ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 08/03 - ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 12:00
——————
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ
"Αυτή η έκρηξη προκλήθηκε από μερικές ομάδες που εξεγείρονται ενάντια στη σύγχρονη κοινωνία, ενάντια στην καταναλωτική κοινωνία, ενάντια στη μηχανική κοινωνία, είτε είναι κομμουνιστική όπως στα ανατολικά κράτη είτε καπιταλιστική όπως στη Δύση. Από ομάδες που εξ' άλλου δεν ξέρουν καθόλου με τι θα την αντικαθιστούσαν, και που τρέφονται με άρνηση, με καταστροφή, με βία, με αναρχία, ομάδες που υψώνουν την μαύρη σημαία."
-ΝΤΕ ΓΚΩΛ, Δήλωση στην τηλεόραση στις 7 Ιούνη 1968
H εκπαιδευτική διαδικασία, ως θεσμός του κράτους ιεραρχικά δομημένος, έχει στόχο την εμπέδωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, την ενσωμάτωση, δηλαδή, των θεσμών και των αξιών του καπιταλισμού, την αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας και υποταγής. Την παραγωγή ανθρώπων-ρομπότ έτοιμων να “προσφέρουν τις υπηρεσίες τους” στο καπιταλιστικό σύστημα, τη δημιουργία, εν τέλει, υπηκόων έτοιμων να υπηρετήσουν τα σχέδια του κράτους και του κεφαλαίου. Η τελευταία επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, με την παράκαμψη του άρθρου 16 του συντάγματος που προβλέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και με την επιβολή όλων των προηγούμενων αντιεκπαιδευτικών νόμων, προωθεί τη μεγαλύτερη και πιο ευέλικτη προσαρμογή του πανεπιστημίου στις ανάγκες του σύγχρονου κοινωνικού-οικονομικού μοντέλου, όπως επιτάσσουν τα συμφέροντα των αφεντικών. Παράλληλα η κατάργηση του ασύλου μέσα στη γενικότερη ένταση του ελέγχου και της καταστολής, ως κομμάτι της ευρύτερης αντι-εξεγερτικής πολιτικής του κράτους στοχεύει σε πανεπιστήμια πλήρως αποστειρωμένα και αποιδεολογικοποιημένα προωθώντας την λήθη που ειναι αναγκαία για την εδραίωση του συγχρονου ολοκληρωτισμού. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί μέρος της ευρύτερης αναδιάρθρωσης των δομών εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επεκτείνεται εκτός των άλλων και στον τομέα της εργασίας με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ανασφάλιστη-“μαύρη” εργασία. Υπό αυτή την έννοια η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εξυπηρετεί ένα διπλό σκοπό: αφενός την ιδιωτικοποίηση της παιδείας έτσι ώστε αυτή να βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών και αφετέρου τη διαγραφή μιας συλλογικής μνήμης και αγωνιστικής κουλτούρας με βάση την οποία, από την εξέγερση του 1973 μέχρι και σήμερα, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία αποτελούν διαχρονικά χώρους συλλογικοποίησης των από τα κάτω και ιδίως της νεολαίας, απ' όπου εκκινούν ριζοσπαστικές μορφές αντίστασης και πρωτοβουλίες αγώνα ικανές να έρθουν σε ρήξη αλλά και να ανατρέψουν την τάξη πραγμάτων, καθώς και σημεία αναφοράς για ευρύτερα κοινωνικά και ταξικά κινήματα.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβολή των σχεδίων του κράτους είναι η ένταση της καταστολής και του ελέγχου για την εξουδετέρωση των κοινωνικών αντιστάσεων που αναζωπυρώθηκαν με αφορμή την επιχειρούμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και εκφράστηκαν με καταλήψεις διαρκείας, μαζικές γενικές συνελεύσεις, εβδομαδιαίες διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ.. Εδώ και 2 μήνες βλέπουμε από την μία το κράτος με το μαστίγιο να εκκενώνει καταλήψεις και να βάζει ακόμα και τα ΕΚΑΜ μέσα στο άσυλο όπως στην περίπτωση της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ και από την άλλη με το καρότο να εκφυλίζει το μέσο της κατάληψης επιβάλοντας σε αρκετά τμήματα τηλεξεταστική ξέροντας πολύ καλά ότι μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού σώματος θα εκμεταλευτεί αυτό το “ειδικό” καθεστώς και έτσι θα απομαζικοποιηθεί το ίδιο το κίνημα εγκαταλείποντας εν τέλη τον αγώνα.
Όπως γίνεται κατανοητό η αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν επιτελείται μεμονωμένα από τη μία ή την άλλη κυβέρνηση αλλά αποτελεί μια συνεχής διαδικασία μέσα στα χρόνια, ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας για το ελληνικό κράτος. Κι αυτό διότι είναι μέρος ενός ευρύτερου κρατικού σχεδιασμού: την αναδιάρθρωση του συνόλου των σχέσεων που διέπουν την κοινωνική πραγματικότητα, εργασιακών και κοινωνικών προς την εξατομίκευση, την ελαχιστοποίηση του ελεύθερου χρόνου, τον ανταγωνισμό, το τσάκισμα των αντιστάσεων και οποιασδήποτε δυνατότητας συλλογικοποίησης.
Η επίθεση στην παιδεία είναι επίθεση προς όλη την κοινωνία, ακριβώς γιατί εκεί που στοχεύει είναι στην ενίσχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού, στη δημιουργία μιας ζούγκλας όπου οι οικονομικά ισχυροί θα πλουτίζουν ακόμα περισσότερο, διατηρώντας ή και διευρύνοντας τα προνόμιά τους την ώρα που τα καταπιεσμένα κομμάτια θα τρώγονται μεταξύ τους στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοπτικής για κοινωνική ανέλιξη. Αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που βάλλονται καθημερινά στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, που γίνονται αντικείμενα καταπίεσης και εκμετάλλευσης από τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά, από μια μειοψηφία που αντιμετωπίζει τις ζωές μας ως αναλώσιμες στο όνομα του κέρδους, από ένα σύστημα που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση και πόλεμο για την κοινωνική βάση κι έτσι οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε. Γι’ αυτό λοιπόν, ο αγώνας μας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν θα μπορούσε να περιορίζεται στην κατάργηση ενός νόμου, ούτε στα στενά συντεχνιακά φοιτητικά όρια, αλλά φιλοδοξεί να έρθει σε ευθεία ρήξη με τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου στοχεύοντας στο μπλοκάρισμα της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας.
Το πολιτικό διακύβευμα για το κράτος είναι τελικά αν θα έχει να διαχειριστεί απλά μια κρίση σε ένα συγκεκριμένο μέτωπο και με συγκεκριμένα ελεγχόμενα χαρακτηριστικά ή αν θα έχει να αντιμετωπίσει, μέσα μάλιστα σε μια κοινωνική κατάσταση έκρυθμη με τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια να εντείνονται συνεχώς, μια πιο γενικευμένη συγκρουσιακή ή ακόμη και εξεγερσιακή κατάσταση που θα ξεπερνούσε τόσο τα όρια του εκπαιδευτικού ζητήματος όσο και τον αιτηματικό χαρακτήρα που έχει σε μεγάλο βαθμό ο αγώνας αυτός. Και προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση είναι που ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε και σε αυτό το μέτωπο του ταξικού πολέμου, μια κατεύθυνση αγώνα που αφήνει πάντα ανοιχτό το δρόμο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού. Γι’ αυτόν λοιπόν το σκοπό προτάσσουμε ως απολύτως αναγκαία την οργανωμένη παρέμβαση των αναρχικών δυνάμεων, ομάδων και συνελεύσεων μέσα στα πανεπιστήμια, καθώς και σε όλα τα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα αγώνα, και την ουσιαστική εμπλοκή τους στον αγώνα με δομές και μέσα που πιέζουν προς την ολοκληρωτική ρήξη, έτσι ώστε αυτός να μην έχει μια ρεφορμιστική κατάληξη, να μην γίνει τσιφλίκι της κάθε θεσμικής παραταξιακής δύναμης που θέλει να παράξει πολιτική υπεραξία, αλλά να αποκτήσει εξεγερσιακά και ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά στον δρόμο έτσι ώστε οι σχολές μας να παραμείνουν έστιες αντίστασης και αμφισβήτησης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος. Ακριβώς 17 χρόνια μετά το φοιτητικό κίνημα μοιραία θα πρέπει να απαντήσει αν τελικά υπάρχει προοπτική για το συνολο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και εμείς επιλέγουμε να πάρουμε την σωστή μεριά της ιστορίας. Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα, η κοινωνία απαντάει με εξεγέρσεις τα καθεστώτα πέφτουν με επαναστάσεις.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΠΟΡΕΙΕΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Φοιτητ-τριών/ών Π.Κ. Api Nere
Τέρμινο - Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Βόλου
Αναρχική Συνέλευση φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα
Αναρχική Φοιτητική Συλλογικότητα KURO SIWO
