Αναρχική Πρωτομαγιά ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο, πόλεμο και μισθωτή σκλαβιά
“Την 1η Μάη 1886 κηρύσσεται γενική απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ με κεντρική διεκδίκηση την καθιέρωση του οχταώρου, καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής, όπου συμμετείχαν 40.000 εργάτες, οι οποίοι μέσα στις επόμενες μέρες αυξήθηκαν σε 65.000. Την 3η Μάη 200 εργάτες αποσπώνται από την ομιλία του αναρχικού Σπάιζ, κατευθύνονται σε ένα εργοστάσιο ξυλείας και επιτίθενται στους απεργοσπάστες. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία, η οποία πυροβολεί τους απεργούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 εργάτες και να τραυματιστούν δεκάδες. Την επόμενη μέρα χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία Haymarket. Όταν οι μπάτσοι επιχειρούν να διαλύσουν την συγκέντρωση, μια βόμβα εκτοξεύεται από το πλήθος εναντίον τους, σκοτώνοντας 7 και τραυματίζοντας 66. Η αστυνομία ανοίγει για άλλη μια φορά πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες απεργούς. Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Σπάιζ, Φίλντεν, Σουόμπ, Φίσερ, Ένγκελς, Λινγκ, Νιμπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως οι «8 του Σικάγο». Οι 3 φυλακίζονται για χρόνια, ενώ οι υπόλοιποι 5 απαιτώντας Ελευθερία ή Θάνατο εκτελούνται στην αγχόνη. Για τους εργαζόμενους , για όλους τους καταπιεσμένους η εξέγερση των εργατών του Σικάγο και η άγρια απεργία τους τον Μάη του 1886 αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις καθημερινές μάχες που δίνουμε απέναντι στο καθεστώς εκμετάλλευσης και υποταγής. Η ιστορική μνήμη της Πρωτομαγιάς παραμένει ζωντανή και παρούσα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας”
[Ιστορικό σημείωμα για την 1η Μάη 1886]
139 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγο, τόσο οι εργατικές διεκδικήσεις όσο και το συνολικό κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και για τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας, παραμένουν πάντα επίκαιρα. Η επίθεση, που δέχεται σήμερα η κοινωνική βάση σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα σε συνθήκες βαθιάς και συνολικής συστημικής κρίσης κλιμακώνεται και αναδεικνύονται τόσο οι αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας όσο και η απόλυτη αδυναμία του να δώσει απαντήσεις στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Τα τελευταία χρόνια μια σειρά αντικοινωνικών κρατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, απαξιώνουν τις βασικές κοινωνικές ανάγκες όπως την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση και τη μετακίνηση και κατ’ επέκταση την ίδια τη ζωή. Η συνολική αυτή κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης όλων των μέχρι πρότινος δημοσίων αγαθών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος του κράτους και του κεφαλαίου. Το κρατικό έγκλημα των Τεμπών έρχεται να αναδείξει με τον χειρότερο τρόπο τα καταστροφικά αποτελέσματα των αντικοινωνικών κρατικών πολιτικών πάνω στο σώμα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι οι ίδιες πολιτικές που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, από τη διάλυση της δημόσιας υγείας, την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, μέχρι τις εκκενώσεις καταλήψεων, την κρατική καταστολή και τις δολοφονίες από μπάτσους. Δηλαδή, η πλήρης λεηλασία της κοινωνικής βάσης αποτελεί την προϋπόθεση για την διαιώνιση της εξουσίας, του ελέγχου και του κέρδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Παράλληλα, τα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια, τα οποία νομιμοποιούν τον υπάρχοντα εργασιακό μεσαίωνα μετατρέποντάς τον σε «κανονικότητα», βαθαίνουν τους όρους εκμετάλλευσης και οδηγούν τον κόσμο της εργασίας στην εξόντωση. Το κράτος και τα αφεντικά επιτίθενται στα εργατικά κεκτημένα, που κερδήθηκαν μέσα από αιματηρούς αγώνες του παρελθόντος, όπως το 8ωρο και η απεργία και καταστέλλουν όσους και όσες αγωνίζονται. Οι καθημερινοί τραυματισμοί, ακρωτηριασμοί και οι δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι πενιχροί μισθοί, οι αυξήσεις των ωραρίων, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς περιγράφουν τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα, ενώ οι εκδικητικές απολύσεις και οι ποινικές και πειθαρχικές διώξεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης, το χτύπημα εργατικών και απεργιακών κινητοποιήσεων και η επίθεση ευρύτερα στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στοχεύουν στην τρομοκράτηση όσων ορθώνουν ανάστημα απέναντι στις αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών, απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Από την εξελισσόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και τον εκτοπισμό του από τη γη του από το κράτους του Ισραήλ, τον πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται από την εισβολή του Ρώσικου στρατού 3 χρόνια πριν αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους και ξεριζωμένους πληθυσμούς μέχρι τους καθημερινούς θανάτους εργαζόμενων στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και μεταναστών/τριών στα σύνορα, το κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω από θάνατο. Μέσα σε μια συνθήκη όπου οι κατακτήσεις προηγούμενων αιώνων βάλλονται και η αξία της ανθρώπινης ζωής συνεχώς υποβαθμίζεται, η απάντησή μας πρέπει να είναι συλλογική. Για όλους εμάς τους εργαζόμενους, άνεργους, ντόπιους και μετανάστες η μόνη πραγματική προοπτική για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια είναι να αγωνιστούμε με πίστη στο δίκαιο της ελευθερίας. Για να χτίσουμε μια νέα χειραφετημένη κοινωνία με βάση την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, στα συντρίμμια του κόσμου της εξουσίας, του κράτους, του κεφαλαίου, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Απεργιακές διαδηλώσεις – Πέμπτη 1 Μάη
Αθήνα: Προπύλαια, 10.30
Θεσ/νίκη: Καμάρα, 10.30
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων