Μέσα σε συνθήκες πανδημίας που επιταχύνουν την επίθεση του κράτους και των αφεντικών στην εργατική τάξη και την κοινωνία συνολικά, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και σημαντικό να δημιουργούνται ταξικές πρωτοβουλίες οργάνωσης των εργαζομένων και αντίστασης στα σχέδια των αφεντικών. Ειδικά οι εργαζόμενοι με δίκυκλο δουλεύουν κάτω από άθλιες και υπερεντατικές συνθήκες εργασίας για λίγα χρήματα με καθημερινό κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, ενώ κάθε χρόνο πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο
Πρόσφατα, στην πόλη της Πάτρας, συγκροτήθηκε μια ταξική πρωτοβουλία εργαζομένων με δίκυκλο με στόχο την προώθηση της συλλογικής οργάνωσης σε αυτούς τους χώρους εργασίας. Αντιγράφουμε την ανακοίνωση τους:
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΡΟΜΟΥ… ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ, COURIER, ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Μέσα στις ολοένα και πιο δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται για όλους τους εργαζομένους, κάποιοι εργαζόμενοι σε δίκυκλο αποφασίσαμε να βρεθούμε, να συζητήσουμε και να αναζητήσουμε το πως και με ποιους όρους μπορούμε να οργανωθούμε με βάση τις ανάγκες, τα συμφέροντα και τη θέση μας. Θεωρούμε απαραίτητη την ύπαρξη ενός αγωνιστικού, ταξικού, αυτοοργανωμένου συνδικαλιστικού σχήματος που θα επιχειρήσει να βάλει φρένο στην επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τους εργοδότες, θα διεκδικεί καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας, θα απαντάει στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και θα υπερασπίζεται όσα με αγώνες και θυσίες κατάφεραν να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι.
Δεν είμαστε τα «παιδιά» όπως συνηθίζουν να μας αποκαλούν τα αφεντικά αλλά εργαζόμενοι οι οποίοι βρίσκονται στην καταναγκαστική συνθήκη της μισθωτής εργασίας. Βρισκόμαστε και εμείς στη θέση, όπως και οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους, να δουλεύουμε ώστε τα αφεντικά να πλουτίζουν σε βάρος μας και να γεμίζουν τις τσέπες τους. Δεν είναι περιστασιακή η δουλειά μας, όπως συνήθως παρουσιάζεται. Άλλωστε είναι γνωστό ότι εκατοντάδες εργαζόμενοι με δίκυκλο έχουν προϋπηρεσία πάνω από 10 χρόνια.
Όλοι μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουμε βρεθεί μάρτυρες καταπάτησης των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας από τα αφεντικά. Ιδιαίτερα στην πόλη της Πάτρας, όπου δεν υπάρχει ένα εργατικό σωματείο που να απαντάει σε αυτό το ζήτημα, οι εργοδότες νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι απολύσεις και οι απειλές, οι μειώσεις μισθών και τα πενιχρά μεροκάματα, η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, η εντατικοποίηση της δουλειάς, τα διπλά-τριπλά πόστα, οι υπερωρίες, οι άθλιες συνθήκες εργασίας, η εργασία με κακοσυντηρημένο μηχανάκι ή με δικό μας μηχανάκι, με δικά μας έξοδα συντήρησης και βενζίνες, είναι καθημερινά φαινόμενα. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον υψηλό κίνδυνο ενός εργατικού ατυχήματος.
Όλοι μας γνωρίζουμε περιστατικά εργατικών ατυχημάτων που κόστισαν τη ζωή των συναδέλφων μας (κάτι που τείνει να γίνει καθημερινότητα) ή χτύπησαν άσχημα. Αρκετές φορές οι εργαζόμενοι βρίσκονται ακάλυπτοι καθώς οι εργοδότες δεν τους έχουν ασφαλισμένους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δηλωθούν στο ΙΚΑ ως εργατικό ατύχημα και στη συνέχεια να μένουν χωρίς εργασία και μισθό για μεγάλο χρονικό διάστημα εφόσον ο τραυματισμός τους δεν τους επιτρέπει να εργαστούν.
Για πάνω από 10 χρόνια και ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε κάθε εργατικό και κοινωνικό κεκτημένo. Το κράτος και όλες οι κυβερνήσεις με τα μνημόνια, με μια σειρά από αντεργατικά νομοσχέδια και τροπολογίες έχουν διαμορφώσει έναν σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Την καπιταλιστική κρίση την πλήρωσε και συνεχίζει να την πληρώνει η εργαζόμενη πλειοψηφία έτσι ώστε τα αφεντικά να συνεχίζουν να πλουτίζουν στις πλάτες μας. Το αντεργατικό οπλοστάσιο που παρέχει το κράτος στους εργοδότες συνεχίζεται να διευρύνεται. Πρόσφατα είδαμε το νομοσχέδιο Βρούτση με την κατάργηση του οχτάωρου, της αμοιβής των υπερωριών, της κυριακάτικης αργίας. Επιδιώκουν την εφαρμογή δεκάωρου με χαμηλές αμοιβές, με ωράρια λάστιχο, ρημάζοντας τη ζωή μας.
Εν μέσω πανδημίας και υγειονομικής κρίσης φαίνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η αντικοινωνική φύση του κράτους και η σαπίλα του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Για το μόνο που ενδιαφέρονται τα αφεντικά είναι το πώς θα αυξηθούν τα κέρδη τους αδιαφορώντας πλήρως για τις ζωές των εργαζομένων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η ταξική διαχείριση της πανδημίας δεν περιλαμβάνει κανένα πραγματικό μέτρο υγειονομικής προστασίας για τους εργαζομένους παρά μόνο αντικοινωνικά νομοσχέδια και κατασταλτικά μέτρα. Για ακόμα μια φορά επιχειρούν το κόστος της κρίσης να το μετακυλήσουν στις πλάτες μας. Το μόνο «δικαίωμα» που αναγνωρίζουν το κράτος και τα αφεντικά για την κοινωνική βάση, εν μέσω της υγειονομικής κρίσης, είναι αυτό της παραγωγής και της κατανάλωσης. Πολλοί συνάδελφοι μας, ήδη από την πρώτη καραντίνα, εργάζονται κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και ωράρια ώστε να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες απαιτήσεις. Οι συνθήκες εργασιακής γαλέρας που επικρατούν στον κλάδο επιδεινώθηκαν. Καμία πρόσληψη δεν έγινε για την επιπλέον δουλειά. Κανένα μέτρο δεν πάρθηκε για την προστασία της υγείας τους. Λες και οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμοι.
Παράλληλα με την επίθεση στα κεκτημένα μας πραγματοποιείται μια μανιώδης επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης, αντίστασης και διεκδίκησης. Οι εργοδότες και το κράτος μας θέλουν μόνους χωρίς κανένα όχημα παρέμβασης και δράσης. Χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής αντίστασης και διεκδίκησης. Περνάνε νόμους που δημιουργούν ασφυκτικό πλαίσιο στην προκήρυξη απεργιών, παρανομοποιούν τους εργατικούς -και όχι μόνο- αγώνες. Φοβούνται τη συλλογική μας δύναμη και δράση.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ και οι καθεστωτικές παρατάξεις όχι μόνο απουσιάζουν για μια ακόμη φορά από οποιαδήποτε μορφή αντίστασης, διεκδίκησης και στοιχειώδους αγώνα, αλλά συνυπογράφουν και νομιμοποιούν τα αντεργατικά νομοσχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών. Ο κόσμος της εργασίας μπορεί βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις να οργανώσει από τα κάτω και να πραγματοποιήσει αποτελεσματικά τους αγώνες του.
Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της οργάνωσής μας, της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και του ταξικού αγώνα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, σε κάθε εργασιακό χώρο. Με ταξικά σωματεία και πρωτοβουλίες από τα κάτω να διαμορφώσουμε τον μαχητικό συνδικαλισμό της βάσης και να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, μακριά από τις συνδικαλιστικές ελίτ, οι οποίες έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
//βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα // ασφάλιση βάσει πραγματικού ωραρίου // καταβολή όλων των μισθών – επιδομάτων – δώρων βάσει πραγματικών ωρών εργασίας // μηχανάκι, καύσιμα, service να παρέχονται από την επιχείρηση // Μέσα Υγιεινής και Ατομικής Προστασίας να βαραίνουν την επιχείρηση // ενιαία ειδικότητα για όλους τους ντελιβεράδες, courier, διανομείς // υπογραφή κλαδικής σύμβασης //
Ταξική πρωτοβουλία εργαζόμενων με δίκυκλο/ Πάτρα
prwtdik @ gmail.com