[Αφισα] Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και την αναθεώρηση του άρθρου 16

 

Το τελευταίο διάστημα, όπως είναι γνωστό, η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ και ο Υπουργός Παιδείας Κ. Πιερρακάκης ετοιμάζονται να φέρουν προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο “Ελεύθερο Πανεπιστήμιο”, μέσω του οποίου επικυρώνεται η ίδρυση ιδιωτικών ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης, καταπατώντας ουσιαστικά το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει το μονοπώλιο ύπαρξης δημόσιων πανεπιστημίων και ανοίγοντας το δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, πλέον και με νομικούς όρους. Παράλληλα η μαχητική αντίσταση που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο μήνα από την μεριά του φοιτητικού κινήματος, με τις μαζικότερες γενικές συνελεύσεις των τελευταίων 5 ετών, καταλήψεις διαρκείας σε κέντρο και περιφέρεια, εβδομαδιαίες πορείες, έχει εξαναγκάσει τους κρατικούς διαχειριστές και τους λακέδες του σε μία γνωστή μεν αλλά εκσυγχρονισμένη δε κατασταλτική επιχείρηση. Από την μία απειλώντας με εισαγγελικές παρεμβάσεις τις καταλήψεις σχολών και το ακαδημαϊκό προσωπικό και από την άλλη επιβάλλοντας την εξ αποστάσεως εξεταστική προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει το φοιτητικό σώμα και να εκφυλίσει το βασικό μέσο πάλης, αυτό της κατάληψης. Και όταν όλες αυτές οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό από την αποφασιστικότητα και την ανυποχώρητη στάση του κινήματος όπως έγινε με την κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ την τελευταία εβδομάδα, το μόνο μέσο καταστολής που μένει είναι η ωμή βία αφήνοντας ελεύθερους τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ. να εισβάλουν εντός τους ασύλου και να επιβάλλουν την δημοκρατική τάξη όπως έγινε στο ΕΜΠ, στο ΑΠΘ, στην Νομική του ΔΠΘ.

Το εν λόγω νομοσχέδιο δεν έρχεται φυσικά σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτελεί απλώς την πιο πρόσφατη και απροκάλυπτη έκφραση της επιθετικότητας του Κράτους, όχι μόνο προς το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας, αλλά και συνολικότερα προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Μία επιθετικότητα που πολλάκις έχει εκδηλωθεί και προηγουμένως μέσα από μια σειρά κρατικών μεθοδεύσεων και μεταρρυθμίσεων των τελευταίων δεκαετιών που στοχεύουν στην αναδιάταξη του εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με τις επιταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου και στην ολοένα συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, δηλαδή την λεγόμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση: ο νόμος Γαβρόγλου επί ΣΥΡΙΖΑ με τις συγχωνεύσεις τμημάτων και την θέσπιση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, η εξίσωση των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων το 2019, οι επακόλουθες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, η ελαχιστοποίηση της κρατικής χρηματοδότησης και οι συγχωνεύσεις τμημάτων της επαρχίας, η εδραίωση της ΕΒΕ, ο νόμος 4777 που φέρνει τους μπάτσους στις σχολές, η επιβολή ορίου σπουδών ν + ν/2, η είσοδος εξωτερικών μάνατζερ στα Συμβούλια Ιδρύματος, η απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, τα επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου μάθησης που διασπούν το ενιαίο πτυχίο, καθώς και το ΠΔ85 που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήρια λυκείου είναι μόνο τα πιο πρόσφατα παραδείγματα μεταρρυθμίσεων προς αυτή την κατεύθυνση.

Όπως γίνεται κατανοητό η αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν επιτελείται μεμονωμένα από τη μία ή την άλλη κυβέρνηση αλλά αποτελεί μια συνεχής διαδικασία μέσα στα χρόνια, ένα ζήτημα κεντρικής σημασίας για το ελληνικό κράτος. Κι αυτό διότι είναι μέρος ενός ευρύτερου κρατικού σχεδιασμού: την αναδιάρθρωση του συνόλου των σχέσεων που διέπουν την κοινωνική πραγματικότητα, εργασιακών και κοινωνικών, προς το νεοφιλελεύθερο, την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση, τον ανταγωνισμό, το τσάκισμα των αντιστάσεων και οποιασδήποτε δυνατότητας συλλογικοποίησης, δηλαδή το τέλος της μεταπολίτευσης και την αλλαγή του κοινωνικού παραδείγματος προς το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Υπό αυτή την έννοια η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εξυπηρετεί ένα διπλό σκοπό: αφενός την ιδιωτικοποίηση της παιδείας έτσι ώστε αυτή να βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών και αφετέρου τη διαγραφή μιας συλλογικής μνήμης και αγωνιστικής κουλτούρας με βάση την οποία, από την εξέγερση του 1973 μέχρι και σήμερα, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία αποτελούν διαχρονικά χώρους συλλογικοποίησης των από τα κάτω και ιδίως της νεολαίας, απ' όπου εκκινούν ριζοσπαστικές μορφές αντίστασης και πρωτοβουλίες αγώνα ικανές να έρθουν σε ρήξη αλλά και να ανατρέψουν την τάξη πραγμάτων, καθώς και σημεία αναφοράς για ευρύτερα κοινωνικά και ταξικά κινήματα.

Η επίθεση στην παιδεία είναι επίθεση προς όλη την κοινωνία, ακριβώς γιατί εκεί που στοχεύει είναι στην ενίσχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού, στη δημιουργία μιας ζούγκλας όπου οι οικονομικά ισχυροί θα πλουτίζουν ακόμα περισσότερο, διατηρώντας ή και διευρύνοντας τα προνόμιά τους την ώρα που τα καταπιεσμένα κομμάτια θα τρώγονται μεταξύ τους στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοπτικής για κοινωνική ανέλιξη. Αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που βάλλονται καθημερινά στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, που γίνονται αντικείμενα καταπίεσης και εκμετάλλευσης από τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά, από μια μειοψηφία που αντιμετωπίζει τις ζωές μας ως αναλώσιμες στο όνομα του κέρδους, από ένα σύστημα που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση και πόλεμο για την κοινωνική βάση κι έτσι οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε. Γι’ αυτό λοιπόν, ο αγώνας μας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν θα μπορούσε να περιορίζεται στην κατάργηση ενός νόμου, ούτε στα στενά συντεχνιακά φοιτητικά όρια, αλλά φιλοδοξεί να έρθει σε ευθεία ρήξη με τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου στοχεύοντας στο μπλοκάρισμα της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας. Να βάλει οριστικά φραγμό στην υποβάθμιση των ζώων μας, με καταλήψεις διαρκείας, ζωντανά κέντρα αγώνα ανοιχτά προς όλη την κοινωνία και τον κόσμο του αγώνα που στέκεται αλληλέγγυος, κεντρικές διαδηλώσεις, γενικές συνελεύσεις, απεργίες διαρκείας, μαζικές συγκρούσεις στο δρόμο.

Είναι τώρα πιο κρίσιμο από ποτέ το φοιτητικό κίνημα να βγει μπροστά αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, να γίνει ξανά επικίνδυνο για το καθεστώς εξουσίας και όχι μέσο για την επιβολή κομματικών θελήσεων. Να αποκτήσει και πάλι τα ριζοσπαστικά και ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά που είναι τα μόνα ικανά για ουσιαστική ανατροπή, στο δρόμο που χάραξαν οι αγώνες του ‘06 και του ‘07. Γι’ αυτό λοιπόν το σκοπό προτάσσουμε ως απολύτως αναγκαία την οργανωμένη παρέμβαση των αναρχικών δυνάμεων, ομάδων και συνελεύσεων μέσα στα πανεπιστήμια, καθώς και σε όλα τα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα αγώνα, και την ουσιαστική εμπλοκή τους στον αγώνα με δομές και μέσα που πιέζουν προς την ολοκληρωτική ρήξη, έτσι ώστε αυτός να μην έχει μια ρεφορμιστική κατάληξη, να μην γίνει τσιφλίκι της κάθε θεσμικής παραταξιακής δύναμης που θέλει να παράξει πολιτική υπεραξία, αλλά να αποκτήσει εξεγερσιακά χαρακτηριστικά στο δρόμο προς μια ελευθεριακή παιδεία και μια κοινωνία ισότητας κι αλληλεγγύης, προς την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.