"Τις τελευταίες μέρες όλο το ΑΠΘ είναι αστυνομοκρατούμενο. Πλέον δεν μιλάμε «απλά» για μία διμοιρία η οποία περιφρουρεί τις δήθεν εργασίες στο εκκενωμένο στέκι του Βιολογικού, αλλά για πολλές διμοιρίες τόσο στην Πρυτανεία, όσο και σε πολλά άλλα σημεία του campus. Επιπλέον, από την Δευτέρα 5/9 επιχειρείται η εγκατάσταση της ΟΠΠΙ αφού κάθε μέρα δυνάμεις, κλούβες, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ παρελαύνουν εμπρός της πύλης της Ούλωφ Πάλμε στο ΕΚΠΑ και της πύλης Κοκκινοπούλου στο ΕΜΠ.
Με την αρχή της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς και πριν καλά καλά, επιστρέψει το σύνολο της φοιτητικής κοινότητας `επιχειρείται η εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας εντείνοντας όλο και περισσότερο την καταστολή στο ίδιο το πανεπιστήμιο. Μιλάμε λοιπόν για μία ακόμη έκφανση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αλλά και απαραίτητο συστατικό της στοιχείο ταυτόχρονα. Ήδη από τα προηγούμενο καιρό, μετράμε τουλάχιστον 200 συλλήψεις στη μάχη υπεράσπισης του ασύλου και δεκάδες μόνο τους τελευταίους μήνες στο ΑΠΘ. Την ίδια στιγμή η ακρίβεια, οι δεκάδες καθημερινές επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ων, η επισφάλεια, η διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η καταστολή της απεργίας των εργαζομένων της Μαλαματίνας που εδώ και ενάμιση μήνα με συλλογικούς, ταξικούς αγώνες διεκδικούν την επαναπρόσληψη 15 συναδέλφων τους, καθώς και την συλλογική σύμβαση εργασίας, η αστυνομοκρατία σε κάθε γειτονιά και η κρατική συγκάλυψη γυναικοκτόνων και βιαστών διαμορφώνουν τους χειρότερους όρους για τη ζωή της κοινωνικής βάσης.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν εκφάνσεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και η μάχη ενάντιά του, τόσο στα πανεπιστήμια, τους χώρους εργασίας όσο και σε κάθε κοινωνικό πεδίο είναι μάχη όλων μας. Δε θα αφήσουμε τις σχολές μας να γίνουν στρατόπεδα των σωμάτων ασφαλείας. Η είσοδος των ΟΠΠΙ να μας βρει στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις. Το κράτος έκανε την κίνησή του, να βγούμε οργανωμένα και αδιαμεσολάβητα στην αντεπίθεση, υπερασπιζόμενοι/ες το άσυλο και τα κεκτημένα αγώνα μας. Οργανώνουμε κινητοποιήσεις και κινήσεις αλληλεγγύης με τους φοιτητικούς συλλόγους και τα σχήματα στις σχολές μας, βρισκόμαστε στο δρόμο και σε οδοφράγματα με πείσμα."
Ενώ κάλεσμα μέχρι στιγμής έχει βγει και από το Αυτοοργανωμένο Σχήμα Αρχιτεκτονικής:
"Δεν έχουμε αυταπάτες.
Για πολλοστή φορά ο κρατικός μηχανισμός, εκμεταλλευόμενος την χρονική περίοδο της εξεταστικής, αποφασίζει να επιτεθεί με όλες του τις δυνάμεις στα κεκτημένα μας.
Στρατοπεδεύει στα πανεπιστήμια, τοποθετεί τουρνικε, εκκενώνει στέκια, καταστέλλει και στοχοποιεί αγωνιστές/ριες, απειλεί με εισαγγελικές παρεμβάσεις
Τα πρόσφατα γεγονότα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με την παρουσία των ΟΠΠΙ καθημερινά, πλέον, σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ, αλλά και την μόνιμη στρατοπέδευση των ΜΑΤ στο ΑΠΘ από το Πάσχα, αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά ότι το μεγαλεπήβολο κρατικό σχέδιο για το σύγχρονο πανεπιστήμιο, δεν είναι παρά ακόμη ένα λιθαράκι για την επέκταση της κρατικής βίας και καταστολής στους χώρους των πανεπιστημίων.
Στόχος; Καμία φωνή αντίστασης στα σχέδια τους και πλήρης εναρμόνιση της λειτουργίας των πανεπιστημίων με τα συμφέροντα των επενδυτών και των αφεντικών.
Αυτή είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που μας προετοιμάζουν.
Αυτή την στιγμή τα κοινωνικά αγαθά και τα κεκτημένα αγώνα δέχονται επίθεση. Την ίδια στιγμή που το κράτος χτυπά το άσυλο, καταστέλλει σφόδρα τους εργάτες στην απεργία στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα, στρατοπεδεύει στις γειτονιές στο κέντρο της Αθήνας, εξουσιοδοτεί παπάδες να αποφασίζουν για τα σώματά μας, επαναπροωθει και σκοτώνει μετανάστριες, κατακρεουργεί την δημόσια υγεία και παιδεία, εκτοξεύει το κόστος ζωής, στέγασης, σίτισης.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η επίθεση δεν είναι μονομερής και δεν αφορά μόνο τα πανεπιστήμια. Κράτος και κεφάλαιο επιτίθονται στην κοινωνική βάση και στον κόσμο του αγώνα.
Ετσι λοιπόν, καταλήγουμε ότι είναι αναγκαίο να αντισταθούμε σε όλα αυτά που πλήττουν την τάξη μας και καθιστούν όλο και πιο ασφυκτική την καθημερινότητά μας εντός και εκτός σχολών.
Όσο το κράτος μας αποκαλεί τραμπούκους και μιλαει για κέρδη και ζημίες, εμείς θα μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
Όσο η ακρίβεια ακμάζει, εμείς θα φωνάζουμε για ζωή και όχι απλά για επιβίωση.
Όσο μας καταστέλλουν, εμείς θα βγαίνουμε στον δρόμο.
Να οργανωθούμε λοιπον στην πραγματικότητα που ζούμε, μα κοιτάζοντας πέρα από αυτήν.
Να οργανωθούμε στην βάση και να κανουμε τις σχολές μας εστίες αντίστασης και αγώνα.
Με όπλο την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να στησουμε τα αναχώματά μας, μέσα από γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις
Όλα μας ανήκουν
Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους "
