Ανακοίνωση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης για τον νέο νόμο για τα «Ελεύθερα Πανεπιστήμια» και την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16 του συντάγματος αποτελεί δομικό στοιχείο των κρατικών πολιτικών αναδιάρθρωσης των αποκλεισμών και της καταστολής και μαζί με τη διαρκή επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου στοχεύει ευθέως στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, όπως επίσης στοχεύει και στη νεολαία που τα τελευταία 50 χρόνια, απο την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 μέχρι σήμερα, έχει μετατρέψει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε χώρους συλλογικής πολιτικοποίησης, ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής ανταρσίας. Μέσα από αυτή τη μεταρρύθμιση αναδεικνύεται ευκρινέστερα η ουσία συνολικά των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων που είναι από τη μία η συνεχής αύξηση των ποσοστών της βίας του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής και ταξικής βάσης και από την άλλη το τσάκισμα των συλλογικών αντιστάσεων, η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση της κοινωνίας για την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο νέος νόμος για τα «Ελεύθερα Πανεπιστήμια» που φέρνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έρχεται να επισφραγίσει την απόλυτη εμπορευματοποίηση της παιδείας, αφού η κατοχύρωση των ιδιωτικών ιδρυμάτων – ακόμα και ως παραρτήματα δήθεν μεγάλων ιδρυμάτων του εξωτερικού, στον βασικό κορμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης επικυρώνει την ιδιωτικοποίηση ακόμη ενός δημοσίου αγαθού και συνάμα συνηγορεί προς τη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16. Το βασικό ζήτημα αλλά και η πρώτη έκφανση εμπορευματοποίησης της γνώσης και συνεπώς της παιδείας είναι η ίδια η μετατροπή της σε μετρήσιμο αγαθό και κατ’ επέκταση σε εμπόρευμα, μέσω των ECTS. Ήδη από το 2019, με την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ, πριμοδοτείται η ιδιωτική εκπαίδευση, μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων. Ακολουθούν οι αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, που σκοπό έχουν την ελαχιστοποίηση της χρηματοδότησης και εν τέλει τη συγχώνευση ή το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων στην επαρχία. Ταυτόχρονα κρίνεται απαραίτητη η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και η εγκαθίδρυση μέτρων όπως η ΕΒΕ για τη μείωση των εισακτέων. Έπειτα, η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, οι απλήρωτες πρακτικές και τα επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ), θεσπίζουν ένα πρόγραμμα σπουδών, που θα διασπά το ενιαίο πτυχίο και θα αποσπά βασικά επαγγελματικά δικαιώματα από αυτό, μη δίνοντας επαγγελματική προοπτική στους νέους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, στις καλλιτεχνικές σχολές υπεγράφη το ΠΔ85, σύμφωνα με το οποίο, το πτυχίο όλων των δημόσιων, ημι-δημόσιων και ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών εξισώνεται με το απολυτήριο λυκείου και στερεί τη δυνατότητα μετεκπαίδευσης, σκιαγραφώντας τον μελλοντικό εργαζόμενο στον χώρο των τεχνών ως ανειδίκευτο εργάτη.
Όλα τα παραπάνω είναι εκφάνσεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, οι οποίες σε συνδυασμό με την καταστολή, την κατάργηση του ασύλου και την εντατικοποίηση, υφαίνουν τη συνολική αλλαγή στην παιδεία από τις προσχολικές ηλικίες μέχρι την τριτοβάθμια αλλά και όλες τις συνέπειες που έχει αυτό τόσο για τους ίδιους τους συμμετέχοντες στην εκπαιδευτική διαδικασία (μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και ερευνητές) αλλά και για τις εργασιακές σχέσεις που δομούνται εντός και εκτός εκπαίδευσης. Είναι σαφές πως οι δύο χώροι αυτοί είναι αλληλένδετοι καθώς οι αλλαγές στον έναν επηρεάζουν και τον άλλον, από την εντατικοποίηση των σπουδών, την απειλή των διαγραφών και των πειθαρχικών μέχρι τις εργασιακές συνθήκες της αβεβαιότητας που οξύνονται με βάση τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη με την κατάργηση του οκταώρου, την ποινικοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων και την συμμετοχή στα σωματεία, την απελευθέρωση των απολύσεων. Με τον ίδιο τρόπο, μέσα από τη θέσπιση διαφορετικών πτυχίων επιπέδου και γνώσεων στην αγορά εργασίας, μπαίνουνε περισσότερα εμπόδια στις εργατικές διεκδικήσεις, από την επερχόμενη συμπίεση των μισθών στους εργαζόμενους στην έρευνα, μέχρι τις προσπάθειες για κατοχύρωση συλλογικής σύμβασης εργασίας σε πολλούς κλάδους.
Η συνολική κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης όλων των μέχρι πρότινος δημοσίων αγαθών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της στρατηγικής του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος του κράτους και του κεφαλαίου. Τα αποτελέσματα της στρατηγικής αυτής φάνηκαν με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη μαζική κρατική δολοφονία στα Τέμπη. Μιλάμε δηλαδή για την ουσία της κρατικής αντικοινωνικής πολιτικής που εκτείνεται από την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, μέχρι τις εκκενώσεις καταλήψεων, την κρατική καταστολή και τις δολοφονίες από μπάτσους. Δηλαδή, την πλήρη λεηλασία της ζωής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στον βωμό της εξουσίας, του ελέγχου και του κέρδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Απέναντι στη διεύρυνση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, ενάντια στην κρατική βία και πειθάρχηση στο κοινωνικό σώμα των φοιτητών και της νεολαίας, αυτός ο αγώνας πρέπει να δοθεί και να κερδίσει, εξηγώντας γιατί όχι μόνο η Παιδεία αλλά και το κίνημα για την υπεράσπισή της από τα νύχια του ολοκληρωτισμού αποτελεί ζήτημα για ολόκληρη την κοινωνία για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Το κράτος και η νεοφιλεύθερη/ακροδεξιά διαχείριση σχεδιάζουν με πνεύμα ακραιφνούς ρεβανσισμού την αποσυγκρότηση της αγωνιστικής κληρονομιάς που άφησαν δεκαετίες κοινωνικών και νεολαιίστικων διεκδικήσεων. Από το Πολυτεχνείο του 1973, όταν οι φοιτητές ανέδειξαν πως μπορεί μια χούφτα ανθρώπων να πυροδοτήσει το αδύνατο, στις πρώτες καταλήψεις του 1979 που ανάγκασαν τον εθνάρχη να ακυρώσει τον νόμο 815/1978, τις μαθητικές καταλήψεις του 1990-1991 και τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα στην Πάτρα από οννεδίτες, το κίνημα των αδιόριστων εκπαιδευτικών του 1997 και τον μαθητικό ξεσηκωμό 1998 που έβαλαν σημαντικά αναχώματα στους σχεδιασμούς των νεοφιλελεύθερων και των «εκσυγχρονιστών» μέχρι το τεράστιο κίνημα του 2006-2007 που απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα οδοφράγματα, τα κατειλημμένα σχολεία και σχολές στην κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που τάραξε συθέμελα το σύστημα εξουσίας οι συλλογικοί και μαχητικοί αγώνες της νεολαίας ήταν, είναι και μπορούν να γίνουν ξανά επικίνδυνοι. Με καταλήψεις σχολών για την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, του κοινωνικού πεδίου, με μαζικές διαδικασίες για την πραγματική εμπλοκή όλων των φοιτητών στις αποφάσεις των συλλόγων αυτοοργανωμένα και ακηδεμόνευτα από κομματικές εξαρτήσεις και μεσολαβήσεις, με κοινωνική απεύθυνση και μαχητικό χαρακτήρα για να σπάσουν οι απαγορεύσεις που στοχεύουν στη διάλυση συνολικά του κινήματος για να ανοίξει ξανά ο δρόμος της ανυπότακτης αντίστασης, των ταξικών αγώνων, της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Υπερασπιζόμαστε σήμερα, τον δημόσιο χαρακτήρα όλων των κοινωνικών αγαθών και τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης για όλους, έχοντας τα μάτια στραμμένα στην αυριανή αυτοδιευθυνόμενη και χειραφετημένη κοινωνία για την οποία παλεύουμε «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».
ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Υγεία, Παιδεία, Τροφή, Στέγαση
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση | Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων