Αποχαιρετάμε με τιμή και βαθιά θλίψη τον αγαπημένο σύντροφο και φίλο Χρήστο Σπήλιο.
Το κενό που αφήνει ο αιφνίδιος και τραγικός χαμός του είναι τόσο μεγάλο όσο εγκάρδια ήταν η συντροφικότητα, η φιλία και η αλληλεγγύη του, όσο δυνατό ήταν το αγωνιστικό φρόνημα του. Το κενό είναι τόσο μεγάλο όσο βαθιά ήταν η αγάπη του για τη λευτεριά και για τον κόσμο του αγώνα. Όσο αυθεντική ήταν η αίσθηση του για το κοινωνικό και ταξικό δίκιο. Όσο γενναιόδωρη ήτανε η αναρχική του καρδιά.
Αυτός ο αποχαιρετισμός είναι ένα κακό όνειρο που κανείς από τους ανθρώπους που τον αγάπησαν δεν είναι σε θέση να πιστέψει. Κι οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσοι πολλοί, γιατί ανάμεσα στα πολλά του χαρίσματα ξεχώριζε εκείνο του να γίνεται εξαιρετικά αγαπητός.
Τον θυμόμαστε. Το χαμόγελό του. Το πηγαίο γέλιο του. Η ευγένειά του. Τα ονόματά μας στις προσφωνήσεις του όταν συναντιόμασταν. Η αγωνία του για κάτι που ήταν σημαντικό να πάει καλά. Το κάποτε κουρασμένο βλέμμα του όταν είχε πασχίσει για κάτι που άλλοτε ήταν φανερό κι άλλοτε όχι. Οι από στήθους τοποθετήσεις του στις συνελεύσεις κι εκείνες οι λόγιες εκφράσεις που τόσο μοναδικά έντασσε στη γνήσια λαϊκή του λαλιά. Η προσήλωση, η συγκέντρωσή και η ψυχραιμία του όταν χρειαζότανε. Η έντονη μαχητικότητά του. Κι άλλα.
Έτσι τον θυμόμαστε, σε πλήθος από στιγμές του μακρινού μας ταξιδιού στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ‘91. Στους αγώνες αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές και στις πορείες μνήμης για την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 73. Έξω από το πολιορκούμενο από το Black Bloc συνεδριακό κέντρο του ΔΝΤ στην Πράγα του 2000 και στους ανταριασμένους δρόμους της Γένοβας του 2001 ενάντια στη σύνοδο του G8 όπου δολοφονήθηκε ο Κάρλο Τζουλιάνι. Στις κινητοποιήσεις και συγκρούσεις στη Θεσσαλονίκη του 2003 ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και στη συνέχεια στην κατάληψη της Πρυτανείας στην Αθήνα για την απελευθέρωση των 7 αγωνιστών. Στην πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου και στις μαχητικές διαδηλώσεις τον εξεγερμένο Δεκέμβρη του 2008. Στους αγώνες για την υπεράσπιση των καταλήψεων ενάντια στον παρακρατικό φασιστικό οχετό και την κρατική καταστολή. Στην ανακατάληψη της Villa Amalias το 2013, συναγωνιστές, συγκρατούμενοι, συγκατηγορούμενοι, όμηροι, εξεγερμένοι. Στη γειτονιά της Κυψέλης για την υπεράσπιση της κατάληψής Λέλας Καραγιάννη 37, σε μικροφωνικές και πορείες. Στην κατάληψη της Πρυτανείας του 2015 σε αλληλεγγύη με τον αγώνα των πολιτικών κρατούμενων απεργών πείνας. Στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Έξω από την πολιορκούμενη από τους μπάτσους κατειλημμένη Πρυτανεία το 2023 ενάντια στην υποβάθμιση της Τέχνης και για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Στις διαρκείς αντιστάσεις απέναντι στην ανάπλαση, την κερδοσκοπία, το ναρκεμπόριο και την καταστολή στα Εξάρχεια και στον λόφο του Στρέφη. Στους δρόμους ενάντια στην γενοκτονία και την κατοχή στη μαχόμενη Παλαιστίνη και σε τόσα άλλα που είναι αδύνατο να αναφέρουμε.
Τον θυμόμαστε και σε μέρη όπως τα καφενεία του Σάκη και του Γιλμάζ, στο μαγαζί της αξέχαστης αγαπημένης Λένας στου Ψυρρή, σε σπίτια, σε πάρτυ, συναυλίες, στις εκδηλώσεις και σε γλέντια στο δικό μας μεγάλο μας σπίτι, στην Κυψέλη, στις τυχαίες μας συναντήσεις στους δρόμους των - πλέον κατεχόμενων από μπάτσους, trendy μαγαζιά και τόνους λαμαρίνας- ανυπότακτων Εξαρχείων.
Ακόμα κι όταν είχαμε να τον δούμε καιρό πάντοτε ήτανε σα να τον είχαμε συναντήσει χθες.
Και θα μας λείψει απέραντα.
Φίλε και σύντροφε Χρήστο, σε ευχαριστούμε από καρδιάς για την αγάπη σου, για την αλληλεγγύη σου, για τη συντροφικότητά σου. Για όλα όσα μοιράστηκες μαζί μας σε αυτή τη σε βάθος χρόνου αλλά και τόσο αποτρόπαια σύντομη διαδρομή. Για την υπέροχη τρυφερότητά σου προς το καθένα από τα παιδιά της κοινότητάς μας.
Τίποτα δεν είναι αρκετό να ειπωθεί.
Θα ζεις για πάντα στη μνήμη μας και στις καρδιές μας.
Σύντροφοι και συντρόφισσες από την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37
