Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει να σκοτώνει, και όπως σε κάθε πόλεμο, οι άμαχοι πληθυσμοί είναι αυτοί που πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα, καθώς υφίστανται βομβαρδισμούς, βία, στρατιωτικό έλεγχο, αναγκαστική στράτευση και βιασμούς. Και στις δύο πλευρές των συνόρων, είναι οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες τάξεις που στέλνονται στη σφαγή ή διώκονται αν αρνηθούν να πολεμήσουν ή αν ενεργήσουν για να σαμποτάρουν τον πόλεμο. Οι λογικές της κυριαρχίας που ενυπάρχουν σε κάθε κράτος βρίσκουν την πιο φυσική τους έκβαση στον πόλεμο, ενώ ο πόλεμος σταματά κάθε προοπτική αυτονομίας για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις και τροφοδοτεί τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό. Αυτός ο πόλεμος, όπως και πολυάριθμοι άλλοι που γεμίζουν με αίμα άλλα μέρη του κόσμου χωρίς ωστόσο να απολαμβάνουν την ίδια κάλυψη από τα ΜΜΕ, πρέπει να αντιμετωπιστεί με διεθνιστικές και ντεφετιστικές θέσεις, χωρίς δισταγμό, λόγω των θανάτων και της καταστροφής που προκαλεί στα εμπλεκόμενα εδάφη, αλλά και λόγω των άμεσων συνεπειών που προκαλεί στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Γινόμαστε μάρτυρες μιας τρομακτικής επιτάχυνσης των μιλιταριστικών πολιτικών, που συνοδεύεται από μια όλοένα και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής. Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου πολεμικής προπαγάνδας από την ιταλική κυβέρνηση για την αναβάθμιση των οπλοστασίων και την επένδυση σε εξοπλισμούς. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να προετοιμαστούν για πόλεμο: στέλνοντας όπλα και χρήματα στην Ουκρανία, αναπτύσσοντας στρατεύματα και αεροσκάφη, αυξάνοντας τις στρατιωτικές δαπάνες. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, όλες οι μεγάλες ιδεολογικές διακηρύξεις στις οποίες στηριζόταν μέχρι τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση ως εγγυητής της ειρήνης στην ήπειρο κατέρρευσαν. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση εκμεταλλεύεται στην πραγματικότητα την ουκρανική σύγκρουση για να ενισχύσει τα σχέδια του ευρωπαϊκού στρατού και να εκτοξεύσει το χρέος της Ουκρανίας χρηματοδοτώντας τον εξοπλισμό της μέσω του προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ειρήνης. Με τον ίδιο τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες πωλούν όπλα στην Ουκρανία αξίας 40 δισεκατομμυρίων, τα οποία θα πρέπει να αποπληρωθούν μέσω της πώλησης πρώτων υλών και εγκαταστάσεων παραγωγής. Μια άλλη άμεση συνέπεια αυτών των πολιτικών επανεξοπλισμού είναι η συρρίκνωση των μισθών της εργατικής τάξης σε όλη την Ευρώπη, η οποία, σε συνδυασμό με τις τεράστιες αυξήσεις στο κόστος της ενέργειας και των βασικών ειδών πρώτης ανάγκης που οφείλονται κυρίως στους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς των χρηματοπιστωτικών αγορών, επιδεινώνει ραγδαία τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων τάξεων. Σε αυτό το πλαίσιο, ο αποκλεισμός των εξαγωγών σιταριού από την Ουκρανία έχει ήδη προκαλέσει αύξηση της τιμής αυτού του πρωτογενούς αγαθού, η οποία πλήττει ιδιαίτερα ορισμένες χώρες και θα μπορούσε σύντομα να προκαλέσει μια πραγματική παγκόσμια επισιτιστική κρίση.
Γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης της παγκοσμιοποίησης, τουλάχιστον όπως αυτή ορίστηκε μεταξύ της διάλυσης της ΕΣΣΔ και της εισόδου της Κίνας στον ΠΟΕ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, η αύξηση των εντάσεων μεταξύ των κρατών, ο εμπορικός και οικονομικός πόλεμος, η προοδευτική απομόνωση των αγορών σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, η επέκταση των συγκρούσεων που εκδηλώνονται εν μέρει μέσω αντιπροσώπων, αλλά όλο και περισσότερο με άμεση μορφή, μεταξύ παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ορίζουν ένα πολύ διαφορετικό σενάριο. Το καπιταλιστικό μοντέλο που επιβλήθηκε τον περασμένο αιώνα από την ηγεμονία των ΗΠΑ εξακολουθεί να αποτελεί τον ορίζοντα εντός του οποίου λαμβάνουν χώρα οι διαμάχες μεταξύ των κρατών, αλλά ο κόσμος δεν κυριαρχείται πλέον από μία και μόνη υπερδύναμη. Οι ΗΠΑ έχουν χάσει τους πολέμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία, και σε σύγκριση με μερικές δεκαετίες πριν, η επιρροή τους στην Κεντρική και Νότια Αμερική, την οποία θεωρούσαν τσιφλίκι τους, έχει μειωθεί σημαντικά. Η συμφωνία AUKUS μεταξύ της Αυστραλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ, η οποία αφενός αναπροσανατολίζει τη στρατηγική αυτών των κρατών προς τον Ειρηνικό με μια ξεχωριστή συμμαχία, φάνηκε να αμφισβητεί την παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη και την ίδια τη συνοχή, αν όχι την ύπαρξη του ΝΑΤΟ. Έτσι, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας επαναπροσδιορισμού της παγκόσμιας ισορροπίας ισχύος.
Η κρίση αυτής της παγκόσμιας ηγεμονίας συνδέεται στενά με την κρίση των κυβερνητικών συστημάτων που βασίζονται στην κοινωνική συνοχή, μέσω της περικοπής των κοινωνικών εγγυήσεων και της αποδυνάμωσης των μηχανισμών συναίνεσης. Σε πολλές χώρες, έχουμε δει την άνοδο κινημάτων που, με διαφορετικές μορφές και χαρακτήρες, αμφισβητούν τις κυβερνήσεις και τις συμφωνίες μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων. Σε αυτό το πλαίσιο, η χρήση βίας γίνεται το κύριο μέσο για τη διατήρηση της εξουσίας και της κοινωνικής τάξης. Υπό αυτή την έννοια, τα τελευταία χρόνια μιλήσαμε για τον αυξανόμενο ρόλο του στρατού στις κοινωνίες. Η εξέγερση στη Λευκορωσία το 2020 και η εξέγερση στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2022 αποκάλυψαν μια σοβαρή κρίση συναίνεσης εντός του συστήματος υπό ρωσική ηγεσία. Στη διεξαγωγή της OTSC (ΟΣΣΑ), ο στρατός έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στο Καζακστάν για την αιματηρή συντριβή της λαϊκής εξέγερσης αποτελεί μια τραγική απόδειξη αυτού και άνοιξε το δρόμο για την εισβολή στην Ουκρανία το Φεβρουάριο. Ακόμη και στις ΗΠΑ, οι εξεγέρσεις κατά της αστυνομικής και ρατσιστικής βίας το 2020 οδήγησαν την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων να υποστηρίξει την τοποθέτηση του Μπάιντεν στην προεδρία, σε ένα προοίμιο εμφυλίου πολέμου στις αρχές του 2021, για να αποτρέψει τον βίαιο υπερεξουσιασμό του Τραμπ από το να οξύνει ανεπανόρθωτα την κρίση συναίνεσης.
Η Ιταλία εμπλέκεται άμεσα και σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το σενάριο μέσω των δεκάδων στρατιωτικών αποστολών της στο εξωτερικό- αποστολές που ενισχύονται τόσο στην Ανατολική Ευρώπη όσο και στην Αφρική, μια ήπειρο που βρίσκεται ολοένα και περισσότερο στο επίκεντρο των συμφερόντων των "δικών μας" πολυεθνικών, με πρώτη την ENI, η οποία διαδραματίζει ολοένα και πιο κεντρικό ρόλο στον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής του ιταλικού κράτους. Στην πραγματικότητα, βλέπουμε πλέον να εξαφανίζονται τα ήδη θολά όρια μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού πολέμου: ο στρατός αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος του αστικού τοπίου των πόλεών μας, χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο για θέματα δημόσιας τάξης και ταυτόχρονα νομιμοποιείται όλο και περισσότερο σε αποστολές στο εξωτερικό για την προστασία των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Σε αυτή τη βάση, τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνουμε πάντα την αναγκαιότητα του αγώνα κατά του μιλιταρισμού, επισημαίνοντας πόσο συγκεκριμένη μπορεί να είναι η απειλή του πολέμου και στις κοινωνίες μας. Τώρα που η απειλή γίνεται πιο εμφανής και το φάντασμα του "πολέμου στο εσωτερικό" δημιουργεί έναν αυξανόμενο φόβο, ιδιαίτερα σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, είναι απαραίτητο να εξοπλιστούμε με μέσα ανάλυσης και αγώνα, τα οποία συμβαδίζουν με την οικοδόμηση δικτύων αλληλεγγύης, ικανών να απορρίψουν τη μιλιταριστική και αυταρχική μέγγενη.
Πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να κρατήσει ψηλά το λάβαρο της αλληλεγγύης μεταξύ των εκμεταλλευόμενων τάξεων, πέρα και ενάντια σε όλα τα σύνορα και όλες τις κυβερνήσεις, και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλες εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να αντιταχθούν στον πόλεμο. Αυτή η αντίθεση πρέπει να περιλαμβάνει τον αγώνα ενάντια στις αποστολές του ιταλικού κράτους στο εξωτερικό και τον αγώνα ενάντια στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Θα πρέπει να κατανοήσουμε το σημαντικό μήνυμα της γενικής απεργίας της 20ης Μαΐου, προσπαθώντας να αναπτύξουμε, τόσο σε εδαφικό επίπεδο όσο και στους χώρους εργασίας, ένα μαζικό κίνημα κατά του πολέμου που θα υιοθετεί τις λέξεις του αντιμιλιταρισμού και της λιποταξίας.
Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία, 31ο Συνέδριο,
Empoli, 5 Ιουνίου 2022
το πρωτότυπο άρθρο εδώ