8η Μάρτη: Ημέρα αντίστασης κι αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος & τον καπιταλισμό
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως «Διεθνής ημέρα της Γυναίκας» το 1910. Οι εκδοχές σε σχέση με τις καταβολές της χάνονται μέσα στο πέρας των χρόνων, ωστόσο η έμπνευση αντλείται από τους αγώνες που έδωσαν εργάτριες, μετανάστριες στην πλειοψηφία τους, εργοστασίων και βιομηχανιών στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου.
Οι γυναίκες αυτές οργανώθηκαν και αγωνίστηκαν ενάντια στα εργασιακά κάτεργα της εποχής τους και συγκρούστηκαν όχι μόνο με τα αφεντικά και τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και με τους ίδιους τους ρόλους που τους είχαν επιβληθεί ως γυναίκες.
Η έκπτωση της 8ης Μάρτη από ημέρα αντίστασης και αγώνα, σε «γιορτή της γυναίκας» αποτελεί μία ακόμα προσπάθεια της κυριαρχίας να αποχαρακτηρίσει και να αφομοιώσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση, μετατρέποντας τη σε μία μέρα επιβεβαίωσης και αναπαραγωγής των επιβεβλημένων έμφυλων ρόλων. Η γυναίκα που εξεγείρεται μετατρέπεται σε μία γυναίκα που «ευτυχισμένη» καταναλώνει και προσδοκώντας την ανθοδέσμη τελικά «καταναλώνεται». Άλλωστε, η ημέρα αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η «χαρά της εμπορευματοποίησης», ενώ η μνήμη της αντίστασης και των αγώνων επιτιδευμένα αργοσβήνει.
Η πατριαρχία αποτέλεσε βασικό πυλώνα του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος και είναι αλληλένδετη με αυτό. Έτσι, ανεξάρτητα από το προσωπείο της διαχείρησης της εξουσίας, η πατριαρχική βία ανέκαθεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατακερματισμού των καταπιεσμένων, για την τρομοκράτηση και τελικά την καθυπόταξη της κοινωνίας. Η ευρεία κατασταλτική επίθεση που ξεκίνησε από την εκλογή της Νέας Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2019, έχει βάλει στο στόχαστρό της το αναρχικό κίνημα και τις δομές του, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τόσο με την εκκένωση των καταλήψεων στέγης όσο και με τη διαχείριση του μεταναστευτικού εν γένει, τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Σε συνέχεια αυτής της διευρυμένης επιχείρησης κατασταλτικής επιβολής σε όσες γωνιές των Εξαρχείων δεν έχουν καταληφθεί από τους ναρκέμπορους έχουν στρατοπεδεύσει ένστολοι δολοφόνοι των ΜΑΤ. Από τις λεκτικές, σεξιστικές και ομοφοβικές παρενοχλήσεις σε μαθήτριες, γυναίκες, ομοφυλόφιλα ζευγάρια και σε όσους και όσες ζούν και αγωνίζονται στην περιοχή των Εξαρχείων, από τον ξυλοδαρμό και το ξεγύμνωμα του συντρόφου Λάμπρου Γούλα, από τις σεξιστικές επιθέσεις των μπάτσων και τις προσβολές με βάση το φύλο σε συντρόφισσες και σε αγωνίστριες που κατέβηκα να διαδηλώσουν τη 14η Σεπτέμβρη και τη 17η Νοέμβρη στην Αθήνα και την 6η Δεκέμβρη στην Πάτρα, μέχρι τον εξευτελισμό ατόμου ΑΜΕΑ στο διαβόητο Α.Τ. Ομόνοιας, τον ξυλοδαρμό των μεταναστριών σε διαδήλωση τους ενάντια στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη Μόρια και το σωματικό έλεγχο γυναικών και κυρίως μεταναστριών με εξευτελιστικούς όρους από άνδρες μπάτσους. Η βία που ασκείται από τους ένστολους εντολοδόχους του κράτους ενάντια σε αγωνιζόμενες γυναίκες έχει ως στόχο, εκτός από την καταστολή της αντίστασης, να τις εξευτελίσει και να τις πειθαρχήσει, καθώς ως γυναίκες τόλμησαν να αψηφήσουν τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και να αντισταθούν στην βία που επιβάλλει το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα σε όλους τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες.
Μέσα από την καταστολή και την τρομοκρατία που διαχέεται από την κυβέρνηση και τους κρατικούς μηχανισμούς προωθείται η ακραία συντηρητικοποίηση όλων των πτυχών της κοινωνικής και όχι μόνο ζωής. Προωθείται η σεξιστική βία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, με σκοπό τη διαίρεση του κοινωνικού σώματος, διαχέεται μέσα από τη μισαλλόδοξη, εθνικιστική ρητορική ο φασισμός και τροφοδοτείται η επιφυλακτικότητα, το μίσος και εν τέλει είτε η κοινωνική αδιαφορία για τη ζωή και τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και των μεταναστών/στριών είτε η βίαιη αντιμετώπιση τους. Οι γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες υφίστανται την κρατική και πατριαρχική βία εντονότερα, καθώς εξαναγκασμένες να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω πολέμου ή οικονομικών και άλλων δυσκολιών. Έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με την πιθανότητα ή και το ίδιο το γεγονός ενός βιασμού ή το φόβο της σωματεμπορίας. Βρίσκονται έγκλειστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης τα οποία δυνητικά αποκτηνώνουν ή στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να τις χρησιμοποιήσουν ως φθηνά εργατικά χέρια για τα αφεντικά στην εκάστοτε χώρα προορισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο της συντηρητικοποίησης και της καθυπόταξης του κοινωνικού συνόλου, η κυριαρχία καλλιεργώντας μια μισαλλόδοξη εθνικιστική αφήγηση, έρχεται να αντιπαραβάλλει «απέναντι στον εξωτερικό εχθρό» την εθνική ομοιογένεια. Η επαναφορά στον δημόσιο λόγο αναχρονιστικών αντιλήψεων όπως οι αφίσες ενάντια στις εκτρώσεις και το αυτοαποκαλούμενο κίνημα «αφήστε με να ζήσω» είναι ένα ακόμη χτύπημα στα δικαιώματα των γυναικών και ένα βήμα προς την ίδια κατεύθυνση. Η έκτρωση είναι εχθρός του καπιταλισμού και του μιλιταρισμού. Η αφήγηση περί «ηθικότητας» των εκτρώσεων αλλά και η ίδια η πρόσβαση σε αυτές αφορούν κυρίως τις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Η εξύμνηση του ρόλου της γυναίκας ως μητέρα στην πραγματικότητα υπονοεί την επιστροφή στον παραδοσιακό και επιβεβλημένο από τη συντηρητική κοινωνία ρόλο της συζύγου – νοικοκυράς. Στην ουσία τη μετατρέπει σε αναπαραγωγική μηχανή, με πρωτεύοντα σκοπό τη γέννηση εργατών και στρατιωτών για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κρατικό – καπιταλιστικου συστήματος.
Εμείς από την πλευρά μας, απαντάμε με την οργάνωσή μας ως αναρχικές και ως γυναίκες ενάντια στην καταπίεση της πατριαρχίας και όλων των μορφών εξουσίας που επιβάλλονται από το υπάρχον σύστημα. Στοχεύουμε στη διάχυση της αμφισβήτησης των ορίων που έχουν τεθεί στο ρόλο των γυναικών και των ιδεών εκείνων που αντιτίθενται στην πατριαρχία όπως και στον έλεγχο του σώματός μας, ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμη πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τις ζωές μας. Για να γίνει ο κόσμος όπως οραματιζόμαστε, δεν μπορούν να διατηρηθούν οι υπάρχουσες πατριαρχικές δομές και για να επέλθει αυτή η αλλαγή, πρέπει να συμμετάσχουμε οι ίδιες στον αγώνα εναντίον του κόσμου της εξουσίας. Πιστεύουμε, λοιπόν, πως η χειραφέτηση των γυναικών θα επέλθει μέσω του ευρύτερου αγώνα για το όραμα μιας μη ιεραρχικής κοινωνίας, όπου η διαφορετικότητα δεν θα σημαίνει ανισότητα και δεν θα υπάρχει καμίας μορφής καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο αγώνας των γυναικών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της πατριαρχίας είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του αγώνα για το γκρέμισμα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Ενώνουμε τις φωνές μας μαζί με όλες τις καταπιεσμένες και τους καταπιεσμένους, με τους εργάτες και τους άνεργους, τις μετανάστριες, τους φοιτητές και τις μαθήτριες και με όλους όσοι αγωνίζονται σε κάθε γωνιά της γης για να οικοδομήσουμε από κοινού έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους μέσα του, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.