Σαν σήμερα, 12 Ιούλη 1918, φεύγει από τη ζωή ο Ιταλός αναρχικός Luigi Molinari. Γεννήθηκε στην Κρεμόνα στις 15 Δεκεμβρίου 1866, από τον Cesare και την Giuseppa Caldaroli, πλούσιους γαιοκτήμονες. Εγκαταστάθηκε στην Pisa όπου και αποφοίτησε από τη νομική το 1889. Στην πόλη της Τοσκάνης η γνωριμία του με τον P. Gori και η ανάγνωση του Pensieri ribelli (Επαναστατικές Σκέψεις, Πίζα, 1889) οδήγησαν τον Μolinari να υιοθετήσει αναρχικές θέσεις.
Αφού μετακόμισε στη Mantova για να ασκήσει τη δικηγορία, εξέδωσε τις εφημερίδες La Favilla (1889) και Il grido dell'operaio (1891), δύο αναρχικές εφημερίδες στις οποίες κατήγγειλε τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό. Δύο χρόνια αργότερα, επίσης στη Mantova, ίδρυσε και εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα Il Grido dell'operaio. Το 1892 διεξήγαγε έντονη αναρχική προπαγάνδα, πραγματοποιώντας μια περιοδεία διαλέξεων. Στις 3 Ιουλίου, έδωσε μια ομιλία στη Mantova για τον αναρχικό κομμουνισμό του Π. Κροπότκιν, την οποία αργότερα δημοσίευσε σε φυλλάδιο.
Στις 20 Απριλίου 1893, καταδικάστηκε για δημόσια διάλεξη στο S. Giorgio Mantovano . Τον επόμενο μήνα, κατά τη διάρκεια της δίκης του P. Schicchi στο Viterbo, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τριήμερη φυλάκιση για προσβολή δικαστών. Από τις 6 έως τις 12 Αυγούστου του ίδιου έτους, μαζί με τους A. Cipriani και A. Panizza, παρακολούθησε το Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο στη Ζυρίχη ως εκπρόσωπος των ιταλικών αναρχικών ομάδων.
Τον Δεκέμβριο του 1893, ο Μolinari έδωσε αρκετές διαλέξεις στην Carrara και τις γύρω περιοχές, οι οποίες χρησίμευσαν ως προοίμιο των εξεγέρσεων στη Lunigiana, για τις οποίες συνελήφθη στις 16 Ιανουαρίου 1894, ως ο κύριος υποκινητής της εξέγερσης. Δικάστηκε στις 31 Ιανουαρίου ενώπιον του στρατιωτικού δικαστηρίου της Massa και καταδικάστηκε σε είκοσι τρία χρόνια φυλάκισης, η οποία μειώθηκε σε 7 κατόπιν έφεσης. Αφού πέρασε περίπου δύο χρόνια στις φυλακές Oneglia, αφέθηκε ελεύθερος στις 27 Σεπτεμβρίου 1895. Επιστρέφοντας στη Mantova εγκαταστάθηκε στο Marmirolo, όπου τέθηκε υπό ειδική επιτήρηση δημόσιας ασφάλειας για δύο χρόνια.
Ο Molinari έδωσε σημαντικό χώρο στα αναρχικά έργα, δημοσιεύοντας Μ. Μπακούνιν, Π. Κροπότκιν κ.α.. Κράτησε ζωντανή τη συζήτηση για θέματα όπως η λαϊκή εκπαίδευση, τα κοσμικά σχολεία, η αποτέφρωση, το διαζύγιο, η χειραφέτηση των γυναικών και ο αντιμιλιταρισμός. Τον Σεπτέμβριο του 1904, δημοσίευσε στη Mantova το δοκίμιο «Η παρακμή του ποινικού δικαίου», στο οποίο όρισε το υπάρχον δικαστικό σύστημα ως «μια παράλογη κοινωνική βεντέτα».
Το όνομα του Molinari συνδέθηκε στενότερα με το περιοδικό L'Università popolare, το οποίο εξέδωσε πρώτα στη Mantova και στη συνέχεια στο Milano από τον Φεβρουάριο του 1901 έως τον Μάιο του 1918 ως το επίσημο όργανο όλων των ελευθεριακών ιδρυμάτων για τη λαϊκή εκπαίδευση. Η αντιεξουσιαστική εκπαιδευτική, παιδαγωγική προσέγγιση του Molinari διαμορφώθηκε σύμφωνα με το «Σύγχρονο Σχολείο» του Ferrer.
Μετά την εκτέλεση του Francisco Ferrer (13 Οκτωβρίου 1909), εμπνευστή και μέντορά του στις παιδαγωγικές ιδέες που είχε αναπτύξει, ο Molinari δημοσίευσε το βιβλίο «Η ζωή και τα έργα του F. Ferrer», αφιερώνοντάς του άλλα γραπτά, φυλλάδια και μια σειρά διαλέξεων. Το 1909, ο Luigi Molinari εξέφρασε την ελπίδα να συγκεντρώσει τα 61 τεύχη του Boletin de la Escuela Moderna-Ensenanza cientifica y racional σε έναν ενιαίο τόμο. Αυτή η «έκκληση» πραγματοποιήθηκε εβδομήντα χρόνια αργότερα, το 1979 χάρη στον σύντροφο και εκδότη του G.Brignoli.
Ο Molinari, επίσης, είναι ο συγγραφέας του Ύμνου της Εξέγερσης (Inno della Rivolta).
[…]
Είμαστε έτοιμοι, και από τα πεζοδρόμια κάθε δρόμου
Μακάβρια φαντάσματα της ύστατης στιγμής,
Στα χείλη μας το ιερό όνομα της Αναρχίας,
Θα ξεσηκωθούμε!
[…]
Και θα πέσουμε σε μια φλόγα δόξας
Ανοίγοντας ένα νέο μονοπάτι προς το μέλλον,
Από το αίμα θα αναδυθεί η νέα ιστορία
της Αναρχίας.
Πηγές: fdca-cr, treccaniοο