“Αυτά τα έχω ξαναδεί κοντά στην πεδιάδα, εκεί που μένουνε οι άνθρωποι. Άκουσα να τα λένε φορτηγά” είπε το ποταμάκι. Πρώτη φορά όμως έβλεπε αυτά τα τεράστια άσπρα μεταλλικά αντικείμενα με τους έλικες.

Τόσα και τόσα άλλα λουλούδια σε κάθε άκρη της πόλης παλεύουν να ξεπροβάλουν, να γεννηθούν ξανά.
Στον βρεγμένο δρόμο, στα υγρά πεζοδρόμια, στις γωνίες και τις γκριζωπές πλατείες.

“Ροζ; Είναι δυνατόν να είναι ροζ ένα τόσο περίεργο εξάρτημα, που εμποδίζει αυτό το άλογο να φάει, να πιει, να μιλήσει –διότι τα άλογα μιλάνε- και να κουνήσει το κεφάλι του όπου αυτό επιθυμεί;” ξανασκέφτηκε γεμάτη απορία.

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, οι πολίτες της μεσαίας τάξης της Κέτζ Σίτι, μιας μεγαλούπολης της Ανεπτυγμένης Γαίας, τηλε-εργάζονται αποκλειστικά στα μονοπώλια παροχής υπηρεσιών.