Στις 25 Μαΐου του 2020, 4 αστυνομικοί στη Μινεάπολη σταματούν και συλλαμβάνουν τον George Floyd με αφορμή ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων. Έχοντας ήδη δέσει τα χέρια του, 3 από αυτούς τον ρίχνουν στο έδαφος και τον κρατούν ακινητοποιημένο, με τον Derek Chauvin να πνίγει επί 9 λεπτά τον George Floyd, ακόμα και όταν δεν είχε ολοφάνερα τις αισθήσεις του, με αποτέλεσμα να τον δολοφονήσει σε κοινή θέα, με περαστικούς να καταγράφουν τη σκηνή.
Η αστυνομική βία στις ΗΠΑ είναι από τους βασικούς πυλώνες συγκρότησης ενός κράτους που επιτίθεται μανιωδώς προκειμένου να διατηρήσει την ισχύ του. Έχοντας προκαλέσει και εμπλακεί σε εκατοντάδες ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις, το αμερικανικό κράτος βομβαρδίζει αμάχους, λεηλατεί την καπιταλιστική περιφέρεια τρομοκρατώντας τόσο τον πλανήτη, όσο και τους ίδιους τους κατοίκους του, και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση εκείνους που είναι μαύροι, ιθαγενείς, φτωχοί.
H ρατσιστική διάσταση της κρατικής βίας στις ΗΠΑ
H αστυνομική βία κατά των Μαύρων Αμερικανών είναι βασική σταθερά της τρομοκρατικής πολιτικής του αμερικανικού κράτους με τις δολοφονίες άοπλων, πολλοί από τους οποίους είναι Μαύροι Αμερικανοί, να είναι εκατοντάδες τα τελευταία χρόνια, ενώ ειδικά για τους Μαύρους Αμερικανούς και τους Αμερικανούς Ιθαγενείς στις ηλικίες 20-35 ετών, μία από τις συχνότερες αιτίες θανάτου είναι η δολοφονία από την αστυνομία. Στατιστικά, ένας στους χίλιους Μαύρους Αμερικανούς θα βρεθεί νεκρός έπειτα από άσκηση αστυνομικής βίας.
Είναι χαρακτηριστικό πώς με όμοιο τρόπο με αυτόν που δολοφονήθηκε ο George Floyd, δολοφονήθηκε το 2014 και ο Eric Garner, με πνιγμό και σε δημόσια θέα, ενώ και αυτός διαμαρτυρόταν πώς δεν μπορούσε να αναπνεύσει «Ι can’t breathe». Ο επίσης λευκός -όπως και ο Chauvin- μπάτσος που έπνιξε τον Garner αθωώθηκε, ενώ το 2015 και πάλι στη Μινεάπολη μπάτσοι δολοφονούν τον Μαύρο Αμερικανό Jamar Clark και, παρά τις κινητοποιήσεις του κινήματος «Black Lives Matter», οι δολοφόνοι αθωώνονται.
Συνολικά από το 2015, 5000 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από αστυνομικούς. Mόνο για το 2014[1], δηλαδή επί προεδρίας Barack Obama, στις υποθέσεις της κατασταλτικής βαρβαρότητας ενάντια σε Μαύρους Αμερικανούς που πυροδότησαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τους μπάτσους συμπεριλαμβάνονται: Η δολοφονία του Eric Garner με πνιγμό, η εκτέλεση του Mike Brown το 2014 με τον επίσης λευκό μπάτσο που τον δολοφόνησε να μην πηγαίνει καν σε δίκη – και την εξέγερση στο Ferguson να ακολουθεί την εξοργιστική απόφαση των δικαστών-, η δολοφονία του Ezel Ford στο L.A., η εκτέλεση του Laquan McDonald, 17 χρονών, η δολοφονία του Akai Gurlei στο Brooklyn, η δολοφονία του 12χρονου Tamir Rice στο Cleveland, επειδή κρατούσε ένα παιχνίδι-όπλο, καθώς και του John Crawford.
Η ασταμάτητη κατασταλτική-δολοφονική βία των σωμάτων ασφαλείας στις ΗΠΑ είναι μία 100% συστημική απόφαση και πολιτική, με βάση την οποία κινούνται πολιτικοί, δικαστές και μπάτσοι.H πρακτική του «neck restrain», δηλαδή της ακινητοποίησης μέσω της άσκησης πίεσης στο λαιμό, βρίσκεται στα εγχειρίδια των Αστυνομικών Τμημάτων. Χαρακτηριστικό είναι πως στο ΑΤ της Μινεάπολης από το 2015 έως σήμερα αυτή η πρακτική έχει χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον 237 φορές με 44 ανθρώπους να καταλήγουν να χάνουν τις αισθήσεις τους.[2]Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει από το 1989 και την υπόθεση Graham δημιουργήσει το νομικό προηγούμενο, ώστε οι περιπτώσεις της αστυνομικής βίας να κρίνονται με βάση τον ασαφή όρο της «εύλογης υποψίας για έρευνα και σύλληψη», δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μία «επιδημία αστυνομικής βίας».[3] Τα ΜΜΕ υιοθετούν επίσης συστηματικά την επίσημη θέση της αστυνομίας, αναφερόμενα στις εκτελέσεις ως «θανάτους υπόπτων», ενώ η πολιτική εξουσία είτε υποστηρίζει ανοιχτά τις εκτελέσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη δήλωση του ανοιχτά ρατσιστή προέδρου των ΗΠΑ Trump, «when the looting starts, the shooting starts», αναφερόμενος στην εξέγερση, είτε μέσω Μαύρων πολιτικών, όπως η δήμαρχος της Atlanta Keisha Lance Bottoms που επιχειρεί να χειραγωγήσει και να καταστήσει ακίνδυνες τις αντιδράσεις ενάντια στις ρατσιστικές δολοφονίες καλώντας τους να ψηφίζουν αντί να εξεγείρονται. H αυξημένη δολοφονική βία ενάντια σε Μαύρους Αμερικανoύς μόλις τους τελευταίους μήνες είχε δύο ακόμα θύματα, τον Ahmaud Arbery που δολοφονήθηκε τον Φεβρουάριο από ρατσιστή την ώρα που έκανε jogging και την Βreonna Taylor που δολοφονήθηκε από αφιονισμένους μπάτσους που εισέβαλαν στο διαμέρισμά της στα πλαίσια έρευνας.
Η ταξική βία στις ΗΠΑ
Μιλώντας για την αμερικανική κοινωνία, ο παράγοντας της ταξικής ανισότητας είναι κρίσιμος για την κατανόηση των συγκρούσεων και της συστημικής βίας που ασκείται σε βάρος και των μειονοτήτων. Σύμφωνα με έρευνα, από το 1992 έως το 2006 τουλάχιστον 55 χιλιάδες Αμερικανοί εργαζόμενοι σκοτώθηκαν εξαιτίας των συνθηκών δουλειάς τους.[4] Oι τρομακτικοί αυτοί αριθμοί θυμίζουν πραγματικό πόλεμο όταν συνυπολογιστεί πως, με βάση έρευνα του 2009, κατά μέσο όρο κάθε χρόνο 44 χιλιάδες Αμερικανοί πεθαίνουν λόγω της έλλειψης ιατρικής ασφάλισης[5] και πως ο κίνδυνος θανάτου για τους ανασφάλιστους Αμερικανούς είναι κατά 40% μεγαλύτερος από ότι για τους ασφαλισμένους. Σε ότι αφορά ειδικότερα την αστυνομική βία, σε άρθρο του 2015, οι γειτονιές της «εργατικής και κατώτατης τάξης» συγκέντρωσαν το 95% των εκτελέσεων από αστυνομικούς.[6]
Η σκληρή ταξική διάρθρωση της αμερικανικής κοινωνίας γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτή μέσα από το παρακάτω γράφημα[7] που δείχνει την κατοχή πλούτου ανάμεσα στις διαφορετικές αμερικανικές τάξεις και υπο-τάξεις.
Αυτή η βαθιά ταξική διαίρεση είχε το αποτύπωμά της και στην πανδημία του Covid-19. Oι κατώτερες τάξεις και οι Μαύροι Αμερικανοί, που κατά κύριο λόγο ανήκουν σε αυτές, πλήρωσαν πολύ βαρύ τίμημα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το παράδειγμα του Σικάγο αποτυπώνει την ταξική και φυλετική διάσταση των επιπτώσεων της πανδημίας σε όλες τις ΗΠΑ. Ενώ οι Μαύροι Αμερικανοί αποτελούν το 30% του πληθυσμού της πόλης, σε ότι αφορά τις απώλειες από τον κορονωϊό αντιπροσωπεύουν το 68% των θυμάτων[8]. Για τους Μαύρους Αμερικανούς, η φυλή είναι σε πολύ μεγάλο σε βαθμό συνδεδεμένη με την τάξη και η τάξη με την αυξημένη πιθανότητα θανάτου, είτε από την αστυνομική βία, είτε από την έλλειψη ασφάλισης, είτε από τις εργασιακές συνθήκες, είτε λόγω μιας σειράς ασθενειών, τις οποίες οι πλουσιότεροι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν ευκολότερα.
Η Εξέγερση του 2020
Η ταξικά και φυλετικά διαχωρισμένη Αμερική έχει όχι μόνο τις ιστορικές της ρίζες στην εποχή της Δουλείας, αλλά και το παρόν της βασισμένο στην ταξική ανισότητα και τον κρατικό ολοκληρωτισμό. Την ταξική ανισότητα και τον κρατικό ολοκληρωτισμό που παγκόσμια επιβάλλει συνθήκες σκληρής εκμετάλλευσης και κρατικής τρομοκρατικής βίας προκειμένου να διαιωνίζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα την επιβολή του στις κοινωνίες. Στις ΗΠΑ οι αγώνες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων έχουν μακρά παράδοση με σκληρές μάχες: Aπό την εποχή των αναρχικών του Σικάγο και τις απεργίες του 19ου αιώνα, την ριζοσπαστική αντίσταση με τις βίαιες καμπάνιες των εργατικών συνδικάτων στις αρχές του 20ου αιώνα, την εξεγερσιακή δράση των αναρχικών έπειτα από τον Α’ Παγκόσμιο, τη δράση κομμουνιστών εργατών στις εποχές της Μεγάλης Ύφεσης, την εμφυλιοπολεμική συνθήκη στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στη δεκαετία του ΄70 με ένα πολυδιάστατο μαχητικό κοινωνικό και ταξικό κίνημα να επιτίθεται στους κρατικούς και καπιταλιστικούς δυνάστες, με την εξέγερση του Los Angeles το 1992 [9], με τις διάσπαρτες εξεγέρσεις, όπως εκείνη του Ferguson το 2014, με το κίνημα Βlack Lives Matter να βρίσκεται στην προμετωπίδα των κινητοποιήσεων έπειτα από τη δολοφονία του Τrayvon Martin το 2012.
Η εξέγερση στις ΗΠΑ το 2020 διαφέρει σε σχέση με τις προηγούμενες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών, αφενός λόγω της έντασης της και αφετέρου λόγω της διάχυσης αυτής της έντασης σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, ενώ σε ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά της, πρέπει να σημειωθεί πως είναι πολύ μαζική ενώ σε αυτή συμμετέχουν μαύροι, λατίνοι, αλλά και λευκοί. Αναμφίβολα, η παρουσία ενός προέδρου όπως του Ντόναλντ Τραμπ, o οποίος είναι βγαλμένος μέσα από τα σπλάχνα της αμερικανικής ακροδεξιάς έχει συντελέσει σε άρση των περιορισμών σε ότι αφορά την έκφραση της κοινωνικής οργής. Πριν τη δολοφονία του George Floyd και την εξέγερση που ακολουθεί, έχουν προηγηθεί εκατοντάδες δολοφονίες και οι κινητοποιήσεις ήταν κυρίως ειρηνικές, με το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ να προσπαθεί, παράλληλα με τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τις συκοφαντίες, να τις χειραγωγήσει, εκφράζοντας δήθεν «αγανάκτηση» για τα περιστατικά της αστυνομικής βίας, ενώ πρακτικά εξασφάλιζε το ακαταδίωκτο για τους ένστολους δολοφόνους και διασφάλιζε μία πιο ομαλή διαχείριση της κοινωνικής οργής.
Η πολιτική διαχείριση υπό τον Τραμπ, επενδύει πολύ περισσότερο από την χειραγώγηση στην τρομοκρατική βία, στις απειλές, στον ανοιχτό και όχι συγκαλυμμένο τραμπουκισμό των διαδηλωτών και των μειονοτήτων. Η άνοδος της ακροδεξιάς βίας στις ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητη και συμπεριλαμβάνει δολοφονικές επιθέσεις σε μουσουλμάνους, σε γκέι, σε μαύρους, σε λατίνους και σε αντιφασίστες όπως τη Heather Heyer που δολοφονήθηκε από φασίστα, ο οποίος επιτέθηκε με το αυτοκίνητό του σε διαδήλωση τραυματίζοντας και δεκάδες άλλους διαδηλωτές. Ο μπάτσος που πατάει με το γόνατό του στον λαιμό στη μέση του δρόμου τον George Floyd ενώ ξέρει πως οι πράξεις του βιντεοσκοπούνται λειτουργεί στο πλαίσιο που έχει θέσει το αμερικανικό κράτος, αυτό της επίδειξης της τρομοκρατίας μέσω της απροκάλυπτης βίας. Είναι ο συνδυασμός της ακραίας φτώχειας, του θανάτου, της κατασταλτικής και ακροδεξιάς βίας και της αδυναμίας του βασικού εκφραστή της πολιτικής εξουσίας στις ΗΠΑ να λειτουργήσει χειραγωγώντας τους πλέον φτωχούς και καταπιεσμένους καθώς επιλέγει να τους εκφοβίσει, που οδηγεί στη σύνθεση ενός μείγματος που, μετά τις 25 Μαΐου, εκρήγνυται.
Η Μινεάπολη ρίχνει το σύνθημα της εξέγερσης
Έπειτα από τη δολοφονία του George Floyd στη Μινεάπολη ξεκινούν οργισμένες διαδηλώσεις. Την πρώτη μέρα δέχεται επίθεση το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο υπηρετούσαν οι μπάτσοι που δολοφόνησαν τον George Floyd. Oι συγκρούσεις είναι ακόμα σποραδικές και οι μπάτσοι απαντούν με χημικά. Τη δεύτερη μέρα οι συγκρούσεις εντείνονται και συνεχίζονται, στα χημικά προτίθενται και οι πλαστικές σφαίρες. Το πλήθος είναι μεγαλύτερο και πιο οργισμένο, σειρά επιχειρήσεων καίγονται, οι μπάτσοι οπισθοχωρούν και τους δρόμους καταλαμβάνουν οι εξεγερμένοι.
Μέρα με την μέρα αντί να υποχωρεί και να εκτονώνεται η οργή, όπως ίσως θα περίμεναν ο κυβερνήτης της Πολιτείας και το Προεδρικό Επιτελείο, αυτή αυξάνεται. Σειρά αστυνομικών τμημάτων πολιορκούνται, δεκάδες κτίρια φλέγονται, η αστυνομία παραδέχεται ότι δεν έχει πλέον τον έλεγχο των δρόμων. Ο κυβερνήτης κηρύσσει την Πολιτεία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και προειδοποιεί για την κάθοδο στο δρόμο της Εθνοφρουράς, ενός απόλυτα στρατιωτικοποιημένου σώματος καταστολής, ενός «στρατού για το εσωτερικό των ΗΠΑ». Στο παρελθόν, μόνο η απειλή για την παρουσία εθνοφρουρών στους δρόμους είχε λειτουργήσει εκφοβιστικά. Όχι αυτή τη φορά. Παρά τις διαρκείς προσπάθειες από τα ΜΜΕ και την πολιτική εξουσία να διαχωρίσουν τους διαδηλωτές σε «ειρηνικούς» και «ύποπτα βίαιους», με τις συνήθεις αντιεξεγερτικές συκοφαντίες για ξένους πράκτορες, τρομοκράτες και εγκληματίες και παρά τις απειλές για την κάθοδο της εθνοφρουράς, στις 29 Μαΐου ένα πλήθος εξεγερμένων επιτίθεται σε αστυνομικά τμήματα σε τρεις τουλάχιστον περιοχές, εξαναγκάζοντας σε κάποια από αυτά τους μπάτσους να τα εγκαταλείψουν εσπευσμένα. Τα πλήθη στους δρόμους καταλαμβάνουν το κεντρικό Α.Τ. και ξεσπούν σε πανηγυρισμούς, οι κατασταλτικές δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή υποχώρηση.
Aπό τις 29 Μαΐου, στη Μινεάπολη αρχίζουν να επιβάλλονται διατάγματα για απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, το εξεγερμένο πλήθος τα αγνοεί και οι επιθέσεις και οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Τα στρατιωτικά σώματα καταστολής της Εθνοφρουράς ενισχύονται και ετοιμάζονται να εισβάλλουν στην πόλη, σε μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των δυνάμεων της Εθνοφρουράς στην ιστορία των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, μετά τις αρχικές δηλώσεις εισαγγελέων πως «δεν υπάρχουν ενδείξεις» για δίωξη του μπάτσου-δολοφόνου, στις 29 Μαΐου οι κρατικές αρχές, έπειτα από την πίεση της εξέγερσης, δηλώνουν πως τελικά θα του αποδοθούν κατηγορίες, όμως όχι για δολοφονία αλλά για «ανθρωποκτονία χωρίς δόλο». Μία επιχείρηση εκφοβισμού, συκοφαντίας, βίας και χειραγώγησης προσπαθεί να καταπνίξει και να περιορίσει την εξέγερση. Είναι ήδη αργά η εξέγερση έχει αρχίσει να εξαπλώνεται.
Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Ταυτόχρονα με την κλιμάκωση της εξέγερσης στη Μινεάπολη, σε σειρά μεγάλων πόλεων των ΗΠΑ ξεσπούν εκατοντάδες διαδηλώσεις, συγκρούσεις, λεηλασίες, επιθέσεις σε οχήματα της αστυνομίας και σε τμήματα. Σε όλη τη χώρα οι κινητοποιήσεις είναι εκατοντάδες. Στο Los Angeles, στο Dallas, στη Νέα Υόρκη, στο Detroit, στο Oakland, στο Chicago, στο San Jose, στην Αtlanta, στο Milwaukee, στην Washington ο Λευκός Οίκος πολιορκείται από διαδηλωτές, στο Phοenix, στο Seattle, στη Philadelphia στο Michigan οι διαδηλώσεις έχουν βίαιο-εξεγερσιακό χαρακτήρα. Από άκρη σε άκρη στις ΗΠΑ, καίγονται περιπολικά, κυνηγιούνται αστυνομικοί, λεηλατούνται καταστήματα, υπάρχει βίαιη αντιπαράθεση με τις κατασταλτικές δυνάμεις, σημειώνονται αντιπαραθέσεις με ακροδεξιούς, ενώ στην Αtlanta τα κεντρικά γραφεία του CNN επίσης πολιορκούνται. Επιθέσεις δέχονται επίσης κυβερνητικά κτίρια και δικαστήρια. Στο Oakland, δύο μέλη των σωμάτων ασφαλείας δέχονται πυροβολισμούς και ο ένας πεθαίνει. Στο Μilwaukee, ένας μπάτσος τραυματίζεται επίσης από πυροβολισμούς, ενώ υπάρχουν αναφορές και για δολοφονίες διαδηλωτών από «αδέσποτα πυρά» αλλά και πυρά μπάτσων. Σε σειρά πόλεων, μεγάλες λεωφόροι μπλοκάρονται από τους εξεγερμένους, ενώ τα διατάγματα για απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ αυξάνονται κάθε μέρα.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί ανοιχτά τους διαδηλωτές με «φοβερά σκυλιά και καταπληκτικά όπλα» και, καθώς οι ταραχές εξαπλώνονται, το ίδιο συμβαίνει και με την ανάπτυξη δυνάμεων της Εθνοφρουράς σε 10 τουλάχιστον Πολιτείες. Παρόλα αυτά η εξέγερση συνεχίζεται και την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Μαΐου μαίνεται στις ΗΠΑ, καθώς σε τουλάχιστον 75 πόλεις υπάρχουν κινητοποιήσεις, ενώ ο Τραμπ μεταφέρεται προσωρινά σε ειδικό καταφύγιο «bunker». Ο κρατικός και καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός ρίχνει και το τελευταίο φύλο συκής για να αντιμετωπίσει τους εξεγερμένους, έως και τις 31 Μαΐου στους δρόμους αρκετών πόλεων αναπτύσσονται τα στρατιωτικά σώματα της Εθνοφρουράς. Σε 20 πόλεις των ΗΠΑ επιβάλλονται διάφορες μορφές απαγόρευσης κυκλοφορίας: «για πρώτη φορά ταυτόχρονα σε τόσες πολλές πόλεις απαγόρευση για λόγους δημόσιας τάξης, έπειτα από το 1968 και την δολοφονία του Martin Luther King… ενώ η μια αμερικανική πόλη μετά από την άλλη γέμισε καπνούς και πνίγηκε στα δακρυγόνα»[10]
Χάρτης που δείχνει σημαντικές διαδηλώσεις και την ανάπτυξη στρατευμάτων της Εθνοφρουράς
Δυνάμεις της Εθνοφυλακής στη Μινεάπολη
Mέρος της εκστρατείας της ιδεολογικής επίθεσης ενάντια στην Αμερικανική Εξέγερση ήταν και η προσπάθεια «ενοχοποίησης» ακροαριστερών και αναρχικών, τόσο από δημάρχους και κυβερνήτες και ΜΜΕ, όσο και από τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Η προσπάθεια αυτή στόχευε στην απάλειψη των κοινωνικών και ταξικών χαρακτηριστικών της εξέγερσης και της μαζικότητάς της και στην στοχοποίηση του «εσωτερικού εχθρού». Η συμμετοχή συντρόφων και αγωνιστών στην εξέγερση προφανώς είναι δεδομένη, ωστόσο τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι κοινωνικά και ταξικά, με πινελιές πολιτικής θέσης να προστίθενται ιδίως όσο αυτή δυνάμωνε. Στο επίκεντρο της εξέγερσης, τη Μινεάπολη, στήθηκε συμβολικά από διαδηλωτές μία γκιλοτίνα, καθώς και συλλογική διανομή απαλλοτριωμένων αγαθών,ενώ σε τοίχους της πόλης εμφανίστηκαν και αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά συνθήματα.
Ειδικά στις διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες αμερικανικές πόλεις, πέρα από τη δεδομένη εχθρότητα προς τους ένστολους φρουρούς του καθεστώτος, αναπτύχθηκε συνθηματολογία ενάντια στο κεφάλαιο, με το σύνθημα «eat the rich» να έχει την τιμητική του, καθώς και σειρά επιθέσεων και λεηλασιών ενάντια σε καπιταλιστικούς στόχους, όπως τα Starbucks,και σε σειρά πολυκαταστημάτων. Αναπτύχθηκαν επίσης δίκτυα αλληλεγγύης, κυρίως σε ό,τι αφορά την παροχή οικονομικής και νομικής βοήθειας στους χιλιάδες συλληφθέντες.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, σε ολόκληρες τις ΗΠΑ οι δυνάμεις της καταστολής και της αντιεξέγερσης επιχειρούν να αντεπιτεθούν, χτυπώντας αδιακρίτως με κλομπ, πλαστικές σφαίρες, αλλά και πραγματικά πυρά.Με τεθωρακισμένα να περιπολούν και στρατιώτες να επιτίθονται σε ανθρώπους που στέκονται ακόμα και στην πόρτα του σπιτιού τους για να καταπνίξουν την εξέγερση. Για τους εξεγερμένους των ΗΠΑ που μάχονται τον κρατικό και καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, αντί επιλόγου αφιερώνονται οι στίχοι του LangstonHughes.
Γιατί τώρα
Σε πολλά στόματα
Στόματα σκοτεινά με κόκκινες γλώσσες που καίνε
Και άσπρα δόντια που λαμπυρίζουν
Σχηματίζονται νέες λέξεις
Πικρές για το παρελθόν
Αλλά γλυκές για το όνειρο
Έντονες, άτεγκτες
Δυνατές και σίγουρες
Σαρώνουν τη Γη
Εξεγερθείτε! Ξεσηκωθείτε!
Ο Κόσμος των Μαύρων και ο Κόσμος των Λευκών
θα γίνει ένα: Ο κόσμος τον εργαζόμενων
Το παρελθόν ξόφλησε
Ένα καινούριο όνειρο βάζει φωτιά
*Η συγκεκριμένη μπροσούρα δεν αποτελεί έναν απολογισμό της εξέγερσης καθώς αυτή ακόμα συνεχίζεται, αλλά ένα εργαλείο αντιπληροφόρησης για τον αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία
[1]Timeline: Recent US police shootings of black suspects.
[2]Minneapolis police rendered 44 people unconscious with neck restraints in five years, ΝΒC news.
[3]The Bad-Apple Myth of Policing,Violence perpetrated by cops doesn’t simply boil down to individual bad actors—it’s also a systemic, judicial failing, Osagie K. Obasogie, 2Αυγούστου 2019.
[4]Who Are the Biggest Killers in America? The Numbers Will Shock You, Zaid Jilani / AlterNet, 5Αυγούστου 2015.
[5]New study finds 45,000 deaths annually linked to lack of health coverage, David Cecere Cambridge Health Alliance, 17Σεπτέμβρη 2009.
[6]Police Shootings Are About Class as Well as Race, Huffington Post, 11Αυγούστου 2016.
[7]The Covid-19 pandemic has exposed the deep inequality in the US.
[8]Covid-19 is disproportionately taking black lives, Fabiola Cineas, 8Απριλίου, 2020.
[9]Για την οποία βλ. MikeDavis, Η εξέγερση στο LosAngeles, Εναλλακτικές Εκδόσεις Νότιος Άνεμος,1999.
[10]George Floyd Protests Live Updates: Fury and Frustration in Cities Across U.S., The New York Times 31 Μαΐου 2020.