Συγκέντρωση αλληλεγγύης 23/4 19:00 - Καμαρα
Το προηγούμενο διάστημα, οι καταλήψεις και τα στέκια αγώνα βρέθηκαν για άλλη μια φορά στο στόχαστρο του κατασταλτικού μηχανισμού.
Συγκεκριμένα, πριν δύο εβδομάδες εκκενώθηκε η νεοσύστατη κατάληψη Ρασπράβα στα Εξάρχεια και το πρωί της 22ης Απρίλη η κατάληψη Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο και το στέκι Φυσικού στο Α.Π.Θ. Οι καταλήψεις και τα στέκια αγώνα αποτελούν έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης στις σύγχρονες αστικές και κεφαλαιοκρατικές πόλεις, όπου οι άνθρωποι επιλέγουν να προτάξουν την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια απέναντι στην λαίλαπα της εμπορευματοποίησης, την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση απέναντι στις ιεραρχικές δομές και τους συλλογικούς αγώνες απέναντι στην ολοένα και αυξανόμενη ιδιώτευση. Στο εσωτερικό τους, επιτυγχάνεται η πολιτικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης, πραγματοποιούνται πολιτιστικές, πολιτικές και ανθρωπιστικές δράσεις και συσπειρώνεται ο κόσμος του αγώνα. Όσον αφορά το στέκι του Φυσικού, η εκκένωση του έρχεται να ενισχύσει την εικόνα που οραματίζονται για το πανεπιστήμιο κράτος, πρυτανικές αρχές και μπάτσοι. Δηλαδή ενός αποστειρωμένου και ιδρυματοποιημένου χώρου στον οποίο δεν θα εδαφικοποιείται καμία κοινωνικοπολιτική δράση και οτιδήποτε δε συμβαδίζει με αυτή την ‘ιδεατή’ εικόνα θα αποκόπτεται. Αξιοπρόσεκτη είναι η συντονισμένη δράση των διοικητικά ανώτερων του πανεπιστημίου με τους μπάτσους και τα ΜΜΕ, μιας και συνεργάστηκαν άψογα για την εκκένωση του χώρου, έσπευσαν να επιδοθούν ξανά στο αφήγημα περί ‘κέντρων ανομίας και διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πανεπιστημίων’ και, τέλος, επιχείρησαν να πολώσουν τον κόσμο θέτοντας το δίλημμα: στέκι αντιεξουσιαστών ή ‘Κέντρο φιλοξενίας Α.μεΑ. και συνοδών’; Όπως και το 2021, όταν έθεσαν το δίλημμα κατάληψη- στέκι στο Βιολογικό ή βιβλιοθήκη, έτσι και τώρα, το κράτος επιδεικνύει μια υποκριτική στάση εύνοιας, αφού όχι μόνο δεν καταπολεμά τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης αλλά, αντιθέτως, τα διαιωνίζει. Μιλάνε για κέντρο φιλοξενίας ατόμων με αναπηρία όταν ούτε το Campus αλλά ούτε και κάποια άλλη σχολή είναι προσβάσιμοι χώροι για αυτά. Εσκεμμένα τα χαρακτηρίζουν ευαίσθητη ομάδα και ‘άτομα με ειδικές ανάγκες’ για να δικαιολογήσουν την παντελή αδιαφορία που δείχνουν προς αυτά, μη προνοώντας σε καμία δημόσια δομή για την πρόσβαση και την εξυπηρέτησή τους. Φυσικά, κάθε πλήγμα που δέχονται τα στέκια και οι χώροι του αγωνιζόμενου κόσμου εντός των πανεπιστημίων εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, με κύριο εκφραστή της τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, ο οποίος όριζε την κατάργηση του ασύλου και, συνεπώς, την απρόσκοπτη περιφορά μπάτσων εντός του Campus, την θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας ( ΟΠΠΙ) και της Ε.Β.Ε. σε μια προσπάθει να ενταθούν οι ταξικοί φραγμοί για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια. Ακόμα, η συζήτηση περί διαγραφών και ‘αιώνιων φοιτητών’ αναζωπυρώνεται συνεχώς καθιστώντας ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν αντιλαμβάνεται ούτε στο ελάχιστο το αυξημένο κόστος ζωής που υποχρεώνει φοιτήτ(ρι)ες να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους για να βιοποριστούν αλλά ούτε και το πλήρως εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών. Συνάμα, το 2024 άνοιξε ο δρόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ( μέσω της ψήφισης του νομοσχεδίου ‘Ελεύθερο Πανεπιστήμιο), ενός βαθιά αντιεκπαιδευτικού μέτρου που μετατρέπει απροκάλυπτα την παιδεία και την γνώση σε εμπόρευμα ενώ αποκλείει ακόμα περισσότερα άτομα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Στην ίδια κατεύθυνση νομιμοποίησης της εισχώρησης ιδιωτικού κεφαλάιου στις δημόσιες δομές βρίσκεται και η ίδρυση των ‘Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων’, δηλαδή σχολείων για αρίστους που θα τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό από μικρή ηλικία. Όλα αυτά εξακολουθούν να συμβαίνουν παράλληλα με την υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των πανεπιστημίων, της στοχοποίησης αγωνιστ(ρι)ών και της επιβολής πειθαρχικών καθώς και της συνεργασίας των πανεπιστημίων μέσω ερευνητικών προγραμμάτων με την πολεμική βιομηχανία, τον στρατό και την αστυνομία.
Αντιλαμβανόμαστε τα στέκια, τις καταλήψεις και τους αναρχικούς χώρους ως αναπόσπαστα και πολύτιμα εργαλεία του αγώνα μας, καθώς μέσα σε αυτούς οργανώνουμε τις δικές μας αντιιεραρχικές κοινότητες και υψώνουμε συλλογικά τις αντιστάσεις μας απέναντι στον καπιταλισμό, το κράτος και οτιδήποτε προσπαθεί να φιμώσει τις φωνές ελευθερίας. Μέσα σε αυτούς τους χώρους υπάρχουμε με τους δικούς μας όρους έξω από αυτούς που μας επιβάλλει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Για αυτό και θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την επαναδιεκδίκηση των φαινομενικά ‘χαμένων’ χώρων αλλά και την απελευθέρωση άλλων τόσων και περισσότερων.
10-100-1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ CAMPUS ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere