Η ιστορία λέει ότι η Joan Baez καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού της μαζί με τον άντρα της, David Harris ένα απόγευμα του Νοέμβρη το 1974, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσε τον Bob Dylan να της απευθύνεται - τον Bob, με τον οποίο είχε χωρίσει πια 10 περίπου χρόνια. Κι έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα, η Joan Baez, το κορίτσι με την πιο γλυκιά και μελωδική φωνή - μια φωνή που όμως έκρυβε πάντα μέσα της την άσβεστη σπίθα της επανάστασης, έγραψε για πρώτη φορά κάτι πραγματικά δικό της. Κι έτσι ήρθε στα χέρια μας το Diamonds and Rust, το πιο θλιμμένο και παράλληλα τρυφερό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για έναν έρωτα μεγάλο, ωστόσο πλέον πεθαμένο.
Η Joan Baez πολύ σπάνια έγραφε δικά της πράγματα, αρκούταν πάντα στο να δανείζει την υπέροχη φωνή της σε στίχους και λόγια άλλων κι όμως πάντα κατάφερνε να τα κάνει όλα δικά της μέ έναν τρόπο ξεχωριστό και απαλό, νομίζω λόγω της βαθιάς κατανόησης της για τον κόσμο (ακόμα και αν ήταν ο κόσμος των άλλων) και της ενσυναίσθησης της.
“Then give me another word for it, you, who are so good with words”. O Dylan είναι ποιητής, όλοι το ξέρουν, το ξέρει κι ο ίδιος - και είναι αλαζόνας για τον εαυτό του, αρνούμενος ανοιχτεί στα κατακλυστικά συναισθήματα της Baez, ίσως δε θέλει, ίσως δεν μπορεί - δε θα μάθουμε ποτέ. Και η Baez είναι το κορίτσι των άλλων ανθρώπων, είναι αυτή που δίνει τη φωνή της σε όσους την έχουν ανάγκη, στα τραγούδια των απεργών, των γυναικών, των ιθαγενών σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και η ποίησή της ήταν lousy, της είπε κι εκείνη του αποκρίθηκε “The Madonna was yours for free / Yes, the girl on the half-shell / Could keep you unharmed”, σε απόλυτη αρμονία με το παρελθόν και τα συναισθήματά της, πέρα από κάθε θυμό, όλες τις ματαιωμένες προσδοκίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα, με μια τρυφερότητα απύθμενη, αυτή που αναλογεί στο παρελθόν που πλέον ολοκληρώθηκε και στο απροσδιόριστο του τετελεσμένου πλέον έρωτα.
Είναι ένα τραγούδι, ήρεμο και με ένα τρόπο συγκαταβατικό, απλό και απόλυτα ειλικρινές. Το “απαγγέλεις” και σε κάνει να νοιώθεις σα να είσαι γυμνός, σκεπασμένος με ένα σεντόνι, να φυσάει λιγάκι μόνο και να μπαίνουν λίγες αχτίδες φωτός στο δωμάτιο. Καθαρό συναίσθημα τρυφερότητας, απαλλαγμένο από φορτίσεις και απωθημένα. Έστω λοιπόν, η κηδεία του έρωτα, για να εκπληρωθούν οι ζωές των ερωτευμένων.
Κωνσταντίνα