγμα την εκκένωση σχολών που τελούν υπό κατάληψη ύστερα από απόφαση Γενικής Συνέλευσης των φοιτητών. Γίνεται επομένως αντιληπτό πως η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι η ισοπέδωση κάθε πανεπιστημιακής αντίστασης, η οποία δεν αναγνωρίζεται ακόμα και αν προέρχεται από το ύψιστο εργαλείο οργάνωσης αποφάσεων της φοιτητικής βάσης. Αν μη τι άλλο, δεν είναι λίγες οι φορές το τελευταίο διάστημα που οι καθηγητές σε σύμπραξη με τις πρυτανικές αρχές έχουν επιχειρήσει να παρακωλύσουν τις συνελεύσεις και διαδικασίες των φοιτητών.
Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε πως η ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε διεισδύει στα θεμέλια του πανεπιστημίου κυρίως μέσω αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων. Από τον νόμο 4777, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης με την αναθεώρηση του α16, τις εξισώσεις πτυχίων με τα αντίστοιχα κολέγια, την ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ) φτάνουμε στο σήμερα όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον αποκλεισμό φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τον νόμο Ζαχαράκη. Το εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπει την συγκρότηση πειθαρχικών συμβουλίων και κατ’ επέκταση ποινές οριστικής διαγραφής για φοιτητές που ενισχύουν την “ανομία στα ΑΕΙ”. Έτσι το κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους αποδίδει “ιδιώνυμα κακουργήματα” σε φοιτητές που διαταράσσουν την ομαλή πανεπιστημιακή λειτουργία με άμεσο απότοκο την οριστική διαγραφή/ παύση σπουδών του κατηγορουμένου. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως το κράτος χρησιμοποιεί όλα τα κατασταλτικά εργαλεία του για να ποινικοποιήσει κάθε αντίσταση της πανεπιστημιακής βάσης, θέλοντας να εξασφαλίσει την πλήρη απονέκρωση και εξόντωση του φοιτητικού κινήματος.
Σε αυτήν την κατεύθυνση ιδεολογικής καταστολής κινείται και η δίκη του συντρόφου Ζ.Μ., ο οποίος καταδικάστηκε σε 14 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή πολύ απλά επειδή συμμετείχε σε δράση αντιπληροφόρησης για την Παλαιστίνη εντός του πανεπιστημίου, - γράφοντας με σπρέι «παύση κάθε συνεργασίας του ΕΜΠ με την Intracom Defense». Η αιματηρή συνεργασία των ελληνικών πανεπιστημίων με την πολεμική βιομηχανία και δη με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ φανερώνει την σιωπηρή συνενοχή των κρατικών μηχανισμών απέναντι στα εγκλήματα πολέμου. Παράλληλα, η έκβαση της δίκης επιβεβαιώνει την ανελέητη προσπάθεια του συστήματος να στοχοποιήσει και να ποινικοποιήσει κάθε ίχνος αναρχικής παρουσίας, επιβάλλοντας αδικαιολόγητες και δυσανάλογες ποινές για τις τελεσθείσες πράξεις.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Όλα τα παραπάνω συνιστούν πρόσφατα παραδείγματα της τρέχουσας χρονιάς, τα οποία προστίθενται στη μακρά σειρά αναδιαρθρώσεων που επιβάλλει το κράτος στην κοινωνική βάση που αντιστέκεται. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η λειτουργία του πανεπιστημίου δρομολογείται σύμφωνα με τις κρατικές επιδιώξεις, προκειμένου να ναρκοθετηθεί κάθε κοινωνικό - ταξικό ξέσπασμα το οποίο είναι ικανό να συνθλίψει τα θεμέλια της ηγεμονίας τους. Και αυτή ακριβώς είναι η απειλή του ίδιου το συστήματος, καθώς τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά πως αν η κοινωνική οργή στραφεί συλλογικά εναντίον τους, η παντοδυναμία τους κινδυνεύει.
Γνωρίζουμε καλά πως ο κόσμος αλλάζει από τα κάτω -και ποτέ από τα πάνω. Βάζουμε επομένως τα αναρχικά προτάγματα μπροστά και αντιπαλεύουμε καθημερινά το σύστημα της εκμετάλλευσης, των ανισοτήτων, των αποκλεισμών και της τρομοκρατίας. Για να επανακτήσουμε λοιπόν τις ελευθερίες που μας έχουν στερήσει και να επανακαθορίσουμε τον κοινωνικό συσχετισμό εντός των πανεπιστημίων, αδήριτη ανάγκη αποτελεί η δόμηση ενός ελευθεριακού μοντέλου δράσης και μιας συγκροτημένης ριζοσπαστικής αντίληψης - η οποία θα θέτει έναν σχεδιασμό με μακροπρόθεσμη -και όχι ευκαιριακή- προοπτική. Ακριβώς επειδή η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη, οποιαδήποτε μορφή αντίστασης που δεν πηγάζει από την συλλογική συνείδηση είναι ένα αδύναμο εργαλείο αγώνα, καταδικασμένο να ηττηθεί.
Για τον λόγο αυτό, μόνο μέσω της συλλογικής οργάνωσης στη βάση και της συντονισμένης αναρχικής παρέμβασης είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε την κρατική καταστολή και να ανατρέψουμε το υπάρχον σύστημα. Όσο λοιπόν κ’ αν προσπαθούν να μας θέσουν στο περιθώριο, να μας τρομοκρατήσουν, να καταστείλουν τους αγώνες μας και να ποινικοποιήσουν την δράση μας, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στον αντίποδα των κρατικών προσταγμάτων - δίνοντας την υπόσχεση ότι ο αγώνας μας δεν υποχωρεί, αλλά μάχεται και αντιστέκεται. Από το Πολυτεχνείο του ’73 κρατάμε την σπίθα της εξέγερσης ζωντανή και ανάβουμε την φλόγα για την επικείμενη ανατροπή της εξουσίας μέσα από τον οργανωμένο, μαζικό και ακηδεμόνευτο αγώνα. Με όπλο την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, αποδεικνύουμε πως οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία και χαράζουμε τον δρόμο προς την ολική συντριβή της εξουσίας, την κατεδάφιση του αστικό-δημοκρατικού συρφετού. Τον δρόμο προς την εξέγερση και την κοινωνική απελευθέρωση - τον δρόμο προς την Αναρχία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ, ΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΠΟΡΕΙΕΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ Ζ.Μ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας