[Quieta Movere] Ανακοίνωση με αφορμή τη σύνοδο του ΝΑΤΟ 28-29 Ιούνη και τις επικείμενες δηλώσεις μηχανογραφικών

 

 Ο κρατικός-καπιταλιστικός κόσμος της εξουσίας βρίσκεται σε σήψη, οι πολλαπλές κρίσεις του συστήματος οδηγούν τους διακρατικούς ανταγωνισμούς σε ένοπλες συρράξεις και την κοινωνική βάση σε καθεστώς εξαίρεσης και περαιτέρω εξαθλίωση. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μετά το τελευταίο ξέσπασμα της το ’08, δε δείχνει να έχει βρει ισορροπίες, ήδη από το 2019 οι διεθνής οργανισμοί προειδοποιούσαν για νέα κρίση το 2020. Η πανδημία του κόβιντ που έπληξε τον πλανήτη έκανε ακόμα πιο έντονη την οικονομική κρίση ενώ ανέδειξε αρκετά ακόμα πεδία ανταγωνισμού, οξύνοντας τις αντιθέσεις και οδηγώντας σε ακόμη πιο σκληρές συνθήκες σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Το δημόσιο χρέος, τα πλεονάσματα και η ανεργία ανεβαίνουν κατακόρυφα, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης της κοινωνικής βάσης. Οι άθλιες συνθήκες και η έλλειψη μέσων προστασίας στους χώρους εργασίας δημιούργησαν το πρόσφορο έδαφος για την ραγδαία εξάπλωση της πανδημίας. Η υγειονομική κρίση έκανε εμφανείς τις τεράστιες αντιφάσεις του συστήματος καθώς και την πλήρη υποτίμηση της αξίας της ζωής στον βωμό του κέρδους, οδηγώντας σε παραπάνω από 30.000 νεκρούς μόνο στον ελλαδικό χώρο.

 Την ίδια στιγμή τα καταστροφικά αποτελέσματα της λεηλασίας του φυσικού κόσμου αναδεικνύονται όλο και πιο έντονα. Είναι η αποικιοκρατία του κεφαλαίου με την τσιμεντοποίηση κι εμπορευματοποίηση στο φυσικό περιβάλλον που οδηγεί σε κλιματική κρίση. Καύσωνες, καταστροφικές πυρκαγιές -που μόνο στη γεωγραφία μας το 2021 στοίχισαν 1.301.239 στρέμματα-, δεκάδες καταστροφικές πλημμύρες και ψύχος, έχουν στοιχίσει ζωές και έχουν επιφέρει αναρίθμητες υλικές ζημιές.

 Τα τελευταία δύο χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμα κρίση, η αποκαλούμενη ενεργειακή. Οι προβληματισμοί και οι αναλύσεις για τα θέματα της επάρκειας των διαθέσιμων ενεργειακών πόρων, αλλά και η εκτόξευση των τιμών των προϊόντων ενέργειας σε δυσθεώρητα ύψη γίνονται αντιληπτά απ’ τον καθένα. Τα αποτελέσματα της ενεργειακής κρίσης στη ζωή των ανθρώπων έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα μέσα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με την κατακόρυφη αύξηση στις τιμές της βενζίνης, του ρεύματος, του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, μια ακόμα κρίση της οποίας το κόστος πληρώνει η κοινωνική βάση. Η κυριαρχία από την άλλη επισπεύδει τα προγράμματα για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) που εξυπηρετούν μονάχα τα συμφέροντα των αφεντικών εξασφαλίζοντας υπερκέρδη για τους εργολάβους και τους παρόχους, χωρίς να παρέχουν ενεργειακή αυτάρκεια.

 Την ίδια στιγμή το σύστημα οχυρώνεται όλο και περισσότερο. Σε κάθε κρίση η απάντηση είναι καταστολή, οχύρωση, πόλεμος, κανιβαλισμός και εξαθλίωση. Η βαναυσότητα στις καθημερινές (και διεθνείς) σχέσεις είναι μία από τις βασικότερες όψεις της γενικευμένης κρίσης. Η κατάληψη κάθε δημοσίου χώρου από αστυνομικές δυνάμεις, η ενίσχυση της καταστολής ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (κοινωνική βάση) κι η στρατηγική προληπτικής αντιεξέγερσης, οι χιλιάδες διώξεις, φυλακίσεις και επαναπροωθήσεις των καταπιεσμένων και των μεταναστ(ρι)ών, η φτωχοποίηση, η ανεργία κι η επισφάλεια που οδηγούν στον κοινωνικό κανιβαλισμό, η αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών, των βάσεων «θανάτου» και η γενίκευση των συρράξεων και του πολέμου, αποτελούν απλώς μερικά παραδείγματα της βίας που παράγει ο κόσμος της εξουσίας.

 

 

 Σε μια τέτοια συνθήκη η παιδεία δε θα μπορούσε να μείνει έξω από την εξίσωση. Άλλωστε η παιδεία αντανακλά το κοινωνικό περιβάλλον εντός του οποίου αναπτύσσεται και διαμορφώνει τις αντιλήψεις για κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Για αυτό η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί στρατηγικής σημασίας στόχο για τους διαχειριστές της εξουσίας. Έτσι λοιπόν συνάμα με την αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος και την κατάργηση του ασύλου, την εντατικοποίηση των ωρών σπουδών, την περιστολή των διαδηλώσεων και την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, σκιαγραφείται ένα ολοένα εμπορευματοποιημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Όπως θα δούμε παρακάτω, έντονη είναι και η σχέση εθνικισμού, και στρατιωτικών εξοπλισμών με την εκπαιδευτική διαδικασία.

 

 Τα σχολεία σήμερα είναι για το παιδί ότι είναι η φυλακή για τον κατάδικο και οι στρατώνες για τον φαντάρο – ένα μέρος που το καθετί χρησιμοποιείται για να κάμψει τη θέληση του παιδιού, και ύστερα να τη συντρίψει, να την αναπλάσει και να τη διαμορφώσει σε ένα πλάσμα ξένο ως προς τον εαυτό του, σημειώνει η Ε. Γκόλντμαν κάποια χρόνια πίσω.

 Οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση σήμερα, έχουν ως στόχο την προσαρμογή της παιδείας στις ανάγκες της αγοράς καθώς και τη διαμόρφωση πειθήνιων υποκειμένων πλήρως πειθαρχημένων στις επιταγές της εξουσίας. Οι μαθητ(ρι)ες λειτουργούν ως μελλοντικά φτηνά εργατικά χέρια, και οι καθηγητ(ρι)ες υποχρεώνονται να αξιολογούν και να ρουφιανεύουν ο ένας την άλλη. Ο ανταγωνισμός, η εντατικοποίηση κι η εξατομίκευση αποτελούν τη βασική μαγιά των σχολείων.

 Οι διαρκής εξετάσεις, η αύξηση της ύλης, η τράπεζα θεμάτων, πόσο μάλλον η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, ενισχύουν το άγχος και τους ταξικούς φραγμούς διαμορφώνοντας την παιδεία των λίγων. Τα τελευταία χρόνια μέσα στις αναδιαρθρώσεις συμπεριλαμβάνονται κι ιδεολογικά αφηγήματα που με ευθύ τρόπο προωθούν οπισθοδρομικές αντιλήψεις κι κατακρεουργούν τη δημιουργικότητα. Η επαναφορά της διαγωγής στους τίτλους σπουδών κι η κατάργηση των ανθρωπιστικών μαθημάτων πλάθουν το ιδεολογικό αφήγημα της αριστείας και του κανιβαλισμού.

Βασική πτυχή του κοινωνικού κανιβαλισμού επίσης αποτελεί και η πατριαρχία όπως αναπαράγεται στα σχολεία, τόσο από τον ιεραρχικό τρόπο διδασκαλίας, όσο και από τους ίδιους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Χαρακτηριστικά ήταν τα περιστατικά βιασμού από μαθητή στον Εύοσμο και παραβιαστικών συμπεριφορών από καθηγητή σε μαθήτριες σε λύκειο του κέντρου. 

 Ο κοινωνικός κανιβαλισμός έχει βρει βασικό εκφραστή στα σχολεία τον αναδυόμενο φασισμό. Το 2019 ένας μικρός μαθητής δέχεται επίθεση από φασίστες στη Νεάπολη, λίγα χρόνια μετά το κράτος επιχειρεί να επαναπροωθήσει ανήλικους μετανάστες μαθητές. Την ίδια στιγμή φασιστικές ομάδες βρίσκοντας πατήματα από τις καταλήψεις για το Μακεδονικό και τη συνωμοσιολογία στα χρόνια της πανδημίας, επιτίθενται σε φοιτητές που μοίραζαν φυλλάδια έξω από σχολείο και σε μαθητές εντός των σχολείων κάνοντας φασιστικές καταλήψεις. Ο φασισμός στα σχολεία έρχεται σε πλήρη συνέχεια της κρατικής πολιτικής. Αρχικά ο εθνικισμός κατέχει διαχρονικά πολύ υψηλή θέση στην «παιδαγωγική» λειτουργία των σχολείων, τόσο μέσα από τη σχολική ύλη, πολύ περισσότερο μέσα από τις καθημερινές προσευχές και τις μαθητικές παρελάσεις, σε ένα σύστημα που χρειάζεται το φασισμό για να οχυρωθεί απέναντι στις ταξικές διεκδικήσεις. Ο προωθούμενος από το κράτος ανταγωνισμός δεν αφήνει περιθώρια για αισθήματα αλληλεγγύης διαμορφώνοντας ένα κλίμα ατομικισμού και αποξένωσης. Επίσης, οι αξιολογήσεις προωθούν την εξατομίκευση μεταξύ των εκπαιδευτικών και δημιουργούν ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας, όπου η προσωπική ανέλιξη τίθεται ως το βασικό διακύβευμα. Επιπλέον τα τελευταία χρόνια ακούμε συνεχώς για «νεανική παραβατικότητα», τραυματισμούς κι αυτοκτονίες μαθητ(ρι)ών, περιστατικά που αντανακλούν τη σήψη της κοινωνίας στην οποία συμβαίνουν. Η βία, η εξατομίκευση, η συνήθεια κι η εγγύτητα στο θάνατο αποτελούν συμπληρώματα του εξουσιαστικού κόσμου τα οποία κατακλύζουν τις ζωές των καταπιεσμένων.

 

 Τα συμβάντα των τελευταίων μηνών στα πανεπιστήμια, αποδεικνύουν πως οι ελευθερίες του ασύλου, αποτελούν για την κυριαρχία ένα παραστράτημα στην καπιταλιστική κυριαρχία. Το κρατικό-καπιταλιστικό πανεπιστήμιο προσπαθεί να βαθύνει την κυριαρχία του τόσο σε κατασταλτικό, όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση διαμορφώνει όλο και πιο ασφυκτικά πλαίσια στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνικής βάσης, με τον εντεινόμενο αποκλεισμό, την εντατικοποίηση και τους ταξικούς φραγμούς, και ταυτόχρονα επιτίθεται σε όσους/ες αντιστέκονται σε αυτήν.

 Η έρευνα που συντελείται στα πανεπιστήμια, άμεσα συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς και πλήρως ενσωματωμένη στα κρατικο-καπιταλιστικά συμφέροντα αποτελεί σημαντικό εργαλείο στα χέρια των εξουσιαστών για την περεταίρω ανάπτυξη των κατασταλτικών και στρατιωτικών μηχανισμών. Τα ερευνητικά προγράμματα συνδέονται με τις ανάγκες στρατού και αστυνομίας και αυτή η σύνδεση αποτελεί μείζων κομμάτι της ερευνητικής λειτουργίας και παραγωγής των πανεπιστημίων.

 Τα παραδείγματα είναι αρκετά. Από τα προγράμματα ερευνητικών ομάδων του ΕΜΠ ANDROMEDA και PREVISION μέχρι τα προγράμματα INGENIUS και SIRIUS. Επίσης δε μπορούμε να μην αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στο μνημόνιο συνεργασίας με διάρκεια 2,5 χρόνων και δαπανών περίπου 1,5 εκατομμύρια ευρώ μεταξύ Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ) και Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (ΠΘ) με σκοπό την έρευνα, τον σχεδιασμό και στη συνέχεια τη βιομηχανική παραγωγή ενός στρατιωτικού drone, με την επωνυμία «Αρχύτας», επικεφαλής του οποίου είναι ο Κοσμήτορας του Πολυτεχνείου ΑΠΘ Κύρος Υάκινθος. Η χρήση του drone θα προορίζεται για την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών και για την περιφρούρηση των συνόρων, γεγονός που σκιαγραφεί ξεκάθαρα την εμπλοκή της πανεπιστημιακής έρευνας σε ενδεχόμενες βίαιες επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών και σε δολοφονικές επιθέσεις του ελληνικού κράτους έναντι των κατατρεγμένων αυτού του κόσμου. Η σχέση μεταξύ πανεπιστημίου, ερευνητικών προγραμμάτων και ΝΑΤΟ τονίστηκε στη σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στις 16-17 Φεβρουαρίου του 2022, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, στην οποία ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέφερε ότι υπάρχει η ετοιμότητα να φιλοξενηθεί το Περιφερειακό Γραφείο του DIANA (Επιταχυντής Αμυντικής Καινοτομίας) στην Ευρώπη, λόγω της ύπαρξης σημαντικών Κέντρων Ερευνών που συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα, χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας.

 

 Τα πλεονάσματα που δημιουργήθηκαν στην οικονομία από την πανδημία του κόβιντ οδηγούν σε νέα οικονομική κρίση, της οποίας το βάρος θα κληθεί να σηκώσει η κοινωνική βάση. Ήδη τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται κι η ανασφάλιστη κι επισφαλής εργασία, αποτελούν σχεδόν τον κανόνα στη μισθωτή εργασία. Το κεφάλαιο έχει βάλει μπροστά μια σειρά αναδιαρθρώσεων σε διάφορα κοινωνικά πεδία για να βεβαιώσει τη συνέχεια της κυριαρχίας του. Στο κομμάτι της εργασίας ο αντεργατικός νόμος του '21 εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα των αφεντικών, που οχυρώνονται απέναντι στους εργαζόμενους με την ποινικοποίηση της συλλογικής διεκδίκησης και τη θεσμική κατάργηση του 8ώρου. Αντίστοιχα στο κομμάτι της εκπαίδευσης η καπιταλιστική αναδιάρθρωση διαμορφώνει την παιδεία των λίγων και πειθαρχημένων.

 Από τη μια η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών, το όριο φοίτησης, οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων κι από την άλλη τα πειθαρχικά, οι διαγραφές κι η αστυνομία για όσους/ες αντιδρούν, διαμορφώνουν τη βάση για ένα εκπαιδευτικό σύστημα στα μέτρα των λίγων. Την ίδια στιγμή, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα λειτουργούν ανταγωνιστικά με όρους εταιρείας στα πλαίσια της αξιολόγησης και οφείλουν να βρίσκουν τρόπους χρηματοδότησης έξω από το δημόσιο, προσαρμοσμένα στις ανάγκες της αγοράς. Πολύ πιο έντονα, βλέπουμε τα επαγγελματικά δικαιώματα να αφαιρούνται από τα πτυχία και να δίνεται βάρος στις ιδιωτικές σχολές και τα 3ετή προγράμματα σπουδών. Οι ελάχιστες εργασιακές προοπτικές που μπορεί να δώσει η εκπαιδευτική διαδικασία στην Ελλάδα, μετατρέπονται σε μαθητεία κι απλήρωτη εργασία. Τόσο στα ΙΕΚ, όσο και στα ερευνητικά προγράμματα του πανεπιστημίου, παρότι η εργασία-μαθητεία αποτελεί προϋπόθεση για το πτυχίο πολλές φορές δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια και δεν υπάρχει καμία αμοιβή.

 Απέναντι στην αυξανόμενη επισφάλεια, το κράτος οχυρώνεται μέσω της αύξησης της καταστολής. Πολύ πιο άμεσα, βλέπουμε τις προσλήψεις σε σώματα ασφαλείας να αυξάνονται κατακόρυφα. Είναι οι 1.500 προσλήψεις ειδικών φρουρών για την αστυνομία, οι 1.600 προσλήψεις (μόνιμων στρατιωτικών) ΕΠΟΠ, οι 1.000 προσλήψεις ΟΠΠΙ, οι 250 προσλήψεις συνοριοφυλάκων που προσφέρει το κράτος σε μια άσκηση ιδεολογικής ηγεμονίας στις ζωές των ανθρώπων. Εκεί που η αβεβαιότητα χτίζει ένα μέλλον γεμάτο άγχος έρχεται η μονιμότητα των όπλων για να διατηρήσει την ειρήνη. Άλλωστε οι κυρίαρχοι δεν έμαθαν ποτέ ότι η βία γεννά τα αδιέξοδα, για αυτό και σε κάθε ερώτημα, απαντούν με ολοκληρωτισμό.

 Η όξυνση των κρίσεων και των αντιθέσεων, οδηγούν τα κράτη στη μόνη βεβαιότητα που γνωρίζουν, αυτή του πολέμου. Η γενίκευση του πολέμου σε Μέση Ανατολή και Ευρώπη κι η αναβάθμιση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οδηγούν στην αύξηση των εξοπλισμών. Το ελληνικό κράτος σε συνθήκες υγειονομικής κρίσης, φρόντισε να κάνει τους μπάτσους γιατρούς που ελέγχουν τις μετακινήσεις, τις αδυναμίες του ΕΣΥ Raffale και ρουκέτες, βάφτισε τους μετανάστες "υβριδική απειλή" κάνοντας συνεχώς επαναπροωθήσεις, χτίζοντας όλο και πιο φρουρούμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το πανεπιστήμιο, όπως είδαμε και παραπάνω, εργάζεται επίσης για την πολεμική βιομηχανία με προγράμματα σε άμεση σύνδεση με τον στρατό για την επιτήρηση των συνόρων και τις πολεμικές επιχειρήσεις. Το ελληνικό κράτος παίρνει ενεργότερη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ελέγχοντας τον εναέριο χώρο γειτονικών κρατών, στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία, αναβαθμίζοντας τις πολεμικές συμφωνίες με κράτη όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Κύπρος και το Ισραήλ, αυξάνοντας και εξοπλίζοντας τις βάσεις του ΝΑΤΟ.

 Τη στιγμή που ο δημόσιος χώρος και τα αγαθά ιδιωτικοποιούνται κι η ακρίβεια ανεβάζει το κόστος ζωής, η πολεμική βιομηχανία καταστρώνει σχέδια υποταγής και σφαγής των πληθυσμών για επέκταση των κερδών της. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως οι ανταγωνισμοί για ΑΟΖ και σύνορα δε σημαίνουν τίποτα πέρα από την κερδοφορία των πολυεθνικών. Είναι πλέον ξεκάθαρο πώς οι φαντασιακή κοινότητα του έθνους και η πατρίδα δεν μπορεί να συγκροτηθεί έξω από τα καπιταλιστικά συμφέροντα και για αυτό τον λόγο δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από την συμμετοχή στους πολέμους τους. Όσο τα κράτη και τα αφεντικά θα υπόσχονται θάνατο ως τη μόνη προοπτική, εμείς θα απαιτούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας σε συνθήκες ειρήνης κι αλληλεγγύης.

 

 Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και όλους τους λόγους του κόσμου, δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος στο πλευρό των κυρίαρχων, δηλώνοντας αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, καταστέλλοντας τις κοινωνικές ανάγκες και τους αγώνες των καταπιεσμένων και οργανώνοντας τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Δεν πρόκειται να φορέσουμε εθνόσημο για τις αδιέξοδες αιματοχυσίες των λαών, δε πρόκειται να συμβάλουμε σε μια ζωή γεμάτη φράχτες, έλεγχο και περιφράξεις εντός κι εκτός των συνόρων. Δεν πρόκειται να συμμετέχουμε στους πολεμικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς που θα στραφούν ενάντια στους φτωχούς και κατατρεγμένους και θα εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφερόντων των ιμπεριαλιστών ολιγαρχών κάθε λογής.

 Εμείς ως αναρχικοί/ες διεθνιστ(ρι)ες διατηρούμε την αμετάβλητη αντιπολεμική θέση, εναντιωνόμαστε σε αυτούς που σπέρνουν τον θάνατο στους λαούς. Στις κατασταλτικές και πολεμικές οχυρώσεις του κράτους, εμείς απαντάμε με ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη και με αυτοοργανωμένους αγώνες για τη ζωή που μας αξίζει. Τη ζωή σε ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.