ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Τη Δευτέρα 19/4/21, ένας ακόμα μετανάστης απαγάγεται παράνομα από την αστυνομία. Ο Ζαχαρίας Μπ.,συνελήφθη στην πλατεία Αριστοτέλους και αφού κρατήθηκε παράνομα από την αστυνομία τελικά επαναπροωθήθηκε στη Τουρκία όπου και βρίσκεται τώρα, αφού η άδεια παραμονής του είχε λήξει και αστυνομία πέταξε τα έγγραφα του.
Το κράτος ανάμεσα στην επιλογή της ανασυγκρότησης του με όρους πρόνοιας και την αντίστοιχη με όρους καταστολής επέλεξε χωρίς καμία σκέψη το δεύτερο γιατί η κοινωνική πρόνοια θεωρείται μια παρωχημένη παραχώρηση που αναγκάστηκε να κάνει ο καπιταλισμός σε ένα προηγούμενο στάδιο. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν χρειάζεται -και δεν μπορεί- να υποσχεθεί τίποτε. Η κρατική διαχείριση ενώ ήδη μετράει χιλιάδες θανάτους επιχειρεί να αξιοποιήσει την πανδημία ως εργαλείο αντικοινωνικής επιβολής ώστε να προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδιασμών των κυρίαρχων για αφανισμό όλων των αντιστάσεων και για ολοκληρωτική επιβολή πάνω στο κοινωνικό σώμα, διαλύοντας πλήρως τη δημόσια υγεία, υποβαθμίζοντας ολοένα τη δημόσια παιδεία, περνώντας νομοσχέδια για τα εργατικά που επιτείνουν την ταξική εκμετάλλευση και ανοίγουν τις πόρτες στην πλήρη αυθαιρεσία των αφεντικών, ενώ αφοπλίζουν ολοένα τα σωματεία, εντείνοντας τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης απέναντι στους πιο αόρατους αυτής της κοινωνίας, είτε πρόκειται για φυλακισμένους/ες είτε για πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες, είτε ακόμα και απέναντι σε όσους/ες αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Είναι αυτό το καθεστώς που οδήγησε τη νεαρή γυναίκα να αυτοπυρποληθεί, μη μπορώντας να αντέξει άλλου τους όρους ζωής που της είχαν επιβληθεί και μέσα σε μια διεστραμμένη αντιστροφή της πραγματικότητας βρέθηκε να κατηγορείται για εμπρησμό. Ένα καθεστώς εξαίρεσης που εξαπλώνεται συνεχώς, εγκαθιδρύοντας μια πολιτική καραντίνα, μέσα από την απαγόρευση και διάλυση των διαδηλώσεων, μέσα από την αστυνομική κατοχή στους δρόμους και τις γειτονιές, μέσα από ένα όργιο κατασταλτικής βίας, όπως το είδαμε να εκφράζεται και στη Νέα Σμύρνη απέναντι σε όσες και όσους αγωνίζονται, απέναντι σε όσους αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στον θάνατο, την εξαθλίωση και την υποταγή.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Στα μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.
Μέσα σε συνθήκες ολικού lockdown, πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες να παρέμεναν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς κανένα υγειονομικό μέτρο σε μια χυδαία και προκλητική συνδήλωση του καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλει σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα κι όταν άνοιξε ο τουρισμός οι μετανάστ(ρι)ες παρέμειναν σε καθεστώς απομόνωσης καθώς για τους ίδιους/ες εξακολουθούσαν να ισχύουν όλοι οι περιορισμοί, ανεξάρτητα από τον αριθμό των κρουσμάτων στα κέντρα.
Το ελληνικό κράτος γίνεται όλο και πιο βίαιο απέναντι στους/ις μετανάστ(ρι)ες. Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που αστυνομία, στρατός και παρακράτος εμποδίζαν τους πρόσφυγες στα σύνορα του Έβρου, ενώ στα νησιά ποτέ δε σταμάτησαν να βουλιάζουν βάρκες μεταναστ(ρι)ών και να εμποδίζουν την απόβαση τους. Το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος εξοπλίζεται με χιλιάδες προσλήψεις συνοριοφυλάκων, λιμενικού, ΕΠΟΠ και αστυνομίας. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο με τη θέσπιση νόμων που κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη χορήγηση ασύλου και άδεια παραμονής, ενώ προβλέπεται η δημιουργία κλειστών δομών. Μέσα στις πόλεις είναι καθημερινότητα οι έλεγχοι, οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί ακόμα και οι επαναπροωθήσεις.
Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες - μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους/ις μετανάστ(ρι)ες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να σταθούμε απέναντι στο κράτος που χτυπάει με μένος τις ζωές μας, τα σώματα μας, τις δουλειές μας, τους χώρους στους οποίους κινούμαστε και αναπνέουμε.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ PUSH-BACKS, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΤΡΟΦΗ-ΥΓΕΙΑ-ΣΤΕΓΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Συγκέντρωση Τετάρτη 28/4 17.00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο | μέλος ΑΠΟ
Ακολουθεί η μαρτυρία του Ζαχαρία Μπ. όπως την διηγήθηκε σε κοντινό του πρόσωπο
«Ήμουν στην Αριστοτέλους όπου με πλησίασε η αστυνομία, παρόλο που ήμουν με το σκυλί. Με ρωτήσαν για χαρτιά και τους είπα ότι έχω ληγμένη άδεια παραμονής από τη Γερμανία και ότι έχω τα υπόλοιπα χαρτιά στο σπίτι. Θα σου πω τώρα αμέσως τι έκαναν με το χαρτί που μου έδωσαν την προηγούμενη εβδομάδα.
Στην Αριστοτέλους, μου έβαλαν χειροπέδες και με πήγαν στο τμήμα. (περίπου στις 12:00μμ την Δευτέρα 19/04/21). Για το χαρτί που μού είχαν δώσει, είπαν απλά ότι δεν παίζει κανένα ρόλο, το έσκισαν επειδή δεν είχα κάτι συγκεκριμένο (άδεια παραμονής). Δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να μου φέρει κάποιος από το σπίτι τα υπόλοιπα χαρτιά μου. Αυτό το δικαίωμα που είχα, δεν μου το έδωσε κανείς. Από τις 12:00μμ μέχρι τις 10μμ το βράδυ ήμουν εκεί, χωρίς φαγητό, χωρίς τίποτα απλά να περιμένουμε και να περιμένουμε. Ήταν και άλλοι Μαροκινοί μαζί μου. Μετά μου είπαν δεν έχεις χαρτιά, απλά αυτό και με πήγαν σε άλλο σημείο. Από την αρχή είχαν αποφασίσει ότι θα διώξουν κόσμο. Οτιδήποτε και αν είχα θα το έσκιζαν και τέλος. Μετά με πήγαν σε άλλο τμήμα, στην Καλαμαριά ή κάπου εκεί στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Εκεί διανυκτέρευσα μέχρι που ζήτησα φαγητό στις 02:00 πμ το βράδυ. Μέχρι τότε δεν μου είχαν δώσει τίποτα μέχρι να ζητήσω.
Την επόμενη μέρα (Τρίτη 20/04/21) περίπου στις 10:00πμ το πρωί μας πήγανε σε ένα νοσοκομείο για τεστ Covid όπου ήταν αρνητικό. Εδώ είναι που κατάλαβα ότι κάτι θα συμβεί, ότι θα με πάνε σε κάποιο camp ή κάτι τέτοιο γιατί ακούγεται λογικό, για ποιο λόγο να μου κάνουν τεστ αλλιώς ;Με πήγαν σε μια άλλη φυλακή (κρατητήριο) με ένα γκρουπ. Μετά σε ένα άλλο σταθμό για αποτυπώματα και φωτογραφίες και εκεί ήταν που αποφάσισαν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει άλλο στην Ελλάδα. Σε αυτό το τμήμα που πήραν τα αποτυπώματα μου μείναμε μέχρι τις 10πμ, μου δώσαν 5 ευρώ και 87 λεπτά. Με αυτά, πήγα πήρα σουβλάκι και τσιγάρα με τους υπόλοιπους. Η αστυνομία ξαναήρθε περίπου στις 11μμ το βράδυ. Εγώ ήμουν με κάποιους Αφγανούς και Πακιστανούς. Μας μάζεψαν και μας πήγαν σε ένα άλλο τμήμα όπου είναι κάπου στα βουνά -έξω από την Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν την Τρίτη (21/04/21) το απόγευμα. Εκεί ήμουν μέσα σε ένα τετραγωνικό, δεν ήταν καν φυλακή, δεν πήγα καν τουαλέτα. Δεν ξέρω, είναι περίεργοι, δεν ξέρω τι σκέφτονται, δεν έχω ιδέα. Τρίτη βραδύ στις 11:00 μας πήγανε σε ένα άλλο σημείο και την Τετάρτη το πρωί ήρθαν σε εμάς, μας έδωσαν φαγητό. Εγώ δεν έφαγα τίποτα ,δεν ήθελα να φάω. Αυτό, και μετά μας έδιωξαν.
Τετάρτη (21/04/21) ήταν όπου έγιναν όλα σκατά. Ξεκίνησε στις 11:00πμ-12:μμ το μεσημέρι. Μας αποκαλούσαν «ααα Μαροκινέ, Αλί Μπαμπά». Μας βάλαν σε ένα αυτοκίνητο χωρίς παράθυρα, χωρίς τίποτα. Ήμασταν πολλά άτομα , μαζί με εμάς και 2 κοπέλες από Συρία που συνέχεια έκλαιγαν. Πήγαμε περίπου 2 ώρες με το αυτοκίνητο όπου βρήκαμε ένα άλλο γκρουπ. Εκεί μας βάλαν σε ένα πολύ μεγάλο όχημα για πρόβατα -δεν έχω ιδέα μας βάλαν μέσα και ήμασταν 40 άτομα. Μας άλλαζαν από μέρος σε μέρος. Αλλά κάποια στιγμή όταν μας μετέφεραν από το αυτοκίνητο σε ένα φορτηγό, ένας αστυνομικός είπε «αα αυτός ο Μαροκινός χάλασε κάτι». Δεν είχα χαλάσει τίποτα. Τότε, με έσπρωξε, με έβγαλε από το αυτοκίνητο και με πήγε σε ένα άλλο λέγοντάς μου «γιατί το έκανες αυτό;» Με χτύπησε λέγοντας «μαλάκας « και τέτοια, και κάποιοι άλλοι στρατιωτικοί με βαράνε με ένα ξύλο στην πλάτη στον κώλο και λένε «μπες μέσα, μαλακισμένο» και κάτι τέτοιες λέξεις, δεν έχω ιδέα. Όταν με βάλαν μέσα ξανά, δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει, έτρεμα. Βλέπω τον κόσμο μέσα στο φορτηγό, υπήρχαν άτομα από διάφορες αναπτυσσόμενες χώρες, ήταν ένα μιξ. Στις 8:00μμ-9:00μμ περίπου ήμασταν Αλεξανδρούπολη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, βρισκόμασταν στο φορτηγό πάρα πολλές ώρες γιατί σταματούσαν, μάζευαν άτομα από την μια πόλη στην άλλη. Όλη μέρα δεν ήπια νερό, τίποτα. Στο τελευταίο αυτοκίνητο που ήταν περίπου 12 μ και ήμασταν 50 άτομα, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Μας αφήσαν στο έδαφος, γονατίζουμε. Τελευταίο σημείο που ήταν πολύ άσχημο, ήμασταν οι 50 σε αυτόν τον χώρο των 12μ χωρίς αέρα, τίποτα, παραδόξως μάς άνοιξαν λίγο την πόρτα και μείναμε εκεί για 2 ώρες και μας είπαν «κανείς δεν βγαίνει έξω». Ύστερα, μας έβγαλαν έξω και μας παρέταξαν ανά τριάδες και μας οδήγησαν στο ποτάμι, εκεί ετοίμασαν αυτές τις βάρκες τύπου zodiac, που χωράνε 11 άτομα, ήμασταν πολλοί. Εκεί βάζαν 11αδες στις βάρκες και μας πήγαιναν μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας. Μέχρι τα σύνορα και μετά έρχονταν πίσω η βάρκα. Ήταν δυο στρατιώτες και 2 Σύριοι επίσης που μετέφεραν τα άτομα. Ήμασταν οι τελευταίοι Μαροκινοί και οι στρατιώτες είπαν «αυτοί οι Σύριοι θα σας μεταφέρουν», «μεταφέρετέ τους από το ποτάμι ζωντανούς ή νεκρούς, δεν μας νοιάζει ». Αυτοί οι Σύριοι μας μετέφεραν, ήταν αρκετά ανθρώπινοι επειδή είμαστε Άραβες. Αλλά το κάνουν αυτό, αλήθεια.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς που με χτυπήσανε, όχι λάθος, μπορώ να θυμηθώ αλλά τώρα το πού με χτύπησαν πολύ δεν χρειάζεται να το θυμάμαι ,είναι απλά σκατά. Μετά έφτασα στην Τουρκία χωρίς παπούτσια, είχαν πάρει τα παπούτσια το τζάκετ, μάς είχαν πάρει τα πάντα, ήμουν με ένα τ-σερτ και τη μπλε ζακέτα. Στην Τουρκία περπατήσαμε περίπου 3χλμ στο κρύο. Ήταν χάλια. Εκεί πέρα βρήκαμε ένα βενζινάδικο όπου κανονικά θα έπρεπε να είχα λεφτά για να μπορέσω πάω μέχρι την Κωνσταντινούπολη που είναι περίπου 5 ώρες. Δεν είχα καθόλου λεφτά και ένας Μαροκινός είπε «θα πληρώσω εγώ για εσένα και θα πληρώσει και ο συγκάτοικος μου μόλις φτάσουμε » και τώρα πρέπει να του δώσω πίσω τα χρήματα. Από τότε είμαι με αυτούς, είναι αλήθεια καλοί άνθρωποι, όλα καλά, τώρα όλα καλά. Έτσι συνέβη.»
