Δεκέμβρης 2008- Δεκέμβρης 2021
Η κοινωνική εξέγερση παραμένει πάντα ζωντανή και δίκαιη
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν το κράτος είχε δείξει πολλές φορές τα δόντια του σε όσους αντιστέκονταν στην ευρύτερη αναδιάρθρωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Ενδεικτικά του κλίματος και των διαθέσεων του κράτους -που προηγήθηκαν της δολοφονίας- ήταν η άγρια καταστολή των αντιστάσεων κατά της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. το 2003 στη Θεσσαλονίκη, το χτύπημα των μαζικών φοιτητικών και μαθητικών αγώνων κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου το 2006-07, αλλά και οι “προφητικές’’ δηλώσεις του ακριβώς προηγούμενου τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Β. Πολύδωρα περί «ευαίσθητου νευρικού συστήματος» των μπάτσων. Οι αυτοοργανωμένοι, οριζόντιοι, κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες όμως είχαν δομήσει ένα στέρεο υπόβαθρο, δημιουργώντας ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές συνειδήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αντεπίθεση των καταπιεσμένων μετά την απροκάλυπτη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ξεσπάει η εξέγερση του Δεκέμβρη, η οποία κρατά σχεδόν έναν μήνα, απαντώντας δυναμικά στην κρατική τρομοκρατία, δείχνοντας πως ο ευρύτερος ξεσηκωμός είναι εφικτός και βάζοντας φρένο στο καλλιεργούμενο κλίμα φόβου και καταστολής του κράτους. Η κοινωνική και οικονομική ζωή όλων των μεγάλων αστικών κέντρων διαρρηγνύεται. Τα τμήματα πολιορκούνται, οι τράπεζες καίγονται, οι δρόμοι γεμίζουν εξεγερμένους, οι σχολές, τα δημαρχεία και τα δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται: η αυτοοργάνωση απλώνεται, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση μαίνεται. Η οργή των εξεγερμένων είναι ασταμάτητη.
Δεκατρία χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη το κράτος και τα αφεντικά συνεχίζουν ακάθεκτοι την εγκληματική πολιτική τους εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η συστηματική υποβάθμιση της ζωής των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων συνεχίζεται και εντείνεται εν μέσω πανδημίας, με το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει για ακόμη μια φορά, τον κόσμο να πακτώνεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους μαθητές και τους φοιτητές να βρίσκονται εκτεθειμένοι σε υπεράριθμες αίθουσες, την ανέχεια και την ανεργία να γιγαντώνονται, την πατριαρχική βία να φουντώνει, τα εργασιακά δικαιώματα να συρρικνώνονται, τις εργατικές δολοφονίες να πληθαίνουν, σε αντίθεση με την ανάπτυξη των εξοπλιστικών προγραμμάτων του στρατού και τη διεύρυνση των αστυνομικών σωμάτων με την πρόσληψη χιλιάδων μπάτσων. Το βράδυ της Παρασκευής 22 Οκτώβρη ο 18χρονος, ρομά Ν. Σαμπάνης πέφτει νεκρός από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ, οι οποίοι γάζωσαν το όχημα που επέβαινε με 38 σφαίρες, έχοντας την πλήρη κάλυψη του κράτους που από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις τους, με τις “ανεξάρτητες’’ δικαστικές αρχές να τους αφήνουν τελικά ελεύθερους, παρά την δημοσιοποίηση στοιχείων που καταδείκνυαν τόσο τη στυγνότητα του εγκλήματός τους, όσο και την επιχειρούμενη συγκάλυψη της δολοφονίας. Η δολοφονία του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες, οι δολοφονίες μεταναστών και οι βιασμοί μεταναστριών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού γίνεται όλο και πιο φανερή μέρα με τη μέρα. Η επιμονή της κρατικής διαχείρισης να μην ενισχύσει το υγειονομικό σύστημα είναι υπεύθυνη για χιλιάδες θανάτους ασθενών με covid-19 αλλά και για την αφαίμαξη των υγειονομικών υπαλλήλων που δίνουν καθημερινά την μάχη απέναντι στην πανδημία, παρά τις αντιξοότητες και την εγκληματική υποστελέχωση του ΕΣΥ. Κομμάτια του πληθυσμού που θεωρούνται από την εξουσία απόκληροι (έγκλειστοι στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών) βρίσκονται την ίδια ώρα αποκλεισμένα ουσιαστικά από τις παροχές υγείας, πλήρως εκτεθειμένα καθημερινά στη θανατηφόρα πανδημία. Ταυτόχρονα, ο κόσμος της εξουσίας επιτίθεται κατά μέτωπο στο αναρχικό κίνημα, αναβαθμίζοντας το δόγμα της “μηδενικής ανοχής’’ σε μια ενιαία στρατηγική “προληπτικής αντιεξέγερσης’’, χρησιμοποιώντας το πρόσφατο νομοσχέδιο περιστολής των διαδηλώσεων ως ένα ακόμα όπλο του στο νομικό οπλοστάσιό του, αλλά και ευρύτερα στοχεύοντας στην κάμψη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων μέσα από συλλήψεις αγωνιστών, επιθέσεις σε διαδηλωτές, ξυλοδαρμούς, διώξεις και σκευωρίες.
Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με την διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την κοινωνική επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα μιας αυθόρμητης εξέγερσης, ούτε τυφλώνεται από εναλλακτικές διαχειρίσεις του καπιταλισμού και των κρατικών θεσμών. Ο δικός μας αγώνας, ως αναρχικές και αναρχικοί, δίνεται στον δρόμο και στους χώρους εργασίας, στις σχολές και στα σχολεία, στις γειτονιές, εκεί που ζει και αναπνέει η κοινωνία και έχει ως σκοπό την καθολική αποτίναξη του παρασιτικού κόσμου της εξουσίας, του κράτους και του κεφαλαίου.
Δεν ξεχνάμε- δε συγχωρούμε
Για τον Χρήστο, τη Σταματίνα, τον Ιάκωβο, τον Μιχάλη, τον Χριστόφορο, τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Παύλο, τη Zackie, τον Νίκο… Ο αγώνας μας συνεχίζεται!
Για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Δευτέρα 6 Δεκέμβρη
Αθήνα:
Διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών
για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση, Προπύλαια, 18.00
Θεσσαλονίκη:
Προσυγκέντρωση, Κατάληψη “Mundo Nuevo”, 17.00
Συγκέντρωση- διαδήλωση, Καμάρα, 18.00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων