Τι δουλειά έχουν οι αναρχικοί στην Ελβετία;
Διεθνής Αντιεξουσιαστική Συνάντηση – Αναρχία 2023
Σεντ Ιμιέ, Ελβετία, 19-23 Ιουλίου 2023
Από τις 19 έως τις 23 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί στο Σεντ Ιμιέ, στο Γιούρα της Ελβετίας, διεθνής αναρχική συνάντηση, γιορτάζοντας τα 150 χρόνια από το Συνέδριο του Σεντ Ιμιέ, το 1872, όπου ιδρύθηκε η Αντιεξουσιαστική Διεθνής, σηματοδοτώντας τη γέννηση του οργανωμένου αναρχικού κινήματος.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πέντε μέρες γεμάτες εκδηλώσεις, οι οποίες θα στεγαστούν σε 12 διαφορετικούς χώρους: 302 παρουσιάσεις, ομιλίες και εργαστήρια, 48 συναυλίες, 36 προβολές, 11 θεατρικές παραστάσεις, 7 εκθέσεις και περισσότεροι από 95 πάγκοι με εκδόσεις, εφημερίδες και περιοδικά στην έκθεση βιβλίου.
Το αναλυτικό πρόγραμμα: https://anarchy2023.org/en/program
Η συνάντηση αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για τους ελευθεριακούς, τους κατοίκους των γύρω περιοχών αλλά και ανθρώπους που θα ταξιδέψουν από αλλού, καθώς και για ένα ευρύτερο κοινό, να συναντηθούν, να συζητήσουν, να μοιραστούν ελευθεριακές ιδέες και πρακτικές. Είναι επίσης ευκαιρία για όσους δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει την πλούσια ιστορία του κινήματος, να μάθουν για την συνεισφορά του στην κοινωνική πρόοδο και για τους αγώνες του από τους προηγούμενους αιώνες ως το σήμερα.
Τι κάνουν οι αναρχικοί στην εποχή μας; Ποιες είναι οι ιδέες τους, τα εγχειρήματά τους, οι δράσεις τους; Πώς συνέβαλαν στην παγκόσμια ιστορία τα τελευταία 150 χρόνια; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτή την αντίληψη και γιατί η αναρχία είναι τώρα πιο επιθυμητή από ποτέ;
(από το κάλεσμα της διοργάνωσης)
Σε έναν κόσμο που φαίνεται να καταπνίγει όλο και περισσότερο τη ριζοσπαστική διαμαρτυρία - μεταξύ καταστολής, αφομοίωσης και ελέγχου - είναι απαραίτητο να συναντηθούμε από κοντά, ως αναρχικοί και αναρχικές... Για να σκεφτούμε συλλογικά τα ζητήματα που μας αφορούν, και ειδικότερα τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, και να συνεχίσουμε να εμβαθύνουμε την κριτική που οδηγεί στη χειραφέτηση. Για να μάθουμε περισσότερα για τους αγώνες που ξεσπούν παντού, από τους ίδιους τους ανθρώπους που τους εκκινούν και που συμμετέχουν σε αυτούς. Για να σκιαγραφήσουμε νέες ελπίδες για το μέλλον. Για να οικοδομήσουμε ισχυρούς δεσμούς μεταξύ διαφορετικών αντιεξουσιαστικών ομάδων και ατόμων, για να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των αγώνων πέρα από τα σύνορα. Για να εμπνεύσουμε νέους ανθρώπους να συμμετάσχουν...
Πράγματι, πάνω απ' όλα θέλουμε να μιλήσουμε για τους ζωντανούς αγώνες του σήμερα. Δεν πρόκειται για την ανάμνηση ενός ιστορικού γεγονότος, το οποίο άλλωστε δεν θα είχε νόημα αν δεν συνδεόταν με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων του σήμερα, με έναν μαχητικό ρεύμα ενάντια στο κράτος και όλες τις μορφές κυριαρχίας.
Επομένως, οι συναντήσεις αυτές θα είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, να συζητήσουμε για τη στρατηγική και να ενημερωθούμε για τους κατά τόπους αγώνες. Είτε πρόκειται για αγώνες φεμινιστικούς, περιβαλλοντικούς, ενάντια στην τεχνολογία, τις φυλακές, τα σύνορα, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον ρατσισμό, τον μιλιταρισμό... αυτό που μας ενώνει είναι το αντιεξουσιαστικό όραμα
(από το κάλεσμα σε συμμετοχή)
*
Τι δουλειά έχουν οι αναρχικοί στην Ελβετία;
O Μαλατέστα στο Σεντ Ιμιέ, το 1922
Αν οι εύκολοι συνειρμοί οδηγούν είτε σε γραφικά τοπία και αμύθητες ποσότητες σοκολάτας, είτε, για να το πούμε κομψά, στο άντρο του εχθρού, τις μεγαλύτερες τράπεζες (άρα, στην καλύτερη περίπτωση, σε κάποια συμβολική – ή όχι και τόσο συμβολική εδώ που τα λέμε – δράση εναντίον τους), πρόκειται απλά για παραπλάνηση. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθει κανείς άβολα για την άγνοια – την ίδια μπανανόφλουδα πάτησε και ο μεγάλος συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο, γράφοντας ανενδοίαστα πως οι Ελβετοί δεν είναι παρά ένα έθνος ρολογάδων που σου δίνουν την εντύπωση ότι κάθε πρωί σκουπίζουν όλοι μαζί έξω απ’ τα σπίτια τους και πετάνε τα σκουπίδια τους στην Ιταλία. [Ο καημένος ο Σάμπατο βέβαια δεν ήταν και τόσο αφελής τελικά γιατί της έχει αλλάξει τα φώτα της αναρχικής ιστορίας, αφού αδίκησε κατάφορα και τον Σεβερίνο ντι Τζιοβάνι].
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι πίσω από την κοινότοπη εικόνα για τη σημερινή Ελβετία κρύβεται μια πλούσια ιστορία από απόπειρες ανατροπής, συνέδρια και ιστορικές στιγμές για την πορεία του αναρχικού κινήματος... και πως οι ρολογάδες του Σάμπατο κάθε άλλο παρά σκυμμένοι στη δουλειά τους ήταν – όπως και οι ρολογούδες, που πρόσφατα μας εξιστόρησε ο Ντανιέλ ντε Ρουλέ στις Δέκα Μικρές Αναρχικές (εκδόσεις των Συναδέλφων), μπλέκοντας τη μυθοπλασία με την ιστορική μνήμη και τα ντοκουμέντα.
Οι Αναρχικοί ωρολογοποιοί της Ελβετίας, στην ομώνυμη μελέτη του Florian Eitel, αποτελούσαν από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του αναδυόμενου εργατικού κινήματος που συσπειρώθηκαν στους κόλπους της Διεθνούς. Ο Τζέιμς Τζολ περιγράφει την ενθουσιώδη υποδοχή που επιφύλασσαν στον Μπακούνιν «οι ωρολογοποιοί του Saint-Imier και του La Chaux-de-Fonds, εργάτες που συχνά ήταν κακοπληρωμένοι και εκμεταλλευόμενοι, αναγκασμένοι να εξαρτώνται από άλλους για την πώληση των προϊόντων τους και την εύρεση πρώτων υλών, και όλο και πιο ανήσυχοι καθώς η ωρολογοποιία, από παραδοσιακή τέχνη στο σπίτι μετατρεπόταν σε εργοστασιακή βιομηχανία» . Το πρώτο εργοστάσιο ωρολογοποιίας της Longines άνοιξε το 1867 στο Σεντ Ιμιέ, σταδιακά απασχολώντας πλήθος εργατριών και εργατών από τις γύρω κοιλάδες. O Τζολ σκωπτικά εξιστορεί ότι «ο Μπακούνιν, παρόλη την πίστη του στο λούμπεν προλεταριάτο, τους πιο αφοσιωμένους μαθητές τους αναρχισμού τους βρήκε στους ωρολογοποιούς της Ελβετικής Γιούρα – στους πιο ειδικευμένους και μορφωμένους τεχνίτες της Ευρώπης». Το 1869 σχηματίζεται η Ομοσπονδία του Γιούρα, που αντιπροσωπεύει την αναρχική-μπακουνική τάση στην Πρώτη Διεθνή.
Το εργοστάσιο της Longines στο Σεντ Ιμιέ
Το συνέδριο του Σεντ Ιμιέ και η γέννηση του επαναστατικού αναρχισμού
αποσπάσματα από το άρθρο το Robert Graham
Το Συνέδριο του Σεντ Ιμιέ, τον Σεπτέμβριο του 1872, από τα φεντεραλιστικά και αντιεξουσιαστικά τμήματα και τις ομοσπονδίες της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, γνωστής και ως «Πρώτης Διεθνούς», σηματοδοτεί μια καμπή στην ιστορία του σοσιαλισμού και του αναρχισμού.
Μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα, στο Συνέδριο της Διεθνούς στη Χάγη (2-7 Σεπτεμβρίου 1872), ο Κάρολος Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς είχαν μεθοδεύσει την αποπομπή του Μιχαήλ Μπακούνιν και τους Τζέιμς Γκιγιώμ από τη Διεθνή, επικαλούμενοι αβάσιμους ισχυρισμούς, και έπειτα αποφάσισαν τη μεταφορά του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη, ενώ στο Συμβούλιο είχαν χορηγηθεί αυξημένες εξουσίες για τη διασφάλιση της ιδεολογικής ομοιομορφίας. Επίσης, στο Συνέδριο της Χάγης πέρασε ψήφισμα που προέβλεπε τη δημιουργία εθνικών πολιτικών κομμάτων με σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.
Ενώ οι σύμμαχοι του Μαρξ και του Ένγκελς στο Συνέδριο της Χάγης, κυρίως οι Γάλλοι μπλανκιστές, υποστήριξαν την εκδίωξη του Μπακούνιν και του Γκιγιώμ, αιφνιδιάστηκαν όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς κατάφεραν να μεταφέρουν την εκτελεστική εξουσία της Διεθνούς, το Γενικό Συμβούλιο, στη Νέα Υόρκη, και εγκατέλειψαν τη Διεθνή αηδιασμένοι. Η «Διεθνής» με έδρα τη Νέα Υόρκη μετατράπηκε σύντομα σε ένα αδιάφορο κουφάρι.
Προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση του Μαρξ και του Ένγκελς, οι ενέργειες αυτές, αντί να εξουδετερώσουν τα φεντεραλιστικά και τα αναρχικά στοιχεία της Διεθνούς μέσω της αποπομπής του Μπακούνιν και του Γκιγιώμ και της μεταφοράς του Γενικού Συμβουλίου στη Νέα Υόρκη, βοήθησαν να ισχυροποιηθεί η τάση που υποστήριζε μια ανασυγκροτημένη Διεθνή, ασπαζόμενη τις φεντεραλιστικές αρχές και απορρίπτοντας τη συγκεντρωτική εξουσία.
Η πλειοψηφία των τμημάτων και των ομοσπονδιών της Διεθνούς δεν υποστήριζε τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Χάγης. Έτσι, αρκετά από αυτά τα τμήματα και τις ομοσπονδίες συναντήθηκαν μια εβδομάδα αργότερα στο Σεντ Ιμιέ της Ελβετίας και οργάνωσαν το δικό τους συνέδριο, όπου αποκατέστησαν μια Διεθνή ανεξάρτητη από το άδειο κέλυφος της οργάνωσης που πλέον ελεγχόταν από τον Μαρξ και τον Ένγκελς μέσω του Γενικού Συμβουλίου.
Οι διαφωνούντες με μια Διεθνή που ελεγχόταν από τον Μαρξ συμφωνούσαν μεταξύ τους στην αντίθεσή τους προς τη συγκέντρωση εξουσίας στο Γενικό Συμβούλιο, ανεξάρτητα από το αν η έδρα του θα ήταν στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη. Συμμερίζονταν επίσης την δέσμευσή τους σε αμεσοδημοκρατικές ομοσπονδιακές μορφές οργάνωσης. Κάποιοι ήταν εντελώς αντίθετοι στη δημιουργία πολιτικών κομμάτων της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, ενώ άλλοι ήταν αντίθετοι στο να γίνει αυτό υποχρεωτική πολιτική, ανεξάρτητα από τις απόψεις των μελών και τις κατά τόπους συνθήκες. Η ανασυγκροτημένη αντιεξουσιαστική πτέρυγα της Διεθνούς επρόκειτο να έχει αναρχικά, συνδικαλιστικά και, για ένα διάστημα, ρεφορμιστικά στοιχεία.
Το Συνέδριο του Σεντ Ιμιέ ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1872, μόλις οχτώ ημέρες μετά το Συνέδριο της Χάγης. Συμμετείχαν σύνεδροι από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελβετία. Μεταξύ τους, οι Guillaume και Adhémar Schwitzguébel από την Ελβετία, ο Carlo Cafiero, ο Errico Malatesta, ο Giuseppi Fanelli και ο Andrea Costa από την Ιταλία, ο Rafael Farga-Pellicer και ο Tomás González Morago από την Ισπανία, και οι Γάλλοι εξόριστοι Charles Alerini, Gustave Lefrançais και Jean-Louis Pindy. Ο Bakunin, αν και ζούσε στην Ελβετία, συμμετείχε μέσω της ιταλικής αντιπροσωπείας.
Παράλληλα με το διεθνές συνέδριο διεξήχθη και μια περιφερειακή συνάντηση της ελβετικής Ομοσπονδίας του Γιούρα, στην οποία συμμετείχαν πολλοί από τους ίδιους σύνεδρους, αλλά και μέλη του Σλαβικού Τμήματος, όπως ο Zamfir Arbore (γνωστός ως Zemphiry Ralli) και άλλοι γαλλόφωνοι σύνεδροι, μεταξύ των οποίων και ο Charles Beslay, παλιός φίλος του Προυντόν που ζούσε εξόριστος στην Ελβετία μετά την καταστολή της Παρισινής Κομούνας του 1871.
Όλοι σχεδόν οι συμμετέχοντες ήταν είτε αναρχικοί είτε επαναστάτες φεντεραλιστές σοσιαλιστές. Πολλοί εξ αυτών τα επόμενα χρόνια έπαιξαν κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχικού και του επαναστατικού σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη.
[...]
Οι αποφάσεις του Συνεδρίου του Σεντ Ιμιέ το 1872
Πρώτη Απόφαση
Θέση των ομοσπονδιών στο Συνέδριο στο Σεντ Ιμιέ, σχετικά με τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Χάγης και του Γενικού Συμβουλίου
Θεωρώντας την αυτονομία και την ανεξαρτησία της ομοσπονδίας των εργατών και των επιμέρους τμημάτων ως την αρχική προϋπόθεση για την χειραφέτηση των εργατών.
Ότι κάθε νομική και κανονιστική εξουσία που δίνεται στο συνέδριο θα αποτελούσε μια κατάφωρη άρνηση αυτής της αυτονομίας και ελευθερίας:
Το Συνέδριο απορρίπτει, επί της αρχής, τη νομοθετική δύναμη όλων των Συνεδρίων, είτε γενικών είτε περιφερειακών, και δεν αναγνωρίζει καμία άλλη αποστολή πέρα από εκείνη της εκπροσώπησης των επιθυμιών, αναγκών και ιδεών του προλεταριάτου των διαφόρων περιοχών ή χωρών, ώστε να επιτευχθεί η εναρμόνιση και η ενοποίησή τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να επιτρέπεται στην πλειοψηφία οποιουδήποτε συνεδρίου να επιβάλει τις αποφάσεις της πάνω στην μειοψηφία.
Πέραν αυτού, θεωρώντας πως ο θεσμός του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών είναι, από τη φύση του και αναπόφευκτα, πιθανό να λειτουργήσει ως μια μόνιμη παραβίαση αυτής της ελευθερίας που θα πρέπει να αποτελεί την θεμελιώδη αρχή/βάση της μεγάλης μας Ομοσπονδίας•
Θεωρώντας ότι τα πεπραγμένα του Γενικού Συμβουλίου του Λονδίνου, που τώρα διαλύεται, κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, είναι η έκδηλη απόδειξη των λαθών, εγγενών σε αυτό το θεσμό •
Ότι, προκειμένου να αυξήσει τη δύναμή του, που αρχικά ήταν πολύ περιορισμένη, κατέφυγε στις πιο απαίσιες ίντριγκες, ψέματα και συκοφαντίες, σε μια προσπάθεια να αμαυρώσει τη φήμη εκείνων που τόλμησαν να αντιταχθούν σε αυτό•
Ότι, προκειμένου να φτάσει στην τελική εκπλήρωση των στόχων του, από καιρό είχε προετοιμάσει το Συνέδριο της Χάγης, στο οποίο η πλειοψηφία, οργανωμένη επί σκοπού, δεν είχε άλλο στόχο πέρα από εκείνον της εδραίωσης, μέσα στην Διεθνή Ένωση, της κυριαρχίας/επιβολής ενός εξουσιαστικού κόμματος• και πως, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, δεν δίστασε να ποδοπατήσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης.
Ότι ένα τέτοιο Συνέδριο δεν μπορεί να αποτελεί την έκφραση των προλετάριων των χωρών που εκπροσωπούνταν εκεί• Το Συνέδριο των εκπροσώπων της Ισπανικής, Ιταλικής, Αμερικανικής, Γαλλικής Ομοσπονδίας και της Ομοσπονδίας της Γιούρα, που συναντήθηκαν στο Σεντ Ιμιέ, διακηρύσσουν ότι απορρίπτουν πλήρως τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Χάγης, και δεν αναγνωρίζουν, με κανένα τρόπο, την εξουσία του νέου Γενικού Συμβουλίου, που εκλέχθηκε στο Συνέδριο. Με σκοπό να προστατεύσουν τις Ομοσπονδίες τους ενάντια στις εξουσιαστικές επιδιώξεις/φιλοδοξίες του Γενικού Συμβουλίου, πέραν της διάσωσης και περαιτέρω ενδυνάμωσης της ενότητας της Διεθνούς Ένωσης, οι εκπρόσωποι έχουν θέσει τις βάσεις ενός σχεδίου για ένα σύμφωνο αλληλεγγύης μεταξύ των ομοσπονδιών αυτών.
Απόφαση Δεύτερη
Σύμφωνο φιλίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπεράσπισης μεταξύ των ελεύθερων ομοσπονδιών
Θεωρώντας πως/Δεδομένου ότι η μεγάλη ενότητα της Διεθνούς ομοσπονδίας δεν βασίζεται στην τεχνητή και πάντα βλαβερή οργάνωση οποιασδήποτε κεντρικής εξουσίας, αλλά, από τη μια, στην πραγματική κοινότητα συμφερόντων και επιθυμιών του προλεταριάτου σε κάθε χώρα και, από την άλλη, στην αυθόρμητη και απολύτως ελεύθερη συνάσπιση των ομοσπονδιών και των ελεύθερων τμημάτων τους σε όλες τις χώρες•
Θεωρώντας πως, μέσα στις Διεθνείς ομοσπονδίες, υπάρχει η τάση, δηλωμένη ανοιχτά στο Συνέδριο της Χάγης από το εξουσιαστικό κόμμα του Γερμανικού Κομμουνισμού, να υποκαταστήσουν τον έλεγχο και τη δύναμη των αρχηγών του για την ελεύθερη ανάπτυξη και την αυθόρμητη και ελεύθερη οργάνωση του προλεταριάτου•
Θεωρώντας πως η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του Συνεδρίου της Χάγης έχουν κυνικά εγκαταλείψει όλες τις αρχές της Διεθνούς Ένωσης απλά για να ακολουθήσουν τους φιλόδοξους στόχους αυτού του κόμματος και των ηγετών του• και πως το νέο Γενικό Συμβούλιο που εξελέγη από εκείνο το Συνέδριο και στο οποίο αποδόθηκε ακόμα περισσότερη εξουσία από εκείνη που είχε λάβει από τη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, απειλεί να καταστρέψει την ενότητα της Διεθνούς Ένωσης λόγω των επιθέσεων του στην ελευθερία•
Οι εκπρόσωποι της Ισπανικής, Ιταλικής, Αμερικανικής, Γαλλικής Ομοσπονδίας και της Ομοσπονδίας της Γιούρα και των τμημάτων, που συναντήθηκαν σε αυτό το Συνέδριο αποφάσισαν, στο όνομα των ομοσπονδιών αυτών και των τμημάτων τους, και υποκείμενοι στην τελική τους αποδοχή και επικύρωση, να δημιουργήσουν ένα σύμφωνο φιλίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίας υποστήριξης όπως ορίζεται παρακάτω:
Η Ισπανική, Ιταλική, Γαλλική, Αμερικανική Ομοσπονδία και η Ομοσπονδία της Γιούρα και οι τομείς, και όλοι όσοι θα θελήσουν να γίνουν μέλη της συμμαχίας αυτής, θα έχουν σταθερή και άμεση επικοινωνία και αλληλογραφία μεταξύ τους, απολύτως ανεξάρτητη από οποιονδήποτε κυβερνητικό έλεγχο•
Όταν μια από αυτές τις ομοσπονδίες ή τους τομείς δέχεται επίθεση σε θέματα ελευθερίας, είτε από την πλειοψηφία ενός Γενικού Συνεδρίου, είτε από τη διοίκηση ή το Γενικό Συμβούλιο εκλεγμένο από αυτή την πλειοψηφία, όλες οι άλλες ομοσπονδίες και οι τομείς τους θα διακηρύσσουν ότι συμπαρατάσσονται με αυτή την Ομοσπονδία.
Οι Ομοσπονδίες και οι τομείς διακηρύσσουν ξεκάθαρα και έντονα ότι η δημιουργία αυτού του Συμφώνου έχει ως πρωταρχικό στόχο την διατήρηση της ευρύτερης ενότητας της Διεθνούς Ένωσης, η οποία έχει τεθεί σε κίνδυνο από την φιλοδοξία του εξουσιαστικού κόμματος.
Απόφαση Τρίτη
Φύση της πολιτικής δράσης του Προλεταριάτου
Λαμβάνοντας υπόψιν:
Ότι η επιδίωξη να επιβληθεί μια γραμμή δράσης ή ένα ενιαίο πολιτικό πρόγραμμα στο προλεταριάτο ως ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική του χειραφέτηση είναι μια παράλογη και αντιδραστική μορφή αλαζονείας.
Πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από τις αυτόνομες ομοσπονδίες και τους τομείς το αναντίρρητο δικαίωμά τους να αποφασίζουν για τις υποθέσεις τους και να ακολουθούν την κατεύθυνση της πολιτικής δράσης που κρίνουν καλύτερη, και πως κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγούσε αναπόφευκτα στον πιο απαράδεκτο δογματισμό•
Ότι οι προσδοκίες του προλεταριάτου δεν μπορούν να έχουν κανέναν άλλο σκοπό πέρα από τη δημιουργία μιας απολύτως ελεύθερης οικονομικής οργάνωσης και ομοσπονδίας, βασισμένης πάνω στην εργασία και την ισότητα όλων και απολύτως ανεξάρτητης από κάθε πολιτική διακυβέρνηση, και πως αυτή η οργάνωση και η ομοσπονδία μπορεί να είναι μόνο το αποτέλεσμα της αυθόρμητης δράσης του ίδιου του προλεταριάτου, των σωμάτων των επαγγελματιών και τεχνητών και των αυτόνομων κομμούνων•
Θεωρώντας πως κάθε ιεραρχική πολιτική οργάνωση δεν μπορεί παρά να αποτελεί την οργάνωση της κυριαρχίας για την κερδοφορία μιας τάξης και εις βάρος των μαζών, και πως το προλεταριάτο, αν επιθυμεί να καταλάβει την εξουσία, θα μετατραπεί και εκείνο το ίδιο σε μια άρχουσα, εκμεταλλευτική τάξη•
Το Συνέδριο που συνευρέθηκε στο Σεντ Ιμιέ διακηρύσσει:
1. Ότι η καταστροφή κάθε πολιτικής εξουσίας είναι το πρώτιστο καθήκον του προλεταριάτου
2. Ότι οποιαδήποτε οργάνωση μιας αυτόκλητης προσωρινής/μεταβατικής και επαναστατικής πολιτικής εξουσίας με σκοπό τη διασφάλιση της καταστροφής της δεν μπορεί παρά να είναι ακόμη μια απάτη, και θα ήταν το ίδιο επικίνδυνη για το προλεταριάτο όπως και κάθε υπάρχουσα κυβέρνηση•
3. Πως, αποφεύγοντας κάθε συμβιβασμό στην επίτευξη της Κοινωνικής Επανάστασης, οι προλετάριοι κάθε τόπου πρέπει να εδραιώσουν την αλληλεγγύη της επαναστατικής δράσης πέρα από το αστικό πολιτικό σύστημα.
Απόφαση Τέταρτη
Οργάνωση της Εργατικής Αντίστασης – Στατιστικά
Η ελευθερία και η εργασία αποτελούν τη βάση της ηθικής, της δύναμης, της ζωής και του πλούτου του μέλλοντος. Ωστόσο, εκτός και αν είναι ελεύθερα οργανωμένη, η εργασία γίνεται καταπιεστική και αντιπαραγωγική για τον εργάτη• και για αυτό τον λόγο η οργάνωση της εργασίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αυθεντική, συνολική χειραφέτηση του εργάτη.
Ωστόσο, η εργασία δεν μπορεί να διεξάγεται ελεύθερα δίχως πρόσβαση σε πρώτες ύλες και σε όλο το κεφάλαιο της κοινωνίας, και δεν μπορεί να οργανωθεί εάν ο εργάτης, ελεύθερος από την οικονομική και πολιτική τυραννία, δεν αποκτήσει το δικαίωμα στην πλήρη ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων του. Κανένα κράτος, δηλαδή, καμία ιεραρχική κυβέρνηση ή διοίκηση των μαζών, βασισμένη αναγκαστικά στην γραφειοκρατία, τους στρατούς, στην κατασκοπία, τον κλήρο, δεν μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία οργανωμένη στη βάση της εργασίας και της δικαιοσύνης, καθώς, από την ίδια την φύση μιας τέτοιας οργάνωσης, είναι αναγκασμένη αναπόφευκτα να καταπιέσει το πρώτο και να αρνηθεί το δεύτερο.
Κατά τη γνώμη μας, ο εργάτης δεν θα μπορέσει ποτέ να απελευθερώσει τον εαυτό του από την διαχρονική καταπίεση, εκτός και αν αντικαταστήσει αυτό το ακόρεστο, εξαχρειωμένο σώμα, με την ελεύθερη ομοσπονδία όλων των παραγωγικών ομάδων στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας.
Στην πραγματικότητα, σε αρκετά μέρη, έχει ήδη γίνει μια προσπάθεια να οργανωθεί η εργασία με τέτοιο τρόπο ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες για το προλεταριάτο, αλλά η παραμικρή βελτίωση σύντομα καταβροχθίζεται από την προνομιούχο τάξη, η οποία προσπαθεί διαχρονικά, δίχως όρια ή περιορισμούς, να εκμεταλλευτεί την εργατική τάξη. Ωστόσο, είναι τέτοια τα πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτή η οργάνωση που, ακόμη και όπως είναι η κατάσταση τώρα, που οι άνθρωποι δεν θα γνωρίζουν πως να προχωρήσουμε δίχως αυτή. Όλο και περισσότερο ενσωματώνει το προλεταριάτο σε μια κοινότητα συμφερόντων, το εκπαιδεύει σε μια συλλογική ζωή και το προετοιμάζει για τον υπέρτατο αγώνα. Επιπλέον, καθώς η ελεύθερη και αυθόρμητη οργάνωση της εργασίας είναι αυτή που θα πρέπει να αντικαταστήσει τα προνόμια και την εξουσία του Κράτους, μόλις δημιουργηθεί, θα αποτελέσει τη σταθερή εγγύηση για τη διατήρηση του οικονομικού οργανισμού πέρα και πάνω από τα πολιτικά σώματα.
Συνεπώς, αφήνοντας τις λεπτομέρειες της θετικής οργάνωσης να λυθούν από την Κοινωνική Επανάσταση, σκοπεύουμε να οργανώσουμε και να ενεργοποιήσουμε την αντίσταση σε μια ευρεία κλίμακα. Θεωρούμε την απεργία ως σημαντικό όπλο του αγώνα, αλλά δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τα οικονομικά του αποτελέσματα. Την αναγνωρίζουμε ως προϊόν του ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, του οποίου απαραίτητη συνέπεια είναι να γίνουν οι εργάτες όλο και πιο δραστήριοι στο χάσμα μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, να ενισχυθεί η οργάνωση των εργατών και, μέσω των καθημερινών οικονομικών αγώνων, να προετοιμαστεί το προλεταριάτο για τον μεγάλο και τελικό επαναστατικό αγώνα, ο οποίος, μέσα από την καταστροφή όλων των προνομίων και των ταξικών διαφορών, θα εκχωρήσει τον εργάτη το δικαίωμα να απολαμβάνει πλήρως τους καρπούς της εργασίας τους και επομένως τα μέσα για να αναπτύξει εντός της κοινότητας πλήρως τις διανοητικές, υλικές και ηθικές του δυνάμεις.
Η Επιτροπή προτείνει στο Συνέδριο να ορίσει μια επιτροπή που θα αναλάβει να παρουσιάσει στο επόμενο Συνέδριο ένα σχέδιο διεθνούς οργάνωσης της αντίστασης, και λεπτομερείς στατιστικούς πίνακες σχετικά με την εργασία που θα φωτίσει αυτόν τον αγώνα. Η επιτροπή προτείνει την Ισπανική οργάνωση ως την καταλληλότερη έως τώρα.
Τελικό Ψήφισμα
Το Συνέδριο προτείνει να σταλεί ένα αντίγραφο όλων των αποφάσεων/ψηφισμάτων του Συνεδρίου, και του «Συμφώνου Φιλίας, Αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπεράσπισης» σε όλες τις εργατικές ομοσπονδίες σε όλο τον κόσμο, και να δράσει σε συγχρονισμό με αυτές σχετικά με ζητήματα γενικού ενδιαφέροντος όλων των ελεύθερων ομοσπονδιών.
Το Συνέδριο προσκαλεί όλες τις ομοσπονδίες που ενώθηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το σύμφωνο φιλίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπεράσπισης, να συσκεφθούν άμεσα, από κοινού με όλες τις ομοσπονδίες και τους τομείς που επιθυμούν να το αποδεχτούν, προκειμένου να ορίσουν τη φύση και την ημερομηνία του Διεθνούς τους Συνεδρίου, ελπίζοντας πως θα προκύψει εντός έξι μηνών από τώρα.
Οι συμμετέχοντες στο Συνέδριο του Saint Imier (15 εκπρόσωποι)
6 εκπρόσωποι των Ιταλικών τμημάτων
Michail Bakunin (1814-1876)
Carlo Cafiero (1846-1892)
Andrea Costa (1851-1910)
Errico Malatesta (1853-1932)
Giuseppe Fanelli (1827-1877)
Ludovico Nabruzzi (1846-1920)
4 εκπρόσωποι των Ισπανικών τμημάτων
Charles (Carlos) Alerini (1842-1877)
Rafael Farga-Pellicer (1844 ??-1890)
Nicolas Alonso Marselau
Tomàs Gonzáles Morago (??-1885)
2 εκπρόσωποι των Γαλλικών τμημάτων
Camille Camet (1850-?)
Jean-Louis Pindy (1840-1917)
2 εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας της Γιούρα
James Guillaume (1844-1916)
Adhémar Schwitzguébel (1844-1895)
1 εκπρόσωπος των δύο Αμερικανικών τμημάτων
Gustave Lefrançais (1826-1901)
Αλ. & Κατ. (Κύκλος της Φωτιάς)