Ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 να γίνει αγώνας για ζωή και ελευθερία.
Στα πλαίσια της ολοκληρωτικής επιβολής ενός ακροδεξιού μοντέλου οργάνωσης της ζωής, μετά την αφαίμαξη των ταξικών αντιστάσεων, την επιβολη νέων αντεργατικών νομοσχεδιών, την χουντικής κοπιάς αστυνομοκρατία και την εισαγωγή των ΟΠΠΙ στα πανεπιστήμια, την υγειονομική κρίση και την εξαθλίωση του Ε.Σ.Υ, δε θα μπορούσε η διεξαγωγή του ταξικού πολέμου να μην διαπεράσει και τον χώρο της τέχνης. Με το εν λόγω ΠΔ85, το πτυχίο των αποφοίτων καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνεται με το απολυτήριο Λυκείου. Η υποβάθμιση της τέχνης αποτελεί άλλο ένα στοιχείο επίθεσης της εξουσίας στη κοινωνική βάση. Τα αντανακλαστικά του νεολαίων σπουδαστών, των απεργών καλλιτεχνών, και με τον καιρό ευρύτερα μεγάλου κομματιού που υπήρχαν γύρω από τη τέχνη, θέτοντας στην βάση των διεκδικήσεων τους την κατάργηση του εν λόγω νομοσχεδίου, ξεκινάει τον αγώνα με απεργίες, πορείες , καταλήψεις εκφέροντας μια σειρά ζητημάτων. Ζητημάτων που μας αφορούν όλους και όλες και μας τοποθετούν δίπλα και απέναντι στην επιβολή κάθε νέου νομοσχεδίου, κάθε τροπολογίας οποιασδήποτε εξουσιαστικής διαχείρισης, κάθε υπονόμευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στη προσπάθεια να αντιπροτάξουμε έναν κόσμο που θα παλεύει για ζωή και ελευθερία. Το κίνημα των καλλιτεχνών, απεργών, σπουδαστών καταδεικνύει την τελευταία αμυντική γραμμή των καταπιεσμένων ως αιχμιακό, ριζοσπαστικό μέσο διεκδίκησης, πίεσης, αντιπαράθεσης και οργάνωσης της κοινωνικής-ταξικής αντεπίθεσης των από τα κάτω, την ΚΑΤΑΛΗΨΗ.
[...] Γράφουμε πολύ συχνά για το τι είναι οι καταλήψεις και αναφερόμαστε στις βιβλιοθήκες, το θέατρο, το σινεμά, τις εκδηλώσεις, τις συναυλίες και άλλα πολλά. Και όντως φυσικά είναι και όλα αυτά. Πως άλλωστε θα μπορούσαν να υπάρχουν κοινωνικοί αγωνιστές χωρίς τα τραγούδια, τις παραστάσεις, τις ομιλίες και τα βιβλία τους; Όσο έχουμε ταυτίσει την καθημερινή μας ζωή με τον ίδιο τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα.[...]
Οι αγώνες που ξεσπούν τα τελευταία χρόνια καταδεικνύουν την ολοένα και πιο ριζοσπαστική προσέγγιση αγώνα από την κοινωνία, θέτοντας διαφορετικές βάσεις απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία. Η κρατική τρομοκρατία, η αντιμετώπιση όσων συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους απέναντι στην αδιαφορία και στην θανατοπολιτική που αντικατοπτρίζει την κρατική διαχείριση, δημιουργεί μεγαλύτερα κύματα οργανωμένης αντίστασης και θέτει ελευθεριακά χαρακτηριστικά στη βάση. Οι κατειλημμένοι χώροι ανέκαθεν αποτελούσαν το πιο βασικό στοιχείο αντιπαράθεσης, και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουμε οφείλουμε να τις υπερασπιζόμαστε σαν ανάσες ελευθερίας μέσα στην αποπνικτική καθημερινότητα.
Σαν αναρχικοί και καταληψίες, αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις τόσο ως μέσο μαζικής προπαγάνδισης του λόγου, των αξιών και της πρακτικής του αγώνα, όσο και ευρύτερα σαν μέσο διεκδίκησης των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που διεκδικούν ψύγματα δικαιοσύνης μέσα στο χρεοκοπημένο ηθικά-υλικά-αξιακά καπιταλιστικό σύστημα. Οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ, οι όροι αυτοοργάνωσης των καλλιτεχνών, ποτισμένοι στην έννοια της συλλογικότητας, μακριά από κομματικές και ατομικιστικές λογικές, διαμορφώνουν το ειλικρινές πεδίο επικοινωνίας των ανθρώπων και την διεξαγωγή δυναμικών αγώνων που μπορούν να σταθούν στον χρόνο και να μην αφομοιωθούν από κανένα "ηθικό" διαχειριστή και κανέναν εξουσιαστικό σύστημα. Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των καλλιτεχνών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στις καταλήψεις ως μέσο πάλης, ενάντια στο σκοτάδι, την απάθεια, την κοινωνική δύσπνοια.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις. Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης ΑΠΟ-Ο.Σ.
