Η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο από ό,τι η τέχνη τη ζωή.
Όσκαρ Ουάιλντ
Τον τελευταίο χρόνο έχουμε καταλάβει λίγο πολύ ότι κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ζούμε μέσα σε ένα δυστοπικό σενάριο και δεν είμαστε καν οι πρωταγωνιστές/τριες. Με μεγάλη ευκολία πλέον μπορούμε να φανταστούμε την επόμενη σκηνή, καθώς οι μεγαλύτεροι εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά. Φόβος, θάνατος, οργή, θλίψη αλλά και αγώνας, συντροφικότητα, θάρρος για να μπορούμε να παλεύουμε με το τέρας χωρίς να μας χωνεύει, συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητάς μας.
Όλα αυτά τα συναισθήματα διαχρονικά εκφράζονται μέσω της τέχνης. Έχουμε να κάνουμε με πόλεμο ενάντια στην έκφραση, λογοκρισία στο συναίσθημα. Θέλουν να μεγαλώσουν τον φόβο, να μη διαδηλώνεις, να μην αντιστέκεσαι, να μη τραγουδάς. Σαν να επαναλαμβάνεις αέναα «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ…».
Το νέο νομοσχέδιο για τη λογοκρισία της μουσικής έρχεται να ψηφιστεί και στην Ελλάδα έχοντας ήδη εφαρμοστεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα να διώκεται πλήθος μουσικών σε σημείο σε μερικούς να τους έχει αποδοθεί ποινή φυλάκισης! Με βάση το άρθρο 8 του νομοσχεδίου απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη “να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα”.
Τι σημαίνει αυτό;
Σίγουρα δεν σημαίνει ότι θα επηρεάσει στίχους που προτρέπουν στη χρήση ναρκωτικών, σε βιασμούς, σε ξύλο κλπ. και σίγουρα δεν θα διώκονται μεγάλα ονόματα της ευρύτερης μουσικής σκηνής που χρησιμοποιούν ως επί των πλείστων τέτοιες θεματικές στα «τραγούδια» τους. Στην πραγματικότητα απευθύνεται στο κομμάτι των μουσικών που αντιστέκεται στις επιταγές του κράτους, στην πολιτικοποιημένη ραπ ή ακόμα και σε όσους/ες βρίσκουν τρόπο να εκφράσουν την οργή τους με όλα αυτά που συμβαίνουν μέσω της μουσικής.
Αυτή η ασάφεια που προκύπτει από το νομοσχέδιο δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού επιτρέπει στους εντολοδόχους του κράτους να επιτεθούν σε όποιον/α θέλουν και ταυτόχρονα δημιουργεί έναν φόβο στους καλλιτέχνες, ώστε να βάζουν όρια στη σκέψη τους. Αυτό φυσικά είναι τουλάχιστον καταστροφικό εκτός των άλλων για την ίδια την τέχνη. Αλλά δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο από τους εξουσιαστές μας. Δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο παρά να βρίσκουν καινούριους τρόπους να υποτάσσουν τον λαό.
Είναι πλέον πασιφανές ότι πρέπει να υπάρχει οργάνωση και συλλογικοποίηση και στον χώρο της τέχνης. Όσοι/ες μέχρι τώρα πίστευαν ότι η τέχνη και στην προκειμένη περίπτωση η μουσική είναι κάτι ανώτερο, ιδανικό, κάτι εκτός της κοινωνίας, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουν. Δεν υπάρχει ουδετερότητα πουθενά, ούτε στη δημοσιογραφία, ούτε στη φιλοσοφία, ούτε στην επιστήμη άρα ούτε και στην τέχνη και καλό είναι επιτέλους να το συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες.
Ο καπιταλισμός και το κράτος χρησιμοποιεί για το κέρδος και για την επιβίωσή του οτιδήποτε βρει στον δρόμο του και μόνο αν υπάρξει ρήξη με το υπάρχον σύστημα θα μπορέσουμε να ζούμε ελεύθερα και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Η δημοκρατία δίνει πλασματικές ελευθερίες, ώστε να φυλακίζει ακόμα πιο ασφυκτικά τους πολίτες της.
Αντίσταση, αξιοπρέπεια κι αγώνας μέχρι το τέλος..
..