«Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί,
όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί,
όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά,
τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται.»
[Ινδιάνικη Παροιμία]
Τα δάση, η γη, το νερό, είναι το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου. Είναι η ζωή, η ελευθερία, η υγεία μας, ανεξαρτήτου γεωγραφικού πλάτους και μήκους, αποτελούν το σπίτι χιλιάδων ειδών φυτών και ζώων. Αποτελούν καταφύγιο για τον ίδιο τον άνθρωπο να αποκεντρωθεί, να νιώσει τον πλούτο συναισθημάτων που προσφέρει το φυσικό περιβάλλον και να «ξεφύγει» από την ολοκληρωτικά ελεγχόμενη, προγραμματισμένη ζωή που έχει επιβληθεί από τα άπληστα καθάρματα που διαχειρίζονται την ανθρώπινη ζωή, ειδικά στην καθημερινότητα των αστικών κέντρων. Σίγουρα οι «κανόνες» που φέρει η ζωή του ανθρώπου σήμερα, με τα καπιταλιστικά πρότυπα, στις τσιμεντένιες μητροπόλεις δεν συνάδει ούτε στο ελάχιστο με τους κανόνες που έφεραν οι άνθρωποι, οποιουδήποτε χρώματος και περιοχής, στο παρελθόν, όπου υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα λαών ολόκληρων όπου ο σεβασμός τους για την φύση ήταν απαράμιλλου μεγέθους.
Μιλώντας για τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που έχει σημειωθεί στον ελλαδικό χώρο, στα χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους τουλάχιστον, καταγράφηκαν 428 δασικές πυρκαγιές που σημειώθηκαν στην Αττική, τη βόρεια Εύβοια, την Ηλεία, τη Μεσσηνία, τη Μάνη, την Αχαΐα, τα Γρεβενά, τη Σαλαμίνα, τη Φωκίδα, τη Ρόδο, τον Έβρο, τη Ζάκυνθο και ακόμα δεν έχουν τελειώσει. Στην Αττική η πυρκαγιά ξεκίνησε στους πρόποδες της Πάρνηθας και επεκτάθηκε στη Βαρυμπόμπη. Στην βόρεια Εύβοια η πυρκαγιά έφτασε μέχρι την θάλασσα. Η χρονική σημειολογία μιλάει από μόνη της.
Αντιλαμβανόμενοι ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο που η τεχνολογία, όντας όπλο στα χέρια της εξουσίας φέρει πολλά αρνητικά και ελάχιστα θετικά στην ζωή μας, χρησιμοποιούμενη πάντα ως προς τα συμφέροντα των αφεντικών εντός του εξουσιαστικού συστήματος που μας καταδυναστέυει, δεν γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι όλες αυτές οι πυρκαγιές προέκυψαν πάρα πολύ συγκεκριμένα . Η συνεχής υποχρηματοδότηση έργων κοινωνικής μέριμνας( αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα) σε συνδυασμό με τη σπατάλη δαπανών επί του ΑΕΠ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και η ελλιπής αντιμετώπιση αυτής της συνθήκης που βιώσαμε καταδεικνύει το μέγεθος του εγκλήματος που διεπράχθη από τους εξουσιαστές αυτού του τόπου.. Δεν χρειάζεται να είμαστε επιστήμονες για να καταλάβουμε ότι οι φωτιές αυτές θα μπορούσαν είτε να σβηστούν, είτε να μην είχαν καλά-καλά ανάψει μετά από την ανάλογη χρηματοδότηση για την αντιπυρικών έργων και προστασίας των δασών και την ύπαρξη επαρκούς πυροσβεστικού σώματος. Παρ' όλα αυτά η δαπάνη χρημάτων για κατασταλτικές δυνάμεις, για τα ΜΜΕ και τα Rafale συνεχίζει να αποτελεί ανάγκη για την επικάλυψη του φόβου του κράτους και των επιταγών του κεφαλαίου να μην εκτιναχθεί η κοινωνική αντίδραση μετά από τόση ξεδιάντροπη αδιαφορία. Η αντίδραση αυτή φαίνεται σίγουρα να είναι χαοτική και μικροαστική αλλά βασίζεται στη πραγματική συνθήκη που βιώνουμε πολύ έντονα μέρα με τη μέρα: μετράμε απώλειες. Από τις πυρκαγιές, δυο άνθρωποι έχασαν την ζωή τους ένας εθελοντής πυροσβέστης και ένας χειριστής μπουλντόζας. Χιλιάδες ζώα, άγρια και μη, απανθρακώθηκαν στη προσπάθεια τους να σωθούν. Η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής από μόνη της αποτελεί έγκλημα. Ένα έγκλημα που δεν θα δικαστεί ούτε με -λαϊκά και μη- δικαστήρια, ούτε με εκλογικές διαδικασίες, ούτε στα έδρανα της Χάγης. Ένα έγκλημα που δεν αγγίζει μονάχα μια κυβέρνηση, παρ' όλο που οι ευθύνες του αγγίζουν τους τωρινούς διαχειριστές της εξουσίας. Αυτοί που πριν 2 χρόνια επιχειρούσαν να μετατρέψουν την τραγωδία στο Μάτι Αττικής σε πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης, ως αντιπολίτευση τότε, γύρω από τη διαχείριση των τραγικών αποτελεσμάτων των τότε γεγονότων, φέτος, όντας οι ίδιοι κυβέρνηση επιλέγουν την πλήρη αποσιώπηση και απόκρυψη τουλάχιστον για τις πρώτες δύο μέρες, της πυρκαγιάς των 512.000 στρεμμάτων στην Β. Εύβοια όσο και σ' όσες ξέσπασαν και σ' όλη την υπόλοιπη χώρα. Πάντα θα υπάρχουν τα highlights με τους πρωθυπουργούς να μιλάνε στα ΜΜΕ με κροκοδείλια δάκρυα και δήθεν σθένος, ενώ ο βασικός τους σκοπός έχει επιτευχθεί πλήρως.
Η καταστροφή της φύσης, το πιο εύφορο έδαφος για το «φύτευμα» τσιμέντου και την εκκίνηση λεηλασίας της, στον βωμό του κέρδους. Τσάκισμα των ντόπιων κοινοτήτων ωθώντας τον κόσμο στην ανέχεια και στην υποχρεωτική επανέναρξη της ζωής τους με τα μέτρα και σταθμά της σύγχρονης οικονομίας, σαν πρόσφυγες-μετανάστες που ξεριζώθηκαν από την εμπόλεμη Συρία. Εγκαθίδρυση νέων επενδύσεων πολυεθνικών, μεγαλοπαραγόντων, με σκοπό την επανεκκίνηση του τουρισμού, με μονοπωλιακό κέρδος για τ 'αφεντικά. Ευαγγελιζόμενοι την «πράσινη ανάπτυξη», παρέα με τις εταιρείες που ξεροσταλιάζουν να πάρουν άδειες και να ξεκινήσουν τα αιολικά πάρκα, πουλάνε φύκια και μεταξωτές κορδέλες για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γνωρίζοντας την καταστροφή που δημιουργούν στη φύση και στα χωριά. Πέραν του ότι δεν είναι ανθρώπινο να συγκρίνουμε το μέγεθος της καταστροφής και του θανάτου που προσέφερε η πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής με τις φετινές πυρκαγιές, δεν είναι καν δόκιμο γιατί η κρατική διαχείριση ανέκαθεν δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι της ανθρώπινης ζωής. Δεν μπορούμε να μην πούμε τα αυτονόητα.
Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία, τα κράτη δολοφονούν. Η εντεινόμενη πανδημία και η έλλειψη μιας δωρεάν ασφαλούς θεραπείας της, η εξαθλιωμένη κατάσταση του ΕΣΥ, η μηδενική λήψη προληπτικών μέτρων για πυρκαγιές, η απουσία ύπαρξης του αναγκαίου όγκου πυροσβεστικού σώματος, ο κατακερματισμός της παιδείας στα σχολεία και στις σχολές, και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια του πλήρη ελέγχου και του ολοκληρωτισμού επ' αφορμής της πανδημικής κρίσης μονάχα απώλεια, θάνατο και καταστροφή επιφέρουν. Το σύνολο των καρεκλοκένταυρων που διαχειρίζονται αυτή τη στιγμή την αγανάκτηση του λαού αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη ζωή στο σύνολο της ύπαρξης της. Αντίθετα, πάλι βγάζουν φράγκα ακόμα και από τις μίζες για φιλανθρωπικές χρηματοδοτήσεις και τις εγκύκλιους «υποστήριξης», που εισαγάγουν στη Βουλή τρίβοντας τα χέρια τους, στις πλάτες των πυρόπληκτων. Ας μην αναφέρουμε για χιλιοστή φορά τον αριθμό των μπάτσων και των πυροσβεστών, θα καταντήσουμε γραφικοί.
Αυτά τα γεγονότα καταδεικνύουν πιο ξεκάθαρα από ποτέ στην κοινωνία μας, τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού και την ανάγκη αναζήτησης ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας βασισμένη στις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της εμπιστοσύνης στον διπλανό μας. Εμπιστοσύνη όχι σε κάποιον νέο ηγέτη αλλά ο ένας στην άλλη, μακριά από λογικές ανάθεσης και εξουσίας, μονάχα ισότιμης προσφοράς για τα κοινά. Αυτά τα εγκλήματα, απαντώνται με εξεγέρσεις. Απαντώνται με τις εξεγέρσεις των ντόπιων δίπλα στους αλληλέγγυους που βλέπουν τη ζωή τους να βάλλεται από τη καπιταλιστική λαίλαπα.
Από την πλευρά μας ως αναρχικοί και αναρχικές, οφείλουμε να συλλογικοποιήσουμε και να συνολικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας όχι μόνο στο ζήτημα της λεηλασίας της φύσης, αλλά σε οποιοδήποτε επίπεδο της κοινωνικής ζωής παρεμβαίνει το απάνθρωπο κτήνος· το Κράτος και το Κεφάλαιο. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής από την πολιτική και οικονομική ελίτ, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση, όπου ακόμη και το εκάστοτε ζήτημα που αντιμετωπίζει η κάθε κοινότητα στον τόπο της, να υπερκεράσει τα εμπόδια της τοπικότητας και να συνδεθεί με όλα τα υπαρκτά μέτωπα αγώνα και τα νέα που θα προκύψουν μέσα από τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις σε όλη την επικράτεια κι όχι μόνο. Να μπορέσει να ξεπεραστεί η λογική της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αντιπροσώπευσης από θεσμικούς φορείς για να μπορέσει μέσα από τον κοινό και ακηδεμόνευτο αγώνα από τα κάτω, η κοινωνική βάση να κερδίσει.
Απέναντι στο χτίσιμο των φαραωνικών εγκληματικών έργων που επιχειρούνται σήμερα, όπως τα Υ/Η φράγματα στον Αχελώο, τα ανοιχτά μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, την εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών πάρκων σε όλα σχεδόν τα ορεινά συγκροτήματα, τα προγράμματα φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών, την παράδοση αναρίθμητων φυσικών οικοτόπων στην τουριστική βιομηχανία, τις εξορύξεις υδρογοναθράκων σε θαλάσσιες περιοχές, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Πιάνοντας το νήμα από την εξέγερση των μεταλλωρύχων το 1977 και τον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού στη δεκαετία του 1990, οργανωνόμαστε στη βάση και συμμετέχουμε στους τωρινούς αγώνες που μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στα καταστροφικά σχέδια κράτους-κεφαλαίου επιχειρώντας την ριζοσπαστικοποίηση αυτών αναδεικνύοντας το κοινωνικό όραμα της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης έναντι της θανατοπολιτικής που βασίζεται στη λεηλασία της φύσης και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υπερασπίζοντας και προτάσσοντας την μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τους καταπιεσμένους, την κοινωνική επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΔΕΥΤΕΡΑ 30/08, 19:00 ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο&Κόκκινο»,
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
