Ενημέρωση από την 12η Συνδιάσκεψη της ΑΠΟ – ΟΣ και τοποθετήσεις ομάδων- μελών στην ανοιχτή διαδικασία

Ενημέρωση από την 12η Συνδιάσκεψη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης | Ομοσπονδία συλλογικοτήτων

Πραγματοποιήθηκε το διήμερο 31η Μάη και 1η Ιούνη η 12η πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (ομοσπονδία συλλογικοτήτων) στο Ελευθεριακό Κέντρο No Pasaran, στη Θεσσαλονίκη. Πέρα από τις συλλογικότητες που απαρτίζουν την οργάνωση, τις ανοιχτές διαδικασίες της πρώτης μέρας παρακολούθησαν επίσης σύντροφοι και συντρόφισσες από την Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere» (Θεσσαλονίκη) και η Πρωτοβουλία Αναρχικών Λάρισας. Η διαδικασία ξεκίνησε με τις τοποθετήσεις των ομάδων γύρω από την εγχώρια και διεθνή συγκυρία, κατά τη διάρκεια των οποίων περιγράφηκαν αναλυτικά τόσο τα ανοιχτά μέτωπα του ταξικού και κοινωνικού πολέμου που μαίνεται, όσο και η διεθνής κατάσταση όπου βαθαίνει ολοένα η πολεμική σύγκρουση των κυρίαρχων, αλλά και οι θηριωδίες απέναντι στους καταπιεσμένους με κορυφαίο παράδειγμα τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ.
Οι διαδικασίες της πρώτης μέρας ολοκληρώθηκαν με τη συζήτηση μεταξύ των ομάδων-μελών σχετικά με τον τρόπο πάλης τους σε τοπικό επίπεδο και τη συμμετοχή της Α.Π.Ο. στα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα, την πολιτική παρουσία στους δρόμους και τις κινητοποιήσεις, όπως επίσης και τον σχεδιασμό νέων τρόπων παρέμβασης. Ακολούθησε ο απολογισμός των οργάνων, όπως ενδεικτικά αυτό της αντιπληροφόρησης, των μεταφράσεων και των διεθνών σχέσεων, ενώ υπήρξε επίσης απολογισμός της ειδικής θεματικής ομάδας της οργάνωσης “Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία”.
Οι διαδικασίες της Συνδιάσκεψης ολοκληρώθηκαν τη δεύτερη μέρα με το Διαρκές Όργανο όπου συζητήθηκε σειρά ζητημάτων από την εσωτερική και διεθνή ατζέντα. Το ραντεβού ανανεώθηκε για το 7ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Κοινωνικής, Ταξικής & Διεθνιστικής Αλληλεγγύης που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα το τριήμερο 4-5-6 Ιουλίου στη Λαμπηδόνα (Βύρωνας), ενώ η επόμενη ολομελειακή διαδικασία της οργάνωσης προγραμματίστηκε για τον χειμώνα του 2026 στην Αθήνα. Η 12η Συνδιάσκεψη ανατροφοδότησε την επιλογή μάχης μέσω της ΑΠΟ και ενθάρρυνε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες να παλέψουν με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα και ενέργεια για το περαιτέρω άνοιγμα της πρότασης του Οργανωμένου Αναρχισμού που συγκροτεί η ΑΠΟ και οι ομάδες της, στο δρόμο για τη συμπλήρωση των δέκα χρόνων από τη δημιουργία της!

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

*ακολουθούν οι τοποθετήσεις των ομάδων – μελών της ΑΠΟ κατά την ανοιχτή διαδικασία της 12ης Συνδιάσκεψης

Τοποθέτηση της αναρχικής συλλογικότητας Κύκλος της Φωτιάς
στην 12η Συνδιάσκεψη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων

1. Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο βρισκόμαστε εν μέσω μιας ιστορικής φάσης συνεχών μεταβολών, μεγάλων γεγονότων και ταχύτατης κινητικότητας προς μια νέα ιστορική περίοδο νέων συσχετισμών και νέων σχηματισμών έκφρασης τους καθώς το μεταψυχροπολεμικό στάτους είναι σε ανασύνθεση με κάθε επιμέρους σχηματισμό (κρατικό, διακρατικό, στρατιωτικό, οικονομικό) της παγκόσμιας κυριαρχίας να βρίσκεται σε κρίση. Αυτό μαρτυρά η, πλέον, δια γυμνού οφθαλμού βαθιά σήψη των συστημάτων εξουσίας που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο ή και βρίσκονται ήδη σε διαδικασία κατάρρευσής τους. Το χρεοκοπημένο πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά και οικονομικά καθεστώς, μην έχοντας πλέον να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από πολέμους, αποκλεισμούς και εξαθλίωση, θωρακίζεται απέναντι στην προοπτική της δυναμικής έκφρασης της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας και επιχειρεί με σφοδρότητα να επιβάλει στην κοινωνική πλειοψηφία τις εξαγγελίες τους περί «τέλους της ιστορίας», πασχίζοντας να πείσει με κάθε τρόπο πως δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική για τις ανθρώπινες κοινωνίες πέρα από αυτήν όπου, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα είναι αναγκασμένη να ζει στιγματισμένη από την ανέχεια και τη φτώχεια, τις κακουχίες και τις αρρώστιες, τους πολέμους και τις καταστροφές. Ταυτόχρονα οι διακρατικοί σχηματισμοί αυξάνουν την επιθετικότητα τους, οξύνουν τους ανταγωνισμούς τους και απεργάζονται την επέκταση της ισχύος τους με στρατιωτικά μέσα, με ολέθριες συνέπειες για κάθε λαό που θα βρεθεί στο διάβα τους, λεηλατώντας εδώ και αιώνες το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και προετοιμάζουν το επόμενο βήμα. Τη μετάβαση από τις περιφερειακές συγκρούσεις «δια αντιπροσώπων» στον γενικευμένο πόλεμο, προκειμένου να διατηρήσουν τα βαμμένα με αίμα «κεκτημένα» της παρακμάζουσας αυτοκρατορίας τους. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, η απόλυτη απαξίωση της ζωής, η βαρβαρότητα ως διαρκές καθεστώς επιβολής στις κοινωνίες, η συνεχής αποδέσμευση του κρατικού καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης από την όποια μορφή αστικής δημοκρατίας, αν δεν βρουν απέναντι τους τις αγωνιζόμενες χειραφετητικές δυνάμεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, θα οδηγήσουν τις κοινωνίες από τη βαρβαρότητα στην αγριότητα, σε ο,τι πιο μαύρο και απάνθρωπο έχει γεννήσει η εξουσία.
Ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, λεηλασία της φύσης και των κοινωνιών, τίποτα πέρα από εξαθλίωση και θάνατο. Αυτό είναι που αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο, τόσο στο πολεμικό σφαγείο στην Ουκρανία μετά την εισβολή του Ρωσικού στρατού 3 χρόνια πριν όσο και με τη γενοκτονία που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού και αποτελεί την αποθρασυμένη κλιμάκωση του, εδώ και 77 χρόνια, αιματοβαμμένου διωγμού του λαού της Παλαιστίνης από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του.
Τα κράτη και οι διακρατικοί μηχανισμοί βάζουν μπροστά τις πολεμικές μηχανές, εξαπολύουν στρατιωτικές επιχειρήσεις και διαμορφώνουν εμπόλεμες κοινωνίες τόσο για να διευρύνουν τη σφαίρα επιρροής τους, όσο και για να συνεχιστεί η λεηλασία της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής. Μια συνθήκη στην οποία οι μόνοι πραγματικά χαμένοι είναι οι ίδιοι οι λαοί, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τα πολεμικά σφαγεία και με τις συνέπειες του πολέμου, την εξαθλίωση, τη φτώχεια, τον ξεριζωμό και τον θάνατο.
Μετρώντας πλέον, περισσότερα από 3 χρόνια από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ως το αποκορύφωμα της πολύχρονης σύγκρουσης μεταξύ της φιλορωσικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ από την μια, με την φιλοδυτική άρχουσα τάξη της Ουκρανίας από την άλλη, ο μεγάλος χαμένος δεν είναι άλλος από τον λαό της Ουκρανίας που συνεχίζει και θα εξακολουθεί να βιώνει τις επιπτώσεις του πολέμου. Εκατομμύρια πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί στρατιώτες και άμαχοι, βιασμοί, ισοπέδωση, απαξίωση κάθε έννοιας της ζωής και καταστροφή. Ο διαμελισμός, η μετατροπή της χώρας σε σκακιέρα των γεωπολιτικών παιχνιδιών εξουσίας μεταξύ Ε.Ε – ΗΠΑ – Ρωσίας και η προοπτική του μοιράσματος της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας για την καταλήστευση και τον διαμοιρασμό των πολύτιμων και περιορισμένων φυσικών πόρων, το άπλωμα της «σφαίρας επιρροής» τους στην επόμενη μέρα του πολέμου καταδεικνύουν με σαφήνεια πως όσο οι κοινωνίες βρίσκονται δέσμιες του λεγόμενου «εθνικού συμφέροντος», του ιδιωτικού κέρδους και της καπιταλιστικής συσσώρευσης ο πόλεμος θα αποτελεί τον μονόδρομο των αυτοκρατοριών σε σύγκρουση. Αυτή η καπιταλιστική νομοτέλεια, ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι το σύστημα της καταπίεσης οδεύει μόνο του στον αφανισμό του, μέσω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων του. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους τότε οι συνολικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνουν ακόμη χειρότερες, με κυριότερη απειλή αυτήν του πολέμου, καθώς επίσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης και εξαθλίωσης. Η βαρβαρότητα του πολεμικού σφαγείου, στο οποίο τα κράτη σέρνουν τα πληβειακά στρώματα, εξελίσσεται μέρα με τη μέρα ενώ, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί οξύνονται διαρκώς με ορίζοντα το επόμενο σημείο που αυτοί θα εκφραστούν με πολεμικές επιχειρήσεις.
Η γενοκτονία των Παλαιστίνιων στη Γάζα γράφει ακόμα μια σελίδα βαρβαρότητας από το κράτος του Ισραήλ. Μέσα στα προηγούμενα 77 χρόνια κατοχής το ισραηλινό κράτος κατάφερε να χτίσει το σύγχρονο Απαρτχάιντ, τον συστηματικό δηλαδή αποκλεισμό των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική όχθη. Κατάφερε μέσω της κανονικοποίησης του τρόμου να εφαρμόσει γενικευμένα συνθήκες ελέγχου, στρατιωτικοποίησης και καταπίεσης, αποτελώντας πραγματικό πρότυπο ενός σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος. Από το εμπάργκο στη Γάζα και το τείχος που την περιβάλλει, την απαγόρευση στις μετακινήσεις και τα στρατιωτικά φυλάκια ελέγχου, την καταστροφή ολόκληρων περιοχών και τον εποικισμό τους από ισραηλινούς, μέχρι την άγρια καταστολή και τους συνεχείς βομβαρδισμούς, τις πολυάριθμες συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες, ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με μια μηχανή θανάτου που επιχειρεί να τον καθυποτάξει, ώστε να αποδεχτεί τη στρατιωτική κατοχή, στην οποία αντιστέκεται με τεράστια αυταπάρνηση.
Αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κορύφωση της επιχειρούμενης εξόντωσης και γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού. Το κράτος του Ισραήλ στις 18 Μάρτη 2025 έσπασε την εκεχειρία, που είχε συμφωνηθεί, κλιμακώνοντας τη δολοφονική του μανία, με συνεχείς επιθέσεις και γενικευμένες συνθήκες λιμοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας και επιβολή τρόμου στη Δυτική Όχθη. Μάλιστα η συνθήκη που διαμορφώνεται τα τελευταία 24ωρα με τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται ραγδαία, λόγω των συνεχών και εντεινόμενων βομβαρδισμών ακόμα και σχολείων που λειτουργούν ως καταφύγια εκτοπισμένων Παλαιστινίων, σε συνδυασμό με το τρίμηνο εμπάργκο σε τρόφιμα και φάρμακα, καταδεικνύουν τη γενοκτονική πολιτική του Ισραήλ, καθιστώντας τη Γάζα μια “κόλαση επί γης”. Στη Λωρίδα της Γάζας το 98% του πληθυσμού βρίσκεται αντιμέτωπο με την έλλειψη τροφής, έχει μειωθεί κατά 99% η ποσότητα πόσιμου νερού κατ’ άτομο, ενώ το 70% των διεθνών ανθρωπιστικών αποστολών έχει αποτραπεί και απαγορευτεί από το Ισραήλ, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το χτύπημα πλοίου – αποστολής αλληλέγγυων από δυο ισραηλινά μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε διεθνή ύδατα κοντά στη Μάλτα. Πρόκειται για μια γενοκτονία που πραγματοποιείται με τη συμμαχία των κρατών της Δύσης, που οι χλιαρές τους «ανθρωπιστικές» ανακοινώσεις απλά επιβεβαιώνουν τη συναίνεση και στήριξή τους στις επιχειρήσεις του Ισραήλ, αφού την ίδια στιγμή διατηρούν τις πολιτικές και οικονομικές συμφωνίες μεταξύ τους, ενώ επιτίθενται σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιούνται ανά τον κόσμο και ποινικοποιούν τα σύμβολα του παλαιστινιακού λαού, διατρανώνοντας πως στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού, υπάρχει ένα και μόνο «δίκαιο». Αυτό του ισχυρού που δια της βίας επιβάλλεται στους αδύναμους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη τα κράτη επιτίθενται σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη θηριωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Παρά την κρατική καταστολή οι αντιστάσεις που εκδηλώνονται διασώζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι στην εν εξελίξει γενοκτονία ενός λαού, απέναντι στην εξόφθαλμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, των λέξεων και των νοημάτων τους, της ιστορίας, απέναντι στη σιωπή που επιχειρούν δια της βίας να επιβάλλουν στο εσωτερικό τους τα ίδια κράτη που επιτρέπουν να συντελείται αυτό το ιστορικό έγκλημα.
Η κατοχή, ο εκτοπισμός, η σφαγή αλλά και η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στο αποικιοκρατικό Ισραήλ δεν ξεκίνησε χθες, ούτε την 7η Οκτώβρη του 2023, αλλά πολλές δεκαετίες πριν ως αποτέλεσμα της ανείπωτης τραγωδίας αυτού του λαού κάτω από τη βία του σιωνισμού. Η αιτία της τραγωδίας αλλά και της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού δεν είναι άλλη από την ίδια την κατάκτηση και την αρπαγή της γης του, ως ζωτικού χώρου προκειμένου να εγκαθιδρυθεί εκεί το θεόπεμπτο σιωνιστικό κράτος. Από την μεριά μας, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού και το δικαίωμα για την αυτοδιάθεσή του, το οποίο παραμένει άλυτο από το 1948. Στεκόμαστε λοιπόν δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης προτάσσοντας τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη ενάντια στην αποικιοκρατία, που επιβάλλει το ισραηλινό κράτος και οι σύμμαχοι του.
Η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, είναι σταθερά προσανατολισμένη στις επιδιώξεις της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής ελίτ της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα και είναι προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Η σημερινή πολιτική διαχείριση, όπως και όλες οι προηγούμενες, εκπλήρωσε και συνεχίζει να εκπληρώνει την αποστολή της στο ακέραιο, που δεν είναι άλλη από τη διαρκή προσπάθεια, στο κομμάτι που της αναλογεί, για την ανεμπόδιστη επιβολή της σύγχρονης δικτατορίας του κράτους και του κεφαλαίου, του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η κοινή επιδίωξη είναι, άλλωστε, η βάση κάθε εξουσιαστικής συμμαχίας. Οι συνεχείς ανανέωσεις και επεκτάσεις της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ αποτελεί ένα ακόμα δείγμα επικύρωσης και διεύρυνσης των σχέσεων του ελληνικού και αμερικάνικου κράτους, επιβεβαίωσης της πρόσδεσης της εγχώριας αστικής τάξης στο άρμα συμφερόντων της κυρίαρχης διεθνούς πολιτικο-οικονομικής ελίτ και ενίσχυσης του ρόλου του ελληνικού κράτους στη νευραλγική περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η καταδίκη εκατομμυρίων ανθρώπων στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, τις αρρώστιες και τον ξεριζωμό αποτελεί την προϋπόθεση για την εξασφάλιση της υπερσυσσώρευσης του πλούτου στα χέρια των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ και για την αναδιάταξη των συσχετισμών γεωπολιτικής ισχύος στο πλαίσιο των διακρατικών ανταγωνισμών, μεταξύ παγκόσμιων, περιφερειακών και τοπικών δυνάμεων. Οι δολοφονικές αντιμεταναστευτικές πολιτικές “αποτροπής” και η οικοδόμηση της Ευρώπης-Φρούριο αποτυπώνονται στους χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, στους εγκλωβισμένους και στοιβαγμένους σε άθλιες συνθήκες στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους φυλακισμένους κάτω από ένα ειδικό ρατσιστικό καθεστώς εξαίρεσης. Τα “τείχη” που υψώνονται δεν χρησιμεύουν μόνο για να κρατήσουν με κάθε μέσο τους απόκληρους, τους “πλεονάζοντες πληθυσμούς” εκτός Ευρώπης, αλλά και για να οδηγήσουν τις κοινωνίες της Δύσης στην εμπέδωση του εκφασισμού στο εσωτερικό τους, στη δημιουργία μιας κοινωνικής συνθήκης φόβου, ελέγχου και μίσους με σκοπό την άρρητη αποδοχή της άγριας εκμετάλλευσής τους από τους κυρίαρχους. Το ελληνικό κράτος, ως συνοριοφύλακας της Ευρώπης-Φρούριο, διαχρονικά ακολουθεί και εκφράζει με τον πιο εμφατικό τρόπο την αντιμεταναστευτική πολιτική που αντιπροσωπεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τον φράχτη του Έβρου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι τα ναυάγια στο Αιγαίο και τις παράνομες επαναπροωθήσεις, διευρύνει τη δολοφονική στρατηγική του. Η εδραίωση της φυσικής και ηθικής εξόντωσης των προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης είναι απόρροια της ευρωπαϊκής ολοκληρωτικής πολιτικής και αποτυπώνει τη δολοφονική στρατηγική των κρατών απέναντι στους αδύναμους και τους κατατρεγμένους.
***

2. Στον ελλαδικό χώρο η ανανέωση της ακροδεξιάς και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ στην εξουσία ήρθε να συνεχίσει την επιχείρηση μετασχηματισμού όλων των κοινωνικών πεδίων με ακόμα πιο άγριους όρους. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έσπειρε αυταπάτες, καπηλεύτηκε τους αγώνες και συνέτριψε τα κινήματα, η σημερινή πολιτική διαχείριση προχωρά με γοργούς ρυθμούς στο βάθεμα των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων και στην όξυνση του κατασταλτικού πλέγματος πρώτα απέναντι στους αντιστεκόμενους και έπειτα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Η συνεχής απαξίωση βασικών κοινωνικών αγαθών αποτελεί βασική κατεύθυνση των κρατικών πολιτικών. Το αγαθό της υγείας σήμερα δέχεται εκ νέου επίθεση, αφού η επιχείρηση ιδιωτικοποίησής του όλο και βαθαίνει. Είναι ξεκάθαρο ότι η συστηματική υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας οδηγεί στη διάλυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας προς όφελος του κεφαλαίου. Η εφαρμογή δε του νέου νομοσχεδίου αφήνει εγκληματικά αποτυπώματα κάθε μέρα, με τα επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία, όπου οι πάσχοντες είτε εξωθούνται να πληρώσουν -ξανά, αφού ήδη πληρώνουν με τις ασφαλιστικές του εισφορές- για να μπορέσουν να χειρουργηθούν άμεσα είτε αναγκάζονται να περιμένουν μήνες και χρόνια σε λίστες αναμονής, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η αφαίρεση συνταγογραφούμενων φαρμάκων για καρκινοπαθείς, η μη χορήγηση τους από τα νοσοκομεία αλλά και η αύξηση των τιμών στο μεγαλύτερο μέρος των φαρμάκων, όπως και σε αυτά που είναι ευρείας χρήσης. Ενώ το νομοσχέδιο για τη διάλυση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και των δομών απεξάρτησης θα επιφέρει με εγκληματικά αποτελέσματα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη για φροντίδα, περίθαλψη και συστηματική ιατρική παρακολούθηση. Τέλος η εφαρμογή ελαστικών σχέσεων εργασίας, η υποστελέχωση των νοσοκομειακών μονάδων, η μονιμοποίηση της ομηρίας των εργαζομένων στην Υγεία με συνεχείς μετακινήσεις για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών καθώς και η εντατικοποίηση της εργασίας και συστηματοποίηση του ελέγχου όπως αναμένεται στο προσεχές διάστημα με την υιοθέτηση εφαρμογών παρακολούθησης της παραγωγικότητας των νοσοκομείων θα εντείνει την ήδη υπάρχουσα επαγγελματική εξουθένωση των λειτουργών υγείας. Το τελευταίο διάστημα, οι τραγικές επιπτώσεις της διάλυσης της δημόσιας υγείας γίνονται ολοένα και πιο εμφανής καθώς συνεχώς πληθαίνουν οι νοσοκομειακοί γιατροί που εξωθούνται σε παραίτηση από το καθεστώς αναγκαστικών μετακινήσεων και τις αλλεπάλληλες εφημερίες προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των ήδη υποστελεχωμένων νοσοκομείων. Ειδικά, νοσοκομεία και δομές υγείας σε νησιά και άγονες περιοχές, όπως εκείνο στη Ρόδο, οριακά λειτουργούν με τραγικές ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό.
Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια των αντικοινωνικών πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε σειρά αντεργατικών νομοσχεδίων επιτείνοντας τους ήδη αβάσταχτους όρους εκμετάλλευσης στα εργασιακά κάτεργα. Το αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη, που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβρη του 2023, επιτρέπει τη 13ωρη εργασία, την απασχόληση σε δύο εργοδότες και την 6ήμερη εργασία, νομιμοποιεί τα ελαστικά ωράρια στους χώρους δουλειάς με τις συμβάσεις “μηδενικών ωρών”, ενώ επιτίθεται περαιτέρω στην απεργία με την εισαγωγή ποινών φυλάκισης και χρηματικών προστίμων χιλιάδων ευρώ για τους απεργούς που αντιστέκονται στην απεργοσπασία. Τα απελευθερωμένα ωράρια, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αδήλωτη και μαύρη εργασία, η έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και της επιθεώρησης εργασίας, η εγκληματοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων και η γιγάντωση της ανεργίας είναι σημεία των αναδιαρθρώσεων, που σκοπό έχουν την όξυνση των ταξικών ανισοτήτων και των αποκλεισμών και την πλήρη υποτίμηση της εργασίας και της ζωής των πληβειακών στρωμάτων. Ενώ την ίδια στιγμή που τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν στον δημόσιο λόγο την 7ήμερη εργασία, οι δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας αυξάνονται δραματικά, αφού έχουν φτάσει τους 76 νεκρούς εργάτες από τις αρχές του 2025, με τελευταίο περιστατικό την μετανάστρια καθαρίστρια από την Αλβανία που καταπλακώθηκε από πτυσσόμενο κρεβάτι κατά την ώρα της εργασίας της σε ξενοδοχείο στην Οία.
Παράλληλα, τον τελευταίο χρόνο, τα αφεντικά, πριμοδοτούμενα από το πλήθος των αντεργατικών μέτρων, επιχειρούν την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την ελαστικοποίηση της εργασίας και την αύξηση της επισφάλειας και την κατάργηση ακόμα και των εναπομείναντων εργασιακών κεκτημένων, ενώ ταυτόχρονα απαντούν με ρεβανσισμό στα σωματεία και τους αγώνες που εκδηλώνονται απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία. Οι συνεχείς απεργίες και κινητοποιήσεις που ξέσπασαν το προηγούμενο διάστημα από τους εργαζόμενους της Teleperformance που ως γνωστόν λειτουργεί ως εργασιακό κάτεργο, με τους εργαζόμενους να διεκδικούν τα στοιχειώδη όπως η υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, η παροχή ανθρώπινων συνθηκών εργασίας και η βελτίωση των αμοιβών, επιχειρήθηκαν να απαντηθούν από την εργοδοσία με απειλές, απολύσεις, στοχοποίηση των σωματείων και τρομοκρατία, επίθεση που ανακόπηκε από τη συνεπή και μαχητική στάση των εργαζόμενων. Ταυτόχρονα, ο αγώνας που βρίσκεται σε εξέλιξη απέναντι στην επιχείρηση ελαστικοποίησης και απελευθέρωσης των σχέσεων εργασίας στην efood με την προώθηση του freelancing έχει αποτελέσει ανάχωμα στην εργοδοτική ασυδοσία θέτοντας ευρύτερες ανάγκες του κλάδου, με την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, την παροχή μέσων ασφάλειας και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ένας αγώνας που οφείλει να διευρυνθεί και να οξυνθεί περαιτέρω την επόμενη περίοδο. Η πρόσφατη κλαδική απεργία των διανομέων και κούριερ της 8ης Μάη αφήνει τον δρόμο ανοιχτό, παρά τις όποιες προσπάθειες διάσπασης του κλάδου που επιχειρήθηκε από τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, συμβάλλοντας στην επαναπρόσληψη απολυμένων εργαζόμενων της SPEEDEX.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, όπου οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού συστήματος που καταδυναστεύει, δολοφονεί και εξαθλιώνει, η περαιτέρω λεηλασία της κοινωνικής βάσης συντελείται με τη γιγάντωση της ακρίβειας σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας. Οι πενιχροί μισθοί και μεροκάματα δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος επιβίωσης, οδηγώντας τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μπροστά στον κίνδυνο της ανέχειας. Οι αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων στα supermarket, καθιστούν στοίχημα την κάλυψη των απολύτως απαραίτητων αναγκών, όπως η τροφή. Η εισαγόμενη ακρίβεια, που ακούμε από κυβερνητικά χείλη καθημερινά, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την όξυνση της επίθεσης των αφεντικών με στόχο τη διαρκή μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των πληβείων. Ταυτόχρονα διογκώνεται τόσο το κόστος της μετακίνησης λόγω της αύξησης των τιμών στα καύσιμα όσο και της θέρμανσης, ως απότοκο της εγκληματικής και εκβιαστικής πολιτικής του καρτέλ ενέργειας. Σε αυτή τη συνθήκη της απαξίωσης βασικών αναγκών έρχεται να προστεθεί το στεγαστικό ζήτημα, με τα υπέρογκα ποσά των ενοικίων και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από funds και servicers. Ενώ στα μελλοντικά σχέδια των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών έχει μπει το αγαθό του νερού, με τη θέσπιση ρυθμιστικής αρχής αλλά και τις συζητήσεις περί ιδιωτικοποίησής του αρχικά στη Θεσσαλία.

Στην παιδεία, η σημερινή πολιτική διαχείριση, πατώντας πάνω στο έδαφος που άνοιξε η προηγούμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο, προώθησε και ψήφισε μια σειρά νόμων που μόνο στόχο έχουν την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας, τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, την ένταση των ταξικών αποκλεισμών, την καταστολή, την πειθάρχηση και την υποταγή μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στις επιταγές του συστήματος. Από τον νόμο 4777 και τους ταξικούς φραγμούς που θέτει η ελάχιστη βάση εισαγωγής για τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το ν + ν/2 που ορίζει χρονικό όριο στον κύκλο σπουδών, μέχρι την επιχειρούμενη εφαρμογή του νόμου για την εσωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και την ατομική αξιολόγηση, έως το ΠΔ 85/2022 και τον νόμο για την παράκαμψη του άρθρου 16, που αποτέλεσε πεδίο δυναμικών φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων το προηγούμενο διάστημα. Κινητοποιήσεις που μπορεί να μην κατάφεραν το μπλοκάρισμα αυτών των νομοθετημάτων αλλά αποτέλεσαν τα μοναδικά πεδία των τελευταίων ετών που αναπτύχθηκαν κοινωνικοί αγώνες με ορατό υποκείμενο, διάρκεια, μαζικότητα και μαχητικότητα, που έδωσαν τη δυνατότητα μιας ριζοσπαστικής κατεύθυνσης στη νεολαία και κράτησαν τον δρόμο ανοιχτό για την έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε ένα ευρύτερο πεδίο.

Την ψήφιση του νόμου “Ελεύθερο Πανεπιστήμιο” ακολούθησε η ολοένα και κλιμακούμενη προσπάθεια εφαρμογής τόσο της συγκεκριμένης, όσο και των προγενέστερων αντεκπαιδευτικών κρατικών μεταρρυθμίσεων (όπως ο νόμος 4777), μέσα από μια σειρά από επιθετικές ενέργειες από πλευράς κράτους και Πρυτανικών Αρχών τους τελευταίους μήνες που επιχειρούν να αλλάξουν άρδην το τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη φυσιογνωμία των δημοσίων πανεπιστημίων όπως τη γνωρίζαμε μεταπολιτευτικά μέχρι και σήμερα, προλειαίνοντας ουσιαστικά το έδαφος για την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση της παιδείας, η οποία φυσικά περνά μέσα από την πολιτική αποστείρωση, την πειθάρχηση και την καταστολή όσων δε συμμορφώνονται. Από τις εξαγγελίες για ίδρυση ιδιωτικών παραρτημάτων ή τις ανακοινώσεις της τελευταίας Συνόδου Πρυτάνεων για επικείμενες διαγραφές φοιτητών από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά και για την εγκατάσταση καμερών, τουρνικέ και μπάτσων στα πανεπιστήμια μέχρι το κρεσέντο καταστολής και τρομοκράτησης φοιτητών και φοιτητριών με πειθαρχικές και ποινικές διώξεις για την πολιτική τους δράση, τις αμέτρητες εκκενώσεις πολιτικών χώρων με πιο πρόσφατα παραδείγματα το Στέκι Φυσικού στο ΑΠΘ και το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής, την απαγόρευση πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων και τις καθημερινές πλέον αστυνομικές επεμβάσεις εντός του ασύλου, γίνεται ξεκάθαρο ότι η πρόθεση του Κράτος και των λακέδων του στις διάφορες πρυτανείες είναι να εφαρμόσουν το συντομότερο δυνατό όλες τις αντιεκπαιδευτικές κρατικές μεταρρυθμίσεις που επιταχύνουν από τη μια την ιδιωτικοποίηση, κλείνοντας το μάτι στο Κεφάλαιο και τους μεγαλοεπενδυτές και παράλληλα επιτιθέμενοι σε οποιαδήποτε ακηδεμόνευτη πολιτική έκφραση εντός τους και σε όσους/ες αντιστέκονται στα σχέδιά τους, επιχειρώντας να σβήσουν τα χνάρια δεκαετιών κοινωνικών αγώνων που εκδηλώθηκαν στο πλαίσιο του πανεπιστημιακού ασύλου. Το άσυλο το οποίο, ιδωμένο μέσα από τον κοινωνικό του χαρακτήρα έχει αποτελέσει τόσο πεδίο πολιτικής συλλογικοποίησης και έκφρασης ευρύτερων κοινωνικών κομματιών όσο και το ορμητήριο αγώνων που δεν έμειναν περιχαρακωμένοι εντός του, αλλά που εναντιώθηκαν στον ίδιο τον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού. Η συνεχής επίθεση σε αυτό λοιπόν αποσκοπεί τόσο να αλλοιώσει τη σχέση της κοινωνίας με το πανεπιστήμιο, με το δεύτερο να μετατρέπεται απλώς σε ένα στείρο περιβάλλον εκπαίδευσης των εξειδικευμένων εργατών που χρειάζεται η αγορά, όσο και να βάλλει ενάντια στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις ευρύτερα αποσκοπώντας σε μια αλλαγή του κοινωνικού παραδείγματος προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μέσα από τη διαγραφή της συλλογικής μνήμης και μιας αγωνιστικής κουλτούρας που έχει αφήσει ως παρακαταθήκη η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ‘73, αναχαιτίζοντας έτσι οποιαδήποτε προοπτική κοινωνικής ανταρσίας και ανατροπής της τάξης πραγμάτων.

Χαρακτηριστική έκφραση των παραπάνω αποτελεί το ΕΜΠ, η Πρυτανική Αρχή του οποίου δεν χάνει ευκαιρία να αποδείξει πόσο πιστά αφοσιωμένη είναι στις κρατικές επιταγές. Από την ανακοίνωση ίδρυσης ιδιωτικού παραρτήματος με δίδακτρα στην Κύπρο, τη συνεργασία με την εταιρεία Intracom Defense που παράγει γνώση και έρευνα για την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, τα ελεγχόμενα ωράρια του ιστορικού συγκροτήματος Πατησίων, το σφράγισμα αιθουσών και κτιρίων, το “καθάρισμα” ορόφων και όψεων κτιρίων από αφίσες, γκράφιτι μέχρι το άνοιγμα της κεντρικής εισόδου επί της Πατησίων με φυλάκιο και το κλείσιμο της ιστορικής Πύλης Στουρνάρη, την εκκένωση ή/και κατεδάφιση 6 κατειλημμένων χώρων στο ιστορικό Πολυτεχνείο και την Πολυτεχνειούπολη με παράλληλες προσαγωγές φοιτητριών, τη μήνυση σε φοιτητή και σύλληψή του για συμμετοχή σε παρέμβαση αντιπληροφόρησης στο ΕΜΠ σχετικά με τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, τις μηνύσεις σε φοιτητές και συνδικαλιστές για αφισοκολλήσεις όλα αποτελούν ενέργειες της Πρυτανείας του συγκεκριμένου ιδρύματος που προεικονίζουν πού αποσκοπούν οι νεοφιλελεύθερες αντεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.

Ταυτόχρονα, το κράτος εντείνει την επίθεση απέναντι στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να προχωρήσει απρόσκοπτα στην υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου, τους ταξικούς αποκλεισμούς, της ένταση της καταστολής, του ελέγχου και της πειθάρχησης μαθητών και εκπαιδευτικών. Στη συγκεκριμένη φάση της αναδιάρθρωσης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πέρα από την εφαρμογή της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης της σχολικής μονάδας, το ΥΠΑΙΘ προωθεί με κάθε μέσο την ατομική αξιολόγηση στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, ως τους πλέους ευάλωτους, με σκοπό το άνοιγμα του δρόμου για την συνολική εφαρμογή του εν τέλει σε όλους, στοχεύοντας στην κατάργηση της μονιμότητας και των εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν μέσω αγώνων, και ταυτόχρονα τη μετατροπή των εκπαιδευτικών σε πειθήνια και υποταγμένα όργανα. Το κράτος απαντά με διώξεις σε όσους/όσες αντιστέκονται στην προώθηση της αντεκπαιδευτικής πολιτικής: εκκινώντας από τις διώξεις εκπαιδευτικών στον Πειραιά για τη συνδικαλιστική τους δράση, τους τελευταίους μήνες το υπουργείο έχει εξαπολύσει ένα κύμα πειθαρχικών διώξεων απέναντι σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε όλη τη χώρα για τη συμμετοχή τους στην απεργία αποχή αλλά και απέναντι σε κάθε έκφραση αμφισβήτησης στο σχολείο φυλακή που οραματίζονται οι εξουσιαστές.
Κλιμάκωση της επίθεσης αποτέλεσε η απόφαση του πρωην Υπουργού Παιδείας Κ. Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία τη Χ. Χοτζόγλου. Αποκορύφωμα αυτής της κατασταλτικής εκστρατείας είναι και οι πρόσφατες απειλές του πρωθυπουργού. Σε συνέντευξή του ο τελευταίος, αφού πρώτα παραδέχεται ότι η αξιολόγηση δεν έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλώνει πως οι εκπαιδευτικοί που αρνούνται επί της αρχής να συμμετέχουν σε αυτήν δεν έχουν θέση στο δημόσιο σχολείο. Ο φρονηματικός χαρακτήρας των διώξεων και ο ολοκληρωτισμός της εξουσίας αναδεικνύονται στη φράση “όποιος αρνείται επι της αρχής την αξιολόγηση” τονίζοντας ότι όποιος δεν υποτάσσεται στις προσταγές του κράτους θα απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες. Σε συνέχεια αυτών, διαρρέουν άρθρα, τα οποία προαναγγέλουν νέους δρακόντειους νόμους που θα προβλέπουν απολύσεις με συνοπτικές διαδικασίες για τους εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν στην απεργία αποχή από την ατομική αξιολόγηση.
Πριν στεγνώσει το μελάνι της απόφασης του διοικητικού εφετείου Πειραιά για προσωρινή αναστολή της απόφασης για δυνητική αργία και της επιστροφής της Χρύσας Χοτζόγλου στο σχολείο της και στους μαθητές της, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι του κράτους άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες για οργή του πρωθυπουργού με αποτέλεσμα να επισπευστεί η εκδίκαση της οριστικής απόφασης του διοικητικού εφετείου Πειραιά ανοίγοντας τον δρόμο για την απόλυση της εκπαιδευτικουύ, αλλά και όσων αγωνίζονται ενάντια στην αξιολόγηση και τη διάλυση της δημόσιας παιδείας. Ενώ παράλληλα, δύο ακόμη εκπαιδευτικοί που παραπέμφθηκαν σε πειθαρχικό κλήθηκαν σε απολογία με το ερώτημα της δυνητικής αργίας. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται ο αγώνας για να ανακληθεί η εκδικητική απόλυση του αγωνιστή Δημήτρη Αντωνίου, μέλους του ΔΣ των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ λόγω της στήριξης του στους φοιτητικούς αγώνες ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Ως αναρχικούς και αναρχικές, η εντεινόμενη επίθεση κράτους και κεφαλαίου τόσο στην παιδεία όσο και σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, δεν μας βρίσκει προ εκπλήξεως αλλά σε μια διαρκή ροή κίνησης και αγώνα, ενός συνεχή αγώνα που δεν έχει σκοπό να συμβιβαστεί με την περαιτέρω εξαθλίωση και εκμετάλλευση που οι κυρίαρχοι επιβάλλουν στους φτωχούς και καταπιεσμένους. Έτσι λοιπόν, η συμβολή των αναρχικών και πιο συγκεκριμένα των οργανωμένων αναρχικών φοιτητών στον αγώνα ενάντια στην επιβολή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σε όλα τα στάδια της εκπαιδευτικής διαδικασίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, την καταστολή και την κοινωνική αποστείρωση ήταν και συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Διαφαίνεται ξεκάθαρα ο δρόμος στον οποίο πρέπει να βαδίσουμε. Ο δρόμος του ανυποχώρητου αγώνα, με συνέχεια στην παρέμβασή μας και συνέπεια στην κίνηση και την πολιτική μας παρουσία, να κατοχυρώσουμε τη θέση μας ως μια αναγνωρίσιμη αλλά και ανταγωνιστική πλέον δύναμη εντός του εκπαιδευτικού κινήματος, αυτή που εκφράζει τον οργανωμένο αναρχισμό, κάτι το οποίο αποτελεί εξαιρετικά κρίσιμο επίδικο στο παρόν αλλά και σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες του αύριο.
Η δολοφονική και καταστροφική φύση του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος στο πρόσφατο παρελθόν εκδηλώθηκε μέσα από μια σειρά κρατικών εγκλημάτων, από τους χιλιάδες νεκρούς από την εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας, από τα Τέμπη, το ναυάγιο στην Πύλο έως τις καταστροφικές πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι που αφήνουν πίσω τους καμένη γη, νεκρούς ανθρώπους και ζώα, μέχρι τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία και το ρήμαγμα τόσο της φύσης όσο και των τοπικών κοινωνιών. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των εγκλημάτων είναι το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο, όπου στην προσπάθειά τους να διαιωνίσουν την εξουσία και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους όχι μόνο δε διστάζουν να μας καταδικάσουν στο θάνατο.
Δύο χρόνια μετά το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη που στοίχησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, οι πολιτικοί ιθύνοντες συνεχίζουν να διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο την αδιαφορία τους όχι μόνο για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών αλλά και την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία προκειμένου να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Δύο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, οι μαζικές κινητοποίησεις, ενάντια στη θεσμική συγκάλυψη του, με αποκορύφωμα την απεργιακή κινητοποίηση της Παρασκευής 28ης Φλεβάρη, πλαισιώθηκαν από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου και αποτέλεσαν σημείο έκφρασης της συνολικότερης κοινωνικής δυσαρέσκειας για το σύστημα εξουσίας που εντείνει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, την φτώχεια και την εκμετάλλευση και δολοφονεί την κοινωνική βάση στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, στα αστυνομικά τμήματα, στα σύνορα. Παρά τις προσπάθειες των κρατικών επιτελείων να τρομοκρατήσουν τον κόσμο τόσο μέσα από τα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας όσο και με τις πολυάριθμες δυνάμεις καταστολής, η κρατική τρομοκρατία δεν πέρασε. Αντίθετα, υπερκαλύφθηκε από την πρωτόγνωρη μαζικότητα και αποφασιστικότητα ενός ετερόκλητου πλήθους ανθρώπων που ασφυκτιά από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που οι κυρίαρχοι καταδικάζουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Οι κινητοποιήσεις αυτές μέσω της μαζικότητας τους κατάφεραν σε ένα βαθμό να κλονίσουν και έστω παροδικά την αλαζονεία των κρατικών θεσμών και μηχανισμών, ξυπνώντας για μια ακόμα φορά τον φόβο τους απέναντι στον κίνδυνο έκφρασης της κοινωνικής οργής. Ταυτόχρονα, ωστόσο, ανέδειξαν και την απόσταση που πρέπει να διανύσουμε προκειμένου να μετατραπούν τα αυθόρμητα κοινωνικά ξεσπάσματα – όσο μαζικά και αν υπήρξαν- σε ένα οργανωμένο κοινωνικό ταξικό κίνημα που θα αποτελέσει πραγματική απειλή στο σύστημα που δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστέλλει. Ένα κίνημα που θα θέτει στο επίκεντρο τη συνολική προοπτική της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης. Αναγκαία προς αυτή την κατεύθυνση είναι η διάλυση των θεσμικών αυταπατών που καλλιεργούνται περί δικαίωσης μέσα από τις δικαστικές αίθουσες και τα κοινοβουλευτικά έδρανα και προσφέρουν συνεχή νομιμοποίηση του εγκληματικού κρατικού καπιταλιστικού συστήματος. Απαιτείται η κατά μέτωπο αντιπαράθεση με όσους προτάσσουν την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών μέσα από την ανάθεση τους στο κράτος, καταδεικνύοντας συνεχώς ότι η αποκλειστική στόχευση των κρατικών θεσμών και μηχανισμών διαχρονικά υπήρξε η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας. Ο μόνος δρόμος για πραγματική εκπλήρωση των κοινωνικών αναγκών και προσδοκιών είναι ο αδιαμεσολάβητος, ακηδεμόνευτος και αντιθεσμικός αγώνας για την οικοδόμηση ενός κόσμου όπου τα κοινωνικά αγαθά θα βρίσκονται στον έλεγχο της ίδιας της κοινωνικής βάσης, από τους τα κάτω για τους από τα κάτω. Γι αυτό είναι επιτακτική η συνεχής, ορατή και οργανωμένη παρέμβαση των αναρχικών σε κάθε σημείο όπου εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα, στην κατεύθυνση της συλλογικής οργάνωσης, ενίσχυσης και σύνδεσης των υπαρχόντων σημείων αντίστασης από τα κάτω που αποτελούν στο εδώ και στο τώρα αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα και η δημιουργία νέων συλλογικών εστιών αγώνα στα σχολεία, τις σχολές, τα εργασιακά κάτεργα, τις γειτονιές στην κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα προκειμένου να επιβάλλει ανεμπόδιστα τους σχεδιασμούς του οξύνει την κρατική καταστολή και τρομοκρατία και προωθεί την καλλιέργεια των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας στοχεύοντας στο τσάκισμα των κοινωνικών αντιστάσεων και στην επιβολή σιγής νεκροταφείου στην κοινωνία. Εξάλλου, το βάθεμα των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων και η επιδίωξη του ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο έχουν ως προϋπόθεση το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και όλων όσοι ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους και το φασιστικό δόγμα “Νόμος και Τάξη” εκδηλώνεται ολοένα και πιο σαρωτικά μέσα από τη δολοφονική και ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική των pushbacks, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των αστυνομικών πογκρόμ σε πρόσφυγες και μετανάστες, τις εν ψυχρώ κρατικές δολοφονίες, τους βασανισμούς, τις κακοποιήσεις και τις δολοφονίες σε αστυνομικά τμήματα, το ξέπλυμα βιαστών και τη συγκάλυψη κυκλωμάτων trafficking, την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα, του νόμου απαγόρευσης των διαδηλώσεων και την προσπάθεια εφαρμογής του στην πράξη με το χτύπημά τους, τις διώξεις και τους βασανισμούς αγωνιστών/τριών, τα στημένα κατηγορητήρια σε βάρος αναρχικών και ευρύτερα την επιχείρηση σάρωσης του αναρχικού κινήματος, τις εκκενώσεις καταλήψεων, όπου το τελευταίο διάστημα η πάγια και διακηρυγμένη κρατική κατασταλτική εκστρατεία εναντίον τους βρίσκεται σε εξέλιξη και εντείνεται με πολλαπλές αστυνομικές επιχειρήσεις, τη στρατοπέδευση αστυνομικών δυνάμεων τόσο σε γειτονιές του κέντρου της πόλης, σε πάρκα, πλατείες και λόφους, τις συνεχείς κατασταλτικές επιχειρήσεις στις σχολές, την εγκατάσταση καμερών στους πανεπιστημιακούς χώρους, την απειλή διαγραφών αγωνιζόμενων φοιτητών, τις επιθέσεις στις αυτοοργανωμένες φοιτητικές δομές και στέκια, την επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου και την καταστολή εργατικών και απεργιακών αγώνων που ξεσπούν απέναντι στην διαρκώς κλιμακούμενη εκμετάλλευση στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Ο κόσμος της εξουσίας επιχειρεί με την τρομοκρατία και τη διάχυση του φόβου να επιβάλει τη σιωπή και να θωρακιστεί απέναντι στην προοπτική νέων πληβειακών ξεσηκωμών, ενώ ταυτόχρονα πριμοδοτεί την επανεμφάνιση φασιστικών συμμοριών στους δρόμους, οι οποίες λειτουργούν παραπληρωματικά της κρατικής καταστολής απέναντι στους αντιστεκόμενους και τις δομές του κινήματος. Οι φασιστικές γκρούπες πριμοδοτούμενες από το κράτος και τα αφεντικά επιχειρούν να επανέλθουν στο κοινωνικό πεδίο, προκειμένου να διατελέσουν τον ιστορικό τους ρόλο ως δεκανίκι του συστήματος, επιχειρώντας να τρομοκρατήσουν τους πιο αδύναμους και εκμεταλλευόμενους και να καταστείλουν τον κόσμο που βρίσκεται στους δρόμους και αγωνίζεται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Όσον αφορά την πατριαρχία και την έμφυλη βία, οι αμέτρητες ιστορίες των γυναικών, των κοριτσιών, των παιδιών, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων που κακοποιήθηκαν, βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν, και πολλά από τα ονόματά τους δεν θα μάθουμε ποτέ, καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά ή κατάλοιπα του παρελθόντος. Αντίθετα, φέρνουν στο φως μια φρικτή πραγματικότητα, την έξαρση της πατριαρχικής βίας μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικής συστημικής κρίσης. Το κράτος και οι θεσμοί του αναπαράγουν και διαχέουν την πατριαρχική βία ως μέσο επιβολής, καταπίεσης και εμπέδωσης της κυριαρχίας τους στο κοινωνικό σώμα.
Οι υποθέσεις παιδοβιασμών και τράφικινγκ του Κολωνού όσο και η υπόθεση τράφικινγκ της Ηλιούπολης, όπως και στην περίπτωση του Λιγνάδη, έχουν καταδείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο τη θεσμική διάσταση και διαχείριση της έμφυλης βίας.
-Απόλυτη ενοχοποίηση, περιφρόνηση και τιμωρητικότητα και ωμή τρομοκρατία απέναντι σε όσα παιδιά, σε όσες γυναίκες, σε όσους ανθρώπους θελήσουν να καταγγείλουν, εκβιάζοντας έτσι τη σιωπή τους.
– Πλήρης προστασία των κυκλωμάτων trafficking, στα οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμοι αστυνομικοί και υψηλά ιστάμενοι των κρατικών θεσμών.
– Μεθοδεύσεις για το ξέπλυμα των δραστών, ειδικά εκείνων που οι πολιτικές διασυνδέσεις και η οικονομική τους θέση, αποτελούν για τους εισαγγελείς επαρκή στοιχεία ώστε να δικαιούνται να βιάζουν και να εκδίδουν ακόμα και παιδιά, χαίροντας ασυλίας.
Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά, όσοι και όσες στέκονται απέναντι στην έμφυλη βία και στο σύστημα που την γεννά και την προωθεί, απέναντι στα κυκλώματα trafficking και τη θεσμική τους συγκάλυψη, βρίσκονται αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με την κρατική καταστολή. Ανεξάρτητα από την ένταση με την οποία, αυτή, εκδηλώνεται, γίνεται φανερό ότι η παρουσία, ο λόγος, η δημοσιότητα και οι αντιστάσεις που ξεπηδούν, ενοχλούν, γιατί φέρνουν στο φως και διαρκώς επισημαίνουν ότι όλα αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά παράγονται, προωθούντα και εν τέλει συγκαλύπτονται από το ίδιο το σύστημα εξουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο βρεθήκαμε και εμείς αντιμέτωπες με την κρατική καταστολή τόσο στις κινητοποιήσεις στο δρόμο το προηγούμενο διάστημα όσο και στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στα δικαστήρια με πιο πρόσφατα παραδείγματα τις απειλές για μηνύσεις από αστυνομία και δικαστικούς με βάση την πολιτική παρουσίας μας και το σύνθημα του πανό μας στη δεύτερη δίκη του Κολωνού, το κατέβασμα του πανό μας, που είχε αναρτηθεί εξωτερικά της Ευελπίδων, για τη δίκη της υπόθεσης βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας και τις προσαγωγές συντροφισσών μας από αστυνομικές δυνάμεις στο εφετείο της υπόθεσης trafficking της Ηλιούπολης καθ’ υπόδειξη των μαρτύρων υπεράσπισης των βιαστών και μαστροπών.
Σε παγκόσμιο επίπεδο η επίθεση του κρατικού καπιταλιστικού πατριαρχικού συστήματος κατά των γυναικών των πληβειακών στρωμάτων εντείνεται ολοένα και περισσότερο. Από την κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην άμβλωση σε πολιτείες των ΗΠΑ, μέχρι τις ολοένα αυστηρότερες νομοθεσίες σε χώρες όπως η Πολωνία, η Βραζιλία και η Ουγγαρία, γίνεται σαφές ότι το κράτος και οι θεσμοί του επιχειρούν να ελέγξουν τα σώματα και τις ζωές των γυναικών, καταστέλλοντας την ελευθερία τους και επιβάλλοντας τους την εμπέδωση της κυριαρχίας του συστήματος επάνω τους. Το δικαίωμα στην έκτρωση αμφισβητείται εν μέσω μίας καθολικής προσπάθειας αναδιάρθρωσης του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος, στην προσπάθειά του να επεκτείνει την εξουσία του, προωθώντας τη συντηρητικοποίηση και την πειθάρχηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Η επίθεση του κρατικού καπιταλιστικού πατριαρχικού συστήματος εκδηλώνεται επίσης απέναντι στα λοατκι άτομα, τόσο μέσα από τη συστημική προπαγάνδα, την κρατική στοχοποίησή τους όπως πχ στις ΗΠΑ με την ψήφιση τιμωρητικών νόμων τόσο για τους ίδιους όσο και για τους γονείς τους και τη συστημική διάχυση ρητορικής μίσους στην κοινωνία, που προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό.
Ταυτόχρονα οι γυναίκες της Παλαιστίνης βρίσκονται αντιμέτωπες τόσο με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ όσο και με τις απειλές κακοποίησης, τις σεξουαλικές επιθέσεις, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τον εγκλεισμό και τις εκτελέσεις από τον ισραηλινό στρατό κατοχής. Οι απάνθρωπες αυτές πρακτικές, σε βάρος των γυναικών εν καιρώ πολέμου, αποτελούν πάγια τακτική και έρχονται να λειτουργήσουν ως μέσο πίεσης, εξευτελισμού και καταστολής του πληθυσμού.
Η έμφυλη βία είναι συστημική βία και ως τέτοια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για την αστική δικαιοσύνη, την αστυνομία, το κράτος και τους θεσμούς του, καθώς γνωρίζουμε πως όλες αυτές οι διαστάσεις δεν είναι παρεκκλίσεις αλλά συνθέτουν ένα μήνυμα: Ότι οι ζωές μας, το σώμα μας, η ζωή και το σώμα των φτωχών, των ανθρώπων χωρίς προσβάσεις στην οικονομική και πολιτική εξουσία, είναι αναλώσιμες.

Η συνολικότητα της επίθεσης των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών δεν έχει στο στόχαστρο της μόνο την εκμετάλλευση της κοινωνικής βάσης αλλά και την άγρια λεηλασία του φυσικού κόσμου. Κράτος και αφεντικά ως νέοι κονκισταδόροι, επιχειρούν να κατακτήσουν νέα εδάφη: κάθε σπιθαμή γης, κάθε βουνό, κάθε ποτάμι, κάθε θάλασσα, κάθε νησί, αποτελούν μια ακόμα ευκαιρία για καπιταλιστική κερδοφορία με στόχο τη διαιώνιση της παρασιτικής ύπαρξης του κράτους και του κεφάλαιου σε βάρος της φύσης και της κοινωνίας. Και καθώς κάθε ίχνος προσδοκίας μέσα στη δυστοπία που ζούμε καταρρέει, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνον με την εξαπάτηση και τον εκφοβισμό: την μιντιακή προπαγάνδα των αργυρώνητων λακέδων και την ωμή βία των μισθοφορικών συμμοριών του κράτους και του κεφάλαιου, που ελέγχουν και λυμαίνονται ανηλεώς τους φυσικούς και τους ανθρώπινους πόρους επιφέροντας με φρενήρη ρυθμό ανυπολόγιστα δεινά από άκρη σε άκρη του πλανήτη.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αυτή η επιθετικότητα αφενός μεν αποτυπώνεται σε μια σειρά νομοθετημάτων τα οποία, μεταξύ άλλων, προβλέπουν κατεπείγουσες διαδικασίες για την αδειοδότηση και υλοποίηση επενδυτικών έργων, ουσιαστική κατάργηση των προστατευόμενων περιοχών NATURA, παράκαμψη κι αγνόηση της βούλησης των τοπικών κοινωνιών, εν λευκώ διενέργεια ερευνητικών εργασιών για εξόρυξη υδρογονανθράκων σε περιοχές με ιδιαίτερη σεισμική δραστηριότητα∙ αφετέρου δε εκφράζεται με τις απειλές και την καταστολή των τοπικών αντιστάσεων.
Επιπλέον, η εγκατάσταση των επιδοτούμενων βιομηχανικών αιολικών «πάρκων» σε όλη σχεδόν τη χώρα κατέχει περίοπτη θέση στα ευρύτερα επενδυτικά σχέδια για το νέο θαυμαστό κόσμο που μας υπόσχονται κράτος και αφεντικά, στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, που απλώς έρχονται για να συμπληρώσουν τις παραδοσιακές μορφές παραγωγής ενέργειας και, περιβαλλόμενα το μανδύα της οικολογικής ευαισθησίας, να μολύνουν και να καταστρέψουν το περιβάλλον στα βουνά και τα νησιά με την κατασκευή των απαιτούμενων υποδομών.
Ως αναρχικοί κοινωνικοί αγωνιστές, είμαστε πάντα παρόντες στους αγώνες για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και των τοπικών κοινωνιών που αντιστέκονται, από τον αγώνα στα χωριά του Πηλίου για τη διάσωση των τοπικών πηγών και τον αγώνα στη ΒΑ Χαλκιδική ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, μέχρι τον αγώνα ενάντια στην λεηλασία της Πάρνηθας και τον αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του Αχελώου, αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα που αντιπαρατίθεται στα εγκληματικά σχέδια του κράτους και του κεφάλαιου.
Κι αυτό στην κατεύθυνση άμεσης σύνδεσης του περιβαλλοντικού με το ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα και το πρόταγμα δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης κι ελευθερίας. Διότι αποτελεί αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να διασώσει τον φυσικό κόσμο αποδεχόμενος ταυτόχρονα το ιεραρχικό κι εκμεταλλευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα που τον καταστρέφει.
Αν θέλουμε να υπερασπίσουμε τον φυσικό κόσμο οικοδομώντας μια άλλη σχέση ισορροπημένης κι ορθολογικής συνύπαρξης μαζί του, είναι αναγκαίο να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία. Ανατρέποντας την κυρίαρχη σήμερα κρατική και καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας που οδηγεί σε αλλεπάλληλες καταστροφές και στον όλεθρο τον φυσικό κόσμο και την ανθρωπότητα.

***

3. Κατά τη διάρκεια των 6 χρόνων της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης διαχείρισης του κράτους από τη Νέα Δημοκρατία και παρά την ύφεση των αντιστάσεων οι αναρχικοί και ιδιαίτερα ο οργανωμένος αναρχικός αγώνας συνέχισαν και ενέτειναν τη συμμετοχή τους σε όλα τα μέτωπα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Μέσα από τη συμμέτοχή τους, αυτή, ήρθαν αντιμέτωποι με τη σκληρότερη όψη της καταστολής που επιβλήθηκε σε κάθε πεδίο αγώνα τόσο στο πλαίσιο της συνολικής και ευρύτερης κατασταλτικής επίθεσης απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της όσο και ειδικότερα στην κατασταλτική επιχείρηση που στόχευε και συνεχίζει να στοχεύει το αναρχικό κίνημα, τόσο με υλικούς όρους στους δρόμους και τις δομές του κινήματος όσο και ιδεολογικά με τη κατασυκοφάντησή του από την κυρίαρχη προπαγάνδα. Σε αυτό το ειδικό πλαίσιο εντάσσεται και η “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία απέναντι στον αναρχικό αγώνα, η οποία σήμερα οξύνεται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων και έχει ως στόχο την εγκληματοποίησή του και την αποκοινωνικοποίησή του, μέσα από το φόβο, τη λασπολογία, την απομόνωση και την αποδυνάμωσή του. Αυτή η ειδική κατασταλτική στόχευση του κράτους αφορά το αναρχικό κίνημα καθώς μέσα από αυτό, κατά κύριο λόγο, εκφράστηκαν οι εξωθεσμικές, ριζοσπαστικές και αδιαμεσολάβητες κοινωνικές αντιστάσεις κατά τη διάρκεια όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου με κορυφαίο το παράδειγμα αυτό της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Η υπόθεση των Αμπελοκήπων, πέρα από το τραγικό συμβάν της απώλειας του αναρχικού αγωνιστή Κυριακού Ξυμητήρη, την προφυλάκιση άλλων 5 αγωνιστών και αγωνιστριών και την όξυνση της επιτήρησης και του ελέγχου πάνω στο αναρχικό κίνημα και τις δομές του, αναδεικνύει μια σειρά από πτυχές της ειδικής κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους απέναντι στους αναρχικούς. Αφενός δεν αποτελεί μια κίνηση αποπροσανατολισμού τόσο της κοινωνίας όσο και των αγωνιζόμενων κομματιών της, όπως με ευκολία ισχυρίζεται η αριστερά και δυνάμεις του αριστερισμού μαζί με μια αφήγηση που θέλει τους αναρχικούς αγωνιστές όχι αποδέκτες της κρατικής καταστολής λόγω της πολιτικής τους ανάλυσης, θέσης και δράσης αλλά σαν εύκολα θύματα κυβερνητικών πολιτικών και συσχετισμών που βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών επιτελείων όποτε αυτό εξυπηρετεί το κυβερνητικό αφήγημα, αφαιρώντας κάθε πολιτικό πρόσημο του αναρχικού κινήματος και παρουσιάζοντάς το ως ένα αποσπασματικό, αυθόρμητο και παιδικό ξέσπασμα απέναντι στην υφιστάμενη αδικία και το οποίο δεν μπορεί να υπερασπιστεί μόνο του τον εαυτό του αλλά χρειάζεται πολιτικούς κηδεμόνες. Η κατασταλτική εκστρατεία απέναντι στο αναρχικό κίνημα είναι πάγια και διακηρυγμένη θέση του κράτους, ειδικά μετά την εξέγερση του 2008, και αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι οι αναρχικοί συνεχίζουν να αποτελούν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι των αγωνιζόμενων και μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις όχι μόνο τον καπιταλισμό αλλά και το κράτος, χωρίς προσβάσεις, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς εκπροσώπηση μέσα στο πολιτικό σύστημα εξουσίας και συναίνεση σε αυτό, γεγονός που καθιστά το αναρχικό κίνημα επικίνδυνο και μη ελέγξιμο. Οι προπαγανδιστικές, νομοθετικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις δε συνιστούν μια στιγμιαία παρεκτροπή της ιεραρχημένης, καταπιεστικής και εκμεταλλευτικής δημοκρατίας του κράτους και των αφεντικών, όπως επίσης η συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων που δεν ενσωματώθηκαν καθεστωτικά δεν αφορά μόνο ατομικές επιλογές αγώνα ή την “εξάρθρωση” κάποιας ένοπλης οργάνωσης, αλλά στοχεύουν στην αποκήρυξη της πολιτικής και κοινωνικής αντιβίας και στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης, μέσα από το “κυνήγι της τρομοκρατίας” και των “συγκοινωνούντων δοχείων” της.
Έτσι οι εξουσιαστές σήμερα επιχειρούν να σβήσουν τα αποτυπώματα ολόκληρων δεκαετιών σκληρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων γιατί λειτουργούν ως κοινωνικά παραδείγματα αντίστασης που επιβιώνουν και αναπαράγονται, γιατί συνεχίζουν να εμπνέουν τις νέες γενιές και δείχνουν δρόμους αγώνα στους καταπιεσμένους στο σήμερα, γιατί κρατούν ζωντανή την προοπτική της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης.
Η κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, αποτέλεσε ένα κορυφαίο πολιτικό και κοινωνικό γεγονός της μεταπολιτευτικής περιόδου αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων μέσα στους οποίους τα αναρχικά προτάγματα εξέφρασαν κατά κύριο λόγο τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, ενώ και μέσα στην εξέγερση οι αναρχικοί είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο για το ξέσπασμα της όσο και για τη μορφή και τα περιεχόμενα της. Επίσης η εξέγερση ανέδειξε και τα όρια των μορφών οργάνωσης του ίδιου του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού αγώνα. Είναι αυτό το σημείο, στον απολογισμό της εξέγερσης και της προηγούμενης περιόδου, στις δυνατότητες που αυτή γέννησε και δεν εκπληρώθηκαν, όπου γεννιέται η ιδέα της αναγκαιότητας για την αναρχική πολιτική οργάνωση. Το αφορμαλιστικό αντιοργανωτικό μοντέλο διακρίνεται από την ασυνέχεια, την περιστασιακότητα στις συνεργασίες και πολλές φορές την ασυνέπεια και την αυτοαναφορικότητα, τον καθορισμό από την αντανακλαστικότητα και τη συγκυρία. Κυριαρχείται από την έλλειψη δέσμευσης χωρίς να μπορεί να επεξεργαστεί συλλογικά θέσεις και προτάσεις στη βάση της κινηματικής εμπειρίας. Εμπεριέχει την κουλτούρα της συνειδητής ή μη αποχής από τις συλλογικές διαδικασίες που έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή και αναπαραγωγή -άτυπων μεν αλλά πραγματικών- διαδικασιών ανάθεσης και ιεραρχιών. Επιπρόσθετα, η έλλειψη ενός σταθερού τόπου πολιτικής ζύμωσης, συντροφικής κριτικής και αυτοκριτικής οδηγεί στην υποκατάστασή του από κοινωνικές λειτουργίες και ένα χώρο που λειτουργεί σε κρίσιμα σημεία ως άθροισμα παρεών και όχι στη βάση πολιτικών κριτηρίων. Η Αναρχική Πολιτική Οργάνωση είναι παιδί του Δεκέμβρη του 2008, των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2006-2007 και των μεγάλων κοινωνικών κινητοποιήσεων του 2010-12 και εμπνέεται από την ιστορική παρακαταθήκη του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Του ελευθεριακού κινήματος της CNT-FAI που μέσα από σκληρούς αγώνες, εξεγέρσεις και κυρίως, την ταξική, κοινωνική, πολιτική οργάνωση κατάφερε να θέσει σε εφαρμογή την ιδέα της γενικευμένης ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού και να αναπτύξει την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση του Δεκέμβρη, η αντικειμενική συνθήκη της παρακμής της κρατικής και καπιταλιστικής αυτοκρατορίας οξύνθηκε. Εξαιτίας πραγματικών αδυναμιών (ιδεολογικών και οργανωτικών), αλλά και της αδήριτης ανάγκης της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής να μην αποδιοργανωθεί σε ένα σπιράλ φθοράς εν μέσω γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, χτυπήθηκε με συνέπεια η υποκειμενική δυνατότητα άμυνας των καταπιεσμένων ενάντια στους δυνάστες τους: η ιδέα, η αντίληψη ότι η παραπαίουσα αυτοκρατορία είναι μαχητή. Με την προπαγάνδα αλλά και την αύξηση των ποσοστών βίας, με τις ρεφορμιστικές αυταπάτες αλλά και την κατασταλτική θωράκιση, με την ιδεολογική επίθεση και τη συνεργασία όλου του αστικού κόσμου για την αναχαίτιση των απείθαρχων, οι παρηκμασμένοι εξουσιοφρενείς εν μέσω της γενικευμένης και συνολικής κρίσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος επιχειρούν μία ολοκληρωτική επίθεση τοπικά και διεθνώς.
Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αντιιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες από τα κάτω, μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση. Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή με βασικά συστατικά την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, χωρίς αφεντικά και δούλους. Να κάνουμε απτή πραγματικότητα τη γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες.

Αναρχική Συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”, μέλος ΑΠΟ-ΟΣ

31 Μάη 2025

**********

12η συνδιάσκεψη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
31-1 Ιουνίου 2025| Θεσ/νίκη | Όμικρον72

Χαιρετίζουμε τη 12η συνδιάσκεψη της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, τις ομάδες –μέλη της, τις παρατηρήτριες ομάδες, παλιούς και νέους συντρόφους και συντρόφισσες που συμπορευόμαστε στον πιο ελπιδοφόρο, εμπνευστικό και ουσιαστικό δρόμο που μπορεί η ανθρωπότητα να περπατήσει. Τον δρόμο του αγώνα, για την οικοδόμηση ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας , αλληλεγγύης, δικαιοσύνης. Κι αν είναι δύσκολο, κι αν σε στιγμές υπάρχει κούραση, απογοήτευση και ματαίωση, αδιαπραγμάτευτα το κοινό μας όραμα για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό κομμουνισμό αποτελεί την κινητήριο δύναμή ώστε να συνεχίζουμε. Άλλωστε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να δίνει προοπτικές της πραγμάτωσης της συλλογικής ευτυχίας των ανθρώπων.
«Οι λαμπερές και ηλιόλουστες ημέρες χάνονται από τα μάτια μας μπροστά στις θύελλες και τις καταιγίδες» είπε ο Κροπότκιν, ασκώντας κριτική στις προκαταλήψεις των ιστορικών που δίνουν σημασία αποκλειστικά στον ρόλο των μαχών και των πολέμων μεταξύ των εξουσιαστών, των αιματοχυσιών και των μεγάλων εκδηλώσεων της βαρβαρότητας, παραγνωρίζοντας –διόλου τυχαία -την άλλη παράλληλη πορεία της ανθρωπότητας, αυτή της αλληλοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης που τόσο καθοριστικά συνέβαλε στις κοινωνικές κατακτήσεις.
Και είναι τέτοια αυτή η περίοδος που διανύουμε, τόσο σκοτεινή και τόσο μαύρη, που τώρα μοιάζει ιδανικό να φωτιστεί αυτή η πλευρά των κοινωνιών. Γιατί αυτά τα πιο ζωογόνα και πιο δημιουργικά ένστικτα της ανθρωπότητας, αυτά που αναγνωρίζουν και προστρέχουν τον δυστυχή, τον ανήμπορο, τον ευάλωτο, τα όνειρα και οι σχεδιασμοί για την εκπλήρωση ενός συλλογικού οράματος που προσβλέπει στην απελευθέρωση των ανθρώπων, στην ικανοποίηση των αναγκών όλων, στην πλήρη ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους είναι που συσκοτίζει, αλλοτριώνει, χτυπά και θέλει να εξαφανίσει, μέσα από την ολομέτωπη επίθεση που διεξάγει απέναντι στις κοινωνίες ο κόσμος του κράτους και του καπιταλισμού. Και είναι αδιαμφισβήτητο, πως όλα αυτά τα καλά στοιχεία της ανθρωπότητας είναι που μπορούν να αποτελέσουν πραγματικά ανάχωμα στην γενικευμένη βαρβαρότητα που προωθεί η εξουσία, αρκεί να μπορέσουν να συγκρατηθούν, να καλλιεργηθούν και να ενδυναμωθούν. Κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την οργάνωση του συλλογικού σχεδίου με τη συνεχή και διαρκή τους υπεράσπιση, τη διάχυση και προώθηση σε όλα τα κοινωνικά πεδία.
Μέσα σε αυτή την ιστορική περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, η επιβολή και το βάθεμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού αποτελεί στρατηγική κατεύθυνση της εξουσίας για την κυριάρχηση πάνω στο κοινωνικό σώμα, με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για τη διαιώνιση και επέκταση της εξουσίας τους και την αύξηση των κερδών τους. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης είναι ολοένα και πιο εμφανείς οι συνέπειες της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας που πραγματώνεται από κρατικές και διακρατικές οντότητες, υπερεθνικούς σχηματισμούς, τοπικές και περιφερειακές δυνάμεις τόσο στο εσωτερικό των μπλοκ εξουσίας όσο και στην καπιταλιστική περιφέρειά τους. Οι κοινωνίες είτε ζουν υπό την επίδραση συνεχών απειλών είτε τις βιώνουν. Φτώχεια και εξαθλίωση, εξαναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά, θάνατος από πείνα και από ασθένειες, περιβαλλοντική καταστροφή και πόλεμος.
Στη διεθνή σκηνή, η ανάληψη των καθηκόντων της προεδρίας των ΗΠΑ από τον ακροδεξιό Ντόναλντ Τράμπ φαίνεται να σημαίνει την έναρξη των επιχειρήσεων αποκατάστασης του λαβωμένου status των ΗΠΑ. Μετακινούνται από μία θέση εξαγωγής πολιτικής, «δυτικές αξίες, πολιτισμός, δημοκρατία», επιρροής και κεντρικού παίκτη του δυτικού μπλοκ εξουσίας, προς την επαναδιεκδίκηση της θέσης της απόλυτης ηγεμονικής δύναμης που επιβάλλει ολοκληρωτικά τους όρους της, όχι μόνο στους «εχθρούς» μα και στους συμμάχους της, επιδιώκοντας τη μέγιστη οικονομική και στρατηγική ισχύ. Παραδοσιακές συμμαχίες κλονίζονται, διαχρονικές «έχθρες» λειαίνονται μπροστά στον ένα και μόνο βασικό ανταγωνιστή που αναγνωρίζουν οι ΗΠΑ ως έτερο διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, την Κίνα. Η οποία, αντιστοίχως, διεκδικεί επέκταση των συμφερόντων της και της επιρροής της, επιβάλλοντας την ισχύ της σε Ταιβάν, Φιλιππίνες κτλ, ενώ σταθεροποιεί τις συμμαχίες της στο ανατολικό μπλοκ εξουσίας, ιδιαίτερα με τη Ρωσία-Ιράν και ταυτόχρονα επιτυγχάνει μία δυναμική ανάπτυξη και στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου. Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ φαίνεται να μετατρέπουν τους όρους συνεργασίας τους με την Ε.Ε και τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Ενώ η Ε.Ε. επιχειρεί και αυτή να προσαρμόσει τους σχεδιασμούς της στα νέα δεδομένα και να ενδυναμώσει τη θέση της στην παγκόσμια σκακιέρα. Τα κράτη βρίσκονται σε βαθύ ανταγωνισμό για την αναδιαμόρφωση των συνόρων, την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του πλανήτη σε μία περίοδο που αναμένουμε μία νέα καπιταλιστική κρίση στην οικονομία. Ενώ η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση των πολεμικών μετώπων (Ρωσία-Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Συρία, Πακινστάν-Ινδία, Κίνα-Ταιβάν), την αύξηση του στρατιωτικού εξοπλισμού και των πόρων που διαθέτουν κράτη, εθνικοί και υπερεθνικοί σχηματισμοί για να αποκτήσουν μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ, τις ολοένα και περισσότερες απειλές πολέμου (ΗΠΑ,Ισραήλ με Ιράν) και φυσικά την όξυνση των εθνικισμών.
Όσων αφορά τον δυτικό κόσμο, η άνοδος της ακροδεξιάς έρχεται ως η λύση στη γενική αποσταθεροποίηση και απονομιμοποίηση του συστήματος που γεννά αντιστάσεις και εγκυμονεί κοινωνικές εκρήξεις ως αποτέλεσμα των ολοένα και δυσβάσταχτων όρων διαβίωσης των ανθρώπων και ακρωτηριασμού κάθε δυνατότητας ευημερίας τους. Η χρεοκοπία του ευρωπαϊκού ιδεώδους που εκπροσωπούσαν κατ’επίφαση τα κράτη ξεγυμνώνεται με κάθε ευκαιρία, με πιο τρανταχτή και εκκωφαντική αυτή της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού που αυτή τη στιγμή εξοντώνεται από το κράτος του Ισραήλ με τις ευλογίες της δύσης.
Το κράτος του Ισραήλ, ως το πόδι του δυτικού μπλοκ εξουσίας στη Μέση Ανατολή, αφού χτίστηκε πάνω σε τόπους που λεηλατήθηκαν, σε σπίτια που εποικίστηκαν, σε ανθρώπους που εκδιώχθηκαν και σφαγιάστηκαν, σε συνεχείς εκτοπισμούς, επιβολές, καταπιέσεις, εκμετάλλευση και εκδίκηση απέναντι σε κάθε μορφή αντίστασης στην στρατιωτική κατοχή, αφού εφάρμοσε απαρτχάιντ εις βάρος του παλαιστινιακού λαού με αποτέλεσμα τη στέρηση, την ανέχεια και την εξαθλίωσή του, δημιουργώντας την πιο μεγάλη φυλακή στον κόσμο, αυτή τη στιγμή διεξάγει μία άνευ προηγούμενου γενικευμένη δολοφονική επίθεση απέναντι στον παλαιστινιακό λαό χωρίς πλέον να διατηρεί κανένα προκάλυμμα. Δηλώνει πλέον καθαρά πως επιθυμεί την πλήρη εξόντωσή του, θέλει να ξεριζώσει όχι μόνο κάθε σπόρο αντίστασης στο σήμερα, αλλά και τη δυνατότητα ύπαρξης του στο μέλλον, θέλει να εξαφανίσει κάθε καρδιά, κάθε συλλογική υπόσταση, τον πολιτισμό και κάθε μελλοντική γενιά, επιθυμεί τον πλήρη αφανισμό τους. Η σφαγή που πραγματοποιεί αυτή τη στιγμή εις βάρος του παλαιστινιακού λαού γράφεται με μεγάλα γράμματα στη συλλογική συνείδηση. Ταυτόχρονα και η μαχητική τους αντίσταση, η αντεπίθεσή τους στον κατακτητή, η δυνατότητά τους και το δικαίωμά τους να εξεγείρονται. Έτσι και το κράτος του Ισραήλ, ο αγαπημένος σύμμαχος της Δύσης, αυτό το κράτος πρότυπο στρατιωτικοποίησης και επιβολής καταγράφεται ως το πιο μισητό και εξόφθαλμο πρόσωπο της εξουσίας. Και από μια θέση μάχης και αντίστασης σε ολόκληρο τον κόσμο οι κοινωνίες φωνάζουν «Εμείς είμαστε με την Παλαιστίνη», και δεν σταματούν όσο κι αν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής, με φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, διώξεις, γιατί η επιλογή στάσης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό είναι ταυτόχρονα η υπεράσπιση της ανθρωπιάς, του δικαιώματος των ανθρώπων να ζουν εκεί που θέλουν, να αισθάνονται, να μιλούν, να τραγουδούν τη γλώσσα τους, είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας. Και οι μεγαλειώδεις κινήσεις αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αυτές που πραγματικά μπορούν να θωρακίσουν τον παλαιστινιακό λαό, γιατί το να μιλάς για όσα βιώνουν στον καιρό της αποσιώπησης, να εναντιώνεσαι στο κράτος του Ισραήλ στον καιρό του ξεπλύματος των εγκλημάτων του είναι η επιλογή της ζωής έναντι του θανάτου. Και είναι αυτές οι φωνές της αλληλεγγύης, της αλληλοϋποστήριξης που μπορούν να ακουστούν δυνατότερα από τις διαταγές και τις απαιτήσεις της κυριαρχίας, από την Παλαιστίνη μέχρι το Μεξικό και τις εξεγερμένες ιθαγενικές κοινότητες, από την Σερβία μέχρι τις ΗΠΑ. Ο κόσμος της ελευθερίας μάχεται, διεκδικεί, σχεδιάζει, προετοιμάζεται.
Στον ελλαδικό χώρο, το κράτος, σταθερά προσδεδεμένο στο δυτικό μπλοκ εξουσίας ακολουθεί τις δολοφονικές πολιτικές του. Τόσο λόγω της στήριξης και της συνεργασίας με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που ακόμα και εν μέσω πίεσης της παγκόσμιας κοινότητας και έστω και συμβολικά της έναρξης συζητήσεων περί παύσης των εμπορικών συμφωνιών μεταξύ των κρατών της δύσης και του κράτους του Ισραήλ, η ακροδεξιά κυβέρνηση επιλέγει να σταθεί αμετακίνητα σύμμαχος του κράτους-δολοφόνου (κάτι που βρίσκει σύμφωνη και την πρώην σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού άλλωστε στον καιρό της βάθυνε η συνεργασία) όσο και λόγω της εφαρμογής της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, ως συνοριοφύλακας της Ευρώπης-Φρούριο, με τις κρατικές δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο, τις δολοφονίες, τους βασανισμούς και βιασμούς στα σύνορα, τον εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις δολοφονίες μέσα στα αστυνομικά τμήματα, της αυστηροποίηση των όρων παραμονής και χορήγησης ασύλου και τη διευκόλυνση των απελάσεων. Το ελληνικό κράτος αποδεικνύει καθημερινά και έμπρακτα τη στάση του κόσμου της εξουσίας απέναντι σε όσους θεωρεί περισσευόμενους πληθυσμούς όπως οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι Ρομά, οι φτωχοί και οι τοξικοεξαρτημένοι, εγκλωβίζοντάς τους σε ένα αέναο καθεστώς εξαίρεσης. Μέσα από το διαχωρισμό των ανθρώπων σε χρήσιμους και άχρηστους, σε αυτούς που αξίζει η ζωή τους να βιωθεί και σε αυτούς που δεν αξίζει, στοχεύει στην τρομοκράτηση και στην περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων τη στιγμή που νομιμοποιείται ταυτόχρονα η θέση τους ως κοινωνικές εξαιρέσεις, με αποτέλεσμα να αποτελούν τα κατά κόρον θύματα του κοινωνικού εκφασισμού και της μισαλλοδοξίας που καλλιεργείται.

Παράλληλα στο εσωτερικό, η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζει τον βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, προχωρώντας το έργο όλων των προκατόχων της. Η αναδιάρθρωση κάθε πεδίου που αναπτύσσεται η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών κομματιών από τα στοιχειώδη όπως υγεία, παιδεία, στέγαση και σίτιση, την περαιτέρω όξυνση των εργασιακών όρων, τον περιορισμό των δημόσιων χώρων με τη περίφραξη και εμπορευματοποίησή τους αλλά και τις καταστροφές που καθιστούν πλέον αβίωτη την καθημερινότητα, από φυσικά φαινόμενα που πλήττουν το λεηλατημένο από κράτος και κεφάλαιο φυσικό κόσμο. Ενώ η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και των αντικοινωνικών κρατικών πολιτικών, η εγκληματική διαχείριση κάθε τομέα της ζωής των ανθρώπων από το κράτος και το κεφάλαιο αναδεικνύεται εκκωφαντικά μέσα από ζοφερά γεγονότα, όπως το έγκλημα στα Τέμπη. Μιλάμε, πλέον, για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες στα τρένα, στα νοσοκομεία, στους χώρους εργασίας.
Η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας (ΕΣΥ) απόρροια των αντικοινωνικών σχεδιασμών κράτους και κεφαλαίου, έχει ως αποτέλεσμα την υποστελέχωση των νοσοκομείων και την εξάντληση των εργαζομένων. Η δημόσια υγεία απαξιώνεται, με την εισαγωγή επί πληρωμή ιατρείων και την επιβάρυνση των ασφαλισμένων με το κόστος των φαρμάκων. Αυτές οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν σοβαρές συνέπειες για τους ευάλωτους. Ενώ οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που διαμαρτύρονται για την κατάσταση, βρίσκονται αντιμέτωποι με διώξεις και ποινές, ενώ ταυτόχρονα το κράτος συνεχίζει να προωθεί νομοθεσίες που ενισχύουν την απαξίωση της ζωής.
Η εργασιακή εκμετάλλευση εντείνεται λόγω αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, επιβάλλοντας σκληρότερους όρους εργασίας, όπως ελαστικοποίηση και απελευθερωμένα ωράρια, 13ωρη και 6ήμερη εργασία, μαύρη εργασία και κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Αυτές οι συνθήκες, σε συνδυασμό με τους μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες, επιδεινώνουν την καθημερινότητα των εργαζομένων. Η πάγια επιδίωξη των αφεντικών για όλο και μεγαλύτερα κέρδη οδηγεί σε έλλειψη μέτρων προστασίας, με αποτέλεσμα την αύξηση των εργατικών δολοφονιών (51 νεκροί μόνο από την έναρξη του 2025 μέχρι τις αρχές μα ίου), ενώ όσοι αντιστέκονται έρχονται αντιμέτωποι με την εργοδοτική τρομοκρατία και τις εκδικητικές απολύσεις. Το κράτος, από την άλλη, ενισχύει την καταστολή κατά των εργατικών αγώνων μέσω της παρανομοποίησης της απεργίας και της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης.
Κομβικό πεδίο, τόσο για τις ιστορικές αλλαγές που επιχειρείται να εφαρμόσει αυτή την περίοδο το κράτος τους σχεδιασμούς του όσο και για τις δυναμικές αντιστάσεις που ξεσπούν αποτελεί ο χώρος της εκπαίδευσης. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείται ως μέρος των κρατικών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, με στόχο τα σχολεία και εν γένει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στοχεύοντας στη λειτουργία τους ως εκκολαπτήρια υποταγμένων και πειθαρχημένων ανθρώπων, αποτελεί την κορωνίδα των αντικοινωνικών σχεδιασμών κράτους και κεφαλαίου. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η νομοθεσία για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η εμπορευματοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, καθώς και η εφαρμογή της ελάχιστης βάσης εισαγωγής οδηγούν σε όξυνση των ταξικών αποκλεισμών, σε περιορισμούς στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, ενώ ενισχύουν την καταστολή και την πειθάρχηση των μαθητών. Μπροστά σε αυτές τις επιδιώξεις ξεσπούν αντιστάσεις από εκπαιδευτικούς και μαθητές, με πλήθος κινητοποιήσεων και απεργιών. Η απεργία-αποχή στην οποία προχώρησαν πολλοί εκπαιδευτικοί αντιμετωπίστηκε με απειλές, ποινές και πειθαρχικές διώξεις που διαρκώς πληθαίνουν, ταυτόχρονα αντιμέτωποι με πειθαρχικές διώξεις έρχονται όσοι εκπαιδευτικοί διεκδικούν τα αυτονόητα (από την ύπαρξη σχολικού νοσηλευτή για παιδί με νευρολογικά προβλήματα, μέχρι τη δημιουργία τμημάτων για να μην βρίσκονται 50 νήπια σε μία τάξη!). Επιπλέον, απέναντι στις μαθητικές καταλήψεις έχει φτιαχτεί το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο καταστολής των μαθητών και δίωξης των γονέων, σκιαγραφώντας ένα περιβάλλον ανταγωνισμού μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι γνωστοί γραφειοκράτες επιστρατεύονται για να αποτελέσουν ένα ακόμη ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης του αγώνα, επιχειρώντας να τερματίσουν τους αγώνες, να εκτονώσουν κάθε προσπάθεια διεκδίκησης, να απογοητεύσουν και να βάλουν ταφόπλακα σε έναν από τους πιο ελπιδοφόρους αγώνες της περιόδου σε ένα από τα πιο πυρηνικά για την κοινωνία πεδία. Αλλά δεν θα τους περάσει.

Η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται πάντα παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους και έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, για την κυριάρχηση της σιωπής, του φόβου και της υποταγής και την αποτροπή οποιασδήποτε έκρηξης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Αυτή η στρατηγική εντοπίζεται παντού: από τις επιθέσεις στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών…..και συνοδεύεται από την απόπειρα διάρρηξης κάθε συλλογικού δεσμού, μέσα από τον έλεγχο κάθε πεδίου οπού αναπτύσσονται διεργασίες κοινωνικής αμφισβήτησης, την απονοηματοδότηση και απο-ιδεολογικοποίηση αγώνων του παρελθόντος, με τη συνδρομή των πάσης φύσεως δολοφονικών ταγμάτων εφόδου της δημοκρατίας και της αναβάθμισης του νομικού και θεσμικού οπλοστασίου.
Ταυτόχρονα, οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος ως βασικού εκφραστή, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Η κατασταλτική εκστρατεία του κράτους απέναντι στο αναρχικό κίνημα, η οποία σήμερα διαρκώς κλιμακώνεται, δεν αποτελεί κάποιου είδους αποπροσανατολισμό ούτε είναι παράγωγο της συγκυρίας, αλλά πάγιος και διακηρυγμένος στόχος του κράτους ειδικά μετά την εξέγερση του 08′ και αυτό διότι το αναρχικό κίνημα δεν έδωσε ποτέ συγχωροχάρτι σε κράτος και αφεντικά. Αντιθέτως παρά την καταστολή, τη συκοφάντηση, το ξύλο, τις διώξεις και τις φυλακές παρέμεινε να αγωνίζεται κόντρα σε κάθε εξουσία, κόντρα στην εκμετάλλευση και καταπίεση, κόντρα στις λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και συμβιβασμού.
Πλάι στους επίσημους μηχανισμούς της εξουσίας, στοχεύοντας στην αναχαίτιση και το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων αναπτύσσεται και η αντεπανασταστική εφεδρεία του κράτους. Κράτος και ΜΜΕ οξύνουν την καλλιέργεια των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας μέσω της διάχυσης του ρατσισμού, των ανισοτήτων και της ιεραρχίας και σε αυτό το έργο συμβάλλουν και τα παρακρατικά φασιστικά δεκανίκια τους. Τα νεοναζιστικα τάγματα εφόδου επανεμφανίζονται στο δρόμο προκειμένου να σπείρουν τον φόβο στην κοινωνία και να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους, επιχειρώντας την ακώλυτη επέλαση και επιβολή των αντικοινωνικών σχεδιασμών της Εξουσίας. Ειδικά από τον Γενάρη και μετά παρατηρούμε την εμφάνιση φασιστικών συμμοριών στα σχολεία, με φασιστικά συνθήματα σε σχολεία γειτονιών της Αθήνας, με τον προπηλακισμό καθηγητών και εκπροσώπων συνδικαλιστικών οργάνων, με την επίθεση στην περιοχή του Ιλίου την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου σε αντιφασίστα μαθητή, στην Αργυρούπολη σε δύο εργαζόμενους μετανάστες στις 05/03 ενώ γυρνούσαν από την δουλειά και με τη στοχοποίηση αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα, όπως του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού στεκιού Αντίπνοια.
Μέσα σε συνθήκες ολοκληρωτισμού και επίτασης της βίας και της εκμετάλλευσης, οξύνεται και η έμφυλη καταπίεση. Οι βιασμοί και η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και ανηλίκων αναδεικνύουν την πατριαρχική βία . Οι υποθέσεις της 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη αποκαλύπτουν τη συνεχιζόμενη δράση κυκλωμάτων trafficking, που λειτουργούν με τη στήριξη του κρατικού μηχανισμού. Η αστυνομία και η δικαστική εξουσία συγκαλύπτουν τα εγκλήματα, στοχοποιούν τα θύματα και απαξιώνουν τις καταγγελίες τους, αποδεικνύοντας την κρατική συνενοχή.. Οι δράστες προστατεύονται από τους θεσμούς, ενώ τα θύματα μένουν εκτεθειμένα και αμφισβητούνται με αποκλειστικό τους στήριγμα τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες. Το κράτος, η δικαιοσύνη και η αστυνομία λειτουργούν ως μηχανισμοί που συντηρούν και συγκαλύπτουν τα εγκλήματα. Η διαχείριση της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη και οι υποθέσεις έμφυλης βίας αποκαλύπτουν τη μαφιόζικη λογική κράτους και θεσμών, όπου τα συμφέροντα υπερισχύουν της ανθρώπινης ζωής. Η αδιαφορία τους κράτους για τις ζωές εργαζομένων, γυναικών, ανηλίκων και λοατκι ατόμων δείχνει τη συνενοχή του στη βία και την εκμετάλλευση. Επιπλέον, οι εργοδότες, ενθαρρυμένοι από αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, εντείνουν τους έμφυλους διαχωρισμούς στους χώρους εργασίας και οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις συχνά αγνοούνται. Ενώ οι γυναίκες που αγωνίζονται κατά της πατριαρχίας και της εκμετάλλευσης αντιμετωπίζουν τη βία των κατασταλτικών μηχανισμών για την τρομοκράτηση και φίμωσή τους.
Σε διεθνές επίπεδο τα κινήματα προσπαθούν να επιβιώσουν τόσο της άγριας καταστολής όσο και της ιδεολογικής υποχώρησης κινημάτων και κοινωνίας. Τρανταχτό παράδειγμα αποτέλεσαν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για το κρατικό –καπιταλιστικό στα Τέμπη- που παρότι η μαζικότητά τους σε πανελλαδικό επίπεδο ήταν πρωτόγνωρη και χωρίς να παραγνωρίζουμε πως ήταν μια σημαντική στιγμή έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας απέναντι στη επιχείρηση συγκάλυψης του εγκλήματος στα Τέμπη και μέσα από τη μαζικότητά τους αναδείχθηκε η αποτυχία επικράτησης του κυβερνητικού αφηγήματος περί λάθους και κακιάς στιγμής – κατά βάση χαρακτηρίζονταν από την απουσία του πολιτικού, δηλαδή της δυνατότητας σύνδεσης του συγκεκριμένου τραγικού γεγονότος με τη συνολική αντικοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται πάνω στην κοινωνία και της προοπτικής ανάδειξης ενός συλλογικού προτάγματος. Γεγονός που δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζει γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα των κρατικών σχεδιασμών δεκαετιών αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας και επικράτησης των όρων του κρατικού-καπιταλιστικό συστήματος, που όσο συνεχίζει να αποτελεί τον ρυθμιστή των κοινωνικών αναγκών θα αφήνει όλο και βαθύτερα τα αποτυπώματά του πάνω στο κοινωνικό σώμα. Η επικράτηση του νόμου της ζούγκλας, η εξατομίκευση, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και εκφασισμός, ο κατακερματισμός, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η διάρρηξη των δεσμών, η απουσία συλλογικού οράματος είναι οι συνέπειες της συνέχισης της κυριαρχίας του βάρβαρου κόσμου της εξουσίας πάνω στην ανθρωπότητα.
Μόνη διέξοδος οι αυτοοργανωμένοι και από τα κάτω κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Από τους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές, τις γειτονιές, τις τοπικές κοινωνίες για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, ενάντια στην περίφραξη και εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, ενάντια στη λεηλασία της φύσης και στην επανεμφάνιση των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Για την υπεράσπιση των καταλήψεων και των χώρων αγώνα, ενάντια στην έμφυλη βία και την καταπίεση, με αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες/στριες. Η ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πρόταση ανατροπής του κόσμου της εκμετάλλευσης και την καταπίεσης, της φίμωσης και της υποταγής. Και γι αυτό είναι αναγκαία η οργανωμένη αναρχική παρουσία σε αυτούς.
Θα επαναλάβουμε πως οι καιροί επιτάσσουν ο αναρχικός αγώνας να ξεπεράσει τις χρόνιες παθογένειές του. Η ευκαιριακότητα, ο στείρος καταγγελτισμός, ο αφορμαλισμός, η επένδυση σε σχέδια που δεν στοχεύουν στην ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου, που δεν καλλιεργούν τη χειραφέτηση των κοινωνιών, που στρέφονται ενάντια σε αυτήν με υπεροψία και ελιτισμό, οι καταστροφολογικές αντιλήψεις που δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν έναν άλλο κόσμο αλλά να εκτονώσουν και να εκφράσουν ατομικίστικα ένστικτα είναι η ώρα να ξεπεραστούν. Συλλογική οργάνωση, πολιτικό πρόγραμμα , συνεπή και συνεχή παρουσία σε όλα τα μέτωπα αγώνα, ιδεολογική και αξιακή στιβαρότητα μακριά από λογικές πρωτοπορίας, εργαλειακότητας των αγώνων και ρεφορμιστικών λύσεων για τη δημιουργία ενός διακριτού και αντιπαραθετικού πόλου απέναντι στην εξουσία. Αυτά είναι τα στοιχεία που θα μπορέσουν να διαμορφώσουν εκείνα τα πεδία που θα κυοφορούν, θα μεγαλώνουν και ανθίζουν οι πιο όμορφες και ελπιδοφόρες εκδηλώσεις της ανθρωπότητας και θα επιτυγχάνεται η ανασυγκρότηση και καλλιέργεια των συλλογικών δεσμών. Εκεί που ο καθένας και η καθεμιά δεν περισσεύει, δεν αξιολογείται ως χρήσιμη ή άχρηστη, που δεν επικρατεί ο ισχυρός αλλά η συλλογική δύναμη, εκεί που θα αναδεικνύονται οι δυνατότητες του καθενός, που προσφέρει, δημιουργεί, κατακτά, ικανοποιείται ως μέρος ενός αδιάσπαστου συνόλου. Εκεί που με υπομονή και δουλειά θα επιτυγχάνεται το βάθος, θα κατακτιέται η συλλογική γνώση και θα γειώνεται το συλλογικό όραμα για έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης που δεν θα καθορίζεται από τις αρχές της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και δεν θα αποκλείει κανέναν. Για μια κοινωνία που θα χωράνε όλοι. Και η Α.Π.Ο. αυτά τα στοιχεία συνεχίζει να προωθεί, αποτελώντας μια ανοιχτή πρόταση για τους αναρχικούς που αναφέρονται στον οργανωμένο και συλλογικό αγώνα και στην Κοινωνική επανάσταση και μια διαρκή πρόταση για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αναρχικού κινήματος. Προωθώντας αδιάλειπτα τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για την ανθρωπότητα που δεν είναι άλλη από την Κοινωνική Επανάσταση, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

**************

Τοποθέτηση της Συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο στην 12η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης |
Θεσσαλονίκη 31η Μάη 2025

Αν το «νέο» που κόμιζε ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν ο «χώρος», στην περίπτωση της Παλαιστίνης αυτό είναι ο «τρόπος». Κατά την πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας έγινε για πρώτη φορά κατά τον 21ο αιώνα εφικτό μια τέτοιου μεγέθους συμπλοκή να λάβει χώρα σε ό,τι θεωρείται ως πρόθυρα της Ευρώπης, αν όχι και τμήμα της. Ο πόλεμος έπαυε σταδιακά να κατανοείται από τις δυτικές κοινωνίες ως μια εξωτική ασθένεια που ενδημεί στον τρίτο κόσμο και τις αναπτυσσόμενες χώρες της περιφέρειας αλλά ως επικείμενη απειλή που μπορεί να επαναφέρει την απόλυτη βία εντός της Ευρωπαϊκής ενδοχώρας. Από την άλλη πλευρά η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραηλινό κράτος αναδεικνύει το πώς έχει η Δύση στο νου της την ανάπτυξη τέτοιων ένοπλων συγκρούσεων. Όχι αποκλειστικά ως προς το στρατιωτικό σκέλος, ενόσω το στρατοκρατικό καθεστώς του Ισραήλ ασφαλώς αποτελεί υπόδειγμα για τις ελίτ, αλλά ακόμα και για τη συνολική διάρθρωση του ισραηλινού κοινωνικού σχηματισμού. Οι αστικές τάξεις του Δυτικού μπλοκ, δεν στηρίζουν απλά τη δολοφονική μηχανή του Ισραήλ αλλά ζηλεύουν ακόμα, όχι απλά τα όπλα, τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, την καταστολή των όποιων αντιδράσεων στο εσωτερικό αλλά και την επιτυχία μιας αποσπασμένης συναίνεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας της χώρας σε ενέργειες, οι οποίες το λιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν είναι εγκλήματα πολέμου. Μια κοινωνία που συντονίζεται με έναν κρατικό σχηματισμό ο οποίος τελεί μόνιμα σε εμπόλεμη κατάσταση αποτελεί τον ιδανικό ορίζοντα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ως εσωτερικό καύσιμο αλλά και ως εξαγώγιμο προϊόν συναίνεσης στη γενοκτονία συγκροτείται ο «αντισημιτισμός», ο οποίος ως «ιστορική παρακαταθήκη» μετασχηματίζεται σε κρατική αφήγηση μοναδική λειτουργία της οποίας αποτελεί η ενίσχυση της ασπίδας του ισραηλινού εθνικισμού, και όχι μόνο.
Αυτή η σύνθεση αντιλήψεων και εφαρμογών όντας το «κοινό πνεύμα» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κατορθώνει να συνδυάζει έναν χρήσιμο για τις ελίτ «ανανεωμένο και ανασυγκροτημένο εθνικισμό», με τις «εκλογικές» δημοκρατίες της Δύσης και τις πατερναλιστικές δεσποτίες της Ανατολής με την κοινή σε παγκόσμιο επίπεδο αδιαμφισβήτητη καπιταλιστική διάρθρωση. Αυτό αποτελεί το κοινό σημείο συνάντησης σήμερα της παγκόσμιας ακροδεξιάς – εκεί συναντιούνται ο Τραμπ και ο Πούτιν, ο Όρμπαν και ο Μέρτς, ο Νετανιάχου, ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν, ο Γκολάνι και ο Χαμενεΐ.
Η υποστήριξη του Ισραήλ από σύσσωμη τη Δύση ως προπύργιο και οχυρό της στη Μ. Ανατολή ξεγυμνώνει οριστικά τις υποτιθέμενες «αξίες» που πρεσβεύει αυτή, όπως και τις πραγματικές τις προθέσεις. Αντίθετα από τις γελοίες εξαγγελίες περί ειρήνης και προστασίας στην πραγματικότητα επανέρχονται αποχαλινωμένες οι διαχρονικές πολιτικές της εξόντωσης και της γενοκτονίας, μαζί με έναν νέο ταξικό και πολιτισμό ρατσισμό που βάζει στο στόχαστρο τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς: έτσι κατασκευάζεται ο νέος «εβραίος» του 21ου αιώνα και ο αντι-ισλαμισμός ως η νέα πίστη των κυρίαρχων Δυτικών.
Στην Ελλάδα η κρατική υποστήριξη στο Ισραήλ και τον πολεμοκάπηλο συνασπισμό του ΝΑΤΟ έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Σύσσωμη η αστική τάξη της χώρας και όλα τα επίδοξα κυβερνητικά σχήματα ομονοούν σε αυτή τη στρατηγική. Άλλωστε το βάθεμα των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών συνεχίστηκε τόσο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο φυσικά και με αυτή της Νέας Δημοκρατίας. Για να καμφθεί το αντιπολεμικό φρόνημα και η όποια φιλοαραβική κληρονομιά υπήρχε στο κοινωνικό σώμα η κυρίαρχη αφήγηση επιστράτευσε και πάλι τον υποδόριο εθνικισμό, στο όνομα του διαχρονικού τοτέμ του «αντιτουρκισμού». Σε μια απλοϊκή έως γελοία γεωπολιτική ανάλυση ευρείας κατανάλωσης το Ισραήλ παρουσιάζεται ως ο μπαρουτοκαπνισμένος και αξιόμαχος σύμμαχος της Ελλάδας σε μια υποθετική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το κράτος του Ισραήλ που αποτελεί αυτήν τη στιγμή τη μεγαλύτερη απειλή για τη διεθνή ειρήνη, και ενόσω ο στρατιωτικός του μηχανισμός διαπράττει μια εγκληματική γενοκτονία κατά του Παλαιστινιακού λαού, ταυτόχρονα θεωρείται ως προνομιακός συνομιλητής και συνεργάτης – ως ο ιδανικός σύμμαχος.
Καταλήγοντας θεωρούμε ότι περνάμε σε μια παρατεταμένη φάση εξοικείωσης τω πληθυσμών παγκοσμίως και στη Δύση με την πολεμική συνθήκη. Η μη εμπόλεμη κατάσταση αποτελεί άλλωστε την τελευταία καπιταλιστική υπόσχεση προς τις κοινωνίες του πυρήνα του Δυτικού κόσμου, είναι κατ’ αυτόν τον τρόπο η τελευταία (και πιθανά η πιο κρίσιμη) αναίρεση που έπεται.
Όσο κι αν είχαν αξία στο εσωτερικό του κινήματος ή ακόμα και στο δημόσιο χώρο οι συζητήσεις και η ανταλλαγή απόψεων σχετικά με τις ενέργειες της Παλαιστινιακής Αντίστασης –όχι ασφαλώς ως κομμάτι κάποιου δύστροπου δυτικοκεντρισμού, αλλά ως αναλυτικό εργαλείο για την αποτελεσματική δράση του ριζοσπαστικού κινήματος στην προσπάθεια του να συγκροτήσει ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα– σήμερα πια με τα δεδομένα της εν εξελίξει γενοκτονίας, η επιμονή στην κριτική της Αντίστασης από όπου κι αν προέρχεται αθροίζεται αναγκαστικά με τις απόψεις των θιασωτών του κρατικού Ισραηλινού παραδείγματος, όντας κατ’ ελάχιστον αποπροσανατολιστική από το βασικό θέμα που είναι η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και η οριστική «εκκένωση» τους από τη γη τους.

Στο εγχώριο πεδίο παρακολουθήσαμε το προηγούμενο διάστημα την δυναμική μα πρόσκαιρη ανάπτυξη των κινητοποιήσεων που συνδέθηκαν με την κρατική δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Αυτό το κοινωνικό κίνημα υπήρξε αυθόρμητο λαϊκό και κατόπιν παλλαϊκό, ακομμάτιστο και ελπιδοφόρο. Αν και κατόρθωσε για ένα χρονικό διάστημα να περικόψει την κυβερνητική ασυδοσία και να την τρομοκρατήσει, βάζοντας απέναντί της μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία ωστόσο βασικό ζήτημα απολογισμού πρέπει να αποτελέσει το έλλειμμα ριζοσπαστικοποίησης που παρατηρήθηκε στην έκφρασή του. Τα κοινωνικά κινήματα και ιδιαίτερα στη χώρα μας έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται (και ορθά) την έλευση των μαζών στο προσκήνιο, ως ταυτόχρονη έλευση ενός νέου κύματος ριζοσπαστισμού. Εδώ όμως παρατηρήσαμε ότι αυτή η σύνδεση δεν υπήρξε καθόλου «αυτοματοποιημένη» αντίθετα εκτιμούμε ότι θα χρειαστεί ιδιαίτερος κόπος για την ανάδειξή της: το ίδιο αυτό ξέσπασμα εμφανίστηκε ως ένα εύφορο χωράφι (εν μέσω μιας μεγάλης έκτασης ερήμωσης των κοινωνικών αντιστάσεων), όμως η ίδια η φύση του ζητήματος, η σύνθεση του κοινωνικού υποκειμένου και τα βασικά αιτήματα που αρθρώθηκαν επέτρεπαν την προσέλευση κάθε λογής «κηπουρού» από ολόκληρο –πλην κυβερνητικού- το φάσμα του πολιτικού κατεστημένου. Έτσι διάφορες αφηγήσεις που συνόδευαν τους πολιτικούς φορείς που τις εξέφραζαν εμφανίστηκαν ποικιλοτρόπως από ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους και λαϊκιστές που επικεντρώνουν στην διαφθορά υποσχόμενοι μια καλύτερη διαχείριση, έως το εξαϋλωμένο σώμα της ασθμαίνουσας και δίχως καμία στοχοθεσία Αριστεράς.

Ο οργανωμένος αναρχισμός αν και κινήθηκε με σχετικά έγκαιρα αντανακλαστικά, πολλαπλασίασε την αποδοχή των βασικών του συνθημάτων (με κεντρικότερο το προφανές περί κρατικών εγκλημάτων) και είχε διακριτή πολιτική παρουσία δεν κατόρθωσε σε αυτή τη φάση να βάλει τον εαυτό του στο επίκεντρο, ορίζοντας τις κινητοποιήσεις ή ένα μέρος τους με βάση την ατζέντα και τη δράση του. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην παρωχημένη αντίληψη μεγάλου κομματιού του «χώρου» ότι η εξέγερση η οποία αποτέλεσε βασικό σύνθημα εκκινεί και εξαντλείται στις οδομαχίες στα λουλουδάδικα και κυριότερα ίσως στη διαχρονική αδυναμία να αντιληφθεί ακόμα (και) το οργανωμένο κομμάτι την κορυφαία και αξεπέραστη σημασία της ενιαίας μαζικής και σταθερής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης ομοσπονδιακού τύπου. Όσο οι αναρχικές αντιστάσεις δεν διέρχονται μέσα από αυτή την ανάγκη μοιραία θα αποτελούν προσωρινές και θνησιγενείς παρεμβάσεις που διαρκούν όσο και η κορύφωση της κάθε κοινωνικής κινητοποίησης, χωρίς καμιά ουσιαστική και ορατή ανακεφαλαίωση υπέρ των αναρχικών προταγμάτων.

Το «κίνημα των Τεμπών» γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορούσε από μόνο του να μας απελευθερώσει μια κι έξω, περισσότερο ανέδειξε μια μεταιχμιακή κατάσταση της κοινωνίας η οποία διέπεται από αρκετή καχυποψία και δίκαιη άρνηση απέναντι στους υφιστάμενους θεσμούς και πολιτικούς φορείς, η οποία όμως δεν εγγράφεται απαραίτητα και αποκλειστικά στο ριζοσπαστικό και αναρχικό κίνημα. Αντιθέτως φαίνεται να εκβάλει και σε σειρά δεξαμενών που χαρακτηρίζονται από θολές θέσεις και αμφίβολο πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο. Η κοινωνική του σύνθεση και η μαζικότητα των κεντρικών του κινητοποιήσεων εξηγούν και ως ένα σημείο δικαιολογούν αυτή την κατάσταση. Παρόλα αυτά παραμένουμε αισιόδοξοι τουλάχιστον ως προς αυτό: όλες οι κοινωνικές κινητοποιήσεις ανακατεύουν τα νερά (υπέργεια και υπόγεια) στις 26 Γενάρη και στις 28 Φλεβάρη έγινε ορατή μια καθολική αμφισβήτηση. Ο ίδιος ο όγκος των ανθρώπων που πήραν μέρος και μετείχαν ως ενεργό βίωμα στις κινητοποιήσεις, αλλά και η δίκαιη οργή για τους αδικαίωτους νεκρούς, μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε ότι με το πιο προωθημένο τμήμα των δρώντων υποκειμένων σύντομα θα ξαναβρεθούμε στον δρόμο του ταξικού και κοινωνικού κινήματος. Στο χέρι μας παραμένει η περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση και οργάνωσή του στις αναρχικές δομές αντίστασης.

Καταλήγοντας, αν ο Δεκέμβρης του 2008, μια εξέγερση που στον πυρήνα των υλικών της συναντούσαμε αρχές, αξίες και δράσεις βγαλμένα απευθείας από την καρδιά του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού κινήματος μας (αν)έδειξε τον νέο δρόμο της Οργάνωσης και της έντονης και σταθερής κοινωνικής απεύθυνσης, τα Τέμπη σίγουρα επιβεβαιώνουν τη σημασία αυτής της πρότασης. Ποια οργάνωση όμως; Όχι μια χιμαιρική αλλά μια πραγματική πολιτική διαδικασία που διαμορφώνει ειλικρινείς συντροφικές σχέσεις μεταξύ αγωνιστών, όχι μια φανταστική (και γι’ αυτό ασφαλώς τέλεια) δομή που όμως έχει το βασικό μειονέκτημα του να μην υφίσταται. Θέλουμε μια οργανωτική πολιτική δομή:

– αναρχική, δηλαδή μια συνεκτική ιδεολογικά και πολιτικά δομή που δεν θεωρεί τις βασικές αναρχικές αρχές, θεωρίες και αναλύσεις «πρόβλημα» που περιορίζει τις υποτιθέμενες προθέσεις μας ή μια παρωχημένη κοινωνιολογία περασμένων αιώνων, αλλά ένα σώα ιδεών και δράσης που υπερασπιζόμαστε ενεργά και προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον.
– ομοσπονδιακή, γιατί για να είναι αναρχική οφείλει να είναι τέτοια, όχι απλά γιατί αυτό αναφέρουν οι ιερές γραφές του αναρχισμού, αλλά διότι ο ομοσπονδισμός είναι η μόνη δικλείδα ασφαλείας απέναντι στον συγκεντρωτισμό και την ιεραρχία που κατορθώνουν να αναδύονται ακόμη και στα πλέον αφιλόξενα περιβάλλοντα, καθώς συστήνονται στην αρχή ως αποτελεσματικότητα και αποφασιστικότητα για να καταλήξουν σύντομα να ακολουθούνται εν τέλει από άτομα που αγνοούν τις αρχές και τους όρους δράσης ενός ελευθεριακού κινήματος. Η ομοσπονδία αποτελεί τον μόνο τρόπο διαμόρφωσης της νέας κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλιάς παρέχοντας τον χώρο στους αγωνιστές να αναπτύξουν ολόπλευρα τις δυνατότητές τους παραμένοντας συνδεδεμένοι σε έναν κοινό οργανωτικό σχήμα.

Αυτό το παράδειγμα επιθυμεί να υπηρετήσει η ΑΠΟ και για να το κάνει αποτελεσματικά θα πρέπει να κατορθώσει να ανανεώσει την επίδραση του αποτυπώματός της σε όλα τα πεδία, σε όσο το δυνατόν περισσότερα γεωγραφικά σημεία, σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά μέτωπα. Εν όψει και της συμπλήρωσης των δέκα χρόνων λειτουργίας της Οργάνωσης επιθυμούμε να δώσουμε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και ενέργεια προς το αναρχικό όραμα.