Διαχείριση της πανδημίας, ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στην κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία και τους αγώνες της κοινωνικής και ταξικής βάσης
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η ανάδειξη του καθορισμού των λειτουργιών της από τη διαδικασία της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης· στο προκείμενο, στη διαχείριση της πανδημίας του Covid-19. Οι υπόλοιποι παράγοντες, όπως ο άνισος καταμερισμός ισχύος μεταξύ των κρατών, ο βαθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή ο διαφοροποιημένος θεωρητικός πυρήνας των κρατικών σχηματισμών δεν παραγνωρίζονται, αντιθέτως αλληλεπιδρούν και αυτοί με την κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, με τις αποτυπώσεις ή τα απομεινάρια της σύγκρουσης στο εσωτερικό των κρατών.
Ξεκινώντας μία ανάλυση για την κρατική διαχείριση της πανδημίας του Covid-19,θα πρέπει να διευκρινιστεί τι είναι και τι δεν είναι η κρατική οντότητα: Είναι ένας πολύπλοκος σχηματισμός «συγκέντρωσης πολλών λειτουργιών της κοινωνικής ζωής και όχι απλά μίας εξουσίας τοποθετημένης πάνω από την κοινωνία»*. Kαι ποιος είναι ο βασικός του σκοπός: H αναπαραγωγή της δυνατότητάς του να συγκεντρώνει αυτές τις λειτουργίες, να επιβάλλεται στο κοινωνικό σώμα είτε μέσω της ωμής δύναμης είτε μέσω της διαμεσολάβησης των κοινωνικών αναγκών. Η αδυναμία αναπαραγωγής αυτής της επιβολής φθείρει όχι μία επιμέρους κρατική λειτουργία αλλά την ίδια την κρατική υπόσταση. Με απλά λόγια, η ίδια η ύπαρξη του κράτους είναι άμεσα συνδεδεμένη με την υπεράσπιση της δυνατότητάς του να επιβάλλει την εξουσία του καθολικά.
Αυτή η διαδικασία επιβολής είναι αρκετά πιο περίπλοκη από ό,τι θα επιθυμούσαν οι κρατικοί διαχειριστές. Η κοινωνική και ταξική πάλη, οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες ενάντια στις κρατικές προσταγές αποτελούν εκείνη την ανεξάρτητη μεταβλητή που μπορεί να θέσει σε κίνηση το σαμποτάζ στη λειτουργία αναπαραγωγής της κρατικής μηχανής. Τα κρίσιμα σημεία για την έκταση του σαμποτάζ στη λειτουργία αναπαραγωγής της κρατικής μηχανής είναι δύο:
α) Η διπλή φύση των αγώνων αυτών, δηλαδή αφενός η ταυτόχρονη αντιπαράθεση της συλλογικής δύναμης στην κρατική ισχύ και αφετέρου του αγωνιστικού αντιπαραδείγματος, της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών μέσα από διαδικασίες που δεν εντάσσονται στις θεσμικές-διαμεσολαβητικές λειτουργίες.
β) Hαπήχηση των αγώνων αυτών στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διεξάγονται, η μαζικότητα και η ιδεολογική επιρροή τους.
Η ποιοτική και ποσοτική αντανάκλαση αυτών των δύο παραγόντων είναι μια μάλλον δύσκολη υπόθεση, καθώς μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Η ένταση δηλαδή της κοινωνικής και ταξικής πάλης δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, όπως δεν είναι δεδομένη και η αντιμετώπισή της. Ο κρατικός σχηματισμός, προκειμένου να απορροφήσει τους κραδασμούς και να ανακτήσει την κυριαρχία του εκεί που εξαιτίας της χάνει εδάφη, είναι αναγκασμένος να μεταβάλλεται, να αλλάζει, να χρησιμοποιεί νέα μέσα για να μη διακινδυνεύει την ύπαρξή του, να προετοιμάζεται για την αποτροπή, και στο χειρότερο σενάριο για την αντιμετώπιση της έκφρασης της κορυφαίας διαδικασίας αμφισβήτησής της ύπαρξής του:του εμφυλίου κοινωνικού και ταξικού πολέμου, της πλήρους ρήξης ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας με την υπάρχουσα κρατική και καπιταλιστική δομή οργάνωσης. Ρήξης που σηματοδοτείται από την ταυτόχρονη ανάπτυξη μίας ισχυρής συλλογικής δύναμης αντιπαράθεσης και της εξάπλωσης των δομών που εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες.
Αυτή η προετοιμασία και τα αποτυπώματά της είναι πολύ πιο εύκολα αντιληπτά σε ό,τι αφορά τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις,στα μέσα έκφρασης του ενός πυλώνα της κρατικής λειτουργίας, της ωμής δύναμης. Είναι περισσότερο περίπλοκη και τα αποτυπώματά της λιγότερο ευκρινή σε ό,τι αφορά εκείνους τους μηχανισμούς που αποσκοπούν στην ιδεολογική επίδραση του κράτους, που υπάρχουν (όπως και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί) για να αποτρέπουν την αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας μέσω της ιδεολογικής εδραίωσής του.
Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η περιγραφή αυτών των δύο λειτουργιών και της κρατικής μηχανής,αλλά η ανάδειξη του καθορισμού των λειτουργιών της και από τη διαδικασία της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης· στο προκείμενο, στη διαχείριση της πανδημίας του Covid-19. Οι υπόλοιποι παράγοντες, όπως ο άνισος καταμερισμός ισχύος μεταξύ των κρατών, ο βαθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή ο διαφοροποιημένος θεωρητικός πυρήνας των κρατικών σχηματισμών δεν παραγνωρίζονται, αντιθέτως αλληλεπιδρούν και αυτοί με την κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, με τις αποτυπώσεις ή τα απομεινάρια της σύγκρουσης στο εσωτερικό των κρατών. Μια γενική ανάλυση των επιπτώσεων της πανδημίας του Covid-19 οφείλει να συμπεριλάβει σειρά παραγόντων, όπως την επιμέρους οικονομική διάρθρωση – δεν είναι τυχαία η πολύ μεγάλη διασπορά του ιού σε χώρες με υψηλά ποσοστά μεγάλων επιχειρήσεων, αυξημένου αριθμού τουριστών κατά τη χειμερινή περίοδο, επιπέδου διεθνοποίησης (στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ οι μετακινήσεις, κυρίως οι αεροπορικές, μεταξύ των χωρών ή των πολιτειών είναι κατά πολύ συχνότερες), της κατάστασης των συστημάτων υγείας και των κρατικών παρεμβάσεων ως προς τη μετάδοση του ιού.Κοινή συνισταμένη σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά είναι πως η οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση – για παράδειγμα με το κλείσιμο ενός μέρους των επιχειρήσεων – δεν προήλθε παρά αφότου ο κίνδυνος για εκατόμβη νεκρών ήταν ήδη είτε άμεσα ορατός είτε μια πραγματικότητα, μια διεθνής συνθήκη αδύνατον πλέον να αγνοηθεί.
Σε αντίθεση δηλαδή με τις θεωρίες συνωμοσίας, τα κράτη ανά τον πλανήτη δεν προχώρησαν σε μέτρα μερικού περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας (και σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε και σε αυτά), άρα και της εξάπλωσης του ιού, παρά κάτω από τεράστια πίεση, προκειμένου η καπιταλιστική μηχανή, ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας του υπάρχοντος κόσμου, να μην δεχτεί πλήγματα. Οι απεργίες στα εργοστάσια της Ιταλίας εν μέσω χιλιάδων νεκρών, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Amazon στις ΗΠΑ, οι αγώνες εργαζομένων γιατρών και νοσηλευτών ανά τον πλανήτη, επιβεβαιώνουν πως τα κράτη προχώρησαν απρόθυμα και εξαναγκασμένα σε κινήσεις που αφορούν την οποιαδήποτε περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας και ήταν εξίσου απρόθυμα να διαθέσουν μέρος του παραγόμενου πλούτου που υφαρπάζουν στην ενίσχυση των δομών υγείας.
Και αυτές ακόμα οι εξαναγκασμένες κινήσεις περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας, δεν προκύπτουν από κάποιο ξαφνικό ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή, ως ενός καθολικού αγαθού. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η υγεία και η ζωή έχουν σημασία για τα κράτη μόνο στο βαθμό που δεν απειλείται η κοινωνική συνοχή, στον βαθμό δηλαδή που δεν απειλείται η κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία. Κυριαρχία η οποία με βεβαιότητα θα απειλούνταν, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο,καθώς το κράτος το οποίο θέλει να εμφανίζεται ως εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας, με δυσκολία μπορεί να πείσει τους υπηκόους του, τους «νόμιμους πολίτες» του, πως είναι προς το συμφέρον τους να πεθαίνουν μαζικά είτε σε νοσοκομεία υπερπλήρη είτε σε οίκους ευγηρίας είτε και στους δρόμους,προκειμένου να επιβιώσουν οι «πιο δυνατοί» στα πλαίσια της ιδέας της ανοσίας αγέλης. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις στη στάση των κρατών οφείλονται εν πολλοίς και στη δύναμη κυριαρχίας που έχουν ή που θεωρούν πως έχουν επάνω στο κοινωνικό σώμα. Η αυτοπεποίθηση του σουηδικού κράτους, που έχει αφήσει τον ιό να εξαπλώνεται με αποτέλεσμα τους αναλογικά πολλαπλάσιους θανάτους από αυτούς αντίστοιχων πληθυσμιακά και οικονομικά χωρών, οφείλεται στην τεράστια ιδεολογική του κυριαρχία επάνω στη σουηδική κοινωνία. Η διττή στάση του κράτους των ΗΠΑ αποτυπώνεται εύγλωττα στην φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο: Εκεί όπου η πραγματική κρατική και καπιταλιστική βούληση εκφράζεται καθαρά από τους υποστηρικτές του Τραμπ που ορίζουν ως ελευθερία την καπιταλιστική ανάπτυξη και το σημείο όπου αυτή προσκρούει και αναγκάζεται σε οπισθοχώρηση στο μπλόκο του εργαζόμενου νοσοκόμου. Αυτή η αντίθεση διαπερνά κάθε σημείο του πλανήτη, η αντίθεση ανάμεσα στο κρατική και καπιταλιστική επιβολή και στην ανακοπή της από την κοινωνική και ταξική βάση.
Στην κρατική διαχείριση της πανδημίας αποτυπώνεται δηλαδή μεταξύ άλλων τόσο ο βαθμός της ιδεολογικής κυριαρχίας του κράτους στο κοινωνικό, όσο και ο βαθμός της επίδρασης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, της άρνησης αυτής της κυριαρχίας. Οι κατασταλτικοί στρατοί δεν βρίσκονται στους δρόμους για να περιορίσουν την ύψιστη ελευθερία του μικροαστού που συνίσταται στο να πίνει ποτάκια σε μπαρ και να πηγαίνει διακοπές, αλλά για να διασφαλίσουν πως η διαχείριση του κινδύνου της πανδημίας, του κορυφαίου κοινωνικού ζητήματος της εποχής, θα παραμείνει σε κρατικά χέρια. Οι κατασταλτικές δυνάμεις βρίσκονται στους δρόμους για να διασφαλίζουν τη συνέχισηλειτουργίας οποιουδήποτε εργασιακού κάτεργου στο βαθμό που αυτό εξυπηρετεί την κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Οι κατασταλτικές δυνάμεις υπάρχουν για να διασφαλιστεί ότι δεν θα ξεσπάσουν ή θα αντιμετωπιστούν με βία οι εξεγέρσεις στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης ενάντια στην εξάπλωση της πανδημίας και όχι επειδή δεν υπάρχει πανδημία. Οι κατασταλτικές δυνάμεις βρίσκονται στους δρόμους για να διασφαλίσουν ότι ενώ ο ιός θα μεταδίδεται ταχύτατα στο Χάρλεμ, στις παραγκουπόλεις, στο κέντρο κράτησης στο Κρανίδι, δεν θα ξεσπούν συγκρούσεις ενάντια στην κρατική και την καπιταλιστική εξουσία που δημιουργεί τις γειτονιές γκέτο, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βρίσκονται στους δρόμους για να διασφαλίσουν ότι κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας άλλοι θα ζουν σε αχανείς βίλες μην ξέροντας πώς να ξοδέψουν τον πλούτο τους και άλλοι σε υπόγεια μη ξέροντας αν θα έχουν φάνε.Εκεί όπου οι κρατικές δομές δεν υφίστανται, οι ίδιες οι επαναστατικές δυνάμεις (για παράδειγμα στην Τσιάπας) προχώρησαν σε μέτρα καραντίνας προκειμένου να προστατευθεί η κοινότητα. Εκεί όπου η κρατική δομή είναι εξαιρετικά αδύναμη ή δεν προχώρησε σε μέτρα (για παράδειγμα στις φαβέλες της Βραζιλίας), ανέλαβαν συμμορίες να διαμεσολαβήσουν την κοινωνική ανάγκη, ως η μόνη οργανωμένη έκφραση εξουσίας και αντίστοιχα να επιβάλουν μέτρα καραντίνας.
Παγκόσμια τη μάχη κατά της εξάπλωσης του Covid-19 και για την προστασία και της ζωής και της υγείας την έχει αναλάβει η κοινωνική και ταξική βάση, γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι στην καθαριότητα και στην τροφοδοσία.Και είναι το κράτος που θέλει να εμφανίζεται ως ο εκφραστής των συμφερόντων του κοινωνικού, μόνο και μόνο γιατί εξαναγκάζεται κατά περιπτώσεις σε στοιχειώδη περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας θωρακιζόμενο ταυτόχρονα κατασταλτικά προκειμένου να αποφύγει την ίδια του την αμφισβήτηση. Τα κατασταλτικά μέτρα και η παρουσία ακόμα και στρατού στους δρόμους των πόλεων δεν αποτελούν προφανώς κάποιου είδους μέτρου που σχετίζεται με την προστασία της υγείας του πληθυσμού, αλλά αντιθέτως λειτουργούν ως φρουροί των συνθηκών που δημιουργούν τεράστιους κινδύνους για τη ζωή και την υγεία.Και ενώ είναι τα διαχρονικά αποτυπώματα του κοινωνικού και ταξικού αγώνα που οδήγησαν στη μερική περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας (όπου αυτή υπήρξε), είναι το κράτος που καρπώνεται την υπεραξία από την αναγκαστική της εφαρμογή, καθώς δεν υπάρχει εκείνη η συλλογική πολιτική και επαναστατική δύναμη με μαζικούς όρους, που να θέτει ζήτημα αμφισβήτησης της κρατικής εξουσίας.Καθώς είναι εκφρασμένη βούληση από την πλευρά των από τα πάνω η διάθεση για την εφαρμογή του δόγματος «ο ισχυρός επιβιώνει, ο αδύναμος πεθαίνει» και πασίγνωστες οι προσπάθειές τους για δεκαετίες για πλήρη ιδιωτικοποίηση των δομών υγείας που συνεπάγεται τον απόλυτο ταξικό αποκλεισμό από τα στοιχειώδη, οι όποιες δομές υγείας υπάρχουν μόνο χάρις στην ύπαρξη αγώνων από την πλευρά των καταπιεσμένων.Και η στάση συλλογικής και ατομικής αυτοπροστασίας απέναντι στην εξάπλωση της πανδημίας προκύπτει με βάση τα αισθήματα αλληλεγγύης, που γεννιούνται στις φωτιές των αγώνων και στην ύπαρξη κοινότητας ανάμεσα στους καταπιεσμένους παρά την τεράστια και μακρόχρονη ιδεολογική επιχείρηση για την δημιουργία μίας κοινωνίας εξατομικευμένων δούλων.
Αυτά ακριβώς τα αποτυπώματα των αγώνων, αυτή την επίδραση δεν μπορούν να διακρίνουν οι οπαδοί ελιτίστικων θεωρημάτων που αντιμετωπίζουν τις κρατικές οντότητες με μεταφυσικό και μυστικιστικό δέος, αποδίδοντάς τους σχεδόν θεϊκές ιδιότητες ελέγχου της πραγματικότητας. Για αυτούς θα πρέπει να σημειωθεί πως η καταφατική υπερβολή στις δυνατότητες της κρατικής μηχανής προκύπτει από την άρνηση της αναγνώρισης των τεράστιων δυνατοτήτων της κοινωνικής και ταξικής βάσης. Ο ελιτισμός τους δεν είναι παρά ένας ιδιότυπος ταξικός ρατσισμός προορισμένος να υποτιμά μονίμως τα πλήθη των ανθρώπων προκειμένου να διατηρεί για τους ίδιους την ιδέα μίας φωτεινής πρωτοπορίας, τόσο φωτεινής που όλοι τυφλώνονται από τη λάμψη της και κανείς δεν την ακολουθεί. Δημιουργούν έτσι έναν αέναο κύκλο ιδεολογικής αυτοεπιβεβαίωσης,ο οποίος στην υλική του έκφραση απολήγει στην δημιουργία ενός ακόμα τρόπου ζωής,ενός ακόμα lifestyle.
Αν για το κράτος το ζήτημα είναι η αναπαραγωγή της κυριαρχίας του, για τους μικροαστούς το ζήτημα είναι η διατήρηση της θέσης τους εντός της υπάρχουσας ταξικής διαίρεσης. Ο μικροαστισμός ως κοινωνική νοοτροπία βασίζεται στην εξατομικευμένη ύπαρξη, στη μικρή κατοχή εκείνων των μέσων παραγωγής ή ιδιοκτησίας ή ενός κοινωνικού statusπου επιτρέπει συγκεκριμένες απολαύσεις εντός ή εκτός εισαγωγικών. Κάποιος υγιής ή πιο νέος έχει αντικειμενικά λιγότερη ανάγκη το δημόσιο σύστημα υγείας από ό,τι κάποιος που αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Αν από αυτή την αντικειμενική υλική θέση καταλήγει να αδιαφορεί για τις ανάγκες του μη υγιούς ή του πιο ηλικιωμένου, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επιχειρεί να διατηρήσει ένα συγκεκριμένο προνόμιο, την ιδιοκτησία του, τα μέσα παραγωγής του ή τον τρόπο ζωής του, ακόμα και με συνέπεια το θάνατο του μη υγιούς.Πραγματικός μικροαστισμός μέχρι κτηνωδίας που εκφράζεται τόσο από κρατικές οντότητες όπως της Σουηδίας όσο και από ακροδεξιούς, ναζί, και – λιγότερο ή περισσότερο παράδοξα – από υποτιθέμενους υπέρμαχους της ισότητας και της ελευθερίας που είναι στην πραγματικότητα ακραιφνείς εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Η σύγχυση ανάμεσα στα κατασταλτικά μέτρα θωράκισης του κράτους και στην άρνηση της ύπαρξης της επιδημίας σπεκουλάρει με κυνισμό στην αδυναμία διάκρισης ανάμεσα στην πραγματική κοινωνική ανάγκη (που είναι η προστασία από έναν ιό με μεγάλη μεταδοτικότητα, υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και για τον οποίο δεν υπάρχει εμβόλιο) και στη διαμεσολάβηση αυτής της ανάγκης από το κράτος, ταυτίζοντάς τες. Δεν αντιπαρατίθεται στις κατασταλτικές δυνάμεις (ούτε και προ της επιδημίας), και δεν τις αντιμετωπίζει ως ένα στρατό προορισμένο να καταστείλει τον κοινωνικό και ταξικό αγώνα, καθώς τις βλέπει ως ένα προσωρινό εμπόδιο στην «άσκηση της καπιταλιστικής ελευθερίας».Η μασκαρεμένη άρνηση της επαναστατικής προοπτικής από εκείνους τους ηττημένους που συμφωνούν με τα καθεστωτικά παπαγαλάκια πως οι πληβείοι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τη ζωή τους συλλογικά,ορίζει ως ελευθερία την απρόσκοπτη κατανάλωση και καταλήγει στον χυδαίο ρατσισμό κατά των ηλικιωμένων και των ευπαθών ομάδων, αντιπαρατάσσοντας όχι τα επαναστατικά συμβούλια στις κυβερνήσεις, και τις πολιτοφυλακές των αγωνιζόμενων στις κατασταλτικές δυνάμεις, όχι την προστασία των μεταναστών, των φυλακισμένων και των αστέγων από την πανδημία, αλλά την ελευθερία του μικροαστού καταναλωτή να συνεχίσει να καταναλώνει, ενώ οι διπλανοί του πεθαίνουν.
Η επανεκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων που είχαν περισταλεί διεθνώς, υποδεικνύει και το σημείο όπου η δυναμική των αγώνων βρίσκει αναγκαστικά τα όριά της. Ο κρατικός και καπιταλιστικός τρόπος ζωής παραγωγής και κατανάλωσης είναι που αντικειμενικά δημιουργεί συνθήκες παγκόσμιας εξάπλωσης μίας επιδημίας:Mε τις αχανείς μητροπόλεις, τις σχέσεις εργασίας που επιβάλλουν μαζικές μετακινήσεις, την σχέση επιδρομής με το φυσικό κόσμο, την λεηλασία του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου που συνεπάγεται την έλλειψη μέσων προστασίας και δομών υγείας. Με την οικονομική δομή που είναι προσανατολισμένη στην εντατική και μαζική εκμετάλλευση και τώρα «πρέπει να κινηθεί ξανά»,έως την οικιστική διάρθρωση των κατοικιών-τσιμεντένιων κλουβιών. Με την ύπαρξη των φυλακών και των κέντρων κράτησης προσφύγων και μεταναστών, και με τον εκβιασμό της ανεργίας και τη γενικευμένη φτώχεια να επιβάλλει σε εκατομμύρια ανθρώπους να ρισκάρουν τη ζωή και την υγεία τους.Με τον προσανατολισμό της ψυχαγωγίας στα μαζικά διασκεδαστήρια και τον βιομηχανοποιημένο τουρισμό. Είναι αυτό το σύστημα επιβολής και εκμετάλλευσης, που στο βαθμό που δεν ανατρέπεται, ξεπερνά τα εμπόδια που του θέτουν οι αγώνες και συνεχίζει να ορίζει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων θέτοντας ως προτεραιότητα το συμφέρον των λίγων οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχων έναντι των πολλών
Ένα πολιτικό και επαναστατικό κίνημα έχει χρέος να διατυπώνει και αρθρώνει ένα συνολικό επαναστατικό πρόταγμα, μια κοινωνική πρόταση για όλους. Για νέους και ηλικιωμένους, για υγιείς και ασθενείς χωρίς διακρίσεις, χωρίς φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το επαναστατικό σύνθημα στην εποχή μας παραμένει το «όλα για όλους, από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Η ισότητα σημαίνει την ίση δυνατότητα για πρόσβαση σε δομές υγείας, στην τροφή, τη στέγαση. Και η ελευθερία σημαίνει τη συλλογική δυνατότητα συναπόφασης για όλα τα κοινωνικά ζητήματα, την ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής, της σχέσης με τη φύση, της παραγωγής, της ψυχαγωγίας. Οι κινήσεις αλληλεγγύης και οι κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα αρνούμενες την ανάληψη των κοινωνικών ζητημάτων από το κράτος και έχοντας ταυτόχρονα τη σπουδή για τα συλλογικά και ατομικά μέτρα αυτοπροστασίας – γιατί πρόκειται για ανάγκη της βάσης – είναι εκείνες που μπορούν και αντιπαρατίθενται στην κρατική και καπιταλιστική εξουσία και τα ακροδεξιά, ρεφορμιστικά ή lifestyle συμπληρώματά της, τα οποία στην πραγματικότητα αναγνωρίζουν το «δικαίωμα» του κράτους να αποφασίζει για το κοινωνικό σύνολο δυσανασχετώντας κατά περίσταση για τους τρόπους του, στο βαθμό που επηρεάζονται ως εξατομικευμένες οντότητες. Ως αναρχικοί, αρνούμαστε συνολικά στο κράτος τη δυνατότητα να αποφασίζει για τα κοινωνικά ζητήματα, είτε αυτά αφορούν την παραγωγή είτε τη διαχείριση ενός υπαρκτού κινδύνου όπως μιας επιδημίας, γιατί γνωρίζουμε πως για το κράτος οι ζωές μας δεν είναι παρά μέσα και καύσιμη ύλη που χρησιμοποιούνται στον σκοπό της διαιώνισης της εξουσίας του.
Ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε για την επανάσταση και επιδιώκουμε την κοινωνική και ταξική αυτοδιεύθυνση, τα ομόσπονδα κοινωνικά και ταξικά συμβούλια, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τις lifestyleεπιλογές εντός του υπάρχοντος κόσμου. Για την χειραφετημένη κοινωνία όπου το μέλημα για την ανθρώπινη ζωή όλων θα είναι καθολική ευθύνη, όπου η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου θα διατίθεται για την ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, που συμπεριλαμβάνουν δομές υγείας για όλους. Επιδιώκουμε την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού από την κοινωνική και ταξική βάση που μέσα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία αποδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητές της και αποστρεφόμαστε τους κωμικούς ελιτιστές και τα σύνδρομα απαξίωσης της. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες θα συνεχίσουν να γράφουν τη ιστορία της πάλης για την ανθρώπινη χειραφέτηση ώσπου η μαζικότητα και η ριζοσπαστικοποίησή τους να φέρει την πιο λαμπρή σελίδα της. Μέχρι την ανάληψη της ευθύνης όλων των πραγματικών κοινωνικών αναγκών από την οργάνωση των ελεύθερων ίσων.
*Π.Κροπότκιν, «Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος».