Στην 20ή επέτειο από την κρατική σφαγή των πολιτικών κρατούμενων στην Τουρκία, αγωνιστές επιχείρησαν να τιμήσουν τη μνήμη των δολοφονημένων κρατούμενων πραγματοποιώντας μια συγκέντρωση μπροστά στην όπερα του Kadıköy. Η αστυνομία διέλυσε τη συγκέντρωση συλλαμβάνοντας αρκετούς από τους συγκεντρωμένους. Τουλάχιστον 10 αναρχικοί σύντροφοι της DAF (Επαναστατική Αναρχική Δράση) συνελήφθησαν.
Polis, 19 Aralık Katliamı nin 20. Yıldönümünde rylem gerçekleştirmek isteyenlere saldırdı. pic.twitter.com/XkpKu4iyEZ
— Meydan Gazetesi (@meydangazetesi) December 18, 2020
19 Aralık Katliamı'nın 20. yılında gerçekleştirilmek istenen eylemde gözaltına alınanların Bayrampaşa Devlet Hastanesi'ne sevk edildiği öğrenildi.#19AralıkKatliamı pic.twitter.com/Hp9MOsnlEv
— Meydan Gazetesi (@meydangazetesi) December 18, 2020
19 - 22 Δεκέμβρη 2000
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε που το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας επιτέθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο στους πολιτικούς κρατούμενους που αγωνίζονταν με απεργία πείνας και κινητοποιήσεις διαρκείας ενάντια στα λευκά κελιά. Είναι ζωντανές ακόμα στην μνήμη μας οι εικόνες της θηριωδίας αυτής, αφού δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και αυτόματα όπλα, εμπρηστικές-χημικές βόμβες, ελικόπτερα και μπουλντόζες. Το μακελειό διήρκεσε τέσσερις μέρες, κατά το οποίο 28 κρατούμενοι αγωνιστές δολοφονήθηκαν, δεκάδες άλλοι ακρωτηριάστηκαν, εκατοντάδες βασανίστηκαν και θάφτηκαν ζωντανοί σε κελιά-φέρετρα.
Με την κτηνωδία αυτή το τούρκικο κράτος στόχευε να τρομοκρατήσει όσους εναντιώνονται στην εξουσία του και στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του, να τσακίσει το ηθικό των κρατουμένων αγωνιστών οι οποίοι με τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στα λευκά κελιά είχαν γίνει σύμβολο αγώνα και αντίστασης. Τα λευκά κελιά, που χτίστηκαν με την έγκριση και τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ και της ΕΕ, αποσκοπούσαν στο να υποτάξουν τους πολιτικούς κρατούμενους και να τους εξοντώσουν, τόσο σε φυσικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Πίστευαν πως αν καταφέρουν να κάνουν τους αγωνιστές να παραδοθούν, θα ξεπεράσουν το μεγαλύτερο εμπόδιο για να εξαναγκάσουν ολόκληρο το λαό να σκύψει το κεφάλι του μπροστά στην τυραννία και την εκμετάλλευση. Δεν το κατάφεραν!
Στις κατασταλτικές επιχειρήσεις στις φυλακές της Τουρκίας πήραν μέρος πάνω από 10 χιλιάδες πάνοπλοι στρατιώτες ειδικών δυνάμεων και χιλιάδες αστυνομικοί ενάντια στους κρατούμενους. Ωστόσο, σε αυτή τη μάχη δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο ο αριθμητικός συσχετισμός αλλά το δίκιο. Αυτό που θα καθόριζε την έκβαση της μάχης δεν ήταν ούτε οι αριθμοί ούτε οι εξοπλισμοί, αλλά η θέληση και η πίστη. Έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να σκοτώσουν τους 28, να σακατέψουν δεκάδες και να βασανίσουν εκατοντάδες και τίποτα άλλο. Δεν κατάφεραν όμως να λυγίσουν κανέναν αγωνιστή, δεν κατάφεραν να συντρίψουν καμιά αντίσταση. Οι φωνές που ακούγονταν ανάμεσα στους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς έλεγαν μόνο: «Μέχρι το τέλος, μέχρι τον τελευταίο μας σύντροφο θα αντισταθούμε. Θα πεθάνουμε αλλά δεν θα παραδοθούμε!».
Με την αποφασιστικότητα τους και τις θυσίες τους έγιναν σύμβολο ηρωισμού και απέδειξαν ότι μπορεί να αντισταθεί κάποιος ακόμα και κάτω από τις πιο αυταρχικές και απάνθρωπες συνθήκες.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι με την ανίκητη θέλησή τους, απέκρουσαν την πολιτική της απομόνωσης που μόνο σκοπό είχε την υποταγή τους. Η αντίσταση της απεργίας πείνας μέχρι θανάτου με 122 νεκρούς απεργούς πείνας και 600 ανάπηρους νίκησε την απομόνωση. Οι αντιστεκόμενοι δίδαξαν γι’ άλλη μια φορά ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, πως οι άνθρωποι χωρίς θυσίες δεν μπορούν να κατακτήσουν τίποτε.
Για την προοπτική της ελευθερίας, ο αγώνας ενάντια στο σύστημα των φυλακών της Τουρκίας και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με τους κρατούμενους απεργούς πείνας αποτέλεσε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή του ευρύτερου αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου. Όπως χαρακτηριστικά έλεγαν και οι τούρκοι αγωνιστές, “να συντρίψουμε τα λευκά κελιά στα κεφάλια αυτών που ευθύνονται για την κατασκευή τους”.
Σημείωση
816 κομμουνιστές, πολιτικοί κρατούμενοι σε 14 τουρκικές φυλακές, προχώρησαν από τις 20 Οκτώβρη 2000 (οι 137 μέχρι θανάτου), σε απεργία πείνας αγωνιζόμενοι ενάντια στην επιβολή του καθεστώτος κελιών απομόνωσης που προωθούσε το κράτος με την κατασκευή 11 νέων φυλακών για 5.000 κρατούμενους στα πρότυπα των γερμανικών “λευκών κελιών”, διεκδικώντας αναλυτικά:
# Την κατάργηση των λευκών κελιών, που εκμηδενίζουν την προσωπικότητα.
# Την κατάργηση του τρομονόμου ο οποίος θεωρώντας τον Τούρκικο λαό ως τρομοκράτη νομιμοποιεί την καταστολή του μέσω βασανισμών και δολοφονιών.
# Την κατάργηση του Τριμερούς πρωτοκόλλου των υπουργείων Δικαιοσύνης / Εσωτερικών / Υγείας που καταργεί τα δικαιώματα των κρατουμένων.
Τα λευκά κελιά είναι ηχομονωμένα μπουντρούμια 10 τ.μ., χωρίς παράθυρο με διαρκές τεχνητό φως. Οι κρατούμενοι δεν επικοινωνούν με κανέναν και υπόκεινται σε 24ωρη ηλεκτρονική παρακολούθηση. Ζουν(;) απομονωμένοι χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα.
Δείτε: F Tipi Film (2012). Εννέα ιστορίες αντίστασης κατά της απομόνωσης πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία.