ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΑΡΦΙ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
«Αν η Αστυνομία και η Χωροφυλακή διέθετε αυτόν τον αναγκαίον και σύγχρονον οπλισμόν (των ΜΑΤ) του οποίου η πρώτη παραγγελία έγινε επί των ημερών μου, είναι πάρα πολύ πιθανόν να καθίστατο περιττή η επέμβασις των τεθωρακισμένων εις το Πολυτεχνείον και να μη προέκυπτε ανάγκη κηρύξεως του στρατιωτικού νόμου»
Σπ. Μαρκεζίνης, «πρωθυπουργός» της Χούντας κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Η κυρίαρχη αφήγηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ταλαντεύεται ως εκκρεμές από την πλευρά της δεξιάς υποτίμησης και υπονόμευσης στην αριστερή της αφομοίωσης και της άμβλυνσης. Ο άξονας που γεφυρώνει τα δύο αυτά σημεία είναι η εθνική ενότητα και ο γενέθλιος μύθος της αστικής δημοκρατίας, η οποία έπρεπε να εξηγήσει πώς κατόρθωσε η χώρα να αποτελεί για επτά χρόνια τη μόνη δικτατορία που εκδηλώθηκε μεταπολεμικά στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό όμως που πραγματικά ενώνει όλες τις αφηγήσεις σήμερα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις ενός ζοφερού κοινωνικού βιώματος υπό την αυταρχική μπότα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι η θέληση για εξουσία, στο συναγωνιστικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Το Πολυτεχνείο όμως θα ζει, όσο θα κατορθώνει να αναπαράγει σήμερα αυτό που τόσο κόστισε στην κυριαρχία τότε: την ανυπότακτη πεποίθηση ότι ακόμη και στις πιο ζοφερές συγκυρίες, ο ακηδεμόνευτος, μαζικός, ανατρεπτικός αγώνας του λαού θα κατορθώνει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην Ιστορία και όχι να του απομένει αυτός του κομπάρσου, εκεί που τον τοποθετούν όλες οι τελετές μνήμης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμπίπτει με την πρώτη ουσιαστική κοινωνική αποτύπωση των σύγχρονων αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ιδεών. Ανάμεσα στις πρώτες αντιδικτατορικές κινήσεις των φοιτητών, μέχρι τις παράνομες οργανώσεις που έδρασαν κατά της Χούντας και από το πλακάτ Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Ι-Α στην ταράτσα της κατειλημμένης Νομικής, μέχρι το ξέσπασμα του Πολυτεχνείου, συγκροτούνται οι πρώτοι αναρχικοί πυρήνες που θα μπουν στο Πολυτεχνείο από την πρώτη μέρα και θα αποτελέσουν τμήμα της επαναστατικής τάσης που δεν επιθυμεί κανέναν συμβιβασμό με τους χουντικούς, ούτε ως έμμεσος υποστηρικτής της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη, ούτε ως πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως υποστηρίζουν οι ρεφορμιστικές δυνάμεις. Το ελευθεριακό πνεύμα έκτοτε θα εκφράσει μια πληθώρα αγώνων, σεβόμενο κάθε έναν αγωνιστή που φυλακίστηκε, βασανίστηκε και διώχθηκε από τους χουντικούς, αλλά εκφράζοντας και μια διαχρονική πίστη στον επαναστατικό σκοπό, η οποία απορρίπτει τις λοιδορίες των ηγεσιών είτε πρόκειται για τις χυδαιότητες της «Πανσπουδαστικής» #8 είτε πρόκειται για την πολιτική στράτευση ανθρώπων σήμερα που κόβουν το νήμα των παλιών αγώνων και σφυρηλατούν τις σύγχρονες αλυσίδες της σκλαβιάς στο πλάι των κυβερνήσεων που υποτάσσουν τις λαϊκές ανάγκες στη μέγγενη του κρατικο-καπιταλιστικού στραγγαλισμού. Στρεφόμαστε πάντα και κύρια ενάντια στην εξουσία, το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, τον στρατό, την αστυνομία, την εκκλησία, ότι συγκροτεί το «έθνος», το οποίο ως τέτοιο, καθόλου δεν αντιπάλεψε τη δικτατορία· αντιθέτως οι διαχρονικοί θεσμοί που το στηρίζουν αποτέλεσαν τη βασική δεξαμενή άντλησης στελεχών και αναφορών της Χούντας. Η προσπάθεια σήμερα από το δεξί χέρι της κυριαρχίας να αποτυπώσει μια συνθήκη ηγεμονίας της αντίληψής της στο κοινωνικό σώμα, έχει οξύνει την καταστολή, επιθυμώντας διακαώς να υπονομεύσει την εξεγερτική δυναμική του Πολυτεχνείου, υιοθετώντας ανοιχτά ακροδεξιά αφήγηση και ατζέντα που υποτιμά τον αγώνα των ανθρώπων που στάθηκαν αξιοπρεπώς απέναντι στο κτήνος της βαρβαρότητας.
Εμείς ως αναρχικοί και αναρχικές ποτέ δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο της υπονόμευσης που χειρίζονται οι κυρίαρχες δυνάμεις και αντιλήψεις. Αναδεικνύουμε το συνολικό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου, το αντιεξουσιαστικό του πνεύμα, τη ριζοσπαστική του θέληση, τον αντικρατικό χαρακτήρα, το αντιμπεριαλιστικό αίσθημα, την αντικαπιταλιστική του προοπτική. Συμμετέχουμε στον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου, υποστηρίζοντας τους συντρόφους και συντρόφισσσες που παρεμβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στέλνουμε το επίκαιρο μήνυμα της εξέγερσης στις γειτονιές, στους εργαζόμενους. Απευθυνόμαστε στους μαθητές και τις μαθήτριες καλώντας τους σε συμμετοχή στο τριήμερο και στην πορεία της 17ης Νοέμβρη, ώστε να κρατηθεί η σπίθα των περασμένων εξεγέρσεων ζωντανή, ώστε να ανάψουμε τη φλόγα των επικείμενων ξεσηκωμών, με οργάνωση, αγώνα, σχέδιο και μαχητικότητα. Σήμερα αυτά και άλλα τόσα είναι απαραίτητα καθώς όχι μόνον τα συνθήματα του Πολυτεχνείου δεν έχουν δικαιωθεί για τις πλατιές μάζες, αλλά νέες προκλήσεις έρχονται να εγκαθιδρύσουν μια νέα ολοκληρωτική δυστοπία. Οι πολιτικοί επίγονοι της δικτατορίας έβγαλαν τα ρούχα παραλλαγής και φόρεσαν υπουργικά κουστούμια, πρόσφυγες και μετανάστες πνίγονται κατά εκατοντάδες στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών αλλά και στην ενέργεια γονατίζει τα φτωχότερα στρώματα, ενώ σπρώχνει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στο φάσμα των στερήσεων. Το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης στην πραγματικότητα έχει χρεοκοπήσει γιατί δεν μπορεί να υποσχεθεί καμιά καλύτερη προοπτική, αντιθέτως προειδοποιεί για ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αφαίμαξη και λεηλασία, ενώ απειλεί ανοιχτά με πολεμικές εμπλοκές στα γρανάζια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που η εξουσία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τον βούρδουλα της καταστολής, αναδεικνύοντας την αστυνομία ως έναν πολιτικό παίκτη υψηλής σημασίας για την προάσπιση του καθεστώτος, ενόσω αυτή λειτουργεί ολοένα και περισσότερο σαν στρατός κατοχής σε όποιον χώρο εμφανίζεται. Η ανεξέλεγκτη αναβάθμιση του ρόλου της αστυνομίας στοχεύει στην τρομοκράτηση του κόσμου, και στην υποχώρηση, στο τσάκισμα της αντίστασης εναντίον όλων των νέων ακροφιλελεύθερων κατευθύνσεων όπως εκφράζονται με το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη, με το αντιεκπαιδευτικό κρεσέντο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, με το βάθεμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων, με τους κατασταλτικούς νόμους κατά των πορειών και των διαδηλώσεων. Αυτό το σινιάλο αυταρχισμού και συνολικής επίθεσης στο κοινωνικό σώμα είναι που εξηγεί την εγκληματική επίθεση στο ελευθεριακό φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, το τεράστιο δίκτυο υποκλοπών, την πεντακάθαρη σύνδεση κράτους-παρακράτους, δικαστικών και επιχειρηματιών, τους βιασμούς στα αστυνομικά τμήματα, την ωμή βία στις διαδηλώσεις και την τακτική απαγόρευσή τους.
Δικό μας καθήκον είναι να οξύνουμε και να οργανώσουμε την κοινωνική αντίσταση σε ένα συγκροτημένο πλαίσιο αποτελεσματικής και νικηφόρας πάλης με ελευθεριακά χαρακτηριστικά. Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, παρεμβαίνουμε σε όλα τα κοινωνικά πεδία, υπερασπιζόμενοι τις κοινωνικές ανάγκες και κοινοποιώντας την πρόταση πάλης του αναρχισμού σε όσο δυνατόν μεγαλύτερες μάζες. Από τα πανεπιστήμια, τις γειτονιές, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας, από τις καταλήψεις και τις απεργιακές φρουρές στη ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, από την Αρχιτεκτονική και τις πλατείες της Νεάπολης, οργανώνουμε τους πυρήνες προπαγάνδας και δράσης, συντονίζουμε ομοσπονδιακά τις δυνάμεις μας, υπερασπιζόμενοι το ουσιαστικό διακύβευμα της μνήμης, από την αυλή του Πολυτεχνείου το 1973, μέχρι το αίμα του Κουμή και της Κανελλοπούλου τον Νοέμβρη του 1980, το κορμί του Μιχάλη στα Εξάρχεια, το κεφάλι του Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα και την καρδιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι αναρχικοί και οι κοινωνικοί αγωνιστές του χθες μέσα από φυλακές και πεσμένοι κάτω από το χώμα μα πάντα ζωντανοί κάθε φορά που ακούγεται το τρομερό σύνθημα με χίλιες φωνές μια ψυχή:
Κ Α Τ Ω Η Ε Ξ Ο Υ Σ Ι Α !
Εμείς οι εργάτες, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι φτωχοί σήμερα, πλούσιοι χωρίς να μας ανήκει τίποτε αύριο, θα αγωνιστούμε για να πετύχει ο νέος κοινωνικός σχηματισμός, εμείς τότε νικητές θα αποφασίσουμε τον ειρμό και τη σκέψη, την πραγματική ζωή του ελευθεριακού κομμουνισμού, εμείς θα ορίσουμε ξανά τούτη την τσακισμένη από την βαρβαρότητα και την υποκρισία λέξη –
Ε – Λ – Ε – Υ – Θ – Ε – Ρ – Ι – Α
ΌΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 17/11, 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο&Κόκκινο»,
μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων