ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΙΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/07 20:00 ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ (ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΝΙΚΗΣ 3)
Το πρωί της Παρασκευής 24/06, περίπου 2.000 μετανάστες επιχείρησαν να διασχίσουν τον ψηλό φράχτη που σφραγίζει τον ισπανικό βορειοαφρικανικό θύλακα της Μελίγια. Μέχρι και αυτή τη στιγμή μετράμε 31 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στον φράκτη στα ισπανικά σύνορα, μετά τη φρικαλέα καταστολή από την Μαροκινή και Ισπανική αστυνομία. Δεκάδες τραυματίες κείτονταν αβοήθητοι και πέθαναν κατά την διάρκεια της νύχτας καθώς η ιατρική περίθαλψη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πρόνοιας ήταν ανύπαρκτη. Οι συλληφθέντες στοιβάζοντας χτυπημένοι σε σωρούς, ενώ δεν έγινε καν απόπειρα διαχωρισμού των νεκρών από τους τραυματίες
Η Μελίγια και άλλος ισπανικός θύλακας, η Θέουτα, που βρίσκονται στο βόρειο Μαρόκο, είναι τα μοναδικά χερσαία σύνορα της ΕΕ στην αφρικανική ήπειρο και αποτελούν συχνά αντικείμενο προσπαθειών εισόδου από μετανάστες που επιδιώκουν να φθάσουν στην Ευρώπη. Μετά την τελευταία συμφωνία Μαρόκου - Ισπανίας, που προβλέπει μέσα σε όλα τα υπόλοιπα και κοινή συνεργασία των κατασταλτικών δυνάμεων των δύο κρατών προκειμένου να προφυλαχθεί η ακεραιότητα των συνόρων την επιδίωξη του Ισπανικού κράτους να συμπεριλάβει την «παράτυπη μετανάστευση» ως μία από τις απειλές για την ασφάλεια στη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη στις 29 και 30 Ιουνίου, είναι προφανές για ακόμη μία φορά πως το καπιταλιστικό σύστημα μέσω της κρατικής παρακμής, της μανίας για οικονομική μεγέθυνση και των διακρατικών ανταγωνισμών, πατάει στις πλάτες των από τα κάτω εξευτελίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Από τη μία η αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας με την πληβειακή τάξη να απαριθμεί χιλιάδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ, η αντεργατική αναδιάρθρωση και οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και από την άλλη, οι πόλεμοι που διεξάγονται εδώ και χρόνια ανά την υφήλιο για τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών σκορπώντας θάνατο, καμένη γη, φτώχεια και ξεριζωμένους ανθρώπους, είναι μόνο λίγα από όσα αποδεικνύουν περίτρανα πως τα κράτη και τα αφεντικά είναι έτοιμα να θυσιάσουν τα πάντα για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, με την κοινωνική βάση να υφίσταται τις συνέπειες.
Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και παντού στον κόσμου τα κράτη και οι κυβερνήσεις μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία. Η εξουσία δολοφονεί. Παντοτινές προϋποθέσεις της είναι η εκμετάλλευση και ο θάνατος. Όλες οι πολιτικές αποσκοπούν στην ένταση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της εδραίωσης του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των εκμεταλλευομένων, τη λουμπενοποίηση των αντιστάσεων και των υποκειμένων, την ενίσχυση του καθεστώτος εξαίρεσης για τους πληθυσμούς που «περισσεύουν», το όρθωμα των τειχών απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές, ο παρατεταμένος εγκλεισμός τους μέσα στα κέντρα κράτησης με πρόσχημα την πανδημία, η παντελής έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρόληψης αναφορικά με τα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του covid-19, η συνεχής απομόνωσή τους από τα κέντρα των μητροπόλεων αλλά και της κοινωνίας της ίδιας και η καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης είτε με την βία των ΜΑΤ είτε μέσω της τρομοκρατίας των pushbacks και των απελάσεων καθιστούν για μία ακόμη φορά έκδηλο το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους/στις μετανάστες/μετανάστριες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα.
Ακόμα όμως και όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διαβίωσης ως αόρατες υπάρξεις μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.
Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες - μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η οργάνωση των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ & ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/07 20:00 ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ (ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΝΙΚΗΣ 3)
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
